Tezy
Umowa na wykonywanie usług przewozowych może mieć formę listu przewozowego.
Zarzuty skargi kasacyjnej w przedmiocie naruszenia przez Sąd przepisów postępowania są uzasadnione w części dotyczącej pominięcia przez ten Sąd umowy z nadawcą przesyłki. Sąd stwierdził bowiem, że z akt sprawy nie wynika by skarżąca Spółka podpisała umowy z nadawcami przesyłek, które zostały ujawnione w czasie przeprowadzonej kontroli a świadczone usługi były wykonywane w ramach tych umów. Tymczasem w aktach administracyjnych sprawy znajdują się kopie listów przewozowych, dotyczących wymienionych w nich nadawców przesyłek. Rzeczą Sądu była więc ocena czy te listy przewozowe spełniają wymogi indywidualnych umów na wykonywanie przewozu.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Bała (spr.), Sędziowie NSA Czesława Socha, Halina Wojtachnio, Protokolant Małgorzata Suchocka, po rozpoznaniu w dniu 16 września 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "D. Ltd." Spółki z o.o. w W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2003 r. sygn. akt II SA 1430/02 w sprawie ze skargi "D. Ltd." Spółki z o.o. w W. na decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji z dnia 27 marca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie zaprzestania działalności pocztowej oraz określenia terminów gwarantowanych 1) uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej skargę na decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji, utrzymującą w mocy poprzednią decyzję z dnia 14 stycznia 2002 roku, w zakresie nakazującym "D. Ltd." Spółce z o. o. w W. zaprzestania działalności pocztowej naruszającej obszar zastrzeżony dla Poczty Polskiej, a w pozostałym zakresie skargę kasacyjną oddala, 2) odstępuje od
zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Uzasadnienie
Prezes Urzędu Regulacji i Telekomunikacji decyzją z dnia 27 marca 2002r. utrzymał w mocy swoją poprzednią decyzję z dnia 14 stycznia 2002r., którą to decyzją - wydaną na podstawie art. 29 ust. 6 w związku z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 23 listopada 1990r. o łączności (jedn. tekst Dz.U. z 1995r., nr 117, poz. 564, ze zm.) - nakazano D. Ltd. Spółce z o.o. w W. "natychmiastowego zaprzestania działalności pocztowej naruszającej obszar zastrzeżony dla Poczty Polskiej oraz w ciągu 30 dni określenia w "Warunkach" terminów gwarantowanych dla świadczonych usług kurierskich.
W uzasadnieniu decyzji podano, iż podczas kontroli przeprowadzonej przez Mazowiecki Oddział Okręgowy Urzędu Regulacji i Telekomunikacji w placówce Spółki w R. stwierdzono przyjęcie w dniu 10 września 2001r. do przewozu i doręczenia korespondencji pisemnej, która to usługa jest zastrzeżona wyłącznie dla Poczty Polskiej. Nadto w "Warunkach przewozu i odpowiedzialności D." brak terminów gwarantowanych dla usług kurierskich - co narusza przepis art. 2 pkt 7 i art. 6 "b" ust. 1 pkt 2 ustawy.
Ustawodawca w art. 2 pkt 1 ustawy o łączności zdefiniował pocztowe usługi o charakterze powszechnym jako "działalność gospodarczą polegającą na przyjmowaniu, przewozie i doręczaniu zwykłych przesyłek listowych, listów poleconych, listów wartościowych i paczek pocztowych oraz nadawaniu i doręczaniu przekazów pocztowych".
Zgodnie z tą definicją, usługa wykonana przez odwołującego się należy do sfery usług o charakterze powszechnym.
W myśl art. 3 ust. 4 ustawy o łączności, wykonywanie pocztowych usług o charakterze powszechnym w zakresie przyjmowania, przewozu i doręczania w obrocie krajowym i zagranicznym przesyłek listowych - z wyjątkiem druków bezadresowych i ankiet - o masie do 2000 g, listów wartościowych o masie do 2000 g, paczek pocztowych oraz nadawanie i doręczanie przekazów pocztowych - należy wyłącznie do Poczty Polskiej.
Uwzględniając powyższe, kwestionowana faktura stanowi kategorię przesyłek listowych o masie nieprzekraczającej 2000 g, wobec czego jej przyjmowanie, przewóz i doręczanie jest zastrzeżone dla Poczty Polskiej. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o łączności, przez usługi kurierskie rozumie się usługi niemające charakteru powszechnego, polegające na zarobkowym, przyspieszonym przewozie i doręczaniu w gwarantowanym terminie przesyłek.
