Wyrok z dnia 10 maja 1995 r.
III ARN 13/95

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji nie może być uznana za naru-
szającą uzasadnione interesy osób trzecich w rozumieniu w art. 43 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (jednolity tekst: Dz. U.
z 1989 r., Nr 17, poz. 99 ze zm.) jeżeli odpowiada wymaganiom określonym w § 13
rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Śro-
dowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny
odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17, poz. 62 ze zm.).

Przewodniczący SSN: Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Józef Iwulski,
Janusz Łętowski, Maria Mańkowska, Andrzej Wróbel (sprawozdawca),

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Waldemara Grudzieckiego, po
rozpoznaniu w dniu 10 maja 1995 r. sprawy ze skargi Jadwigi K. na decyzję Kolegium
Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa K. z dnia 25 listopada 1993
r. [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji, na skutek rewizji nadzwyczajnej
Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodek
Zamiejscowy w Krakowie z dnia 14 października 1994 r. [...]

o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną

U z a s a d n i e n i e

Działający z upoważnienia Prezydenta Miasta K. Naczelnik Wydziału Urbanistyki,
Architektury i Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 15 września 1993 r. [...], wydaną na
wniosek Ryszarda Z., ustalił lokalizację inwestycji polegającej na rozbudowie
istniejącego pawilonu handlowego na nieruchomości położonej przy ulicy Ś. w K.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa K. po rozpatrzeniu
odwołania Jadwigi K. [...], decyzją z dnia 25 listopada 1993 r. [...] utrzymało w mocy
zaskarżoną decyzję. W ocenie organu odwoławczego decyzja organu pierwszej
instancji nie narusza prawa, bowiem ogólny plan zagospodarowania przestrzennego
miasta K. dopuszcza lokalizację funkcji uzupełniającej(usługi) na terenie, na którym jest
położona przedmiotowa nieruchomość. Ponadto zarzut strony odwołującej się, że
decyzja o ustaleniu lokalizacji narusza warunki, jakim powinny odpowiadać budynki nie
jest trafny ponieważ kwestia ta będzie rozstrzygana na etapie postępowania w sprawie
udzielenia pozwolenia budowlanego.
Skarga Jadwigi K. na powyższą decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego
Sądu Administracyjnego-Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 14 października
1994 r. [...]. W ocenie Sądu wyrażonej w uzasadnieniu wyroku zaskarżona decyzja jest
zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, odpowiada
wymaganiom określonym w art. 43 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu
przestrzennym (jednolity tekst: Dz. U. z 1989 r., Nr 17, poz. 99 ze zm.) i nie narusza
interesu skarżącej, skoro rozbudowa obejmuje odcinek nie przekraczający 3 metrów i
tylko nieznaczny jej fragment zachodzić będzie na gabaryt domu skarżącej.
Powyższy wyrok zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości zarzu-
cając temu wyrokowi rażące naruszenie art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., art. 43 ust. 1 pkt 4
ustawy o planowaniu przestrzennym w związku z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra
Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17, poz.
62) i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu
Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.
W ocenie Ministra Sprawiedliwości fundamentalna dla rozstrzygnięcia sprawy
kwestia zgodności projektowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego nie została należycie wyjaśniona. Na podstawie zawartego w aktach
administracyjnych załącznika nie można nie tylko ustalić przeznaczenia terenu w
miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, ale także istnienia ważnego pod
względem formalnoprawnym planu zagospodarowania przestrzennego odnoszącego
się do terenu objętego postępowaniem w sprawie. Ponadto nie jest zasadne stanowisko
wyrażone w zaskarżonym wyroku, że decyzja nie narusza uzasadnionego interesu
skarżącej w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu przestrzennym,
bowiem zdaniem Ministra Sprawiedliwości decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji musi
odpowiadać nie tylko wymaganiom określonym w ustawie o planowaniu przestrzennym,
lecz także nie może być sprzeczna z przepisami prawa budowlanego. Oczywista kolizja
inwestycji z powyższymi wymaganiami, bez możliwości jej usunięcia, czynić musi
niedopuszczalną lokalizację inwestycji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zarzut wnoszącego rewizję nadzwyczajną, że kwestia zgodności projektowanej
inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nie została
należycie wyjaśniona, nie jest trafny. Przy rozstrzyganiu sprawy o ustalenie lokalizacji
