Wyrok z dnia 6 września 2000 r.
II UKN 695/99

Przepis art. 551 KC nie stanowi samodzielnej podstawy odpowiedzialno-
ści za zobowiązania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego chorobą
zawodową. Krąg osób odpowiedzialnych za takie zobowiązania określony jest
w art. 32 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144
ze zm.).


Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar (sprawozdawca), Sędziowie SN: Beata
Gudowska, Stefania Szymańska.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 września 2000 r. sprawy z pozwu
Seweryna K. przeciwko 1) B. Kopalniom Granitu Spółce z ograniczoną odpowiedzial-
nością w B., 2) S.-B. Spółka Akcyjna w S. o odszkodowanie, na skutek kasacji strony
pozwanej - B. Kopalń Granitu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. od wy-
roku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 kwietnia 1999 r. [...]

z m i e n i ł punkt III zaskarżonego wyroku oraz poprzedzający go wyrok Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 16
czerwca 1998 r. [...] w części dotyczącej pozwanych B. Kopalni Granitu Spółki z o.o.
w B. i oddalił powództwo,
nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 1998 r. [...] Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu zasądził od pozwanych B. Kopalni Granitu
Spółki z o.o. w B. oraz S.-B. S.A. w S. solidarnie na rzecz powoda Seweryna K. jed-
norazowe odszkodowanie w kwocie 10.336 PLN z ustawowymi odsetkami od dnia 14
lutego 1995 r. z tytułu następstw choroby zawodowej, krzemicy płuc. Sąd ten ustalił
co następuje. Powód Seweryn K. pracował dwukrotnie jako górnik skalnik -
kamieniarz w przedsiębiorstwie państwowym B. Kopalnie Granitu w B. w latach 1960
-1964 i ponownie od 1970 - 1989. W przerwie w latach 1964 - 1969 był rencistą z
ogólnego stanu zdrowia po rozpoznaniu gruźlicy płuc, a po zakończeniu zatrudnienia
w 1989 r. przeszedł na emeryturę. Decyzją z dnia 17 grudnia 1994 r. Państwowy Te-
renowy Inspektor Sanitarny rozpoznał u niego chorobę zawodową w postaci krzemi-
cy płuc wskazując, że powstała ona w czasie zatrudnienia w B. Kopalniach Granitu w
Zakładzie w B. na oddziałach 14 i 17 w latach 1960 - 1964 i 1970 - 1989. Decyzję o
stwierdzeniu choroby zawodowej doręczono powodowi oraz jako pracodawcy spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością B. Kopalnie Granitu, w której powód pracował
kilka miesięcy w roku 1992 jako dozorca. Przedsiębiorstwo państwowe o nazwie B.
Kopalnie Granitu w roku 1992 poddane zostało prywatyzacji na podstawie przepisów
ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr
51, poz. 298 ze zm.), polegającej na jego likwidacji w trybie przepisów ustawy o
przedsiębiorstwach państwowych. Przeważająca część mienia likwidowanego przed-
siębiorstwa w postaci Kopalni B. 14, Zakładu Obróbki Granitu B. 50 i Kopalni R. II,
organ założycielski - Minister Transportu i Gospodarki Morskiej - wniósł w imieniu
Skarbu Państwa do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o nazwie B. Kopalnie
Granitu. Zgodnie z umową spółki wartość aportu rzeczowego Skarbu Państwa okre-
ślono na 9 miliardów starych zł. Drugim udziałowcem została - Spółka z o.o. G.T. z
siedzibą w P. Objęła ona udziały o wartości 6,25 miliarda starych zł. W umowie spółki
strony ustaliły, że Skarb Państwa wnosi do spółki aport w postaci przedsiębiorstwa w
rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego wraz z określonymi kwotowo wierzytelno-
ściami i zobowiązaniami likwidowanego przedsiębiorstwa państwowego. Z dniem 1
kwietnia 1992 r. spółka przyjęła do pracy 173 pracowników byłego przedsiębiorstwa.
