111

WYROK Z DNIA 21 CZERWCA 2002 R.
WA 34/02

Orzeczenie w wyroku, że żołnierz zawodowy skazany na karę ograniczenia
wolności ma pozostawać przez 2 dni w tygodniu w miejscu wskazanym przez
dowódcę jednostki wojskowej, który na podstawie art. 227 § 1 k.k.w. powołany
jest do wykonania tej kary, nie stanowi obrazy art. 323 § 3 k.k.

Przewodniczący: sędzia SN płk S. Kosmal.
Sędziowie SN: płk W. Maciak (sprawozdawca), płk E.
Matwijów.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk S.
Gorzkiewicz.

Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa T., oskarżonego o popełnienie
przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. - trzykrotnie,
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2002 r. apelacji wniesionej przez
prokuratora na niekorzyść oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego
w P. z dnia 8 kwietnia 2002 r.

u t r z y m a ł zaskarżony wyrok w m o c y ( . . . )

U z a s a d n i e n i e :

Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 8 kwietnia 2002 r.
Krzysztof T. uznany został winnym popełnienia trzech przestępstw określonych w
art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k., polegających na tym, że:
,,1. w dniu 28 września 1998 r. w M., działając w celu osiągnięcia korzyści
majątkowych w postaci uzyskania nienależnego mu świadczenia, wprowadził w
błąd dowódcę Jednostki Wojskowej w M. poprzez użycie jako autentycznego
podrobionego dokumentu w postaci rachunku uproszczonego nr 227/98 z dnia 27
lipca 1998 r. opieczętowanego pieczęcią Ośrodka Wczasowego w B.,
potwierdzającego dokonanie zapłaty w wysokości 1060 zł za pobyt jego dzieci
Natalii i Radosława na obozie letnim, czym doprowadził wymienioną Jednostkę do
niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem - kwotą 795 zł, wypłaconą mu z
tytułu dofinansowania rzekomo poniesionych kosztów wypoczynku jego dzieci;
2. w dniu 17 września 1999 r. w M., działając w celu osiągnięcia korzyści
majątkowych w postaci uzyskania nienależnego mu świadczenia, wprowadził w
błąd dowódcę Jednostki Wojskowej w M. poprzez użycie jako autentycznych
podrobionych dokumentów w postaci zaświadczenia potwierdzającego pobyt na
obozie oraz rachunku uproszczonego nr 236/99 z dnia 19 lipca 1999 r.
opieczętowanego pieczęcią Ośrodka Wczasowego w B., potwierdzającego
dokonanie zapłaty w wysokości 1 560 zł za pobyt jego dzieci Natalii i Radosława na
obozie letnim, czym doprowadził wymienioną Jednostkę do niekorzystnego
rozporządzenia własnym mieniem - kwotą 858 zł, wypłaconą mu z tytułu
dofinansowania rzekomo poniesionych kosztów wypoczynku jego dzieci;
3
dni 23 l tego 2000 r
M d iałając
cel osiągnięcia kor ści
majątkowych w postaci uzyskania nienależnego mu świadczenia, wprowadził w
błąd dowódcę Jednostki Wojskowej w M. poprzez użycie jako autentycznych
podrobionych dokumentów w postaci zaświadczenia o posiadaniu uprawnień na
prowadzenie zorganizowanych form wypoczynku i potwierdzającego pobyt na
zimowisku oraz faktury z dnia 31 stycznia 2000 r. opieczętowanego pieczęcią
Ośrodka Wypoczynkowego w G., potwierdzającego dokonanie zapłaty w wysokości
1440 zł za pobyt jego dzieci Natalii i Radosława na zimowisku, czym doprowadził
wymienioną Jednostkę do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem kwotą
792 zł, wypłaconą mu z tytułu dofinansowania rzekomo poniesionych kosztów
wypoczynku jego dzieci".
Za każdy z tych czynów Krzysztof T., na podstawie art. 286 § 1 k.k., przy
zastosowaniu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 295 § 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k.,
skazany został na kary po 6 miesięcy ograniczenia wolności.
Na podstawie art. 85, 86 § 1 i art. 86 § 3 k.k. w miejsce orzeczonych kar
jednostkowych Wojskowy Sąd Okręgowy w P. wymierzył karę łączną 10 miesięcy
