47/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 18 stycznia 2005 r.

Sygn. akt Ts 160/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - przewodnicząca

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Jerzy Ciemniewski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego,

p o s t a n a w i a:

pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 4 września 2004 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 16 ust. 1 oraz art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 w zw. z art. 176 Konstytucji.

Skarżący wnosząc apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Radomiu z 16 grudnia 2003 r. (sygn. akt V GC 443/03) nie uiścił przewidzianego prawem wpisu. W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków apelacji złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, który został prawomocnie oddalony. Postanowieniem z 27 maja 2004 r. Sąd Rejonowy w Radomiu - V Wydział Gospodarczy (sygn. akt V GC 443/03) odrzucił więc apelację skarżącego wskazując w uzasadnieniu na nieuzupełnienie jej braków w terminie. Zażalenie wniesione na powyższe orzeczenie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Radomiu z 9 sierpnia 2004 r. (sygn. akt VIII Gz 46/04).

W ocenie skarżącego powyższe działanie sądów podjęte na podstawie zaskarżonych przepisów faktycznie pozbawia go „prawa określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 176 Konstytucji, a nadto jednoznacznie i wprost narusza dyspozycję art. 77 ust. 2 Konstytucji”. W uzasadnieniu zarzutów skarżący stwierdził tylko, iż wynikający z art. 77 zakaz zamykania komukolwiek drogi sądowej w połączeniu z treścią art. 45 ust. 1 wskazuje, iż stosowany być musi bez ograniczeń w stosunku do każdego. Powołując się dodatkowo na treść art. 176 ust. 1 Konstytucji skarżący wywodzi istnienie prawa do dwuinstancyjnego sądu, które nie może zostać ograniczone żadną ustawą i jest prawem absolutnym przynależnym każdemu w demokratycznym państwie prawa.

Postanowieniem z 23 listopada 2004 r., doręczonym skarżącemu 29 listopada 2004 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu podając jako przesłanki odmowy: nieuzupełnienie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie; niewykazanie, iż w sprawie doszło od naruszenia prawa do dwuinstancyjnego postępowania sądowego oraz niemożność przyjęcia, iż zakwestionowany w skardze przepis stanowił podstawę rozstrzygnięcia, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie 7 grudnia 2004 r. skarżący zakwestionował przyjęte przez Trybunał Konstytucyjny stanowisko wywodząc w uzasadnieniu, iż niezgodność kwestionowanych ustaw ze wskazanymi przepisami Konstytucji jest oczywista i wynika z samej treści zaskarżonego przepisu prawa. Skarżący podnosi także, iż naruszenie prawa odbywa się poprzez zastosowanie art. 16 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych a nie art. 16 ust. 3, albowiem ust. 1 nakazuje uznanie za bezskuteczny środka zaskarżenia a ust. 3 wskazuje tylko sposób traktowania tego środka zaskarżenia w późniejszym postępowaniu.

Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w przypadku, w którym zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu zostało wniesione po upływie ustawowego terminu, Trybunał na posiedzeniu niejawnym postanowieniem pozostawia zażalenie bez rozpoznania.

Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego zostało doręczone jego pełnomocnikowi 29 listopada 2004 r. Termin do wniesienia zażalenia, który zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wynosi 7 dni, minął 6 grudnia 2004 r. Ponieważ z zażaleniem na powyższe postanowienie skarżący wystąpił 7 grudnia 2004 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu, przeto należało zażalenie to pozostawić bez rozpoznania.

2