Tezy
(...) W trybie przepisu § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz. U. Nr 173, poz. 1072), zespół ocenia odwołanie i jeśli uzna, że zawarte w odwołaniu niezadowolenie z załatwienia sprawy jest usprawiedliwione, czyli zasługuje w całości na uwzględnienie, wówczas uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe. Niezbędnym warunkiem wydania przez zespół nowego orzeczenia, o którym mowa w §17 ust. 2 rozporządzenia, jest to, aby w ocenie zespołu, odwołanie zasługiwało w całości na uwzględnienie, bo tylko wówczas jest władny wydać nowe orzeczenie, ale tylko takie, którym wyeliminuje (uchyli) zaskarżone orzeczenie i wyda nowe, czyli o innej treści niż dotychczasowe. Jeżeli natomiast zespół, który wydał orzeczenie uzna, że odwołanie tylko w części zasługuje na uwzględnienie, nie może zmienić swojego orzeczenia na podstawie § 17 ust. 2 rozporządzenia,
czyli uchylić dotychczasowego i wydać nowego w treści orzeczenia, bowiem w takiej sytuacji jest obowiązany odwołanie wraz z aktami sprawy przesłać organowi odwoławczemu, tj. kuratorowi oświaty (...)
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 stycznia 2010r. sprawy ze skargi Z. J. na decyzję Opolskiego Kuratora Oświaty w Opolu z dnia [...], nr [...] w przedmiocie indywidualnego nauczania 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającego ją orzeczenia Zespołu Orzekającego Publicznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w K. z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzji nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od Opolskiego Kuratora Oświaty w Opolu na rzecz Z. J. kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Orzeczeniem z dnia 28 maja 2009 r., Nr [...] Zespół Orzekający Publicznej Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w K. orzekł o braku potrzeby indywidualnego nauczania A. J., powołując się na przepis art. 71b ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.). W uzasadnieniu orzeczenia Zespół podniósł, że natężenie objawów zespołu nadpobudliwości z wiodącymi zaburzeniami koncentracji uwagi występujące u A. J. pozwalają jej na realizacje materiału promowanego w zespole klasowym po zapewnieniu dziecku dodatkowej pomocy psychologiczno - pedagogicznej na terenie szkoły w formie zajęć indywidualnych dydaktyczno - wyrównawczych i socjoterapeutycznych do końca klasy VI oraz realizacji wszystkich zaleceń poradni zawartych w opinii z dnia 10 kwietnia 2009 r. Zespół również podniósł, że analiza zgromadzonej dokumentacji wykazała, że w środowisku szkolnym poczyniła postępy edukacyjne i poprawił się jej stosunek do obowiązków szkolnych.
Od powyższego orzeczenia odwołanie wniósł Z. J., ojciec A. Uznał bowiem, że odmowa udzielenia dziecku pomocy w formie indywidualnego nauczania jest dla córki rozwoju i nauki bardzo krzywdząca i nie dająca jej możliwości należytego przygotowania wejścia w etap dorosłego życia. Zaakcentował, że córka nie jest w stanie skupić się na lekcji, rozprasza ją niewielki szmer, nie potrafi usiedzieć spokojnie. Okoliczności te, w ocenie skarżącego, potwierdzają rozmowy z nauczycielami, dokumentacja lekarska, obserwacja, uwagi nauczycieli odnośnie zachowania i oceny z nauczania, orzeczenia z "PPPP w K. wydawane już od początku przedszkola." Skarżący uznał, że orzeczenie Zespołu jest bardzo krzywdzące, zatem wniósł o pozytywne załatwienie jego prośby, bowiem córka wymaga indywidualnego nauczania, stąd oczekuje wnikliwego i szczegółowego rozpatrzenia sprawy, z uwzględnieniem dobra dziecka. Do odwołania dołączył plik opinii oraz zaświadczenia lekarskie.
