IV SA/Wa 1457/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-10-15

Tezy

Należy mieć w szczególności na uwadze, iż zgodnie z prawodawstwem unijnym potencjalne znaczące oddziaływanie na środowisko nie obejmuje jedynie wpływu negatywnego. Obowiązek przeprowadzenia "oceny habitatowej" dotyczy każdego przedsięwzięcia, które nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, a które może na te obszary znacząco oddziaływać.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska - Pietrzak, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska - Litwiniec (spr.), Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2010 r. sprawy ze skargi [...] Parku Krajobrazowego na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Zaskarżonym do Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia [...].07.2010 r. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska utrzymał w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O. z dnia [...].11.2009 r., uzgadniające warunki zabudowy i zagospodarowania działki o nr. ew. [...], położonej w obrębie W., gmina R., dla inwestycji polegającej na budowie budynku rekreacji indywidualnej oraz budynku gospodarczego.

Organ odwoławczy uznał za prawidłowe ustalenia poczynione przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O., który stwierdził, że choć godzi się z tezą, iż inwestycja ta dotyczy terenu wolnego od zabudowy i wychodziłaby poza zwartą zabudowę wsi W. na otwarty teren łąk i gruntów rolnych wykorzystywanych rolniczo, to jednak zauważa, iż działka ta zlokalizowana jest w odległości 50 m od najbliższej zabudowy istniejącej na działce [...]. Nadto organ I instancji podniósł, iż uzgodnił realizację tożsamej inwestycji na działce sąsiedniej nr [...], do której to Dyrektor [...] Parku Krajobrazowego nie wniósł zastrzeżeń, a więc nie uznał, że jest to niezwykle ważny korytarz ekologiczny. Wskazał także, iż przedmiotowa działka zlokalizowana jest w odległości ok. 430 m od granicy rezerwatu, a zamierzona inwestycja nie jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko, a więc mogącym wymagać sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko. Nie narusza ona również żadnego z zakazów zawartych w
rozporządzeniu nr [...] Wojewody [...] z dnia [...].01.2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]). Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska podzielił nadto stanowisko organu I instancji, że Europejska Konwencja Krajobrazowa, na którą powołał się w zażaleniu Dyrektor [...] Parku Krajobrazowego ma charakter wiążący jedynie w stosunku do państw, które wyraziły zgodę na jej wdrożenie. Jej postanowienia nie mogą natomiast w sposób bezpośredni przyznawać lub ograniczać prawa obywateli, zwłaszcza prawo własności. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska wskazał nadto, że przedmiotowa działka znajduje się na obszarze specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 "Puszcza P." {kod obszaru PLB [...]), jednak jej realizacja, w ocenie organu odwoławczego nie będzie wiązała się

z podejmowaniem działań mogących osobno lub w powiązaniu z innymi działaniami znacząco negatywnie oddziaływać na cele obszaru Natura 2000. Przedmiotowa działka, jak zaznaczono w zaskarżonym postanowieniu, jest gruntem rolnym, a więc nie występują tam trasy migracji zwierząt. Powołując się na art. 96 ustawy z dnia 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej określanej jako OOŚ - Dz. U. nr 199, poz. 1227) organ odwoławczy zaznaczył, że organ właściwy do wydania decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia, czyli w rozpatrywanej sprawie Burmistrz Miasta i Gminy R., który wystąpił o to uzgodnienie, obowiązany jest przed wydaniem tej decyzji do rozważenia, czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na cele obszaru Natura 2000.

We wniesionej skardze Dyrektor [...] Parku Krajobrazowego zarzucił, iż projektowana zabudowa wychodziłaby poza zwartą zabudowę wsi W. na otwarty teren łąk i gruntów rolnych, a w efekcie wydłużyłaby tę linie w stronę rezerwatu "K.", tworząc precedens do zabudowy sąsiednich działek łąkowych i polnych pod budownictwo rekreacyjne. Stworzy to zagrożenie dla pobliskich gatunków ptaków jak orlik krzykliwy, kania ruda, bocian czarny, derkacz. Strona skarżąca podniosła, iż teren przedmiotowej działki znajduje się na terenie projektowanego specjalnego obszaru ochrony siedlisk Natura 2000 Ostoja P. (kod PLH [...], a obecnie [...]) oraz obszarze specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 Puszcza P. {kod PLB [...]). Rejon inwestycji jest także usytuowany na trasie migracji zwierząt, głównie kręgowców - jeleniowate, dziki, wilki i rysie, chronionej w myśl art. 117 ust 1 pkt 2 ustawy o ochronie przyrody. Zezwolenie na realizację tej inwestycji narusza zatem, jak podkreślono w skardze, art. 10 dyrektywy siedliskowej. Podobnie
jak w zażaleniu, strona skarżąca powołała się nadto na konieczność ochrony krajobrazu, ze względu na ratyfikację przez Polskę Europejskiej Konwencji Krajobrazowej. W konkluzji skargi Dyrektor [...] Parku Krajobrazowego zarzucił organowi odwoławczemu brak merytorycznego rozpoznania sprawy.