Od lutego 1994 r. spółka z o.o. o nazwie B. Kopalnie Granitu z siedzibą w P. rozlicza
się ze składek na ubezpieczenie społeczne jako nieuspołeczniony zakład pracy, w
związku z objęciem większościowego pakietu udziałów przez firmy i fundusze pry-
watne. Pozostałą część mienia przedsiębiorstwa państwowego B. Kopalnie Granitu,
likwidator przedsiębiorstwa wnosił do innych spółek, a także sprzedawał osobom fi-
zycznym bądź podmiotom gospodarczym, w których zatrudnienie znaleźli pracownicy
przedsiębiorstwa. Część z nich odeszła na emerytury bądź renty. Powód ostatnio
pracował na Oddziale B - 17 w K. w gminie S. Likwidator przedsiębiorstwa B. Kopal-
nie Granitu sprzedał nieruchomość w K. (prawo użytkowania wieczystego terenu o
powierzchni 21,33 ha i budynki) Jerzemu K. i Czesławowi W. na współwłasność ak-
tem notarialnym z 28 stycznia 1992 r. Wcześniej osoby te zawarły umowę spółki cy-
wilnej o nazwie S. w celu pozyskiwania i obróbki kamienia. Nabytą nieruchomość
wspólnicy wnieśli do spółki. W dniu 16 kwietnia 1997 r. powstała spółka akcyjna z
siedzibą w S. o nazwie S.B., która przejęła majątek i działalność spółki cywilnej. Po
doręczeniu decyzji Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego o stwierdze-
niu u powoda choroby zawodowej Spółka z o.o. B. Kopalnie Granitu wystąpiła do
ZUS z wnioskiem o skierowanie poszkodowanego na badanie przez Komisję Lekars-
ka do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia dla ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu
wskutek choroby. Orzeczeniem z dnia 30 stycznia 1995 r. Obwodowa KIZ określiła
uszczerbek na zdrowiu powoda w następstwie choroby zawodowej na 80 %. Ponie-
waż spółka z o.o. B. Kopalnie Granitu zawiadomiła ZUS, że jako nieuspołeczniony
zakład pracy nie zamierza wypłacić powodowi jednorazowego odszkodowania za
skutki choroby zawodowej, ZUS Oddział w W. decyzją z dnia 15 marca 1995 r. od-
mówił powodowi przyznania odszkodowania stwierdzając, że do wypłaty odszkodo-
wania zobowiązana jest spółka jako następca prawny byłego przedsiębiorstwa pań-
stwowego. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu prawomocnym wyrokiem z dnia 22 stycz-
nia 1997 r. [...] oddalił odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji, uznając że ZUS nie
odpowiada za zobowiązania byłych uspołecznionych zakładów pracy.
W dacie wymagalności roszczenia o jednorazowe odszkodowanie udział ka-
pitału prywatnego w spółce z o.o. B. Kopalnie Granitu przewyższał 50 %. W tak
ustalonym stanie faktycznym Sąd Wojewódzki ocenił żądanie powoda o jednorazowe
odszkodowanie jako uzasadnione. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wiązał go wy-
rok Sądu Apelacyjnego [...] przesądzający z mocy art. 365 § 1 KPC, że to nie Zakład
Ubezpieczeń Społecznych, lecz podmioty powstałe w wyniku prywatyzacji przedsię-
biorstwa państwowego B. Kopalnie Granitu odpowiadają za zobowiązania byłego
przedsiębiorstwa, ponieważ przejęły w wyniku prywatyzacji jego mienie, a w sferze
stosunków pracy zobowiązania byłego pracodawcy z mocy art. 231 Kodeksu pracy.
Pogląd ten wynika, zdaniem Sądu, z orzecznictwa Sądu Najwyższego, to jest wyroku
z dnia 20 maja 1993 r., I PRN 40/93 i uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 25
marca 1993 r., I PZP 65/92. Odmienne stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia
27 maja 1998 r., III ZP 12/98 nie wiąże Sądu w innych sprawach i nie zostało przez
Sąd Wojewódzki podzielone. Odpowiedzialność pozwanych Sąd pierwszej instancji
określił jako solidarną na podstawie art. 231 KP. Wysokość odszkodowania Sąd usta-
lił na podstawie obwieszczenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 25 grudnia
1994 r. w sprawie podwyższenia kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypad-
ków przy pracy i chorób zawodowych (M.P. Nr 65, poz. 568). Rozpoznając apelację
pozwanych od tego wyroku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zmienił zaskarżony wyrok
tylko o tyle, że oddalił powództwo w stosunku do pozwanego S.-B., nie obciążając
powoda kosztami postępowania apelacyjnego i oddalił apelację pozwanych B. Ko-
palni Granitu w B. z siedzibą w G. Sąd uzupełnił postępowanie dowodowe, stwier-
dzając że w okresie narażenia na chorobę zawodową powód w latach 1960 - 1964 i
następnie w latach 1970 - 1989 pracował w przedsiębiorstwie o nazwie B. Kamie-
