Wyrok z dnia 26 maja 1999 r.
II UKN 662/98

Mianowany pracownik samorządowy, któremu przez okres 6 miesięcy
wypłacano wynagrodzenie po rozwiązaniu stosunku pracy, nie ma prawa do
zasiłku chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy powstała w okresie wypła-
cania tego wynagrodzenia, lecz po upływie miesiąca (lub trzech miesięcy w
zależności od rodzaju choroby) od ustania stosunku pracy.


Przewodniczący: SSN Roman Kuczyński, Sędziowie: SN Maria Tyszel, SA
Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 maja 1999 r. na rozprawie sprawy z
wniosku Zbigniewa P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
Ł. o zasiłek chorobowy, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyj-
nego w Łodzi z dnia 7 lipca 1998 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Decyzją z dnia 18 listopada 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział
w Ł. stwierdził brak prawa wnioskodawcy Zbigniewa P. do zasiłku chorobowego za
okres od 30 lipca 1997 r. do 17 listopada 1997 r. i nadal, wobec powstania niezdolno-
ści do pracy po upływie miesiąca od ustania zatrudnienia.
W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca zarzucił, że niezdolność do pracy
powstała w okresie pobierania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,
który to okres jest równoznaczny z zatrudnieniem.
Wyrokiem z dnia 27 lutego 1998 r. Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Łodzi oddalił odwołanie. Sąd ustalił, że wnioskodawca był pracowni-
kiem Urzędu Miasta w Ł. od 10 lipca 1989 r. do 31 stycznia 1997 r., a rozwiązanie
umowy o pracę nastąpiło z przyczyn określonych w art.10 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia
23 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 21 poz. 124 ze zm.). W
okresie od 1 lutego do 31 lipca 1997 r. pobierał wynagrodzenie na podstawie art.10
ust.3 tej ustawy. Niezdolność do pracy powstała po upływie miesiąca od ustania sto-
sunku pracy, zatem wnioskodawca nie zachował prawa do zasiłku chorobowego na
podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U.
z 1983 r. Nr 30 poz.143 ze zm.).
Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu
Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 7 lipca 1998 r.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Wojewódzkiego, że okres, za który
pracownikowi samorządowemu przysługuje wynagrodzenie po upływie okresu wy-
powiedzenia, nie jest okresem zatrudnienia. Sąd powołał się na uchwałę Sądu Naj-
wyższego z dnia 9 lipca 1992 r. I PZP 36/92 (OSN 1992 nr 10, poz. 182), w której
zaprezentowano stanowisko, że uznanie takiego okresu za okres zatrudnienia uza-
leżnione jest od spełnienia warunków do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Przepis art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia spo-
łecznego w razie choroby i macierzyństwa ogranicza prawo osoby pobierającej zasi-
łek dla bezrobotnych nawet w sytuacji powstania niezdolności do pracy w okresie
wskazanym w art. 6 ust. 1.Tym bardziej dotyczy to sytuacji, gdy niezdolność do pracy
powstała po tym okresie. Prawo do zasiłku chorobowego powstaje tylko w sytuacjach
ściśle określonych i nie może być rozszerzane na inne przypadki.
Od tego wyroku wniósł kasację wnioskodawca i wskazał następujące podsta-
wy kasacyjne: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 6
ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. polegającą na uznaniu, że do okresu pracy wyma-
ganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych nie zalicza się okresu,
za który pracownik otrzymał wynagrodzenia na podstawie art. 10 ust.3 ustawy z dnia
23 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 21 poz.124 ze zm.), 2)
naruszenie prawa procesowego - art. 385 KPC przez nieuzasadnione oddalenie
apelacji.
W uzasadnieniu kasacji wskazano, że bezsporny jest fakt, iż niezdolność do
pracy wnioskodawcy nie powstała w okresie zatrudnienia, ani też w okresie , o któ-
rym mowa w art.6 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia spo-
łecznego w razie choroby i macierzyństwa. Niezdolność do pracy powstała w ostat-
nim dniu sześciomiesięcznego okresu, w którym wnioskodawca otrzymywał wyna-
grodzenie. Sąd Apelacyjny niewłaściwie zinterpretował przepis art. 6 ust. 1 pkt 2
powołanej ustawy, gdyż należało oprzeć się na uchwale Sądu Najwyższego z dnia 9
lipca 1992 r. i uznać okres pobierania wynagrodzenia za okres zatrudnienia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja jest nieuzasadniona. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.) zasiłek cho-
robowy przysługuje pracownikowi, który stał się niezdolny do pracy z powodu choro-
by w czasie zatrudnienia. Warunkiem przyznania zasiłku chorobowego z mocy tego
przepisu jest powstanie niezdolności do pracy w okresie od nawiązania stosunku
pracy do jego ustania. Przepis art. 6 ust. 1 uprawnia do zasiłku chorobowego osoby,
których niezdolność do pracy powstała po ustaniu zatrudnienia w ciągu trzech mie-
sięcy lub w ciągu jednego miesiąca w zależności od rodzaju choroby.
Wnioskodawca stwierdza w kasacji, że jego niezdolność do pracy nie pows-
tała w żadnym z tych okresów. Przyznając, że nie spełnia warunków określonych w
tych przepisach, wnioskodawca nie wskazuje przepisu, na podstawie którego świad-
czenie powinno być przyznane. Powołuje się jedynie na uchwałę Sądu Najwyższego
z dnia 9 lipca 1992 r. I PZP 36/92.
W uchwale tej Sąd Najwyższy stwierdził, że okres, w czasie którego mianowa-
ny pracownik samorządowy otrzymuje wynagrodzenie na podstawie art. 10 ust. 3
ustawy z dnia 23 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 21, poz.
124 ze zm.), podlega zaliczeniu do okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o
zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, jeżeli pracownik ten spełnia wa-
runki do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Uchwała ta nie ma żadnego
odniesienia do świadczeń pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa. Dotyczy ona
jednego z warunków, od których uzależnione jest prawo i wysokość świadczeń z
zaopatrzenia emerytalnego. Przedmiotem rozważań była kwestia, czy okres pobie-
rania wynagrodzenia przez mianowanego pracownika samorządowego, po rozwią-
zaniu z nim stosunku pracy, może być traktowany jako okres czasowego pozostawa-
nia bez pracy z powodu niemożności jej otrzymania, który to okres uwzględniany jest
przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych i ich wysokości.
Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa nie uzależnia prawa do zasiłku chorobowego od posiadania
określonego okresu zatrudnienia. Warunkiem przyznania tego prawa jest powstanie
niezdolności do pracy w okresie zatrudnienia lub w określonym czasie po ustaniu
zatrudnienia. Wnioskodawca nie przeczy, że warunku tego nie spełnia.
Sąd Apelacyjny uznał, że żądanie wnioskodawcy pozbawione jest podstawy
prawnej, a wnioskodawca w kasacji takiej podstawy nie wskazał. Bezzasadny zatem
okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego, jak i zarzut naruszenia prawa pro-
cesowego.
Z tych przyczyn kasacja jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art.
39312 KPC.
========================================