Wyrok z dnia 8 listopada 1994 r.
II URN 42/94

Art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz
niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) przyznaje osobom wymienionym w tym przepisie
prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie z dnia 29 maja 1974 r. o
inwalidach wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983
r., Nr 13, poz. 68 ze zm.) jeżeli stali się, w związku ze swą działalnością
kombatancką lub innymi okolicznościami (art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24
stycznia 1991 r.) inwalidami wojennymi lub wojskowymi.

Przewodniczący SSN: Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie SN: Jadwiga
Skibińska-Adamowicz, Stefania Szymańska,

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 1994 r., sprawy z wniosku Mariana
K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. o inwalidzką rentę
wojenną, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy i Polityki Socjalnej [...] od
wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 marca 1994 r. [...]

o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.

U z a s a d n i e n i e

Marian K. odwołał się od decyzji ZUS Oddział w O.z dnia 13 października 1992 r., którą
odmówiono mu przyznania renty inwalidy wojennego ponieważ niespełnia warunków
określonych w art. 6 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych (jednolity tekst: Dz.U. 1983 r., Nr 13 poz. 68 ze zm.).
Sąd Wojewódzki w Kaliszu, rozpatrując odwołanie zasięgnął opinii biegłych lekarzy
sądowych, którzy uznali, że wnioskodawca jest inwalidą III grupy w związku z
działaniami wojennymi, a inwalidztwo powstało w styczniu 1946 r.
Wyrokiem z dnia 14 maja 1993 r. Sąd oddalił odwołanie. W uzasadnieniu Sąd ustalił, że
wnioskodawca jako członek Armii Krajowej (WIN) doznał 2 stycznia 1946 r. w akcji
przeciwko funkcjonariuszom Urzędu Bezpieczeństwa, rany postrzałowej, która
kwalifikuje go do III grupy inwalidów.
Wnioskodawca korzysta z uprawnień przewidzianych w ustawie z dnia 24 stycznia 1991
r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i
okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.).
Zgodnie z art. 12 tej ustawy kombatantom będącym inwalidami wojennymi lub
wojskowymi oraz pozostałym po nich członkom rodzin przysługują świadczenia pienięż-
ne i inne uprawnienia przewidziane w przepisach o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
oraz ich rodzin.
Zgodnie z art. 6 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych, wymienionej
poprzednio, inwalidą wojennym jest żołnierz, którego inwalidztwo powstało w związku z
działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych w czasie pełnienia w okresie
1939-1945 służby w Wojsku Polskim, w polskich formacjach wojskowych przy armiach
sojuszniczych oraz w oddziałach ruchu podziemnego lub partyzanckiego prowadzących
na terenie Państwa Polskiego, walkę z hitlerowskim okupantem, z UPA i oddziałami
Wehrvolfu.
Zgodnie z art. 6 ust. 2 omawianej ustawy inwalidą wojennym jest także żołnierz, który
ma obywatelstwo polskie, został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek
inwalidztwa powstałego w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter
wojennych w czasie pełnienia w okresie wojny 1939-1945 służby w Armii w ZSRR oraz
innych armiach sojuszniczych, a także w oddziałach antyfaszystowskich ruchu
podziemnego lub partyzanckiego działających na obszarze innych państw. Za
inwalidztwo powstałe w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter
wojennych uważa się inwalidztwo będące następstwem zranień kontuzji i innych
obrażeń lub chorób doznanych: 1) w walce z wrogiem, 2) na froncie lub w związku z
pobytem na froncie, 3) wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem
czynnej służby wojskowej w czasie wyżej określonym, 4) w związku z pobytem w
niewoli lub w obozie dla internowanych, 5) w związku z udziałem w ruchu podziemnym
lub partyzanckim oraz z pobytem w niewoli, w obozach koncentracyjnych lub
więzieniach za udział w tym ruchu.
Sąd przytoczył także treść art. 8 omawianej ustawy, określającego kto ponadto może
być uznany za inwalidę. Przypadki wymienione w tym przepisie nie mają znaczenia w
rozpoznawanej sprawie.
