GSK 551/04 - Wyrok NSA z 2005-02-09

Tezy

1. W postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym cofnięcie skargi, o jakim mowa w art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, ze skutkiem określonym w art. 161 par. 1 pkt 1 tej ustawy możliwe jest do czasu wydania przez ten sąd orzeczenia od którego przysługuje skarga kasacyjna.

1. Przepis art. 189 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przewidujący możliwość uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania sądowego w sprawie ma zastosowanie wówczas gdy skuteczne cofnięcie skargi zostało dokonane w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym, który jednakże postępowania tego nie umorzył.

1. Przepis art. 189 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wyłącza możliwość cofnięcia skargi w postępowaniu kasacyjnym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. W tym postępowaniu natomiast odpowiednie stosowanie przepisów art. 60 i art. 161 par. 1 pkt 1 poprzez art. 193 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi dotyczy cofnięcia skargi kasacyjnej i umorzenia z tej przyczyny tego postępowania.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Kacprzak (spr.), Sędziowie NSA Rafał Batorowicz, Józef Waksmundzki, Protokolant Tomasz Filipowicz, po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2003 r. sygn. akt II SA 793/01 w sprawie ze skargi "I." Spółki z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 31 stycznia 2001 r. Nr [...] w przedmiocie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 lipca 2003 r. sygn. akt II SA 793/01, po rozpoznaniu skargi spółki "I." Spółka z o.o. w B. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 31 stycznia 2001 r. nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 6 listopada 2000 r. nr [...], jak również uchylił uchwałę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 25 stycznia 2001 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją uchwałę z dnia 16 września 1999 r. nr [...].

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd podał, że Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, zwany dalej "Przewodniczący KRRiT", decyzją z dnia 6 listopada 2000 r. nr [...] odmówił spółce "I." Spółka z o.o. w B. przyznania koncesji radiowej na nadawanie programu pod nazwą "R. F.", stwierdzając, że dokumentacja programowa zawierająca koncepcję programu o charakterze wyspecjalizowanym zawierała nieprecyzyjne opisy poszczególnych rodzajów audycji. Zdaniem organu koncesyjnego zamiar wnioskodawcy co do stworzenia programu o charakterze kulturoznawczym nie znalazł należytego odzwierciedlenia w załączonej ramówce tygodniowej.

"I." Spółka z o.o. z siedzibą w B. wystąpiła w dniu 20 listopada 2000 r. do Przewodniczącego KRRiT z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z dnia 31 stycznia 2001 r. nr [...] Przewodniczący KRRiT na podstawie art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34 z późn. zm.) oraz art. 104, 107 i 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpoznaniu wniosku "I." Spółka z o.o., postanowił utrzymać w mocy decyzję o odmowie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu radiofonicznego pod nazwą "R. F.".

W uzasadnieniu Przewodniczący KRRiT stwierdził, że decyzja z dnia 6 listopada 2000 r. nr [...] stanowiła rozstrzygnięcie postępowania prowadzonego wobec wniosków dotyczących częstotliwości zlokalizowanej w B., złożonych w związku z pkt 1.5.2. ogłoszenia z dnia 29 grudnia 1998 r. Przewodniczącego KRRiT o możliwości udzielenia albo dokonania zmiany (rozszerzenia) koncesji na rozpowszechnianie programów radiofonicznych. W uzasadnieniu decyzji Przewodniczący KRRiT stwierdził, że "I." Spółka z o.o. nie złożyła żadnych nowych dokumentów i informacji pozwalających na stwierdzenie, iż przedstawiona dotychczas dokumentacja programowa potwierdzała deklarowaną we wniosku koncesyjnym charakterystykę programu wyspecjalizowanego: kulturalno-edukacyjno-muzyczną. Organ koncesyjny uznał też, że przedstawiona w procesie koncesyjnym dokumentacja nie uwzględniała nakładów finansowych niezbędnych na początkową działalność, a zaplanowane zgodnie z planem finansowym uzyskanie dodatniego wyniku finansowego już w pierwszym roku
działalności było, zdaniem organu orzekającego, trudne do osiągnięcia.