Zespół Orzekający Publicznej Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w K., orzeczeniem z dnia [...], Nr [...] wydanym na podstawie art. 71b ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), orzekł o braku potrzeby indywidualnego nauczania A. J. W uzasadnieniu Zespół wskazał, że na posiedzeniu w dniu 10 lipca 2009 r. "rozpatrzono odwołanie od Orzeczenia nr [...] z dnia 28.05.2009 roku." Dodał, że nie stwierdza się w chwili obecnej znacząco nasilonych objawów zespołu nadpobudliwości z zaburzeniami koncentracji uwagi, które uniemożliwiłyby A. uczęszczanie do szkoły. Nie sprawia ona swoim zachowaniem w szkole zagrożenia ani dla siebie, ani dla innych dzieci. Czasami przeszkadza w prowadzeniu zajęć lekcyjnych, ale nie stanowi to istotnego zaburzenia toku lekcji. Ze zgromadzonej dokumentacji natomiast wynika, że A. w środowisku szkolnym poczyniła pewne postępy edukacyjne, poprawił się jej stosunek do obowiązków szkolnych. Zespół stwierdził, że aby sytuacja
dziecka mogła ulec znaczącej poprawie "proponujemy zapewnienie uczennicy dodatkowej pomocy psychologiczno - pedagogicznej w szkole w formie indywidualnych zajęć dydaktyczno - wyrównawczych i socjoterapeutycznych do końca klasy VI." Ponadto Zespół zaproponował rodzicom dziecka, kontrolną diagnozę neurologiczną, może nawet z obserwacją w Oddziale Neurologii Dziecięcej, jeśli dostrzegają istotne pogorszenie się stanu zdrowia psychicznego ich dziecka.
Z. J., pismem z dnia 3 sierpnia 2009 r. wniósł odwołanie od powyższego orzeczenia, podnosząc, że kolejny raz oświadcza, iż nie zgadza się z orzeczeniem o braku potrzeby indywidualnego nauczania jego córki. Powinna ona posiadać indywidualne nauczanie, bowiem wskazuje na to jej stan zdrowia, co potwierdzają badania i złożone przez skarżącego dokumenty w tej sprawie. Uznał, że Zespół wskazuje na zalecenia, które nie dają spodziewanych efektów. Stwierdził, że na podstawie przedłożonej dokumentacji medycznej i przeprowadzonych badań należy zmienić dotychczasowe metody i wdrożyć nowe metody pomocy dla jego córki.
Opolski Kurator Oświaty w Opolu, decyzją Nr [...] z dnia [...], postanowił utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie z dnia [...]. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, ze dziewczynka ma rozpoznany przez lekarza zespół nadpobudliwości z deficytem uwagi i koncentracji. Z opinii sporządzonych przez nauczycieli uczących A. wynika, że nie sprawia ona swoim zachowaniem zagrożenia dla siebie i innych. Poczyniła natomiast postępy w środowisku szkolnym. Jej stosunek do obowiązków szkolnych i zachowanie ulegają poprawie. Zespół nadpobudliwości z deficytem uwagi i koncentracji nie jest wskazaniem do izolacji dziecka ze środowiska rówieśniczego w szkole. Stan zdrowia dziewczynki nie powoduje przesłanek wskazujących na potrzebę realizacji przez O. obowiązku szkolnego w formie nauczania indywidualnego.
Skargę na powyższą decyzję złożył Z. J. W uzasadnieniu skargi wskazał na chorobę dziecka, na ADHD stwierdzaną od przedszkola. Podkreślił, że rodzice nie są w stanie zapewnić córce nauczania na odpowiednim poziomie, bowiem sami nie mają stosownego wykształcenia. Natomiast w opiniach i zaświadczeniach lekarskich stwierdza się o potrzebie indywidualnego nauczania córki. W ocenie skarżącego, badania dobitnie potwierdzają, że córka jest chora i wymaga stosownej pomocy. W skardze zaapelował do Sądu, o wnikliwe rozpatrzenie całej sprawy "kierując się dobrem dziecka i wskazanie konkretnej pomocy."