Reasumując, Sąd doszedł do wniosku, że okoliczności w jakich wnioskodawca stał się
inwalidą nie uzasadniają uznania go za inwalidę wojennego w myśl art. 7 ustawy o
zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, do którego Marian K. wniósł rewizję od wyroku Sądu I instancji
powziął poważne wątpliwości prawne, którym dał wyraz w następującym pytaniu
prawnym: "czy działalność kombatancka określona w art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 24
stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji
wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75) upoważnia do uznania
kombatanta za inwalidę wojennego w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 29.09. (powinno
być "05")1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych (Dz. U. Nr 13, z 1989 r., poz. 68
ze zm.) jeżeli inwalidztwo powstało w okolicznościach określonych w art. 7 tej ustawy".
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu przedstawionego zagadnienia prawnego podjął w dniu 9
listopada 1993 r., II UZP 24/93 następującą uchwałę: "działalność kombatancka
określona w art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz
niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych oraz okresu powojennego
(Dz. U. Nr 17, poz. 75) upoważnia do uznania kombatanta za inwalidę wojennego, jeżeli
jego inwalidztwo powstało w okolicznościach określonych w art. 7 ustawy z dnia 29
maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U.
z 1983 r., Nr 13, poz. 68 ze zm.)."
W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy rozważył co następuje: art. 12 ust. 1
ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących
ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.),
zwanej dalej ustawą o kombatantach stanowi, że kombatantom będącym inwalidami
wojennymi lub wojskowymi przysługują świadczenia i inne uprawnienia przewidziane w
przepisach o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin. Sąd
Najwyższy podzielił wywód zawarty w uzasadnieniu przedstawionego przez Sąd
Apelacyjny pytania, że przez kombatantów o których mówi art. 12 ustawy o
kombatantach należy rozumieć kombatantów wymienionych w art. 1 tej ustawy, którzy
jednocześnie spełniają warunki określone w art. 6 ustawy o inwalidach wojennych.
Sąd Najwyższy przyjął, że dokonana przez Sąd Wojewódzki i zaakceptowana przez
Sąd Apelacyjny wykładnia gramatyczna art. 6, 7 i 8 ustawy o inwalidach wojennych oraz
art. 12 ustawy o kombatantach jest prawidłowa i nie wymaga powtórzenia.
Wykładnia ta, na co zwrócił już uwagę Sąd Apelacyjny, budzi jednak poważne
wątpliwości. Pozostawia ona poza sferą możliwości uzyskania świadczeń niektórych
kombatantów. Uznanie, że określone w art. 12 ustawy o kombatantach świadczenia
pieniężne i inne uprawnienia przysługują tylko tym osobom, które były żołnierzami w
rozumieniu art. 6 lub o których mowa w art. 8 ustawy o inwalidach wojennych, oraz stały
się inwalidami w okolicznościach określonych art. 7 tej ustawy, pozbawiałoby świadczeń
tych kombatantów, którzy pełnili służbę w polskich formacjach wojskowych lub
organizacjach niepodległościowych w granicach Polski sprzed 1 września 1939 r, oraz
w granicach powojennych w okresie od wkroczenia armii ZSRR na te tereny do końca
1956 r, mimo iż były to formacje lub organizacje stawiające sobie za cel niepodległość i
suwerenność Rzeczypospolitej.
Wykładnia gramatyczna art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o inwalidach wojennych prowadziłaby
do wniosku, że inwalidą wojennym nie jest żołnierz, którego inwalidztwo powstało w
związku z działaniami wojennymi, w czasie pełnienia służby w oddziałach ruchu
partyzanckiego lub podziemnego prowadzącego w końcowej fazie wojny na obszarze
Państwa Polskiego, walkę z wkraczającymi wojskami i władzami radzieckimi, nawet gdy
była to walka obronna.
Zdaniem Sądu Najwyższego wolą ustawodawcy nie było wyłączenie z zakresu
podmiotowego art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach niektórych kombatantów poprzez
ograniczenie prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie o inwalidach wojennych
tylko dla tych kombatantów, którzy byli równocześnie żołnierzami w rozumieniu art. 6
ustawy o inwalidach wojennych. Sąd Najwyższy uznał za konieczne odwołanie się do
wykładni celowościowej oraz odtworzenie intencji ustawodawcy.
W dalszych rozważaniach Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że intencją
ustawodawcy było potraktowanie w jednakowy sposób wszystkich kombatantów a
jedynym ograniczeniem czasowym są terminy wskazane w ustawie o kombatantach.