Powyższą ostateczną decyzję Przewodniczącego KRRiT "I." Spółka z o.o. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o jej uchylenie oraz zobowiązanie Przewodniczącego KRRiT w trybie art. 26 ustawy o NSA do wydania koncesji na nadawanie programu radiowego na rzecz spółki.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, uchylając decyzję z dnia 31 stycznia 2001 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Przewodniczącego KRRiT z dnia 6 listopada 2000 r. nr [...], jak również uchwałę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 25 stycznia 2001 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją uchwałę z dnia 16 września 1999 r. nr 603/99, stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie, gdyż Przewodniczący KRRiT odmawiając udzielenia skarżącej - "I." Spółka z o.o. - koncesji na rozpowszechnianie programu radiofonicznego pod nazwą "R. F." ze stacji nadawczej zlokalizowanej w miejscowości M. k/B., naruszył przepisy postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7, 8, 9, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. w stopniu, jaki mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).

Zdaniem Sądu, organ koncesyjny nie powołał w swoich decyzjach podstawy prawnej odmowy udzielenia koncesji stronie skarżącej, stwierdzając jedynie w uzasadnieniu decyzji pierwszoinstancyjnej i wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, że wnioskodawca nadesłał dokumentację programową zawierającą nieprecyzyjny opis poszczególnych rodzajów audycji oraz dokumentację ekonomiczną nieuwzględniającą kosztów początkowej działalności. Innych zarzutów wnioskodawcy nie postawiono i w tej sytuacji w ocenie Sądu, nie można było ustalić, jakie były rzeczywiste przyczyny tej odmowy.

Sąd wskazał, że organ koncesyjny był obowiązany, zgodnie z zasadami kodeksu postępowania administracyjnego, do wnikliwego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w aspekcie spełnienia wszystkich przesłanek z art. 36 ust. 1 pkt 1-5 i ust. 2 pkt 1-2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. Nr 7, poz. 34 z późn. zm.), czego w stosunku do skarżącej spółki nie uczynił. Sąd zauważył, że wnioskodawca w postępowaniu koncesyjnym przedstawił szczegółowy opis programów i audycji "R. F.", jakie zamierzał nadawać w ramach udzielonej mu koncesji, natomiast organ gołosłownie stwierdził, że oferta programowa zawierała nieprecyzyjne opisy poszczególnych rodzajów audycji. Zauważył także, że organ zdyskwalifikował przedstawioną przez wnioskodawcę dokumentację ekonomiczną dotyczącą założeń kosztów planowanej inwestycji bez głębszej analizy i nie postawił jej konkretnych zarzutów.

Zdaniem Sądu, powyższe uchybienia procesowe w ocenie materiału dowodowego dokonanej przez organ koncesyjny i brak powołania się na konkretną podstawę prawną odmowy udzielenia koncesji skarżącej spółce mogły mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a zatem skutkowały uchyleniem zaskarżonej decyzji na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, reprezentowana przez radcę prawnego, w skardze kasacyjnej od tego wyroku wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Jako podstawy skargi kasacyjnej wskazuje się:

- naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 77 i 80 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na wydaniu wyroku bez wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a w tym przyjęcie, że Przewodniczący KRRiT nie dokonał wnikliwego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w aspekcie spełnienia wszystkich przesłanek z art. 36 ust. 1 pkt 1-5 i ust. 2 pkt 1-2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji,

- naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, poprzez przyjęcie, że uchybienie polegające na niewskazaniu w zaskarżonej decyzji konkretnej podstawy prawnej odmowy udzielenia koncesji skarżącej spółce mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie.

Skarżąca w uzasadnieniu podkreśliła, że każdorazowo, przed wydaniem przez Przewodniczącego KRRiT decyzji w sprawie koncesji, a także przed podjęciem przez KRRiT stosownych uchwał, sporządzane są przez pracowników KRRiT szczegółowe opinie dotyczące złożonego wniosku, w szczególności opinia programowa oraz analiza ekonomiczna, które są sporządzane zawsze po dokładnym zapoznaniu się ze złożonym wnioskiem koncesyjnym oraz jego załącznikami. Stosowna opinia, jak i analiza znajdowały się w aktach postępowania koncesyjnego (do których "I." Sp. z o.o. miała prawo wglądu) i na ich podstawie sformułowane zostało uzasadnienie zaskarżonych decyzji.

Skarżąca podniosła również, że podstawą prawną wydania decyzji o odmowie udzielenia koncesji jest art. 33 ust. 2 i 3 ustawy o radiofonii i telewizji. Przewodniczący KRRiT podejmuje decyzję w sprawie koncesji na podstawie uchwał KRRiT, które mają w tym zakresie charakter aktów wewnętrznych i wiążą Przewodniczącego bezwzględnie. Na udzielenie koncesji czy też odmowę jej udzielenia składają się akty woli dwóch organów administracyjnych, które pozostają ze sobą w ścisłym związku i są wobec siebie komplementarne.