W odpowiedzi na skargę Opolski Kurator Oświaty w Opolu wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ podkreślił, że odwołanie skarżącego od orzeczenia Zespołu Orzekającego z dnia 22 maja 2009 r. nie zasługiwało na uwzględnienie, dlatego postanowiono utrzymać je w mocy.
Na rozprawie w dniu 14 stycznia 2010 r., skarżący dodatkowo podniósł, że organ odwoławczy nie ustosunkował się do zarzutów odwołania. Odwołanie natomiast od pierwszego orzeczenia z dnia 22 maja 2009 r., nie zostało przekazane do rozpatrzenia Kuratorowi Oświaty, a otrzymał jedynie odpowiedź na odwołanie kolejnym orzeczeniem z dnia [...].
Pełnomocnik organu podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, prezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz w odpowiedzi na skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z innych przyczyn niż zawarte w niej zarzuty.
Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.
Ponadto, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie.
Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził, że narusza ona prawo, w zakresie który pozwala na uwzględnienie skargi.
W tym miejscu podnieść również trzeba, ze względu na treść skargi i wnioski w niej zawarte, że z określonej w przepisie art. 1 § 2 przywołanej ustawy, kontrolnej funkcji sądów administracyjnych oraz toczących się przed nimi postępowań wynika, iż sądy te dokonując oceny działań organów administracji publicznej, nie stanowią kolejnej instancji w sprawach należących do właściwości tych organów i nie są uprawnione do podejmowania merytorycznych rozstrzygnięć w zakresie praw i obowiązków. Wniesienie do sądu administracyjnego skargi na akt wydany przez organ administracji publicznej, nie skutkuje tym samym przejęciem sprawy administracyjnej i wydaniem oczekiwanego przez skarżącego rozstrzygnięcia w sprawie, przez tut. Sąd. Funkcja Sądu polega bowiem wyłącznie na kontroli wykonywania administracji publicznej przez powołane do tego organy.
Przedmiotem oceny w rozpoznawanej sprawie była decyzja Opolskiego Kuratora Oświaty w Opolu z dnia [...], który utrzymał w mocy orzeczenie Zespołu Orzekającego Publicznej Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w K. z dnia [...], Nr [...], stwierdzające brak potrzeby indywidualnego nauczania A. J. Zaskarżone akty zostały wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), zwanej w dalszej części "ustawą" oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz. U. Nr 173, poz. 1072), zwanego w skrócie "rozporządzeniem".
W pierwszej kolejności odnotować trzeba, że zaskarżoną decyzję Opolski Kurator Oświaty w Opolu podjął w wyniku rozpatrzenia odwołania Z. J. z dnia 3 sierpnia 2009 r., od orzeczenia Zespołu Orzekającego Publicznej Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w K. z dnia [...], powołując się na przepis art. 71b ust. 3 ustawy. Nie ulega zatem wątpliwości, że powyższe rozstrzygniecie organu odwoławczego nie zapadło na skutek rozpatrzenia odwołania skarżącego z dnia 9 czerwca 2009 r., wniesionego od orzeczenia zespołu orzekającego z dnia 28 maja 2009 r., Nr [...].
Zgodnie z przywołanym art. 71b ust. 3 ustawy, orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania, wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych. Indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły (art. 71 ust. 1a ustawy). Przepis ten ma zastosowanie względem osób podlegających obowiązkowi edukacyjnemu, a jego celem jest zapewnienie spełnienia obowiązku nauki dzieciom i młodzieży, dla której stan zdrowia stanowi przeszkodę uniemożliwiającą lub znacznie utrudniającą uczęszczanie a więc fizyczne odbywanie nauki (zajęć) w normalnym trybie (por. M. Pilich, Ustawa o systemie oświaty. Komentarz, wydawnictwo ABC, 2008). Objęcie zatem indywidualnym nauczaniem dziecka wymaga orzeczenia wydawanego w tej sprawie przez zespół orzekający w publicznej poradni psychologiczno-pedagogiczne. Wspomnieć jedynie można, że sposób powołania zespołu orzekającego, skład
zespołu oraz tryb jego pracy, jak również wymogi stawiane wnioskom rodziców (prawnych opiekunów) dziecka inicjujących postępowanie, określają szczegółowo przepisy rozporządzenia (§ 3, 4, 6, 7).