Dlatego ten pogląd zaprezentowany przez Sąd Wojewódzki, że kombatantem
uprawnionym do świadczeń z art. 12 ustawy o kombatantach jest tylko kombatant, który
równocześnie był żołnierzem w rozumieniu art. 6 ustawy o inwalidach wojennych jest
sprzeczny z celem ustawy o kombatantach.
Porównanie odpowiednich przepisów ustawy o inwalidach wojennych oraz ustawy o
kombatantach wskazuje, że wprawdzie każdy żołnierz, o którym mowa w art. 6 ustawy
o inwalidach wojennych jest równocześnie kombatantem w rozumieniu art. 1 ust. 2
ustawy o kombatantach, jednakże nie każda osoba legitymująca się działalnością
kombatancką była żołnierzem w tym znaczeniu. W myśl art. 12 ust. 2 pkt. 1 ustawy o
kombatantach, świadczenia pieniężne i inne uprawnienia przewidziane w ustawie o
inwalidach wojennych, przysługują także osobom zaliczonym do jednej z grup inwalidów
z powodu inwalidztwa pozostającego w związku z pobytem w miejscach, o których
mowa w art. 3 pkt. 2 ustawy o kombatantach, a więc osobom legitymującym się
działalnością kombatancką lub równorzędną, i w art. 4 ust. 1, pkt. 1, 2 i 3 lit. a oraz pkt 4
tej ustawy czyli osobom określonym w art. 10 ustawy o kombatantach pojęciem "inne
osoby uprawnione". Z zakresu podmiotowego tego przepisu wyłączone są osoby, które
przebywały z przyczyn politycznych, religijnych i narodowościowych na przymusowych
zesłaniach i deportacji w ZSRR (art. 4 pkt 3 lit.b) oraz osoby posiadające uprawnienia z
tytułu działalności równorzędnej z kombatancką, których inwalidztwo nie powstało w
związku z pobytem w miejscach wymienionych w art. 3 pkt 2 ustawy o kombatantach.
Porównanie obu ustępów art. 12 ustawy o kombatantach wskazuje, że zamierzone
przez ustawodawcę wyłączenie z zakresu podmiotowego ustawy znajduje się jedynie w
ust. 2. Wyłączenia takiego nie zawiera ust. 1 albowiem ustawodawca posługuje się
określeniem kombatant w rozumieniu art. 10 ustawy a więc obejmuje nim wszystkie
osoby wymienione w art. 1.
Sąd Najwyższy podzielił także pogląd organu rentowego, jako zgodny z wykładnią
funkcjonalną, że art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach stanowi samodzielną normę
prawną regulującą prawo kombatantów do świadczeń pieniężnych i innych uprawnień
przewidzianych w ustawie o inwalidach wojennych. Skoro ustawodawca, określa w art.
10 w zw. z art. 1 ustawy o kombatantach, kto jest kombatantem a kogo zalicza się do
"innych osób uprawnionych" i używa tego samego pojęcia w art. 12 ust. 1, to logiczny
jest wniosek, że kombatantami w rozumieniu tego przepisu, są wszystkie osoby
wymienione w art. 1 ust. 2 ustawy, a intencją ustawodawcy i celem tego przepisu jest
przyznanie tym osobom świadczeń, o których przepis ten stanowi. Ograniczeniem
podmiotów z art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach jest określenie "będących inwalidami
wojennymi lub wojskowymi". Krąg kombatantów uprawnionych do świadczeń został
więc ograniczony do tych, których inwalidztwo jest następstwem okoliczności
wymienionych w art. 7, 8 i 30 ustawy o inwalidach wojennych. Taka wykładnia wyjaśnia,
że nie zachodziła potrzeba nowelizacji art. 6 ustawy o inwalidach wojennych.
Sąd Apelacyjny w Łodzi, po uzyskaniu odpowiedzi na przedstawione zagadnienie
prawne, wyrokiem z 22 marca 1994 r. zmienił zaskarżony wyrok i przyznał Marianowi K.
prawo do renty inwalidzkiej wojennej według III grupy inwalidów w związku z działaniami
wojennymi, od 1 kwietnia 1992 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny podkreślił, że
było niesporne, iż wnioskodawca został ranny w okolicznościach określonych w art. 7
ustawy o inwalidach wojennych. Na podstawie opinii biegłych lekarzy Sąd ustalił, że
następstwa urazu z 2 stycznia 1946 roku uzasadniają zaliczenie wnioskodawcy do III
grupy inwalidów, niezależnie od innych, ogólnych schorzeń, które czynią go inwalidą II
grupy. Wnioskodawca jest kombatantem uprawnionym do świadczeń o charakterze
rentowym w myśl art. 12 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy o kombatantach. Jest
inwalidą wskutek inwalidztwa powstałego w związku z działaniami wojennymi nie
mającymi charakteru wojennych, określonymi w art. 7 ustawy o inwalidach wojennych i
przysługuje mu renta inwalidzka przewidziana w art. 9 tej ustawy.