W ocenie strony skarżącej, niewskazanie przez Przewodniczącego KRRiT w wydanej decyzji obok art. 33 ustawy o radiofonii i telewizji także art. 36 tej ustawy, nie mogło mieć istotnego wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ w uzasadnieniu decyzji z dnia 6 listopada 2000 r. nr [...] wskazano, że "Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dokonała (...) szczegółowej analizy dokumentacji nadesłanej przez wnioskodawców oraz oceny tej dokumentacji w świetle kryteriów określonych w art. 36 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji". Na tej podstawie skarżąca uznała, że Naczelny Sąd Administracyjny naruszył art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w dniu 30 września 2004 r. odczytano pismo "I." Spółki z o.o., w którym skarżąca oświadczyła, iż otrzymała koncesję na nadawanie programu radiowego pod nazwą R. G. B. i w związku z tym wycofuje skargę w niniejszej sprawie sygn. akt 793/01, tj. wniesioną na kwestionowane decyzje Przewodniczącego KRRiT z dnia 31 stycznia 2001 r. i 6 listopada 2000 r.

W nawiązaniu do tego oświadczenia Przewodniczący KRRiT oświadczył natomiast, że nie cofa skargi kasacyjnej wniesionej w tej sprawie, tj. od kwestionowanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2003 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna została wniesiona w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), zwanej dalej p.w. Z przepisu tego wynika, że w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r., w których nie upłynął termin do wniesienia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego, strona może, w terminie do 31 marca 2004 r. wnieść skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 2. Pod tym względem przedmiotowa skarga kasacyjna jest dopuszczalną, bowiem odpowiada wymogom powołanego wyżej przepisu.

W związku ze złożonym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oświadczeniem "I." Spółka z o.o. w B., iż wycofuje skargę wniesioną w niniejszej sprawie, gdyż otrzymała koncesję na nadawanie programu radiowego pod nazwą R. G. B. udzieloną na podstawie uchwały Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nr [...] z dnia 1 lipca 2004 r., pojawił się problem czy oświadczenie to wywołuje skutki prawne, tj. czy możliwe jest cofnięcie skargi w toku postępowania kasacyjnego, w tym także w sprawach, których dotyczy powołany art. 101 p.w. Możliwość cofnięcia skargi w postępowaniu sądowoadministracyjnym przewiduje obecnie art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej: p.p.s.a. Stosownie do tego przepisu skarżący może cofnąć skargę, co jest dla Sądu wiążące, chyba że zmierza do obejścia prawa lub spowodowałoby to utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Skuteczne cofnięcie skargi powoduje umorzenie
postępowania przez Sąd - art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Przepisy art. 60 i 161 p.p.s.a. zawarte są w Dziale III p.p.s.a. regulującym postępowanie przed wojewódzkim sądem administracyjnym.

Z przepisów Działu IV p.p.s.a., dotyczących środków odwoławczych wynika zaś, że uchylenie przez wojewódzki sąd administracyjny własnego zaskarżonego orzeczenia dopuszczalne jest tylko w odniesieniu do postanowień, od których przysługuje zażalenie - art. 195 § 2 p.p.s.a. Nie ma natomiast w ustawie p.p.s.a. przepisu, który dopuszczałby taką możliwość w stosunku do orzeczeń, od których przysługuje skarga kasacyjna. Wyrok, a także postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego o umorzeniu postępowania są orzeczeniami kończącymi postępowanie przed tym sądem, od których przysługuje skarga kasacyjna - art. 173 § 1 i art. 194 § 1 p.p.s.a., a zatem orzeczenia te nie mogą być w żadnym razie uchylane przez wojewódzki sąd administracyjny. Skoro więc skuteczne cofnięcie skargi jest podstawą do wydania przez wojewódzki sąd administracyjny postanowienia o umorzeniu postępowania przed tym sądem, to z powyższego wynika, że w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym cofnięcie skargi, o jakim mowa w art. 60
p.p.s.a., ze skutkiem określonym w art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., możliwe jest do czasu wydania przez ten Sąd orzeczenia, od którego przysługuje skarga kasacyjna.