Zespoły orzekające wydają orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania, o których mowa w art. 71b ust. 3 ustawy i § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia. W przypadku natomiast nieuwzględnienia wniosku o wydanie orzeczenia, zespół wydaje odpowiednio orzeczenie o braku potrzeby indywidualnego nauczania - § 10 ust. 1 rozporządzenia. Ustawodawca, w przepisie art. 71b ust. 4, wprowadził szczególny tryb odwoławczy od orzeczeń w przedmiocie indywidualnego nauczania, jako aktów administracyjnych szczególnego rodzaju. Odwołanie do kuratora oświaty mogą złożyć rodzice dziecka, w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia. Jednakże rozwinięcie i uszczegółowienie przepisu art. 71b ust. 4 ustawy, w zakresie trybu odwoławczego od orzeczeń zespołu orzekającego, znajduje odzwierciedlenie w przepisach § 17 rozporządzenia. Podmiotem legitymowanym do wniesienia odwołania od orzeczenia zespołu działającego w poradni publicznej jest wnioskodawca (§ 17 ust. 1 rozporządzenia). Odwołanie to, wnosi się za pośrednictwem zespołu, który
wydał orzeczenie, w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia. Jeżeli zespół uzna, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe (§ 17 ust. 2 rozporządzenia). Z przywołanego przepisu wynika, że zespół orzekający może przychylić się do odwołania, co oznacza, że uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe, które jest formalnie nieostateczne i podlega dalszemu zaskarżeniu na tych samych zasadach, co pierwotnie wydane - § 17 ust. 3 rozporządzenia. W braku natomiast podstaw do przychylenia się, zespół jest obowiązany przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy kuratorowi oświaty w terminie 14 dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie - § 17 ust. 4 rozporządzenia. Kurator oświaty, przed wydaniem decyzji, w miarę potrzeby, może zasięgnąć opinii psychologa, pedagoga, lekarza lub innego specjalisty - § 17 ust. 5 rozporządzenia. Decyzja wydana przez kuratora oświaty jest ostateczna. Z powyższego wynika, że postępowanie administracyjne w przedmiocie indywidualnego nauczania jest
dwuinstancyjne, tj. postępowanie przed zespołami orzekającymi, jako organami pierwszej instancji oraz przed organem odwoławczym, czyli kuratorem oświaty. Z istoty zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wynika, ze kurator oświaty nie może ograniczyć się do kontroli orzeczenia zespołu, albowiem obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę na podstawie tych samych przepisów prawa materialnego (por. teza druga wyroku NSA z 14 grudnia 2005 r., II OSK 1081/2005, LEX nr 181370; wyrok WSA w Lublinie z 10 września 2008 r., I SA/Lu 93/08, LEX nr 489194).
Poczynione uwagi stały niezbędne w niniejszej sprawie, bowiem na zasadzie art. 134 § 1 P.p.s.a., tut. Sąd dokonał wszechstronnej kontroli legalności zaskarżonej decyzji - nie ograniczając się do zarzutu i wniosków skargi Z. J. - i stwierdził, że działania organu orzeczniczego i odwoławczego nie były zgodne z przywołanymi przepisami regulującymi tryb odwoławczy od orzeczeń w przedmiocie indywidualnego nauczania. Sąd nie może nie dostrzec uchybień w postępowaniu orzeczniczym poprzedzającym wydanie decyzji ostatecznej będącej przedmiotem zaskarżenia, jeśli od orzeczenia o braku potrzeby indywidualnego nauczania dziecka przysługuje odwołanie do kuratora oświaty (art. 71b ust. 4 ustawy o systemie oświaty).