Od tego wyroku wniósł rewizję nadzwyczajną Minister Pracy i Polityki Socjalnej
zarzucając rażące naruszenie prawa a w tym przede wszystkim art. 6 i 8 ustawy z dnia
29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin a
nadto naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej i domagał się uchylenia tego
wyroku oraz oddalenia rewizji Mariana K. od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu z dnia 14 maja 1993 r.
W uzasadnieniu rewizji Minister podniósł, że stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
w omówionej uchwale nie znajduje oparcia w przepisach ustawy z dnia 24 stycznia
1991 r. o kombatantach, a ponadto podważa generalne założenia jakie legły u podstaw
wyodrębnienia systemu świadczeń dla inwalidów wojennych oraz kombatantów. System
uprawnień kombatanckich, regulowany początkowo ustawą z dnia 23 października 1975
r, następnie ustawą z dnia 26 maja 1982 r. oraz aktualnie ustawą z dnia 24 stycznia
1991 r. o kombatantach jest całkowicie odrębny od funkcjonującego od 1921 r. systemu
zaopatrzenia inwalidów wojennych i wojskowych, obecnie regulowanego ustawą z dnia
29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin.
Zdaniem wnoszącego rewizję nadzwyczajną odrębność obu tych systemów oznacza,
że osoby objęte jednym z nich nie mają automatycznie prawa do świadczeń i uprawnień
przewidzianych w drugim. Prawo to przysługuje tylko wówczas, gdy przepisy jednego z
tych systemów określają ściśle krąg osób i jednoznacznie wskażą warunki na jakich
przysługują tym osobom uprawnienia i świadczenia przewidziane w drugim systemie.
Dlatego też, według twierdzeń Ministra, inwalidzka renta wojenna przysługuje tylko tym
kombatantom, którzy jednocześnie spełniają wszystkie warunki podmiotowe i
przedmiotowe określone w ustawie o inwalidach wojennych.
Wnioskodawca nie spełnia warunków do inwalidzkiej renty wojennej określonych w art.
6 i 8 ustawy o inwalidach wojennych, gdyż nie był żołnierzem w rozumieniu art. 6 tej
ustawy, nie był też osobą wymienioną w art. 8 ustawy o inwalidach wojennych.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna stanowi w istocie rzeczy polemikę z uchwałą Sądu Najwyższego
z dnia 9 listopada 1993 r, omówioną szczegółowo w historycznej części niniejszego
uzasadnienia.
Zgodnie z art. 391 § 2 k.p.c. uchwała Sądu Najwyższego rozstrzygająca zagadnienie
prawne wiąże w danej sprawie. Przepis ten jest w swej treści jednoznaczny i Sąd
Apelacyjny, który zwrócił się w trybie art. 391 § 1 k.p.c. o rozstrzygnięcie zagadnienia
prawnego, był podjętą przez Sąd Najwyższy uchwałą związany przy merytorycznym
rozstrzyganiu sprawy. Konsekwencją tego związania było przyznanie wnioskodawcy
prawa do renty inwalidy wojennego.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym rewizję nadzwyczajną w pełni aprobuje
wywody zawarte w uzasadnieniu uchwały z 9 listopada 1993 r. i czyni je częścią
niniejszego uzasadnienia.
W związku z podniesionymi w uzasadnieniu rewizji zarzutami naruszenia przez Sąd
Apelacyjny odrębności systemów zaopatrzenia inwalidów wojennych i kombatantów,
bez wyraźnego upoważnienia ustawowego Sąd Najwyższy zauważa, że zarzuty te nie
są uzasadnione. W systemie zaopatrzenia kombatantów, niektórych osób będących
ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, występuje podmiotowe i
przedmiotowe odesłanie do drugiego systemu - systemu zaopatrzenia inwalidów
wojennych i wojskowych.