niołomy Drogowe, które pod koniec lat siedemdziesiątych zostało połączone z 15
innymi zakładami przerobu kamienia w Polsce i otrzymało nazwę Kopalni Skalnych
Surowców Drogowych z siedzibą w W. Z dniem 1 lipca 1990 r. czyli już po ustaniu
zatrudnienia powoda, utworzono ponownie 18 nowych przedsiębiorstw państwo-
wych, a wśród nich przedsiębiorstwo Kopalnie Granitu w B. Przedsiębiorstwo Kopal-
nie Granitu w B. w roku 1992 poddane zostało procesowi likwidacji w sposób przewi-
dziany w art. 37 i następnych ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsię-
biorstw państwowych. Minister Transportu i Gospodarski Morskiej jako organ założy-
cielski przedsiębiorstwa, utworzył wspólnie ze spółką z o.o. osób fizycznych o nazwie
G.T. z siedziba w P. spółkę o nazwie B. Kopalnie Granitu. Do spółki Skarb Państwa
w formie aportu rzeczowego wniósł trzy zakłady produkcyjne : Kopalnię B. 14 z
bocznicą kolejową i składem paliw, Zakład Obróbki Granitu B. i Kopalnie R. II. W
umowie spółki strony określiły aport Skarbu Państwa jako przedsiębiorstwo w rozu-
mieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Oprócz mienia Spółka przejęła od byłego przed-
siębiorstwa maszyny i urządzenia techniczne, wszystkie zasoby pieniężne łącznie ze
środkami zakładowego funduszu socjalnego wymienione w załącznikach do umowy,
zobowiązania oraz przeważającą część załogi, z którą likwidator przedsiębiorstwa
najpierw rozwiązał umowę o pracę, a spółka ponownie nawiązała z nimi stosunek
pracy na takich samych warunkach.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał na trudności w ustaleniu
zasad odpowiedzialności za następstwa chorób zawodowych ze względu na zmiany
w strukturze własności, wskazując że tylko gdy sprawca szkody, a więc ostatni pra-
codawca, u którego pracownik był narażony na powstanie lub nawrót choroby zawo-
dowej, nie był zakładem uspołecznionym, odpowiedzialność przejmuje Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych w zamian za płaconą składkę. W związku z procesem trans-
formacji gospodarki po roku 1989, likwidacją znacznej części uspołecznionych zakła-
dów pracy i prywatyzacją przedsiębiorstw państwowych na podstawie przepisów
ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, powstała
konieczność uwzględnienia tych zmian w aspekcie zasad odpowiedzialności za zo-
bowiązania oparte na przepisach ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r.
Nr 30, poz. 144 ze zm. ).
Początkowo w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto pogląd, że prze-
kształcenia podmiotowe po stronie pracodawcy (zakładu pracy), jeżeli tylko prowa-
dzą do przejęcia w całości lub części zakładu pracy, uzasadniają odpowiedzialność
pracodawcy przejmującego zakład pracy lub jego część na podstawie art. 231 § 1 i 4
Kodeksu pracy przed nowelizacja. Wyrazem tego stanowiska była w szczególności
uchwała z dnia 26 kwietnia 1994 r. w sprawie II PZP 3/94 (OSNAPiUS 1994 nr 4,
poz. 65) stwierdzająca, że jeżeli choroba zawodowa wystąpiła u pracownika w czasie
przed podziałem zakładu pracy, a orzeczenie o uszczerbku na zdrowiu spowodowa-
ne tą, chorobą zostało wydane po podziale zakładu pracy, to za zobowiązania wyni-
kające ze stosunku pracy powstałe przed zmianami organizacyjnymi odpowiadają na
zasadzie art. 231 § 4 KP solidarnie zakłady pracy utworzone w wyniku podziału za-
kładu. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy skonstatował, że ustawa wypadkowa
nie reguluje następstw przekształceń organizacyjnych po stronie zakładu pracy i
dlatego stosować należy równolegle art. 231 KP, bo nie pozostaje on w kolizji z treś-
cią art. 32 ustawy wypadkowej. Warto zwrócić uwagę, że w stanie faktycznym
sprawy rozpoznanej przez Sąd Najwyższy, powód dochodzący jednorazowego odsz-
kodowania z tytułu choroby zawodowej (tak jak w niniejszej sprawie) zatrudniony był
w przedsiębiorstwie państwowym w Hucie "O" w latach 1964 - 1990, następnie prze-
szedł na rentę inwalidzką, a w 1993 r. stwierdzono u niego chorobę zawodową już po
prywatyzacji Huty i wyodrębnieniu z niej paru nowych zakładów pracy. Sąd Najwyż-
szy uznał zatem, że § 4 art. 231 KP ma zastosowanie do zobowiązań wobec wszyst-
kich pracowników przejmowanego w całości lub części zakładu pracy, a nie tylko
tych, którzy z mocy prawa przeszli do innego pracodawcy.