W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Skarga została oparta na uzasadnionych podstawach.

Wojewódzkie sądy administracyjne w oparciu m. in. o art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. uprawnione są do dokonywania kontroli działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oceny legalności zaskarżonych aktów Sąd dokonuje poprzez ustalenie, czy podjęto je zgodnie z przepisami postępowania administracyjnego oraz czy prawidłowo zastosowano i zinterpretowano normy prawa materialnego. Należy nadto zauważyć, iż w myśl art. 134 P.p.s.a. Sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny legalności zaskarżonego postanowienia w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy Sąd doszedł do przekonania, że skarga jest zasadna, bowiem zaskarżone postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska naruszyło przepisy obowiązującego prawa, w sposób skutkujący koniecznością jego uchylenia.

Na wstępie podkreślenia wymaga, iż z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, a więc od dnia 1 maja 2004 r. na terenie naszego kraju obowiązuje prawo unijne. Instytucje Wspólnoty Europejskiej posługują się wieloma instrumentami oddziaływania na państwa członkowskie. Rozporządzenia (WE) zaliczane do pochodnego prawa wspólnotowego są aktami wiążącymi w całości, przewidzianymi do bezpośredniego stosowania w każdym Państwie Członkowskim. Nie jest konieczny dla ich mocy obowiązującej akt inkorporacji zawartych w nich treści do prawa wewnętrznego Państw Członkowskich. Oznacza to, że stają się częścią krajowych systemów prawnych bez konieczności ich transpozycji, a w efekcie wywołują skutki bezpośrednie dla jednostek. Mają więc charakter wiążący co do wszystkich zawartych w nich postanowień, w przeciwieństwie do dyrektyw unijnych wiążących w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty. Odnośnie dyrektyw, adresatem których są co do zasady wszystkie Państwa Członkowskie, organy krajowe Państwa
Członkowskiego wybierają formę i środki osiągnięcia tego rezultatu. Państwo Członkowskie zatem, w wyznaczonym przez dyrektywę terminie zobowiązane jest do pełnego "zintegrowania" norm dyrektywy z normami prawa

krajowego, a więc właściwej implementacji. Polski ustawodawca wśród dyrektyw unijnych tyczących ochrony środowiska zobligowany był m. in. do implementacji dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych, dzikiej fauny i flory, (określanej dalej jako dyrektywa siedliskowa) oraz dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2.04.1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (określanej dalej dyrektywą ptasią).

Implementacja ta w polskim ustawodawstwie dokonała się w dwóch regulacjach prawnych - uchwalonej w dniu 3.10.2008 r. ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (jak już zaznaczono dalej określanej jako OOŚ - Dz. U. nr 199, poz. 1227), uprzednio zagadnienia te regulowała ustawa Prawo ochrony środowiska oraz w art. 33 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (tj. Dz. U. z 2009 r., nr 151, poz.1220). Zgodnie z brzmieniem art. 33 nadanym art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 3.10.2008 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody i innych ustaw (Dz. U. z 2008 r., nr 201, poz.1237), obowiązującym w dniu wydawania postanowień obu instancji:

Zabrania się, z zastrzeżeniem art. 34, podejmowania działań mogących, osobno lub w połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000, w tym w szczególności:

1) pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, dla

których ochrony wyznaczono obszar Natura 2000 lub

2) wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których ochrony został wyznaczony obszar

Natura 2000, lub

3) pogorszyć integralność obszaru Natura 2000 lub jego powiązania z innymi

obszarami.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do proponowanych obszarów mających

znaczenie dla Wspólnoty, znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3

pkt 1, do czasu zatwierdzenia przez Komisję Europejską jako obszary mające

znaczenie dla Wspólnoty i wyznaczenia ich jako specjalne obszary ochrony siedlisk.

