Tezy
Do podważenia ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji nie jest wystarczające podniesienie zarzutu "sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału", bez jego powiązania z konkretnym przepisem prawa /art. 183 par. 1 w zw. z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. - Sz. Agencji Turystycznej Spółki z o.o. w Sz. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 25 lutego 2004 r. SA/Sz 1193/02 w sprawie ze skargi S. - Sz. Agencji Turystycznej Spółki z o.o. w Sz. na decyzję Izby Skarbowej w Sz. z dnia 22 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 lutego 2004 r. /SA/Sz 1193/02/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę Sz. Agencji Turystycznej "S." - Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Sz. na decyzję Izby Skarbowej w tym samym mieście z dnia 22 kwietnia 2002 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. Decyzją tą Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 18 stycznia 2002 r.
Sąd uznał za słuszne stanowisko organów administracyjnych obu instancji, że Spółka zaniżyła przychód o 985,20 zł z tytułu rabatów, udokumentowanych jedynie wewnętrznymi dowodami księgowymi, a także zawyżyła koszty uzyskania przychodów, zaliczając do nich wydatki w kwocie 13.964,68 zł za usługi telefoniczne, które świadczono innym podmiotem oraz wydatki w kwocie 595,28 zł za usługi telefoniczne świadczone w 1999 r. czyli niedotyczące roku 2000.
Jeśli chodzi o tzw. rabaty, Sąd przyjął, że nie tylko nie zostały one udokumentowane w sposób wymagany przez art. 20 i art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./, ale przede wszystkim Spółka nie dokonywała w ogóle obniżenia ceny sprzedawanej usługi, gdyż była jedynie pośrednikiem, dokonującym sprzedaży usług innych podmiotów w zamian za określoną prowizję.
W odniesieniu do zapłaty za usługi telefoniczne Sąd uznał, że usługi te nie dotyczyły strony niniejszego postępowania, lecz innych podmiotów, o innych numerach telefonów, a mianowicie "Sz. Agencji Turystycznej Marek M.", "Sz. Agencji Turystycznej" oraz "Sz. Agencji Turystycznej S. - spółki cywilnej".
Sąd podzielił także pogląd organów podatkowych, iż skoro zapłata należności z dwóch faktur z dnia 10 stycznia 2000 r. oraz z dnia 31 stycznia 2000 r. dotyczyła usług telefonicznych świadczonych w grudniu 1999 r., to w świetle art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, wydatek nie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów roku 2000.
Pełnomocnik Spółki, będący doradcą podatkowym, wniósł skargę kasacyjną od opisanego wyżej wyroku, zarzucając naruszenie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, "(...) przez przyjęcie, że twierdzenia organów podatkowych są wystarczającą przesłanką do uznawania, co jest kosztem uzyskania przychodów oraz przyjęcie, że faktury wystawione przez podmioty gospodarcze, a także inne dokumenty, nie mogą w razie sprzecznych stanowisk, stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym".
Ponadto autor skargi kasacyjnej, bez powołania się na jakikolwiek przepis prawa, zarzucił "(...) sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału przez przyjęcie, że istnienie pod jednym adresem dwóch podmiotów gospodarczych uniemożliwia wyodrębnienie kosztów poniesionych przez każdego z nich".
W konsekwencji autor skargi kasacyjnej wniósł "(...) o zmianę zaskarżonego wyroku w całości (...)".
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie. Na rozprawie pełnomocnik Dyrektora wniósł o odrzucenie wspomnianej skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek o odrzucenie skargi kasacyjnej jest zbyt daleko idący. Jakkolwiek jej podstawy zostały powołane w sposób daleki od profesjonalizmu, to jednak z treści skargi kasacyjnej można wywieść przynajmniej zarzut naruszenia art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Wprawdzie w zarzucie (...) nie sprecyzowano, o który ustęp tego przepisu chodzi, jednakże w uzasadnieniu wymieniono ust. 1, co pozwala przyjąć, iż zostały spełnione wymagania przewidziane w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Nie zachodzą zatem przesłanki do odrzucenia skargi kasacyjnej na podstawie art. 178 tej ustawy.
Przechodząc do merytorycznej oceny skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że zawiera ona jedynie zarzut naruszenia prawa materialnego, podczas gdy w uzasadnieniu kwestionuje się fakty ustalone przez Sąd. Należy w związku z tym stwierdzić, iż ustalenia faktyczne mogłyby zostać podważone jedynie w razie podniesienia zarzutu naruszenia przepisów postępowania sądowego /art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/, a w szczególności art. 141 par. 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 187 par. 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Brak zarzutu naruszenia wymienionych wyżej przepisów oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może brać pod uwagę faktów podnoszonych w środku odwoławczym, lecz musi oprzeć się na stanie faktycznym przyjętym przez sąd pierwszej instancji. Zgodnie bowiem z art. 183 par. 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - poza przypadkami nieważności postępowania, które w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą - Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej.
Nie jest wystarczające do podważenia ustaleń faktycznych podniesienie zarzutu "sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału" bez jego powiązania z konkretnym przepisem prawa. Skoro więc nie zostały podważone ustalenia, że Spółka nie udzielała rabatów, ani że faktury za usługi telefoniczne dotyczyły innych podmiotów, to na tle takiego stanu faktycznego zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się całkowicie chybiony.
Sąd trafnie przyjął, że kosztem uzyskania przychodów są tylko wydatki poniesione w celu ich osiągnięcia, w związku z czym o naruszeniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może być w ogóle mowy. Z kolei kwestia rabatów jest kwestią przychodów, a nie kosztów. Brak zarzutu naruszenia art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozwala sądowi kasacyjnemu na zajęcie się tym zagadnieniem.
Biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanawiając o kosztach postępowania kasacyjnego zgodnie z art. 204 pkt 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego określono zgodnie z par. 14 ust. 2 pkt 2 lit. "c" w związku z par. 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu /Dz.U. nr 163 poz. 1349 ze zm./.