inwestycji organy administracji dokonują oceny zgodności projektowanej inwestycji z
miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na podstawie uwierzytelnionej
kopii rysunku i tekstu tego planu, przy czym rysunek i tekst stanowią integralne części
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego(wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 21 stycznia 1986 r. II SA 20/37/85 ONSA 1986 nr poz. 6).
Wprawdzie akta administracyjne sprawy zawierały tylko dane ujęte w AArk. 2 Zał. Nr
3@, które ze względu na brak uwierzytelnienia nie spełniały wymogu dokumentu
urzędowego, lecz uchybienie to zostało usunięte w postępowaniu w sprawie z rewizji
nadzwyczajnej, a zatem istnienie ważnego pod względem formalnoprawnym planu nie
może być kwestionowane.
Stanowisko wyrażone w rewizji nadzwyczajnej, że treść postanowienia zawar-
tego w załączniku nr 3 wskazuje na istotne ograniczenia w dopuszczalności realizacji na
terenie objętym postępowaniem funkcji uzupełniających w odniesieniu do zabudowy
jednorodzinnej, bowiem dopuszcza lokalizację pomieszczeń przeznaczonych na handel
detaliczny, gastronomię i rzemiosło nieuciążliwe w parterach budynków mieszkalnych, a
zatem zaskarżona decyzja jest sprzeczna z tym postanowieniem planu, nie jest
zasadne. W tekście planu zagospodarowania przestrzennego odnoszącego się do
przedmiotowego terenu zawarte jest bowiem postanowienie dopuszczające
Aewentualne uzupełnienia uwarunkowane przepisami prawa budowlanego i innych
przepisów szczególnych@. Uznając tego rodzaju odesłanie w planie miejscowym do
przepisów powszechnie obowiązujących za zgodne z prawem należy stwierdzić, że
powyższe postanowienia planu nie zawierają zakazu lokalizacji funkcji uzupełniających
w odniesieniu do zabudowy jednorodzinnej, polegających na remoncie, modernizacji i
rozbudowie pomieszczeń przeznaczonych na handel detaliczny, gastronomię i
rzemiosło nieuciążliwe poza parterami budynków mieszkalnych. W konsekwencji należy
przyjąć, że zaskarżona decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji może być uznana za
zgodną z tym planem, o ile nie narusza przepisów prawa budowlanego i innych
mających zastosowanie w sprawie przepisów szczególnych.
Nie można podzielić stanowiska wyrażonego w rewizji nadzwyczajnej, że decyzja
lokalizacyjna narusza uzasadniony interes skarżącej w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 4
ustawy o planowaniu przestrzennym. Zgodnie bowiem z poglądami doktryny i utrwa-
lonym orzecznictwem sądowym o naruszeniu interesów osób trzecich w rozumieniu
tego przepisu ustawy i art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo
budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) może być mowa tylko wówczas, gdy zostały
naruszone w tym względzie konkretne przepisy, warunki techniczne lub normy
obowiązujące w budownictwie( por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z
dnia 25 marca 1982 r. I SA 1523/82 ONSA 1983 nr 1 poz. 20). W związku z tym należy
uznać za prawidłowy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że
decyzja nie narusza uzasadnionego interesu skarżącej, ponieważ zgodnie z
utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przepis §12 ust. 2 rozporządzenia
Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980
r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17,
poz. 62), dopuszcza sytuowanie obiektów budowlanych w odniesieniu do istniejących
obiektów na działkach sąsiednich w odległości co najmniej 8 m dotyczy budynków
mieszkalnych i gospodarczych na działkach zagrodowych w indywidualnych
gospodarstwach rolnych. Przepis ten nie odnosi się do określania odległości między
budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi znajdującymi się na działce, która nie jest
działką zagrodową w indywidualnym gospodarstwie rolnym, lecz ma inny charakter
użytkowy ( por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1994 r. III ARN 21/94
OSNAPiUS 1994 nr 2 poz. 22 ). W bezspornie ustalonym stanie faktycznym sprawy
należy przyjąć, że w sprawie ma zastosowanie § 13 powyższego rozporządzenia
dopuszczający sytuowanie bezpośrednio przy granicy działki budynku gospodarczego,
spełniającego wymagania określone w tym przepisie. Skoro zatem zaskarżona decyzja
lokalizacyjna nie narusza wymagań określonych w tym przepisie, to brak jest podstaw
do przyjęcia, że decyzja ta narusza uzasadniony interes osób trzecich, o którym mowa
w art. 43 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu przestrzennym.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że brak jest
podstaw do uwzględnienia rewizji nadzwyczajnej i uchylenia zaskarżonego wyroku.
Dlatego na podstawie art. 421 § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

========================================