Projekty polityk, strategii, planów i programów oraz zmian do takich

dokumentów a także planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać

na obszar Natura 2000, a które nie są bezpośrednio związane z ochroną obszaru

Natura 2000 lub obszarów, o których mowa w ust. 2, lub nie wynikają z tej ochrony,

wymagają przeprowadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania na zasadach

określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Regulacja ta pozostaje w spójności z uregulowaniami proceduralnymi zawartymi w OOŚ. Rozdział 5 tej ustawy normuje zasady oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. Jej art. 96 w ust. 1 stanowi, że organ właściwy do wydania decyzji wymaganej przed rozpoczęciem realizacji przedsięwzięcia, innego niż przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko, które nie jest bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, jest obowiązany do rozważenia, przed wydaniem tej decyzji, czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000.

Przenosząc przedstawione rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, iż Burmistrz Miasta i Gminy R. właściwy w tej sprawie do wydania decyzji tej natury nie jest organem specjalistycznym w zakresie ochrony środowiska. Wszelkie zatem wątpliwości w przedmiocie możliwości potencjalnego znaczącego oddziaływania zamierzonego przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 czerpie m. in. z przedmiotowego uzgodnienia. Podkreślenia wymaga bowiem, iż w razie uznania takiej konieczności, to właśnie właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska oceny tej dokonuje. Nie było zatem uprawnione stanowisko organu odwoławczego zawarte w zaskarżonym postanowieniu, upatrujące niejako kompetencji Burmistrza w tym zakresie i sugerujące, iż dopiero jego aktywność uruchamia niejako stosowne działania regionalnego dyrektora ochrony środowiska w zakresie badania oddziaływania zamierzonej inwestycji na Naturę 2000.

Powołany art. 97 OOŚ stanowi, że :

Po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w art. 96 ust. 3, regionalny

dyrektor ochrony środowiska stwierdza, uwzględniając łącznie uwarunkowania, o

których mowa w art. 63 ust. 1, w odniesieniu do oddziaływania przedsięwzięcia na

obszar Natura 2000, w szczególności w odniesieniu do integralności i spójności tych

obszarów, oraz biorąc pod uwagę skumulowane oddziaływanie przedsięwzięcia z

innymi przedsięwzięciami, w drodze postanowienia, obowiązek przeprowadzenia

oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.

Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się w przypadku stwierdzenia,

że przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000.

W postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, regionalny dyrektor ochrony

środowiska nakłada obowiązek przedłożenia, w dwóch egzemplarzach wraz z ich

zapisem w formie elektronicznej na informatycznych nośnikach danych, raportu o

oddziaływaniu przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 i określa zakres tego raportu.

W tym przypadku stosuje się przepisy art. 68.

Zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na obszar Natura 2000

powinien być ograniczony do określenia oddziaływania przedsięwzięcia na obszar

Natura 2000.

W przypadku stwierdzenia, że przedsięwzięcie nie będzie znacząco

oddziaływać na obszar Natura 2000, regionalny dyrektor ochrony środowiska

stwierdza, w drodze postanowienia, brak potrzeby przeprowadzenia oceny

oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.

Postanowienia, o których mowa w ust. 1 i 5, wydaje się w terminie 14 dni od

dnia otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 96 ust. 3. Przepisy art. 35 § 5 i

art. 36 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie.

Uzasadnienie postanowienia, o którym mowa w ust. 1, niezależnie od

wymagań wynikających z Kodeksu postępowania administracyjnego, powinno

zawierać informacje o uwarunkowaniach, o których mowa w art. 63 ust. 1.

Do postanowienia, o którym mowa w ust. 5, nie stosuje się przepisów art. 106

§ 3, 5 i 6 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Z kolei art. 63 ust. 1 OOŚ, z którego płynące uwarunkowania należy łącznie uwzględnić przy ocenie oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 mówi, że :

Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie następujące uwarunkowania:

1) rodzaj i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem:

a) skali przedsięwzięcia i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych

proporcji,

b) powiązań z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się

oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie

oddziaływać przedsięwzięcie,

c) wykorzystywania zasobów naturalnych,

d) emisji i występowania innych uciążliwości,

e) ryzyka wystąpienia poważnej awarii, przy uwzględnieniu używanych substancji

i stosowanych technologii;