Również art. 6 "b" ust. 2 ustawy jako niezbędny warunek wykonywania usług kurierskich wymienia doręczanie przesyłek w "terminie gwarantowanym". Gwarantowanie terminu doręczenia pociąga za sobą wymóg określenia odpowiedzialności za przekroczenie tego terminu.
W ustawie o łączności nie przewidziano możliwości świadczenia usług kurierskich w terminach innych niż "terminy gwarantowane".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego D. Spółka z o.o. domagała się uchylenia powyższej decyzji zarzucając między innymi, iż przyjęta do przewozu przesyłka zawierająca fakturę nie jest formą korespondencji pisemnej, a więc jej przewóz i doręczenie nie jest usługą pocztową i nie podlega regulacjom o jakich mowa w art. 3 ust. 4 ustawy o łączności. Ponadto usługi świadczone przez D. nie są usługami powszechnymi. Ich dostępność jest ograniczona ze względu na dwa kryteria, tj. zarówno ze względu na cenę, jak i możliwość odmowy ze strony D. przyjęcia przesyłki do przewozu. W szczególności D. nie przyjmie na przykład do przewozu przesyłki adresowanej do małego miasteczka lub wsi w Polsce. Prawo do odmowy przyjęcia przesyłki do transportu według własnego uznania zostało zawarte w treści "Warunków przewozu D.". Oznacza to, że nie każdy potencjalny klient D. stanie się nim, podczas gdy każda taka osoba może być klientem Poczty Polskiej. Nadto, podkreślono, że ceny najtańszych usług świadczonych przez D. są
przynajmniej pięćdziesięciokrotnie wyższe niż ceny podobnych usług Poczty Polskiej. O powszechnej dostępności - a tym samym o powszechności usług D. nie może być zatem mowy.
Skoro zatem usługi D. nie mają charakteru powszechnego, to nie jest możliwe, aby D. wykonywał czynności zastrzeżone dla Poczty Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 4 ustawy o łączności.
Odnosząc się do nakazu określenia przez D. gwarantowanych terminów dla świadczonych usług kurierskich, podano, iż terminy w jakich dostarczane są przesyłki przez D. zostały określone w dokumencie pod tytułem "Czasy tranzytów i strefy cenowe". Dokument ten dostępny jest we wszystkich placówkach D. Spółka uwzględnia reklamacje dotyczące opóźnionych przesyłek a w przypadku usług typu StartDay Express oraz MidDay Express zapewnia zwrot pieniędzy w sytuacji, gdy czas doręczenia nie zostanie dotrzymany. W związku z tym warunek przewidziany w art. 6 "b" ust. 1 pkt 1 ustawy o łączności o zapewnieniu doręczenia przesyłek w gwarantowanych terminach został przez D. spełniony zanim Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji wydał decyzję dnia 14 stycznia 2002r.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 listopada 2003r. skargę oddalił. Sąd podzielił stanowisko Prezesa Urzędu Regulacji i Telekomunikacji, iż świadczenie przez skarżącą spółkę usług kurierskich, w tym usług polegających na przyjmowaniu, przewozie i doręczaniu przesyłek listowych o wadze do 2000 g stanowi naruszenie art. 3 ust. 4 ustawy o łączności. Sąd, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2002r., sygn. akt IV CKN 1035/00 (OSNiC z 2003r., z. 3, poz. 44), wyraził pogląd, iż definicję przesyłki zawartą w § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 15 marca 1996r. w sprawie warunków korzystania z usług pocztowych o charakterze powszechnym (Dz.U. nr 40, poz. 173) należy stosować do użytych w ustawie o łączności określeń przesyłki, odnoszących się do innych niż powszechne usług pocztowych, między innymi usług kurierskich, choć ustawodawca w samej ustawie nie zawarł definicji przesyłki a nie ma racjonalnych powodów, dla których określenie to miałoby mieć inne
znaczenie w odniesieniu do usług pocztowych o charakterze powszechnym, a inne do pozostałych usług regulowanych w ustawie, w tym usług kurierskich.
Wskutek powyższego nie podzielił poglądu skarżącego, iż faktury nie mieszczą się w pojęciu korespondencji pisemnej - listu.
Odnosząc się do ustawowej definicji usługi o charakterze powszechnym wskazał, iż Sąd Najwyższy w powyższym wyroku podał, iż jest to usługa masowa i powszechnie dostępna, skierowana do nieograniczonego, nieznanego, niezindywidualizowanego kręgu nadawców i odbiorców oraz o nieograniczonym zasięgu terytorialnym. Charakteryzuje się przymusem jej świadczenia na rzecz wszystkich nadawców i odbiorców oraz faktyczny brak możliwości indywidualnego negocjowania warunków usługi. Wykonanie usługi odbywa się z reguły w powszechnym, zwykłym trybie, w sposób odformalizowany, bez rejestrowania przesyłek i za zryczałtowaną opłatą.
