Tezy
Znamię przedmiotowe art. 52 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ stanowi otrzymanie nienależnego, to jest nie przewidzianego przepisami prawa, zwrotu podatku, zaś znamię podmiotowe cechuje wina w każdej postaci, również niedbalstwo /culpa levissima/.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA Grażyna Nasierowska (spr.), Protokolant - referendarz sądowy WSA Artur Kot, po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2004 sprawy ze skargi "M." Spółka Jawna na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2002 Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] grudnia 2002 r. Izba Skarbowa w W., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania "M." [...] Sp. j., utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] sierpnia 2002 r. Organ podatkowy I instancji określił Spółce kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r. w wysokości 64.534 zł, zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za ten miesiąc w wysokości 2.776 zł i obliczone na dzień wydania decyzji odsetki od wymienionej zaległości podatkowej w wysokości 3.557,10 zł.
Z decyzji organu I instancji wynika, że po ponownym przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzono, zawyżenie naliczonego podatku od towarów i usług w rozliczeniu za styczeń 1999 r., a w konsekwencji zawyżenie zwrotu różnicy podatku. Zdaniem Urzędu Skarbowego w P., Spółka nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 2.772 zł na podstawie faktury nr 1/99 z dnia 28 stycznia 1999 r. wystawionej przez P. "V." J. Z., gdyż w trakcie postępowania kontrolnego okazało się, że kwota podatku wynikająca z oryginału faktury była różna od kwoty podatku wykazanej na kopii tej faktury. Z informacji przekazanej przez Urząd Skarbowy w S. wynikało, że u wystawcy faktury znajduje się jej kopia, w której wykazano podatek od towarów i usług w wysokości 594 zł. Dlatego też, powołując się na § 54 ust. 4 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz.
1024 z późn. zm.), organ I instancji stwierdził zawyżenie podatku naliczonego w wysokości 2.772 zł. Zdaniem Urzędu Skarbowego w P., dodatkową okolicznością obciążającą Spółkę jest dokonanie płatności kwoty wskazanej na fakturze będącej w jej posiadaniu w formie gotówki, gdy kwota 15.372 zł była wyższa od równowartości 3.000 ECU i należało dokonać płatności w formie bezgotówkowej za pośrednictwem rachunku bankowego - zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 i pkt 4 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 28 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej. Takie działanie w ocenie organu podatkowego I instancji świadczy o niezachowaniu przez Spółkę należytej staranności i ostrożności i przesądza o przypisaniu winy także stronie skarżącej, nawet w przypadku udowodnienia odpowiedzialności nierzetelnego kontrahenta za sfałszowanie przedmiotowej faktury.
Drugą nieprawidłowością stwierdzoną w trakcie postępowania kontrolnego przez organ I instancji było odliczenie przez Spółkę podatku naliczonego w wysokości 3,66 zł z paragonu fiskalnego wystawionego dnia 29 stycznia 1999 r. czym naruszono art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.).
Pełnomocnik Spółki złożył w Izbie Skarbowej w W. odwołanie od decyzji Urzędu Skarbowego w P., wnosząc o jej uchylenie, umorzenie postępowania oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Decyzji organu I instancji zarzucono naruszenie prawa materialnego i procesowego tj. art. 52 § 1 pkt 2, art. 122, art. 187 § 1 i art. 188 Ordynacji podatkowej, a także art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 z późn. zm.), gdyż zdaniem strony skarżącej udowodniła ona brak winy, a organ I instancji pominął jej oświadczenie, iż odpowiedzialność za żądanie przez nią zwrotu podatku w wysokości wyższej niż należna ponosi w całości J. Z., który dopuścił się sfałszowania faktury za wykonaną usługę o wartości brutto 15.322 zł. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej dla sprawy nie ma znaczenia forma płatności za wykonaną usługę i nawet naruszenie przepisów ustawy o działalności gospodarczej nie przesądza o winie Spółki. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że "wyłączną
przyczyną wymierzenia zobowiązania podatkowego stronie na podstawie zaskarżonej decyzji jest istnienie rozbieżności między treścią oryginału i kopii przedmiotowej faktury". Zdaniem pełnomocnika Spółki "winę za ten fakt ponosi Pan J. Z., który dopuścił się sfałszowania tej faktury". Strona skarżąca powołuje się również na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2002 r. o sygn. akt. III SA 2538/00 uchylający poprzednią decyzję Izby Skarbowej w W., bowiem w przytoczonym wyroku Sąd stwierdził, że "ustawodawca wprowadzając do art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej pojęcie winy musiał liczyć się także z sytuacją, gdy winę podatnika wyłączać będzie zawinione działanie lub zawinienie osoby trzeciej, za którą podatnik odpowiedzialności nie ponosi". Zdaniem strony skarżącej, organ I instancji "dopuścił się naruszenia przepisów wskazanych w sentencji odwołania w szczególności poprzez niezgodne z prawem oraz wyżej powołanym wyrokiem NSA uznanie winy strony oraz poprzez nierozpatrzenie całego materiału
dowodowego jak też pominięcie wniosków strony dotyczących postępowania dowodowego (np. pismo strony z dnia 14.08.2002) a mających istotne znaczenie w sprawie".
