182

POSTANOWIENIE

z dnia 13 marca 2001 r.

Sygn. Ts 106/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jacka B. w sprawie zgodności:

a) art. 126, art. 127 ust. 1 pkt 6 oraz art. 129 ust. 1 pkt 1b i 2b ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 2, art. 42 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

b) art. 95 ust. 1 pkt 3 oraz art. 135 ust. 4 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), a także § 13 ust. 1 i § 37 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 października 1991 r. w sprawie postępowania dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich (Dz.U. Nr 99, poz. 440) z art. 2 oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jacka B. z 31 lipca 2000 r. zakwestionowano zgodność art. 126, art. 127 ust. 1 pkt 6 i art. 129 ust. 1 pkt 1b i 2b ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 2, art. 42 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz zgodność art. 95 ust. 1 pkt 3 i art. 135 ust. 4 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), a także § 13 ust. 1 i § 37 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 października 1991 r. w sprawie postępowania dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich (Dz.U. Nr 99, poz. 440) z art. 2 oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej za ostateczne orzeczenie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżący uznał orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego w Warszawie z 27 kwietnia 2000 r. (sygn. akt WKD/RG/O/24/2000), utrzymujące w mocy orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akademickich Politechniki Wrocławskiej z 24 maja 1999 r. (sygn. akt KD-NA 7/98). Orzeczeniem tym skarżący został ukarany karą wydalenia z zawodu nauczycielskiego połączoną z zakazem przyjmowania do pracy w zawodzie nauczycielskim.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Postanowieniem z 9 lutego 2001 r. Sąd Najwyższy uchylił dotyczące skarżącego orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego w Warszawie z 27 kwietnia 2000 r. (sygn. akt WKD/RG/O/24/2000), przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia. Uchylenie tego orzeczenia, określonego wprawdzie przez art. 135 ust. 4 ustawy z 12 września 1990 r., o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), jako “prawomocne orzeczenie komisji dyscyplinarnej przy Radzie Głównej, orzekające karę wydalenia z zawodu nauczycielskiego połączonego z zakazem przyjmowania ukaranego do pracy w zawodzie nauczycielskim” - spowodowało jednak ten skutek, iż wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego skarga utraciła swoją podstawę. Wyklucza to możliwość jej merytorycznego rozpoznania.

Orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego, z którym skarżący łączył naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych zostało bowiem tym samym skasowane, tak że odwołanie skarżącego od orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli Akademickich Politechniki Wrocławskiej z 24 maja 1999 r. (sygn. akt KD-NA 7/98) będzie dopiero przedmiotem ponownego rozpoznania.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.