Podając tak wyczerpującą definicję pocztowej usługi o charakterze powszechnym Sąd Najwyższy dokonał oceny różnic między powyższymi usługami a usługami kurierskimi i podkreślił, iż usługi kurierskie polegają na świadczeniu usług jedynie na rzecz ograniczonej, określonej w wyniku zawartych, indywidualnych umów grupy nadawców, którym przedsiębiorstwo świadczy ściśle określone usługi, polegające przede wszystkim na przyspieszonym przewozie i doręczaniu przesyłki w gwarantowanym terminie za znacznie wyższą, negocjowaną umownie opłatą.
Fakt, że przesyłki kierowane są do większej, nieokreślonej liczby odbiorców, nie daje usłudze kurierskiej charakteru powszechnej, decyduje bowiem fakt, iż krąg nadawców jest ograniczony i zindywidualizowany w wyniku zawieranych przez przedsiębiorstwo, indywidualnych, pisemnych umów o świadczenie określonych usług kurierskich. Jeśli zatem w ramach tych umów przedsiębiorca świadczący usługi kurierskie przyjmuje, przewozi i doręcza na zlecenie swojego kontrahenta, jako przesyłki kurierskie, także przesyłki listowe o masie do 2000 g, to taka czynność nie stanowi usługi pocztowej o charakterze powszechnym i wobec tego nie narusza monopolu Poczty Polskiej ustanowionego w art. 3 ust. 4 ustawy o łączności.
Podzielając powyższe stanowisko Sądu Najwyższego Sąd uznał, iż z akt sprawy nie wynika by skarżąca Spółka podpisała umowy z nadawcami przesyłek, które zostały ujawnione w czasie przeprowadzonej kontroli a świadczone usługi były wykonywane w ramach tych umów.
Sąd nie podzielił zarzutu skarżącej spółki, iż brak było podstaw do nakazania określenia w "Warunkach" terminów gwarantowanych dla świadczonych usług kurierskich. Z art. 2 pkt 7 ustawy wynika, iż przez usługi kurierskie rozumie się usługi niemające charakteru powszechnego, polegające na zarobkowym, przyspieszonym przewozie i doręczaniu w gwarantowanym terminie przesyłek. W warunkach przewozu D. zapisano w pkt 11, że spółka nie gwarantuje regularnych dostaw zgodnie z harmonogramem, a D. nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek opóźnienia.
Koncesja Spółce została udzielona w dniu 21 marca 1996r., a więc przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 7 czerwca 2001r., która w art. 6 "b" wymienia warunki jakie musi spełniać przedsiębiorstwo ubiegające się o zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług kurierskich.
W pkt 2 nałożono warunek zapewnienia doręczenia przesyłek w gwarantowanych, przyspieszonych terminach i określenie zakresu swej odpowiedzialności za przekroczenie tych terminów.
D. Ltd. Spółka z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana przez adwokat O. S., zaskarżyła w całości do Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydany w dniu 19 listopada 2003r., sygn. akt II SA 1430/02. Jednocześnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku lub o uchylenie tego wyroku, rozpoznanie skargi oraz zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji z dnia 27 marca 2002r. oraz obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego.
W obszernym uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił zarówno naruszenie przepisów proceduralnych jak i przepisów prawa materialnego, a w szczególności:
naruszenie przepisu art. 3 ust. 4 w związku z art. 2 pkt 1 oraz art. 2 pkt 7 i art. 6 "b" ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 listopada 1990r. o łączności poprzez ich niewłaściwe zastosowanie;
naruszenie art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji w celu uzupełnienia postępowania dowodowego przez Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty.