2) usytuowanie przedsięwzięcia, z uwzględnieniem możliwego zagrożenia dla

środowiska, w szczególności przy istniejącym użytkowaniu terenu, zdolności

samooczyszczania się środowiska i odnawiania się zasobów naturalnych,

walorów przyrodniczych i krajobrazowych oraz uwarunkowań miejscowych

planów zagospodarowania przestrzennego - uwzględniające:

a) obszary wodno-błotne oraz inne obszary o płytkim zaleganiu wód

podziemnych,

b) obszary wybrzeży,

c) obszary górskie lub leśne,

d) obszary objęte ochroną, w tym strefy ochronne ujęć wód i obszary ochronne

zbiorników wód śródlądowych,

e) obszary wymagające specjalnej ochrony ze względu na występowanie

gatunków roślin i zwierząt lub ich siedlisk lub siedlisk przyrodniczych objętych

ochroną, w tym obszary Natura 2000 oraz pozostałe formy ochrony przyrody,

f) obszary, na których standardy jakości środowiska zostały przekroczone,

g) obszary o krajobrazie mającym znaczenie historyczne, kulturowe lub

archeologiczne,

h) gęstość zaludnienia,

i) obszary przylegające do jezior,

j) uzdrowiska i obszary ochrony uzdrowiskowej;

3) rodzaj i skalę możliwego oddziaływania rozważanego w odniesieniu do

uwarunkowań wymienionych w pkt 1 i 2, wynikające z:

a) zasięgu oddziaływania - obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą

przedsięwzięcie może oddziaływać,

b) transgranicznego charakteru oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne

elementy przyrodnicze,

c) wielkości i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej

a) infrastruktury technicznej,

b) prawdopodobieństwa oddziaływania,

c) czasu trwania, częstotliwości i odwracalności oddziaływania.

Należy nadto zaznaczyć, iż w art. 3 pkt 13 OOŚ zamieszczono definicję przedsięwzięcia, w którym mieści się zamierzona, przedmiotowa inwestycja.

Jak wynika z przytoczonych regulacji jakiekolwiek wątpliwości w zakresie oddziaływania zamierzonej inwestycji na Naturę 2000 wyjaśniane są zatem ostatecznie i tak przez właściwego regionalnego dyrektora ochrony środowiska, będącego organem wyspecjalizowanym. Takie unormowanie zakresu kompetencji tego organu przez ustawodawcę wyklucza jego obojętność, na etapie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy, wobec podniesionych przez stronę skarżącą problemów. Brak uzgodnienia stanowi bowiem sygnał, iż w danej sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. Służyć ma to ustaleniu, czy dane przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, o czym postanawia właśnie właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska (art. 97 ust. 1 OOŚ).

Implementacja wskazanych dyrektyw unijnych (ptasiej i siedliskowej) została zatem dokonana we wskazanych aktach prawnych krajowych, przy czym interpretacja tych przepisów, z uwagi na wiążący charakter dyrektyw w odniesieniu do rezultatu, winna służyć realizacji celów tych dyrektyw.

W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, że planowane przedsięwzięcie nie należy do grupy przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest lub może być wymagane, jednakże oceny wymaga, czy jako nie związane bezpośrednio z ochroną obszaru Natura 2000, ani nie wynikające z tej ochrony, może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, jego integralność oraz spójność sieci obszarów Natura 2000.

Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (L 197, 21/07/2001 P, 0030-0037), gdzie w załączniku nr I pkt. f [1] zdefiniowano, że potencjalny znaczący wpływ na środowisko powinien obejmować wpływ wtórny, skumulowany, synergistyczny, krótko-, średnio- i długoterminowy, stały i tymczasowy, pozytywny i negatywny. Nadto w wyroku ETS z dnia 4.03.2010 r. w sprawie C-241/08 w sprawie p-ko Francji dotyczącej uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przez nieprawidłową transpozycję dyrektywy 92/43/EWG w pkt. 54 Trybunał stwierdził, że "aby w pełni zapewnić wykonanie celów z zakresu ochrony przewidzianych w dyrektywie siedliskowej, jest więc konieczne, by zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej każdy plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane z zagospodarowaniem terenu lub konieczne do jego zagospodarowania [a więc nie będące bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000], mogące w istotny sposób oddziaływać
na ów teren, podlegało indywidualnej ocenie oddziaływania na dany teren z punktu widzenia założeń jego ochrony". O możliwości zaistnienia znaczącego oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 przesądzają istniejące prawdopodobieństwo lub ryzyko takiego oddziaływania - a więc sytuacja, gdy na podstawie obiektywnych informacji nie można tego ryzyka wykluczyć. Istotne oddziaływanie zachodzi wówczas, gdy planowane działanie niesie z sobą ryzyko naruszenia założeń ochrony danego obszaru Natura 2000 (por. wyrok ETS w sprawie C-127/02 Waddenzee pkt 39-45).