W postępowaniu kasacyjnym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym dopuszczalność umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie, z przyczyn określonych w art. 161 § 1 p.p.s.a., w tym z powodu skutecznego cofnięcia skargi przez skarżącego, przewiduje art. 189 p.p.s.a. Jednakże może to nastąpić wówczas, gdy istniały podstawy do umorzenia postępowania w toku postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Skoro zaś skuteczne cofniecie skargi w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym możliwe jest do czasu wydania przez ten sąd orzeczenia, od którego przysługuje skarga kasacyjna, to przepis art. 189 p.p.s.a., przewidujący możliwość uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania sądowego w sprawie ma zastosowanie wówczas, gdy skuteczne cofnięcie skargi zostało dokonane w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym, który jednakże postępowania tego nie umorzył, bo np. niezasadnie uznał cofnięcie skargi za nieskuteczne lub nie odniósł
się do oświadczenia skarżącego o cofnięciu skargi i wydał wyrok w sprawie.

Za podstawę do możliwości cofnięcia skargi na etapie postępowania kasacyjnego nie może być uznany także art. 193 p.p.s.a., przewidujący odpowiednie stosowanie do tego postępowania przepisów o postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym, jednakże pod warunkiem, że nie ma szczególnych przepisów postępowania kasacyjnego przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Takim przepisem szczególnym jest natomiast omówiony wyżej art. 189 p.p.s.a., określający przesłanki uchylenia zaskarżonego orzeczenia i umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie. Kwestia ta jest zatem uregulowana w postępowaniu kasacyjnym. Uznanie możliwości cofnięcia skargi także na etapie postępowania kasacyjnego na podstawie art. 60 p.p.s.a. poprzez art. 193 p.p.s.a., doprowadziłoby do naruszenia art. 189 p.p.s.a.

W sprawie niniejszej zaskarżony został wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany przed 1 stycznia 2004 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Przepisy tej ustawy także przewidywały cofnięcie skargi przez skarżącego i umorzenie postępowania przez Sąd z tego powodu - art. 46 i 53 § 3 tej ustawy. Z uwagi na to, że postępowanie sądowe było postępowaniem jednoistanncyjnym i wydane przez Sąd orzeczenia były prawomocne - art. 57 ust. 1 tej ustawy, to oczywistym było, że skuteczne cofnięcie skargi przez skarżącego mogło nastąpić tylko przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie przed tym Sądem. Stosownie do powołanego art. 101 p.w. postępowanie kasacyjne w stosunku do orzeczeń NSA wydanych przed 1 stycznia 2004 r. toczy się na podstawie przepisów ustawy p.p.s.a.

Tak więc przedstawiona wyżej argumentacja co do etapu postępowania sądowoadministracyjnego, w którym możliwe jest cofnięcie skargi przez skarżącego, odnosi się także do sytuacji, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany przed 1 stycznia 2004 r.

Reasumując należy stwierdzić, że przepis art. 189 p.p.s.a. wyłącza możliwość cofnięcia skargi przez skarżącego w postępowaniu kasacyjnym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Natomiast odpowiednie stosowanie w tym postępowaniu przepisów art. 60 i 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez art. 193 p.p.s.a. dotyczy cofnięcia skargi kasacyjnej i umorzenia z tej przyczyny tego postępowania.

W tym stanie rzeczy oświadczenie spółki "I." o wycofaniu skargi, złożone przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w postępowaniu kasacyjnym, nie mogło wywołać skutku, o jakim mowa w art. 189 p.p.s.a.

Przechodząc do oceny zarzutów podanych w skardze kasacyjnej, należy stwierdzić, co następuje.

Trafny jest zarzut skargi kasacyjnej w kwestii wadliwej oceny zawartej w zaskarżonym wyroku co do niepowołania pełnej podstawy prawnej zaskarżonej decyzji i wynikających stąd skutków. Skoro bowiem w sentencji decyzji powołano przepis art. 33 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, a w jej uzasadnieniu także art. 36 tej ustawy, to faktycznie w decyzji tej wskazana została podstawa prawna jej wydania. Ta wadliwość zaskarżonego wyroku nie ma jednak istotnego znaczenia w sprawie, gdyż zasadniczą przyczyną uchylenia zaskarżonych decyzji Przewodniczącego KRRiT i uchwał KRRiT było naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego związanych z obowiązkiem organu wnikliwego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w aspekcie spełnienia wszystkich przesłanek powołanej w decyzji podstawy prawnej rozstrzygnięcia, zwłaszcza przesłanek z art. 36 ust. 1 pkt 1-5 i ust. 2 pkt 1-2 ustawy o radiofonii i telewizji. To stanowisko przyjęte w zaskarżonym wyroku jest zaś w pełni prawidłowe.