Zdaniem skarżącej Spółki nie naruszyła ona obszaru zastrzeżonego w art. 3 ust. 4 ustawy o łączności albowiem jej usługi nie mają charakteru powszechnego. Są wykonywane wyłącznie na podstawie indywidualnych umów, zawieranych z nadawcami przesyłek. Dostępność tych usług jest ograniczona ze względu na dwa kryteria: cenę i możliwość odmowy ze strony D. przyjęcia przesyłki do przewozu. Ceny jej najtańszych usług były i są co najmniej pięćdziesięciokrotnie wyższe, niż ceny podobnych usług Poczty Polskiej. O powszechności dostępności usług świadczonych przez D. nie może więc być mowy. Wbrew twierdzeniom Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiotowej sprawie została zawarta umowa z nadawcą przesyłki o jej przewóz. Dowodem zawarcia umowy jest list przewozowy, w którym określony został między innymi rodzaj przesyłki, jej ciężar, nadawca i odbiorca. Na odwrocie listu przewozowego, wypełnionego i podpisanego przez nadawcę przesyłki znajdują się "Ogólne postanowienia umowy i zasady odpowiedzialności D." (zwane dalej:
Ogólnymi Warunkami). Podpisując list przewozowy nadawca akceptuje Ogólne Warunki, a zatem dochodzi do zawarcia umowy pomiędzy D. a nadawcą przesyłki. Zgodnie z przyjętym powszechnie poglądem w literaturze list przewozowy ma znaczenie tylko dla umowy przewozu, której dotyczy. Stanowi on dowód zawarcia, treści oraz wykonania tej umowy. Niesłuszne jest zatem stwierdzenie Sądu, iż z akt sprawy nie wynika, by skarżąca Spółka podpisała umowy z nadawcami przesyłek, a świadczone usługi były wykonywane w ramach tych umów.
Ponadto skarżąca wskazała iż dokonana kontrola dotyczyła przesyłki spółki S., z którą D. pozostawała w stałych kontaktach handlowych.
Spółka S. posiadała u skarżącej tak zwane konto użytkownika, będące depozytem pieniężnym, z którego D., bez konieczności uzyskiwania dodatkowych zgód, pokrywała należności celne i wysyłkowe związane z dokonywaniem przewozu przesyłek. W posiadaniu skarżącej znajdowały się dokumenty identyfikujące nadawcę przesyłki takie jak: odpis z rejestru handlowego, zaświadczenie o numerze Regon, potwierdzenie VAT - 5, upoważnienie udzielone przez spółkę S. do wystawiania faktur VAT bez podpisu nabywcy oraz pełnomocnictwo (dowody w załączeniu do skargi kasacyjnej). Skarżąca nie składała poprzednio tych dokumentów, gdyż była zdania, iż wystarczające do uznania, że doszło do zawarcia indywidualnej umowy było podpisanie listu przewozowego i zaakceptowanie "Ogólnych Warunków".
Strona skarżąca podniosła również, iż brak określenia terminów gwarantowanych w "Ogólnych Warunkach" nie narusza przepisów ustawy o łączności, w tym w szczególności art. 6 "b" ustawy. Nie każda bowiem usługa wykonywana przez przedsiębiorcę posiadającego koncesję na wykonywanie usług kurierskich musi być usługą kurierską.
D. zamierzała wykonywać między innymi usługi kurierskie, a zatem wystąpiła o koncesję na ich wykonywanie. Nie oznacza to jednak, iż wszystkie usługi wykonywane przez D. musiały być usługami kurierskimi. Wbrew twierdzeniom Sądu zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, bez znaczenia dla oceny prawnej zachowania D. pozostaje zatem nowelizacja ustawy o łączności. D. wykonując usługi kurierskie, a za takie można uznać usługi StartDay Express i MidDay Express - zarówno gwarantuje dostarczenie przesyłki w określonym terminie, jak określa zasady swej odpowiedzialności. "Ogólne Warunki" określają zasady wykonywania przez D. wszystkich usług, polegających na odpłatnym doręczaniu przesyłek natomiast warunki usług StartDay Express i MidDay Express ustanawiają warunki szczególne.
Z ostrożności procesowej strona skarżąca podniosła również, iż zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o łączności usługi, polegające na przewozie paczek, nie będących paczkami pocztowymi w rozumieniu ustawy, świadczone są na podstawie odrębnych przepisów. W myśl art. 3 ust. 6 tej ustawy paczki, o których mowa w ust. 5 nie mogą zawierać korespondencji pisemnej. "Korespondencją pisemną" w rozumieniu tej ustawy są informacje pisemne o charakterze bieżącym i osobistym, mające walor niepowtarzalności, przesyłane w listach lub na kartach pocztowych (art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy). Analiza powołanych przepisów prowadzi zatem do wnioski, iż usługi polegające na przewozie paczek, które nie zawierają informacji pisemnych o charakterze bieżącym i osobistym, mających walor niepowtarzalności, a przesyłanych w listach lub na kartach pocztowych nie podlegają przepisom ustawy o łączności.
Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji powinien w szczególności ustalić, czy przewóz zakwestionowanej przesyłki miał nastąpić w wykonaniu umowy o wykonanie usługi kurierskiej, czy innej usługi - niepodlegającej koncesjonowaniu. Tego rodzaju postępowanie dowodowe nie zostało jednak przeprowadzone, a Sąd tego postępowania nie uzupełnił na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Ponadto w myśl art. 51 tej ustawy Sąd nie był związany granicami skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270) - zwanej dalej ustawą - p.s.a. - Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki wymienione w § 2 cytowanego wyżej przepisu w niniejszej sprawie nie zachodzą.
Skargę kasacyjną oparto zarówno na podstawie naruszenia prawa materialnego jak i naruszeniu przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy i wobec tego w pierwszej kolejności rozważenia wymaga zasadność zarzutów o charakterze procesowym, gdyż zarzuty naruszenia prawa materialnego mogą być przedmiotem oceny tylko w stosunku do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.
Skarżąca Spółka wskazując na uchybienie przepisom postępowania zarzuca, iż Sąd orzekający wbrew art. 52 ust. 2 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 11 maja 1995r. o NSA (Dz.U. nr 74, poz. 368 ze zm.) nie uchylił zaskarżonej decyzji ani też nie przeprowadził uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów, które było niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty skargi kasacyjnej w przedmiocie naruszenia przez Sąd przepisów postępowania są uzasadnione w części dotyczącej pominięcia przez ten Sąd umowy z nadawcą przesyłki. Sąd stwierdził bowiem, że z akt sprawy nie wynika by skarżąca Spółka podpisała umowy z nadawcami przesyłek, które zostały ujawnione w czasie przeprowadzonej kontroli a świadczone usługi były wykonywane w ramach tych umów. Tymczasem w aktach administracyjnych sprawy znajdują się kopie listów przewozowych o nr [...], dotyczących wymienionych w nich nadawców przesyłek. Rzeczą Sądu była więc ocena czy te listy przewozowe spełniają wymogi
indywidualnych umów na wykonywanie przewozu.
Wyjaśnienie tych okoliczności ma istotne znaczenie w sprawie, gdyż jak trafnie stwierdził Sąd powołując się na pogląd Sądu Najwyższego zawarty w wyroku z dnia 10 maja 2002r., sygn. akt CKN 1035/00 dla oceny powszechności usług pocztowych w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 23 listopada 1990r. o łączności (jedn. tekst Dz.U. z 1995 roku, nr 117, poz. 564) istotne znaczenie ma fakt, iż krąg nadawców jest ograniczony i zindywidualizowany w wyniku zawieranych przez przedsiębiorstwo , indywidualnych, pisemnych umów o świadczenie określonych usług kurierskich. Jeżeli zatem w ramach tych umów przedsiębiorca świadczący usługi kurierskie, także przyjmuje przesyłki listowe o masie do 2000 g, to taka czynność nie stanowi usługi pocztowej o charakterze powszechnym.
Jeżeli zaś chodzi o przedstawione w skardze kasacyjnej nowe dokumenty, dotyczące zawartej przez stronę skarżącą umowy ze spółką Sopolfam, to stwierdzić należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną nie przeprowadza uzupełniającego postępowania dowodowego.
Naczelny Sąd Administracyjny jako sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) a wyjątkiem od tej zasady jest jedynie obowiązek wzięcia z urzędu pod uwagę okoliczności wymienionych w § 2 art. 183, stwierdzających podstawę nieważności postępowania, które w przedmiotowej sprawie nie zachodzą.
Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił natomiast zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia przez Sąd art. 2 pkt 7 i art. 6 "b" ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy o łączności. Sąd trafnie bowiem uznał, że skarżąca Spółka nie określiła terminów gwarantowanych usług kurierskich ani też nie określiła zakresu swej odpowiedzialności za przekroczenie tych terminów. Za takie określenie w żadnym wypadku nie może być uznany zapis w "Ogólnych postanowieniach umowy i zasad odpowiedzialności D.", iż "D. dołoży wszelkich starań w celu zapewnienia dostawy Przesyłki Klienta, zgodnie ze standartowym czasem tranzytowym, jednak nie jest to czas gwarantowany ani nie stanowi części tej umowy", czy też zapis w poz. 11 "Warunków przewozu D.", w której jednoznacznie stwierdzono, że "D. podejmie wszelkie rozsądne starania celem zapewnienia dostawy Przesyłki Klienta zgodnie z harmonogramem regularnych dostaw, ale nie jest to zagwarantowane, ani nie stanowi części tej umowy. D. nie ponosi odpowiedzialności za jakiekolwiek
opóźnienia".
Kierując się powyższymi względami Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku na mocy art. 185 § 1, art. 184 i art. 207 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.