Raz jeszcze podkreślić należy, że przewidziana możność zastosowania przepisu § 17 ust. 2 rozporządzenia przez zespół orzekający, który wydał orzeczenie, jest uzależniona nie tylko od spełnienia warunku formalnego wniesienia odwołania przez wnioskodawcę, ale także od uznania przez ten zespół, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie. Z kolei, odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie w trybie § 17 ust. 2, jeżeli zespół uzna żądanie strony zawarte w odwołaniu za uzasadnione, czyli usprawiedliwione. Inaczej mówiąc, w trybie przepisu § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz. U. Nr 173, poz. 1072), zespół ocenia odwołanie i jeśli uzna, że zawarte w odwołaniu niezadowolenie z załatwienia sprawy jest usprawiedliwione, czyli zasługuje w całości na uwzględnienie, wówczas uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe. Niezbędnym
warunkiem wydania przez zespół nowego orzeczenia, o którym mowa w §17 ust. 2 rozporządzenia, jest to, aby w ocenie zespołu, odwołanie zasługiwało w całości na uwzględnienie, bo tylko wówczas jest władny wydać nowe orzeczenie, ale tylko takie, którym wyeliminuje (uchyli) zaskarżone orzeczenie i wyda nowe, czyli o innej treści niż dotychczasowe. Jeżeli natomiast zespół, który wydał orzeczenie uzna, że odwołanie tylko w części zasługuje na uwzględnienie, nie może zmienić swojego orzeczenia na podstawie § 17 ust. 2 rozporządzenia, czyli uchylić dotychczasowego i wydać nowego w treści orzeczenia, bowiem w takiej sytuacji jest obowiązany odwołanie wraz z aktami sprawy przesłać organowi odwoławczemu, tj. kuratorowi oświaty - § 17 ust. 4. Brak uchylenia i wydania nowego (zmienionego) orzeczenia w sprawie indywidualnego nauczania przez zespół - w ramach samokontroli, o której mowa w § 17 ust. 2 - nie mieści się w uprawnieniach określonych tym przepisem i stanowi rażące naruszenie prawa procesowego w rozumieniu art.
156 § 1 pkt 2 K.p.a.
W rozpoznawanej sprawie zaskarżoną decyzję Opolskiego Kuratora Oświaty w Opolu z dnia [...], poprzedziły dwa orzeczenia (Zespołu Orzekającego Publicznej Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w K.) stwierdzające brak potrzeby indywidualnego nauczania, tj. jedno z dnia [...], Nr [...], oraz drugie z dnia 28 maja 2009 r., Nr [...]. Z lektury akt wynika, że od orzeczenia z dnia 28 maja 2009 r., Nr [...], stwierdzającego brak potrzeby indywidualnego nauczania wniesione odwołanie przez wnioskodawcę z dnia 9 czerwca 2009 r. nie zostało przekazane do rozpatrzenia kuratorowi oświaty, bowiem zespół orzekający uczynił to odwołanie przedmiotem własnego rozpoznania w ramach samokontroli. Jednakże w wyniku rozpatrzenia tego odwołania, zespół orzekający orzekł ponownie o braku potrzeby indywidualnego nauczania A. J., orzeczeniem z dnia [...], a zatem zespół nie uznał, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje w całości na uwzględnienie, bowiem nie uchylił zaskarżonego orzeczenia i nie wydał nowego w treści orzeczenia co do
istoty sprawy zgodnego z żądaniem odwołania.
Podkreślić w tym miejscu należy, że przepis § 17 ust. 2 rozporządzenia przewiduje możliwość rozpatrzenia odwołania przez zespół orzekający, ale tylko wtedy, jeżeli zespół uzna, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, w innym bowiem przypadku, zespół jest obowiązany przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy kuratorowi oświaty (§ 17 ust. 4). Przepis § 17 ust. 2 rozporządzenia, nie daje przyzwolenia zespołowi orzekającemu do rozpatrywania każdego odwołania wniesionego przez wnioskodawcę, lecz tylko takiego, które zostało wniesione skutecznie przez uprawniony podmiot tj. wnioskodawcę, w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia i o ile po wstępnej jego ocenie zespół uzna, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie. Wydanie orzeczenia w ramach samokontroli przez zespół, który nie uchylił zaskarżonego orzeczenia i nie wydał nowego (zmienionego), należy uznać za działanie organu wbrew przesłankom przepisu § 17 rozporządzenia. W takiej sytuacji, zespół działa z rażącym naruszeniem prawa i wbrew
przepisom § 17 ust. 2 i ust. 4, gdyż przejmuje także uprawnienia organu odwoławczego.