Utrzymując w mocy decyzje organu I instancji Izba Skarbowa stwierdziła, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyż Spółka, wbrew twierdzeniom jej pełnomocnika, nie udowodniła braku swojej winy. Podzielając stanowisko Urzędu Skarbowego w P., organ odwoławczy uznał, że istotne dla sprawy było dokonanie przez Spółkę zapłaty za wykonaną usługę w formie gotówkowej, zgodnie z żądaniem kontrahenta, gdyż świadczyło to o tym, że strona skarżąca nie zachowała należytej staranności wymaganej w obrocie gospodarczym. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów podniesionych w odwołaniu, Izba Skarbowa stwierdziła, że organ I instancji prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy, stosując się do zaleceń Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonych w uzasadnieniu powołanego wyroku z dnia 20 lutego 2002 r. Ponownie rozpoznając sprawę Urząd Skarbowy w P. należycie odniósł się do oświadczeń i wyjaśnień składanych przez Spółkę. W związku z powyższym, organ odwoławczy uznał za nieuzasadnione zarzuty strony skarżącej,
gdyż okoliczności sprawy jednoznacznie wskazywały, iż działanie wystawcy faktury nie wyklucza odpowiedzialności strony skarżącej na zasadzie winy.
Pismem z dnia 6 stycznia 2003 r., na decyzję Izby Skarbowej w W. pełnomocnik Spółki wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji zarzucił naruszenie:
1) prawa materialnego, tj. art. 30 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, poprzez rozstrzygnięcie sprawy sprzeczne z oceną prawną wyrażoną w wyroku z dnia 20 lutego 2002 r.,
2) przepisów postępowania, tj. art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej, poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego,
3) przepisów postępowania, tj. art. 210 § 1 ust. 3 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, poprzez brak oznaczenia strony oraz wadliwe uzasadnienie prawne decyzji,
4) przepisów postępowania, tj. art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez prowadzenie postępowania w sposób powodujący brak zaufania do organów podatkowych.
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik Spółki zacytował obszerne fragmenty uzasadnienia powołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2002 r. o sygn. akt III SA 2538/00, gdyż jego zdaniem, organ I instancji nie wywiązał się z obowiązków nałożonych przez Sąd, co do konieczności wnikliwego rozpoznania stanu faktycznego w związku z oświadczeniami i wyjaśnieniami Spółki. W szczególności, zdaniem pełnomocnika Spółki, rozstrzygnięcie sprawy uzależnione było od wyników śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w P. Stwierdzono także, iż organ I instancji naruszył zasady postępowania dowodowego wydając decyzję przed uzyskaniem odpowiedzi na swoje pismo o udzielenie informacji o toczącym się śledztwie w sprawie sfałszowania faktury.