Wnoszący skargę kasacyjną podniósł, że przed podjęciem uchwał przez KRRiT oraz decyzji Przewodniczącego KRRiT w sprawie udzielenia bądź odmowy udzielenia koncesji, sporządzane są przez pracowników KRRiT opinie dotyczące złożonego wniosku, w szczególności opinia programowa oraz analiza ekonomiczna. Dokumenty te znajdowały się w aktach sprawy i na ich podstawie sformułowano uzasadnienie zaskarżonych decyzji. Strona w skardze kasacyjnej zarzuca, iż NSA powinien wziąć te dokumenty pod uwagę, dokonując wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie, jednakże tego z naruszeniem przepisów art. 77 i 80 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym nie uczynił, naruszając tym samym art. 22 ust. 2 pkt 3 tej ustawy.

Ten zarzut skargi kasacyjnej nie jest zasadny, jest on bowiem ogólnikowy, nie wskazuje konkretnych materiałów, opinii, analiz odnoszących się do przedmiotowej sprawy, a do których Sąd miał się nie ustosunkować. Akta administracyjne sprawy, na które powołuje się strona wnosząca skargę kasacyjną, składają się wprawdzie z czterech tomów, lecz dotyczą one różnych wniosków koncesyjnych z różnych ogłoszeń Przewodniczącego KRRiT o możliwościach koncesyjnych na rozpowszechnianie programów radiowych. Przede wszystkim dotyczą one postępowania z ogłoszenia Przewodniczącego KRRiT z dnia 28 lipca 1997 r. na nadawanie programów ze stacji nadawczej Trzeciewiec o mocy 60 kW i wniosków zainteresowanych podmiotów związanych z tym ogłoszeniem, w tym wniosku "I." Sp. z o.o. nr [...] z dnia 27 sierpnia 1997 r., poprawionego 27 lipca 1998 r., przy czym zarówno powyższe ogłoszenie Przewodniczącego KRRiT, jak i wnioski nadawców, w tym "I." Sp. z o.o., uległy ostatecznym zmianom w pierwszym kwartale 2004 r. na stację nadawczą w B. o
mocy 5 KW, zamiast w Trzeciewcu o mocy 60 kW.

Natomiast zaskarżony wyrok z dnia 24 lipca 2003 r. dotyczy decyzji Przewodniczącego KRRiT z 31 stycznia 2001 r. o odmowie przyznania "I." Sp. z o.o. koncesji radiowej na nadawanie programu pod nazwą "R. F." ze stacji nadawczej M. k/B. o mocy 1 kW, w postępowaniu wszczętym ogłoszeniem Przewodniczącego KRRiT z dnia 29 grudnia 1998 r. i wnioskiem "I." Sp. z o.o. nr [...] z dnia 28 stycznia (1 lutego) 1999 r. Z czterech tomów akt administracyjnych nie wynika i nie wiadomo, czy i które z opinii i analiz znajdujących się w tych aktach dotyczą przedmiotowej sprawy objętej ww. decyzją z dnia 31 stycznia 2001 r. Takich konkretnych wskazań nie dokonała strona wnosząca skargę kasacyjną. Co więcej nie dokonała tego także w toku postępowania kasacyjnego, mimo wezwania do nadesłania całości akt administracyjnych przedmiotowej sprawy, w tym ogłoszenia Przewodniczącego KRRiT z 29 grudnia 1998 r., wniosku koncesyjnego nr [...] "I." Sp. z o.o. związanego z tym ogłoszeniem oraz odnoszących się do tego wniosku opinii
programowej i analizy ekonomicznej.

Strona wznosząca skargę kasacyjną nie wskazała konkretnych dokumentów - opinii i analiz, na podstawie których "sformułowane zostało uzasadnienie zaskarżonych decyzji" i których to Sąd nie wziął pod uwagę w zaskarżonym wyroku.

W tym stanie rzeczy zarzut wydania zaskarżonego wyroku bez wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego jest bezzasadny.

Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.