W niniejszej sprawie, kurator oświaty rozpatrując odwołanie od orzeczenia zespołu z dnia [...], utrzymał je w mocy, a zatem utrzymał w mocy orzeczenie wydane z rażącym naruszeniem prawa. Organ odwoławczy, nie dokonał wnikliwej oceny prawidłowości orzeczenia organu pierwszej instancji, które narusza prawo, bowiem postępowanie "samokontrole" przed zespołem, w wyniku którego zostało wydane zaskarżone orzeczenie nie powinno się toczyć, skoro - jak wykazano wyżej - zespół nie uznał w całości odwołania za uzasadnione. Brak jest bowiem w przepisach omawianej ustawy i rozporządzenia podstaw dla zespołu orzekającego, do ponownego rozpatrzenia sprawy w przypadku, gdy zespół orzekający uznaje odwołanie za nieuzasadnione. Stąd decyzja kuratora oświaty, utrzymująca w mocy orzeczenie dotknięte kwalifikowaną wadą prawną, jest także decyzją nieważną.
Reasumując stwierdzić trzeba, że skoro zespół rozpoznając odwołanie wnioskodawcy z dnia 9 czerwca 2009 r. nie uchylił i nie orzekł w sprawie, na zasadzie § 17 ust. 2 rozporządzenia, to tym samym spowodował, że zaskarżone orzeczenie poprzedzające decyzję ostateczną jest dotknięte wadą nieważności z przyczyn rażącego naruszenia prawa - art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Kurator oświaty przemilczał okoliczność, że rozpatruje odwołanie od kolejnego orzeczenia - wydanego w wyniku rozpoznania odwołania od pierwotnego orzeczenia - co znajduje potwierdzenie w treści zaskarżonego orzeczenia, stąd utrzymując je w mocy, również naruszył prawo (por. wyrok NSA z 13 czerwca 2008 r., II OSK 387/07, LEX nr 486051).
Zaskarżenie zatem do Sądu decyzji kuratora oświaty stworzyło prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego tej decyzji dotkniętej ciężką wadliwością oraz poprzedzającego ją orzeczenia, które zostało podjęte z obrazą prawa procesowego zawartego w rozporządzeniu i naruszającego zasadę dwuinstancyjności w załatwianiu sprawy administracyjnej dot. indywidualnego nauczania. Sąd uwzględniając skargę na decyzję wydaną w postępowaniu odwoławczym jest uprawniony wydać orzeczenie przewidziane w art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. nie tylko w stosunku do zaskarżonej decyzji, ale także, na zasadzie art. 135 P.p.s.a., objąć orzekaniem rozstrzygnięcie (orzeczenie) organu pierwszej instancji, bowiem postępowanie odwoławcze i pierwszoinstancyjne w zwykłym toku instancji dotyczą tej samej sprawy administracyjnej, określonej w przepisach prawa materialnego.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy z wniosku skarżącego, organ uwzględni powyższe rozważania Sądu, zwracając uwagę, że pozostaje w mocy orzeczenie pierwotne zespołu orzekającego i wniesione od niego odwołanie.
W tym stanie rzeczy, Sąd odstąpił od badania zasadności podniesionych w skardze zarzutów i na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 i art. 135 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji. Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 wyroku ma podstawę w art. 152 P.p.s.a. Orzeczenie o kosztach w pkt 3 wyroku uzasadnia przepis art. 200 P.p.s.a., stanowiący, że zwrot kosztów przysługuje skarżącemu od organu w razie uwzględnienia skargi.