Wspomniany już art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach stanowi: "kombatantom będącym
inwalidami wojennymi lub wojskowymi oraz pozostałym po nich członkom rodzin
przysługują świadczenia pieniężne i inne uprawnienia przewidziane w przepisach o
zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych". Do przepisów ustawy o inwalidach
wojennych odsyła również art. 12 ust. 2 ustawy o kombatantach.
Jak to zostało szeroko omówione w powoływanej uchwale II UZP 24/93, ustawodawca
przewidział dla kombatantów (nie czyniąc żadnych wyłączeń) uprawnienia określone w
ustawie o inwalidach wojennych, a więc objął tymi uprawnieniami m.in. osoby, które
pełniły służbę w polskich formacjach niepodległościowych na terytorium Państwa
Polskiego w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939 r. oraz w granicach
powojennych w okresie od wkroczenia armii ZSRR do końca 1956 r, jeżeli były to
formacje lub organizacje stawiające sobie za cel niepodległość i suwerenność Rzeczy-
pospolitej (art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy o kombatantach). Uzyskanie przez te osoby
uprawnień do świadczeń z ustawy o inwalidach wojennych uzależnione zostało w myśl
art. 12 ust. 1 ustawy o kombatantach od inwalidztwa wojennego lub wojskowego.W
wyraźnej sprzeczności z celem i treścią tego przepisu pozostawałoby uznanie wywodów
rewizji nadzwyczajnej, że Sąd przyznając wnioskodawcy rentę inwalidy wojennego
naruszył w rażący sposób przepisy ustawy o inwalidach wojennych. Art. 12 ust. 1
ustawy o kombatantach używa określenia "będącym inwalidami wojennymi lub
wojskowymi". Nie stawia warunku by inwalidztwo to powstało tylko w okolicznościach
wymienionych w art. 6, 7, 8 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
oraz członków ich rodzin.
Art. 6 ust. 1 ustawy o inwalidach wojennych stanowi, że inwalidą wojennym jest
żołnierz, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa
powstałego w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych. Art.
7 określa co uważa się za inwalidztwo powstałe w związku z działaniami wojennymi lub
mającymi charakter wojennych a art. 8 wymienia inne jeszcze osoby, które uważa się
za inwalidów wojennych.
Ustawa o kombatantach, nie stworzyła odrębnego pojęcia "inwalidztwa kombatanckie-
go" lecz używa w stosunku do kombatantów i innych osób nią objętych pojęcia
inwalidztwa wojennego lub wojskowego, od tego inwalidztwa uzależnia prawo do
świadczeń z ustawy o inwalidach wojennych.
Według art. 8 pkt 4 tej ustawy za inwalidę wojennego uważa się osobę, której
inwalidztwo powstało m.inn. w związku z udziałem w walkach o utrwalanie władzy ludo-
wej a więc już po zakończeniu wojny w 1945 r. Ustawodawca definiując po 28 latach od
wydania ustawy o inwalidach wojennych, pojęcie kombatanta i innych osób
represjonowanych i gwarantując im, w razie inwalidztwa wojennego lub wojskowego
prawo do świadczeń z ustawy o inwalidach wojennych, przesunął do roku 1956
możliwość zaistnienia okoliczności w których inwalidztwo takie mogło powstać.
Przyznając rację tej części uzasadnienia rewizji nadzwyczajnej, w której zwraca ona
uwagę na odrębność systemu zaopatrzenia inwalidów wojennych i systemu
kombatanckiego z podkreśleniem, iż osoby objęte jednym z tych systemów nie mają
automatycznie prawa do świadczeń i uprawnień przewidzianych w drugim systemie,
Sąd Najwyższy zwraca uwagę, iż w rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie zachodzi.
Art. 12 ust. 1 i 2 ustawy o kombatantach przyznaje kombatantom i innym osobom w
przepisie tym wymienionym prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie o
inwalidach wojennych jeżeli tylko stali się, w związku ze swą działalnością kombatancką
lub innymi okolicznościami (art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy), inwalidami wojennymi lub
wojskowymi.
Odesłanie do świadczeń wynikających z ustawy o inwalidach wojennych nie jest
równocześnie uzależnione od tego aby inwalidztwo wojskowe lub wojenne kombatanta
lub innej osoby (art. 12 ust. 2 ustawy o kombatantach) powstało wyłącznie w
okolicznościach, o jakich mowa w art. 6, 7 czy 8 ustawy o inwalidach wojennych.
Kierując się powyższymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================