Dla określenia zakresu przedmiotowego obowiązku przeprowadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania zamierzonego przedsięwzięcia na obszary Natura 2000 przesądzająca jest zatem treść art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r., nr 92, poz. 880 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonego postanowienia. Przepis ten pozostaje w spójności z unormowaniami art. 97 ust. 2 OOŚ. Wynika z niego, że "planowane przedsięwzięcia, które nie są bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub nie wynikają z tej ochrony, a które mogą na te obszary znacząco oddziaływać", wymagają przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na obszar Natura 2000, na zasadach określonych w OOŚ. Obowiązek ten obejmuje także projektowane obszary Natura 2000, do czasu zatwierdzenia ich lub odmowy zatwierdzenia przez Komisję Europejską /obszar mający znaczenie dla Wspólnoty Ostoja P. (PLH [...]) znalazł się na liście obszarów proponowanych,

przekazanej do Komisji Europejskiej w dniu 29.10.2009 r./. Skoro tak, to na organach obu instancji, jako uzgadniających projekt decyzji o warunkach zabudowy spoczywał obowiązek bardzo wnikliwego rozważenia, czy istotnie zamierzone przedsięwzięcie osobno lub w połączeniu z innymi działaniami inwestycyjnymi mającymi miejsce na przedmiotowym obszarze nie może znacząco, oddziaływać na cele ochrony obu obszarów Natura 2000 - specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 Puszcza P. (kod PLB [...]), który powstał dla ochrony takich gatunków ptaków jak: bielik, orlik krzykliwy, kania ruda, derkacz a także na projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk Natura 2000 Ostoja P. (kod PLH [...]), o dużej różnorodności biologicznej, który jako cel ochrony przyjmuje m. in. zachowanie w naturalnym stanie szeregu zbiorowisk roślinnych oraz zachowanie ważnych ostoi zwierząt, w tym wydry, bobra i wilka. Na tym obszarze obowiązuje bowiem tzw. "wstępny zakaz pogorszeń", ograniczony czasowo (do czasu umieszczenia w wykazie obszarów
mających znaczenie dla Wspólnoty) i merytorycznie (obowiązek unikania pogorszenia stanu siedlisk i niepokojenia gatunków w celu zapewnienia spójności Sieci obszarów Natura 2000).

Ocenę legalności zaskarżonego postanowienia utrudnia nadto fakt ogólnikowego powołania się w nim na wiadomości znane organowi odwoławczemu z urzędu, przez co przyjęte tam twierdzenia wymykają się weryfikacji, zwłaszcza gdy przeczy im stanowisko strony skarżącej, również dysponującej wiedzą fachową w zakresie ochrony przyrody.

Brak dokonania wnikliwych ustaleń w rozpoznawanej sprawie, zdawkowe potraktowanie tej kwestii w zaskarżonym postanowieniu, a pominiecie go przez organ I instancji, wobec informacji przekazywanych przez Dyrektora [...] Parku Krajobrazowego, zobrazowanych w złożonej na rozprawie mapie przedstawiającej przebieg korytarza ekologicznego na tym obszarze, z oznaczoną trasą migracji dużych ssaków - stanowił naruszenie art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 Kpa, które to uchybienia, ze wskazanych powodów, mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z przytoczonych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz 152 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) -orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku należy zastosować się do oceny prawnej oraz wskazań w nim zawartych, a odnośnie zakazów z rozporządzenia nr [...] Wojewody [...] z dnia [...].01.2006 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego należy ponownie dokonać oceny zgodności z nimi zamierzonej inwestycji, w kontekście odległości do istniejących, zarastających zbiorników wodnych, uwidocznionych na mapie załączonej przez stronę skarżącą.

inne

orzecznictwo nsa

orzecznictwo

Oceń jakość naszego artykułu:

Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.