W ocenie strony skarżącej, organy podatkowe nie miały podstaw do obciążenia Spółki winą za zawyżenie zwrotu podatku naliczonego tylko z tej przyczyny, że na fakturze wskazano gotówkę jako formę płatności. Zdaniem pełnomocnika strony skarżącej "naruszenie prawa może być uznane za dowód winy tylko wtedy, gdy istnieje związek o charakterze przyczynowo - skutkowym pomiędzy naruszeniem prawa w określonym zakresie a winą strony za określone działanie". W uzasadnieniu podniesiono, że pomyłki w treści faktur są zjawiskiem występującym powszechnie w praktyce obrotu gospodarczego. Dlatego też, "w omawianej sytuacji wina strony musiałaby mieć postać co najmniej niedbalstwa w wyniku którego strona chociaż mogłaby przewidzieć, że wystawca może sfałszować posiadana kopię faktury". Strona skarżąca sugeruje, że doszło jedynie do nieprawidłowego podania formy płatności na fakturze, a z tego faktu nie można wysnuć wniosku, że jej wystawca mógł dopuścić się jej sfałszowania. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej winę
podatnika wyłącza udowodnione działanie wystawcy faktury, natomiast bez znaczenia dla uznania winy strony skarżącej jest fakt, że na fakturze jako formę płatności wskazano gotówkę, gdy kwota podana na fakturze nieznacznie przewyższała kwotę, do której przepisy pozwalają na zapłatę gotówką. O winie nie może również świadczyć fakt, że Spółka będąc przekonana o zasadności odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług, skorzystała z tego prawa. Podkreślono, że winę za rozbieżności pomiędzy oryginałem faktury i jej kopią ponosi w całości wystawca faktury.
Pełnomocnik Spółki zarzuca zaskarżonej decyzji, że nie zawiera oznaczenia strony, do której jest ona adresowana, a ponadto organy podatkowe nie podały podstawy prawnej i sposobu wyliczenia odsetek za zwłokę, przez co ograniczona została możliwość skarżącego do kontroli prawidłowości decyzji w tym zakresie.
W odpowiedzi na skargę, Izba Skarbowa w W., po przedstawieniu stanu faktycznego i zarzutów skarżących, podtrzymała swoje stanowisko i wniosła o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Wojewódzki Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę zgodnie z zakresem swojej właściwości, nie stwierdził podstaw do uchylenia decyzji Izby Skarbowej w W. utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w P.
Skład orzekający Sądu w pełni popiera argumentację wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 lutego 2002 r. o sygn. akt III SA 2538/00. Należy jednak pamiętać, że Sąd uchylając poprzednią decyzję Izby Skarbowej stwierdził, że powodem takiego rozstrzygnięcia było naruszenie przez organy podatkowe przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd zwrócił uwagę na to, że przed wydaniem uchylonej decyzji nie zebrano i w sposób wyczerpujący nie rozpatrzono całego materiału dowodowego. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że ustawodawca wprowadzając do art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej pojęcie winy musiał liczyć się także z sytuacją, gdy winę podatnika wyłączać będzie zawinione działanie lub zawinienie osoby trzeciej, za którą podatnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd za niezbędne uznał przeprowadzenie stosownego postępowania podatkowego, zgodnie z art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. W ocenie składu orzekającego Sądu w niniejszej sprawie, brak jest podstaw do
stwierdzenia, że w powołanym wyroku ostatecznie rozstrzygnięto kwestię braku winy strony skarżącej za zawyżenie zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r. W takiej sytuacji nie można mówić o rozstrzygnięciu przez organy podatkowe rozpoznawanej sprawy sprzecznie z oceną prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Należy podkreślić, że organy podatkowe podjęły odpowiednie działania w celu uzupełnienia materiału dowodowego, a także odniosły się szczegółowo do oświadczeń i wyjaśnień strony skarżącej. Rozstrzygając sprawę, organy podatkowe wyjaśniły stan faktyczny i uzasadniły swoje stanowisko. Nie można podzielić zarzutów pełnomocnika strony skarżącej w zakresie zaniechania dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, bowiem odstąpienie od oczekiwania na uzyskanie dowodu, który mógłby okazać się mało istotny dla sprawy, wynikało z ujawnienia nowych okoliczności faktycznych związanych z naruszeniem przez Spółkę przepisów ustawy o działalności gospodarczej. W ocenie Sądu brak jest podstaw do stwierdzenia, że rezygnacja z uzyskania informacji o śledztwie prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w P., w sprawie sfałszowania faktury przez J. Z., stanowi wystarczającą przesłankę do uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Skoro w trakcie ponownego rozpoznania sprawy ujawniono okoliczności
faktyczne przemawiające za przypisaniem winy Spółce za zawyżenie żądanego przez nią zwrotu podatku, to można było odstąpić od oczekiwania na nowe dowody w sprawie. Takie działanie było uzasadnione szczególnie w sytuacji, gdy śledztwo zostało zawieszone wobec braku możliwości ustalenia miejsca pobytu J. Z.
Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy jest bezsporny. W dniu 17 marca 1999 r. strona skarżąca otrzymała nienależny zwrot podatku w wysokości 2.776 zł, z powodu naruszenia przepisu § 54 ust. 4 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 z poźn. zm.). Podstawą dokonania zawyżonego zwrotu podatku od towarów i usług było żądanie zwrotu tego podatku na podstawie faktury, na oryginale której wykazano inną kwotę podatku od kwoty wynikającej z jej kopii, a także bezzasadne odliczenie podatku z paragonu.
Strony niniejszego postępowania prowadzą spór o to, czy zwrot podatku nastąpił z winy strony skarżącej, a w konsekwencji, czy ten zwrot należało utożsamiać z zaległością podatkową. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowano już pogląd, że ciężar udowodnienia braku winy w takim przypadku spoczywa na podatniku (por. wyrok NSA z 8 października 1999 r., III SA 7550/98; Lex nr 40056).
Skład orzekający Sądu podziela argumentację Izby Skarbowej w zakresie wykładni pojęcia "wina" użytego przez ustawodawcę w art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, na równi z zaległością podatkową traktuje się także zwrot podatku, jeżeli podatnik otrzymał go nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej lub został on zaliczony na poczet zaległości podatkowej albo bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wykaże, że nie nastąpiło to z jego winy.
Pojęcie winy nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym, dlatego też należy sięgnąć do innych gałęzi prawa. Organ odwoławczy słusznie odwołał się do koncepcji winy rozwiniętej przez doktrynę prawa karnego i prawa cywilnego. Wina jest pojęciem odnoszącym się do sfery zjawisk psychicznych sprawcy, dlatego też określa się ją jako znamię podmiotowe czynu. W kategoriach winy może być rozważany czyn sprzeczny z obowiązującym porządkiem prawnym. W obszarze deliktów prawa cywilnego rozróżnia się dwie postacie winy, tj. winę nieumyślną i winę umyślną. Przy winie umyślnej sprawca ma świadomość bezprawności swojego zachowania i przewidując jego następstwa świadomie do niego zmierza lub co najmniej na wystąpienie szkodliwych skutków się godzi. Przy winie nieumyślnej sprawca wprawdzie przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, albo też nie przewiduje możliwości wystąpienia tych skutków, choć powinien i może je przewidzieć. Ten ostatni stopień winy wiąże się
w prawie cywilnym (jak również w prawie karnym) z niezachowaniem wymaganej staranności.
Przenosząc powyższe koncepcje na grunt prawa podatkowego w kontekście art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, można stwierdzić, iż znamię przedmiotowe stanowi tutaj otrzymanie nienależnego, to jest nie przewidzianego przepisami prawa, zwrotu podatku. Znamię przedmiotowe będzie cechowało się winą w każdej postaci, również niedbalstwem w najlżejszej postaci (culpa levissima).
W przedmiotowej sprawie przesłanki te zostały spełnione, bowiem jak słusznie zauważyły organy podatkowe, strona skarżąca dokonując płatności z naruszeniem przepisów ustawy o działalności gospodarczej, naruszyła nie tylko przepisy prawa, ale również reguły ostrożnego postępowania. Dodać należy, że wykładnia art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie może mieć wpływu na odstąpienie od określenia prawidłowej wysokości zwrotu podatku od towarów i usług.
W obowiązującym wówczas stanie prawnym należało również określić zaległość podatkową, z tytułu zwrotu podatku od towarów i usług w wysokości wyższej od należnej, a w konsekwencji określić odsetki za zwłokę od tej zaległości podatkowej. W ocenie Sądu, stosownie do zasady swobodnej, ale nie dowolnej oceny materiału dowodowego, organy podatkowe mogły uznać, że nie obalono domniemania winy strony skarżącej, która wystąpiła o zawyżony zwrot podatku wynikającego również z oryginału faktury, której treść różniła się od jej kopii.
Po rozpoznaniu sprawy skład orzekający Sądu stwierdza, że prezentowane przez skarżących stanowisko oraz przytoczona w skardze argumentacja nie mogą zasługiwać na aprobatę.