Pogląd ów był akceptowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego przez wiele
lat na tle wszelkiego rodzaju zobowiązań pracodawców w stosunku do pracowników.
Dopiero w roku 1997 Sąd Najwyższy zmienił zapatrywanie na wzajemną rela-
cję § 1 i 2 oraz § 4 art. 231 KP stwierdzając, że ,,nie dotyczą one pracowników, z któ-
rymi umowy o pracę zostały rozwiązane przed dniem przejścia zakładu pracy na in-
nego pracodawcę" (zob. wyrok z dnia 1 października 1997 r., I PKN 296/97
OSNAPiUS 1998 nr 14, poz. 422, wyrok z 16 czerwca 1997 r., I PKN 248/97,
OSNAPiUS 1998 nr 19, poz. 559 - notka). Sąd Apelacyjny zgadza się z tym, że art.
231 § 1 i 2 (uprzednio art. 23 § 4 KP) może mieć zastosowanie tylko w stosunku do
przejętych pracowników, a nie byłych pracowników zlikwidowanych przedsiębiorstw
państwowych. Odpowiedzialność pozwanej spółki wynika z faktu, że wniesiony do
niej przez Ministra aport obejmował przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 KC i z
zasady sukcesji generalnej w zakresie zobowiązań i obciążeń o charakterze cywil-
nym związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa - art. 551 pkt 5 KC . Obciążenia
te obejmują również zobowiązania ze stosunku pracy wobec byłych pracowników
przedsiębiorstwa. Wszystkie te okoliczności uzasadniają odpowiedzialność pozwanej
spółki. Brak natomiast podstaw do przypisywania odpowiedzialności spółce S.B.,
nabywcy mienia K. od osób cywilnych, które nabyły od likwidatora przedsiębiorstwa
państwowego - Kopalni Granitu w B. - prawo użytkowania wieczystego terenu i wła-
sność budynków w stanie wolnym od wszelkich obciążeń (wyrok z dnia 7 kwietnia
1999 r. [...]).
Powyższy wyrok zaskarżyły kasacją B. Kopalnie Granitu i zarzucając narusze-
nie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowa-
nie art. 32 i 49 ustawy wypadkowej, art. 37 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. oraz art.
551 KC, wniosły o jego zmianę, a także zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji i od-
dalenie powództwa z zasądzeniem od powoda kosztów postępowania, albo o jego
uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania .
W ocenie skarżącego aport Skarbu Państwa do pozwanej Spółki obejmował
"mienie pozostałe po likwidacji przedsiębiorstwa państwowego", a nie ,,przedsiębior-
stwo lub jego część" (art. 551 KC) w znaczeniu przedmiotowym. Pozwana powstała w
trybie art. 40 pkt 1 ustawy o prywatyzacji, a nie jej art. 37. Według kasacji, art. 551 KC
nie stanowi samodzielnej podstawy odpowiedzialności pozwanej za zobowiązania z
tytułu uszczerbku na zdrowiu powstałego w następstwie chorób zawodowych, nie
może też być podstawą uznania jej następstwa prawnego jako podmiotu zobowią-
zanego do zadośćuczynienia roszczeniu powoda .
Nadto kasacja powołała się na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w
uchwale z dnia 27 maja 1998 r., III ZP 12/98, oraz w wyroku wydanym w dniu 29
lipca 1999 r., II UKN 55/99, którym Sąd Najwyższy oddalił w stosunku do pozwanej
powództwo o jednorazowe odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powsta-
łego w wyniku choroby zawodowej innego pracownika, przyjmując brak podstaw do
przypisania pozwanej spółce jakiejkolwiek odpowiedzialności z tego tytułu.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Przede wszystkim podkreślić należy wyczerpująco ustalony i przytoczony w
uzasadnieniu stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie, a także zacytowanie orzecz-
nictwa Sądu Najwyższego w skomplikowanych sprawach _ ogólnie mówiąc - odpo-
wiedzialności za skutki wypadków przy pracy i chorób zawodowych w przypadku
przekształceń podmiotowych po stronie pracodawców. Wyrazem tych trudności i
próbą ich rozwiązania w przypadku, gdy pracownik ukończył zatrudnienie narażające
go na chorobę zawodową w uspołecznionym zakładzie pracy, a w czasie stwierdze-
nia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego tą chorobą -
zakład ten uzyskał status nieuspołecznionego, była uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 27 maja 1998 r., III ZP 12/98, powołana w uzasadnieniu, która - co oczywiste -
nie mogła być znana Sądowi Apelacyjnemu w chwili gdy w dniu 22 stycznia 1997 r.
