Wyrok z dnia 14 lutego 1997 r.
II UKN 89/96

Ogólnikowa polemika z prawidłową sędziowską oceną materiału dowo-
dowego (art. 233 § 1 KPC) nie stanowi uzasadnionej podstawy kasacji.

Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Maria Tyszel (sprawoz-
dawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 1997 r. sprawy z wniosku
Klemensa G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o rentę
inwalidzką, w związku z wypadkiem przy pracy na skutek kasacji wnioskodawcy od
wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia
13 września 1996 r. [...]

o d d a l i ł kasację


U z a s a d n i e n i e

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie wyrokiem z
dnia 25 czerwca 1996 r. [...] oddalił odwołanie Klemensa G., urodzonego 15 kwietnia
1924 r., od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w S. z dnia 1 marca
1995 r., którą odmówiono wnioskodawcy przyznania renty inwalidzkiej w związku z
wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ w dniu 19 listopada 1960 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po roz-
poznaniu sprawy na skutek rewizji wnioskodawcy, wyrokiem z dnia 13 września 1996 r.
rewizję oddalił.
W kasacji wniesionej od tego wyroku, pełnomocnik wnioskodawcy, na podstawie
art. 3931 pkt 2 KPC zarzucił, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem
przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 233
§ 1, 286, 290 § 1 i 232 KPC i wnosił o jego uchylenie oraz o uchylenie poprzedzającego
go wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej
instancji do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając sprawę Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:

Wprowadzenie ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania
cywilnego... (Dz. U. Nr 43, poz. 189), w miejsce rewizji nadzwyczajnej, instytucji kasacji
uprawniającej na podstawie przepisu art. 393 KPC do zaskarżenia do Sądu
Najwyższego wyroku lub postanowienia, wydanych przez sąd drugiej instancji i
kończących postępowanie w sprawie, nie oznacza, że Sąd Najwyższy stał się sądem
powszechnym trzeciej instancji. Ograniczenia możliwości wnoszenia kasacji zawarte są
zarówno w przepisie art. 393 KPC (wyłączenia przedmiotowe), jak również w prze-
pisach dotyczących wymogów formalnych. Ustawodawca, wymieniając w art. 3931 KPC
podstawy kasacyjne, równocześnie w przepisie art. 3933 określił, że kasacja powinna
nie tylko czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, lecz
również zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.
W rozpoznawanej kasacji, opartej na zarzucie naruszenia przepisów postępo-
wania mających istotny wpływ na wynik sprawy, powołano art. 233 § 1 KPC stanowiący
zasadę swobodnej oceny dowodów przez sąd orzekający, który te dowody
przeprowadził oraz przepisy art. 286, 290 § 1 i 232 KPC. Przepisy te określają, w
zakresie postępowania dowodowego, niektóre z uprawnień sądu orzekającego mery-
torycznie, a więc - w zasadzie - sądu pierwszej instancji, a sądu drugiej instancji jedynie
wówczas, gdy uzupełnia postępowanie dowodowe we własnym zakresie. Uzasadnienie
rozpatrywanej kasacji sprowadza się do polemiki z opinią biegłych i opartymi na niej
ustaleniami Sądu pierwszej instancji, zaakceptowanymi przez Sąd Apelacyjny, oraz do
przedstawienia własnej oceny co do przyczyny inwalidztwa wnioskodawcy.
Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie przyjął pogląd, że kasacja, w której zarzut
naruszenia przepisów postępowania opiera się na własnej ocenie zebranego w sprawie
materiału dowodowego, nie zawiera uzasadnionych podstaw (wyrok z dnia 17 grudnia
1996 r., III CKN 20/96), oraz że: "(...) kasacja wniesiona z podstawy przewidzianej przez
art. 3931 pkt 2 KPC podlega oddaleniu, jeżeli podstawa ta została uzasadniona
wyłącznie naruszeniem przepisów postępowania przez Sąd pierwszej instancji (wyrok z
dnia 20 grudnia1996 r., III CKN 21/96). Natomiast w postanowieniu z dnia 29 stycznia
1997 r., I CKN 58/96 Sąd Najwyższy podkreślił, że nie może być podstawą kasacji
zarzut zaniechania przeprowadzenia dowodu, jeżeli wniosek o jego dopuszczenie nie
został złożony w trakcie postępowania.
Skład Sądu Najwyższego orzekający w niniejszej sprawie w całej rozciągłości
podziela przedstawione wyżej stanowiska. Podniesiony w rozpatrywanej kasacji zarzut
naruszenia przez Sąd orzekający zasady swobodnej oceny dowodów, wynikającej z
przepisu art. 233 § 1 KPC, jest tak ogólnikowy, że nie może uzasadniać uwzględnienia
kasacji. Podkreślić należy, że sam fakt, iż zaskarżone orzeczenie jest niekorzystne dla
wnioskodawcy,który w rewizji do Sądu Apelacyjnego stwierdził, że skoro uległ
wypadkowi i doznał uszkodzenia narządu słuchu. "(...), to Sąd Wojewódzki był
zobowiązany przyznać mu rentę inwalidzką wypadkową", nie oznacza potwierdzenia
zasadności podstaw kasacyjnych. Słusznie podkreślił Sąd Apelacyjny, że prawo do
renty inwalidzkiej z wypadku przy pracy nie przysługuje wówczas, gdy jego następstwa
nie powodują inwalidztwa w rozumieniu przepisów szczegółowo omówionych w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy uznał, że brak jest usprawiedli-
wionych podstaw kasacji i z mocy powołanych wyżej przepisów oraz art. 39312 KPC
orzekł jak w sentencji wyroku.

========================================