ograniczenia wolności, orzekając obowiązek pozostawania przez oskarżonego przez
dwa dni w tygodniu, tj. w każdy poniedziałek i piątek, od zakończenia zajęć
służbowych do capstrzyku, w miejscu wskazanym przez dowódcę Jednostki
Wojskowej w M.
Jednocześnie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 i art. 70 § 1 pkt 2 k.k., sąd wykonanie
kary łącznej ograniczenia wolności warunkowo zawiesił na okres próby, wynoszący
rok, na podstawie zaś art. 71 § 1 k.k. orzekł 50 stawek dziennych grzywny, po 20
złotych każda.
Wyrok ten apelacją na niekorzyść oskarżonego zaskarżył Prokurator Wojskowej
Prokuratury Garnizonowej w E.
Zarzucając temu orzeczeniu, na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k., ,,obrazę przepisu
prawa materialnego art. 323 § 3 k.k. poprzez błędne niewskazanie zarówno przy
orzekaniu kar jednostkowych, jak i kary łącznej, miejsca w którym nieprawomocnie
skazany Krzysztof T. ma obowiązek pozostawać przez dwa dni w tygodniu, tj. w
każdy poniedziałek i piątek oraz scedowanie tego obligatoryjnego obowiązku na
rzecz dowódcy Jednostki Wojskowej w M., który nie posiada w tym zakresie
żadnych <>", oskarżyciel publiczny wniósł o ,,zmianę
zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia za poszczególne przestępstwa
jednostkowych kar ograniczenia wolności oraz kary łącznej ograniczenia wolności
wraz z obowiązkiem pozostawania przez oskarżonego Krzysztofa T. w określonym
miejscu poprzez wskazanie terenu Jednostki Wojskowej w M. jako miejsca, w
którym w każdy poniedziałek i piątek oskarżony Krzysztof T. ma obowiązek
pozostawać w czasie od zakończenia zajęć służbowych do capstrzyku;
- w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku w mocy".
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy, jako instancja apelacyjna, zważył, co
następuje:
Apelacja Prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w E. nie zasługuje
na uwzględnienie.
Nie w pełni bowiem można się zgodzić z wywiedzioną w skardze odwoławczej
tezą, iż sąd pierwszej instancji, wbrew dyspozycji art. 323 § 3 k.k., scedował prawo
określenia miejsca pozostawania oskarżonego, w ramach wykonywania kary
ograniczenia wolności, na dowódcę jednostki wojskowej, w której żołnierz ten
odbywa służbę, mimo to, iż nie ma on żadnych uprawnień kreatywnych w tym
zakresie.
Sąd ten, wymierzając zarówno kary jednostkowe ograniczenia wolności za
poszczególne przestępstwa, jak i określając wysokość kary łącznej, orzekł przecież
o obowiązku pozostawania przez oskarżonego w określonym czasie, przez dwa dni
w tygodniu, wskazując zaś na dowódcę Jednostki Wojskowej w M. jako
wykonującego, w myśl art. 227 § 1 k.k.w., tę karę, wskazał przez to również
miejsce jej odbywania, tj. macierzystą Jednostkę Wojskową w M.
Skoro bowiem powołany art. 227 § 1 k.k.w. stanowi, że karę ograniczenia
wolności wobec osób wymienionych w art. 323 § 3 k.k. wykonuje dowódca
jednostki wojskowej, w której skazany pełni służbę, to określenie w części
skazującej wyroku przez sąd, iż karę tę ma on odbywać w określonym czasie w
miejscu wskazanym przez dowódcę jego jednostki wojskowej, jest określeniem
miejsca jej wykonywania i nie stanowi obrazy prawa materialnego, tj. art. 323 § 3
k.k.
Sąd, określając w ten sposób miejsce odbywania kary ograniczenia wolności
przez skazanego żołnierza, wskazuje na dowódcę, który, zgodnie z art. 227 § 1
k.k.w., wykonuje tę karę, aby w rozkazie wymienił, gdzie w obrębie jednostki
skazany ma przebywać i jakie zadania wykonywać (por. Kodeks karny. Część
szczególna. Komentarz, pod redakcją A. Zolla, Kraków 1999, t. 3, s. 623, teza 20 i
21) i wcale nie pozbywa się w ten sposób uprawnień wynikających z treści art. 323
§ 3 k.p.k., co niesłusznie podnosi w apelacji jej autor.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.