wyrokował w sprawie wnioskodawcy przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w W. o jednorazowe odszkodowanie (sygnaturą [...]). W uchwale tej
- podzielanej przez obecny skład Sądu Najwyższego - krytycznie oceniono pozo-
stawienie ustawowego obciążenia tylko uspołecznionych pracodawców powinnością
wypłat jednorazowych odszkodowań w oparciu o kryterium podmiotowe, nie obowią-
zujące w innych działach systemu prawa, realizującego w założeniu zasady jednoli-
tości i równości regulacji prawnych. Przewidując w takiej sytuacji odpowiedzialność
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych miano także na uwadze i to, że na tle obowiązu-
jącego stanu prawnego nie można wykluczyć sytuacji, w której po likwidacji (po utra-
cie bytu prawnego) pracodawcy mającego status uspołecznionego zakładu pracy w
rozumieniu art. 32 ustawy wypadkowej potencjalnie zobowiązanego do zapłaty jed-
norazowego odszkodowania z tytułu następstw choroby zawodowej, której skutki
ujawniły się po dniu jego likwidacji, brak będzie podmiotu prawnego zobowiązanego
do wypłaty dochodzonego świadczenia. W ocenie Sądu Najwyższego taka właśnie
sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie .
Sąd Apelacyjny upatruje taką podstawę w art. 551 KC stosowanym poprzez
art. 300 KP, po trafnym stwierdzeniu, że nie może nią być art. 231 § 1 i 2 (uprzednio
23 § 4 KP). Stanowiska tego nie można jednak podzielić. Przepis art. 551 KC zawiera
jedynie definicję przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym, a z faktu, że przed-
siębiorstwo jako zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych
do realizacji określonych zadań gospodarczych, obejmuje zobowiązania i wierzytel-
ności związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie może wynikać jego odpowie-
dzialność za skutki choroby zawodowej, która powstała za nim to przedsiębiorstwo
zostało powołane. Zobowiązania wchodzą w skład przedsiębiorstwa tylko wtedy, gdy
są związane z jego prowadzeniem, zaś nie może budzić wątpliwości na tle ustalone-
go stanu faktycznego, że zobowiązania będące przedmiotem sprawy, nie dotyczą
pozwanej spółki. Nie jest wątpliwe, że spółka ta nie przejęła całego mienia likwido-
wanego przedsiębiorstwa, przejmując jego zobowiązania i wierzytelności określone
kwotowo, z podaniem ich tytułów .
Zdaniem Sądu Najwyższego, art. 551 KC nie stanowi samodzielnej podstawy
odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego
chorobą zawodową. Krąg osób odpowiedzialnych za takie zobowiązania określony
jest w ustawie wypadkowej. Wedle art. 32 ust. 2 tej ustawy, do wypłacenia od-
szkodowania zobowiązany jest zakład pracy, który wyrządził szkodę lub ponosił ryzy-
ko jej powstania. Określa on podmioty zobowiązane do wypłacenia odszkodowania,
przy czym to zobowiązanie musi być poprzedzone powstaniem prawa do odszkodo-
wania. Staje się ono wymagalne po wystąpieniu uszczerbku na zdrowiu i przysługuje
od zakładu pracy zatrudniającego pracownika w tym czasie, lub następców prawnych
tego zakładu, jeżeli w chwili wymagalności roszczenia (stwierdzenia uszczerbku na
zdrowiu) mieli status uspołecznionego zakładu pracy. Powyższe daje podstawę do
stwierdzenia, że zarzuty kasacji są uzasadnione. W przypadku przekształcenia
przedsiębiorstwa państwowego w spółkę na podstawie art. 5 ustawy o prywatyzacji
przedsiębiorstw państwowych, za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy po-
wstałe przed przekształceniem odpowiada spółka. Wnosząca kasację nie powstała w
trybie takiego przekształcenia, ale w drodze likwidacji przedsiębiorstwa na podstawie
art. 37 i wniesienia na podstawie art. 40 pkt 1 tej ustawy pozostałego po likwidacji
mienia do spółki, stąd też brak podstaw do przyjęcia jej odpowiedzialności za skutki
choroby zawodowej wnioskodawcy.
Skoro więc ustalony przez oba Sądy stan faktyczny daje podstawę do meryto-
rycznego rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy na zasadzie art. 39315 KPC zmienił za-
skarżony wyrok i poprzedzający go wyrok Sądu pierwszej instancji i orzekł jak w
sentencji . O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 102 KPC .
========================================