Istota sporu w niniejszej sprawie dotyczy głównie oceny, czy na podstawie materiału dowodowego zebranego przez organ I instancji w trakcie postępowania podatkowego można było obciążyć stronę skarżąca winą za zawyżenie zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r. Ponieważ organy podatkowe wskazały naruszenie prawa przez Spółkę, tj. przepisów ustawy o działalności gospodarczej w związku z dokonanie zapłaty kwoty 15.372 zł gotówką, gdy równowartość 3.000 ECU wynosiła wówczas 12.415,50 zł - to mając na względzie rozważania na temat pojęcia "winy" - można było uznać, że podatnik nie wykazał, iż nastąpiło to bez jego winy. Nie mogą zasługiwać na aprobatę Sądu sugestie pełnomocnika strony skarżącej, jakoby Spółka popełniła mało istotny błąd polegający jedynie na wskazaniu na fakturze gotówki jako formy zapłaty za wykonaną usługę. Z akt sprawy wynika, że pełnomocnik strony skarżącej dopiero na etapie skargi podejmuje próbę wykazania, że faktycznie nie doszło do zapłaty gotówką kwoty 15.372 zł na rzecz J. Z.,
a pomyłkę w treści faktury można byłoby naprawić poprzez wystawienie faktury korygującej.
Zdaniem Sądu, organom podatkowym nie można zarzucić dowolności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. W zaskarżonych decyzjach jednoznacznie stwierdzono, że brak należytej staranności ze strony Spółki spowodował konieczność uznania zawyżonego zwrotu podatku za zaległość podatkową - zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.
Specyfika prawa podatkowego polega na tym, że organy podatkowe nie mają luzu decyzyjnego w przypadku określania wysokości zobowiązań podatkowych. Muszą bezwzględnie stosować się do przepisów normujących powstanie zaległości podatkowych jak i przestrzegać obowiązku naliczania odsetek od tych zaległości. Pewien luz decyzyjny mógłby być związany jedynie z możliwością umarzania zaległości podatkowych z należnymi odsetkami, umarzania samych odsetek za zwłokę lub rozkładania na raty płatności zaległości podatkowych i odsetek.
Skład orzekający Sądu uznał, że w sprawie wystąpił związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy naruszeniem przepisów ustawy o działalności gospodarczej i żądaniem zawyżonego zwrotu podatku od towarów i usług. Dlatego też, organy podatkowe nie musiały zwlekać z wydaniem decyzji do czasu zakończenia śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w P. Można jedynie dodać, że w przypadku udowodnienia nierzetelnemu kontrahentowi w postępowaniu karnym sfałszowania kopii przedmiotowej faktury, Spółka może skorzystać z prawa domagania się naprawienia szkody. Takie roszczenie nie może być jednak uznane w drodze postępowania sądowoadministracyjnego.
W świetle dotychczasowych spostrzeżeń nie można podzielić zarzutów podniesionych w skardze. Sprowadzają się one bowiem do stwierdzenia, że organy podatkowe przed zakończeniem postępowania karnego nie mają prawa do wydania stosownej decyzji na podstawie oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i są bezwzględnie związane wszelkimi wnioskami dowodowymi podatników. Uchylenie poprzedniej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny spowodowało ponowne rozpoznanie sprawy i wskazanie nowych okoliczności uzasadniających wydanie zaskarżonych decyzji.
Sąd nie podziela zarzutów pełnomocnika Spółki co do braku oznaczenia strony, gdyż zarówno w sentencji decyzji jak i w jej uzasadnieniu wskazano adresata. Organy podatkowe podały również właściwą podstawę prawną naliczania odsetek za zwłokę zarówno w sentencji decyzji jak i w jej uzasadnieniu. Wskazano kwotę zaległości podatkowej od której naliczano odsetku, wysokość tych odsetek na dzień wydania decyzji organu I instancji oraz przepisy decydujące o sposobie obliczenia tej kwoty. Strona skarżąca została także pouczona o obowiązku naliczania odsetek za zwłokę od dnia następującego po dniu, w którym wydano decyzję. W ocenie Sądu, brak zestawienia okresów w których naliczano odsetki według obowiązującej na podstawie innych przepisów stawki, a w konsekwencji szczegółowego wyliczenia składającego się na łączną wartość odsetek za zwłokę, nie może stanowić wystarczającego powodu do uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.
W ocenie Sądu, organy podatkowe nie naruszyły reguł postępowania dowodowego i ustaliły istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Wnioski organów podatkowych wyprowadzone z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykraczają poza swobodną ocenę tego materiału, a więc nie stanowią naruszenia prawa. Sąd również nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa w takim stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy.
Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), Sąd orzekł, jak w sentencji.