Wyrok z dnia 9 stycznia 1998 r.
II UKN 427/97

Wykluczająca inwalidztwo rzeczywista poprawa stanu zdrowia rencisty
wojskowego powoduje ustanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej.

Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (spra-
wozdawca), Maria Tyszel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 1998 r. sprawy z wniosku
Zbigniewa S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w O.W. o
rentę inwalidy wojskowego, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apela-
cyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 27 maja 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z
dnia 27 maja 1997 r. oddalił apelację Zbigniewa S. od wyroku Sądu Wojewódzkiego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu z dnia 27 stycznia 1997 r. [...],
oddalającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziału w O.W. z dnia 11 września 1996 r., wstrzymującej - wobec ustania
inwalidztwa - wypłatę inwalidzkiej renty wojskowej. Sąd Apelacyjny wskazał, że
wnioskodawca, będący z zawodu mechanikiem maszyn budowlanych, pobierał z
powodu następstw oparzenia lewej ręki ze znacznym upośledzeniem sprawności
chwytnej tej ręki od 28 maja 1988 r. rentę inwalidzką według III grupy inwalidów w
związku ze służbą wojskową. Aktualnie inwalidztwo to ustąpiło wobec potwierdzone-
go przez dwa zespoły biegłych lekarzy sądowych znacznego zwiększenia się zakre-
su chwytności ręki lewej, która zachowuje prawidłowy chwyt młotkowy i nie wykazuje
osłabienia siły mięśniowej. Utrzymujące się przykurcze zgięciowe w obrębie palca II i
IV ręki lewej nie stanowią przeszkody w utrzymywaniu narzędzi, a stwierdzony zes-
pół nerwicowy nie wpływa na istotne ograniczenie zdolności wnioskodawcy do wy-

- 2 -

konywania zatrudnienia. U wnioskodawcy przez prawidłowe leczenie dokonała się
rehabilitacja uszkodzonej lewej ręki, dlatego poprawa czynnościowa, mimo utrzymy-
wania się pewnych trwałych następstw w postaci przykurczu paliczków tej ręki, nie
upoważnia do dalszego kwalifikowania inwalidztwa wnioskodawcy. W tej sytuacji Sąd
Apelacyjny skonstatował, że polegające na polepszeniu sprawności chwytnej
usprawnienie uszkodzonej ręki spowodowało odzyskanie przez wnioskodawcę zdol-
ności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia lub innej pracy równorzędnej,
dlatego nie kwalifikuje się on aktualnie do zaliczenia do III grupy inwalidów w rozu-
mieniu art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm., powoływanej dalej jako
ustawa o z.e.p.). Sąd Apelacyjny nie podzielił także apelacyjnego zarzutu uchybienia
przez Wojewódzkiego Inspektora Orzecznictwa Inwalidzkiego 14 dniowemu termi-
nowi do zakwestionowania, zaliczającego nadal ubezpieczonego do III grupy inwali-
dów, orzeczenia OKiZ z dnia 10 lipca 1996 r., wskazując, że z materiału dowodowe-
go w sprawie wynika, że orzeczenie to było zakwestionowane w dniu 17 lipca 1996
r., a jedynie pismo informujące o tym wnioskodawcę, wysłane w dniu 18 lipca 1996 r.
zawierało oczywiście omyłkowe wskazanie 18 sierpnia 1996 r. jako daty tego sprze-
ciwu.
Kasacja wnioskodawcy zarzuciła naruszenie przepisu prawa materialnego
przez błędną wykładnię art. 78 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o z.e.p. przez uzna-
nie braku nieodwracalnego inwalidztwa wnioskodawcy, które jest widoczne ,,gołym
okiem" i uniemożliwia podjęcie jakiejkolwiek pracy, zgodnie w wcześniej uzyskanymi
kwalifikacjami. Nadto podniesiono zarzut naruszenia nie wyartykułowanych przepi-
sów prawa procesowego przez przyjęcie ,,wbrew oczywistym dowodom", że korzyst-
ne dla wnioskodawcy orzeczenie OKIZ z 10 lipca 1996 r. było zakwestionowane w
,,ustawowym terminie".

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 39311 KPC rozpoznanie sprawy w postępowaniu kasa-
cyjnym następuje w granicach kasacji, które wyznaczają podane w skardze kasacyj-
nej podstawy kasacji w rozumieniu art. 3931 KPC, tj. naruszenie prawa materialnego

- 3 -

przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenie przepisów
postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dla
rozpoznania kasacji nie wystarcza powołanie się na te ogólne regulacje zawarte w
art. 3931 KPC, ale konieczne jest wyartykułowanie przepisów prawa materialnego,
które w sprawie miały zastosowanie lub przytoczenie norm procedury cywilnej, które
w sprawie zostały naruszone, a także uzasadnienie wskazanych podstaw kasacyj-
nych oraz wnioski kasacyjne (art. 3933 KPC).
W tak określonej sferze normatywnej należało podnieść, co następuje. W za-
kresie zarzutu naruszenia prawa procesowego skarga kasacyjna nie wyartykułowała
żadnego przepisu procedury, który miał być naruszony przez Sąd drugiej instancji, co
według utrwalonej i jednolitej judykatury stanowi nieusuwalną wadę skargi kasa-
cyjnej, która jest równoznaczna w skutkach prawnych z nieprzytoczeniem procedu-
ralnej podstawy wniesionej kasacji. Dlatego Sąd Najwyższy nie był uprawniony do
merytorycznego odniesienia się do zarzutów proceduralnych, które nie były oparte na
wskazaniu naruszenia konkretnych przepisów procedury cywilnej, które miały być
naruszone przez Sąd Apelacyjny.
Konsekwencją pominięcia rozpoznania nieistniejącej, bo nie wyartykułowanej,
proceduralnej podstawy kasacyjnej jest ocena zarzutu naruszenia przytoczonego
przepisu prawa materialnego w oparciu o stan faktyczny, będący podstawą wydania
zaskarżonego wyroku. Wstępnie należało wskazać, że w sprawie o przywrócenie
prawa do inwalidzkiej renty wojskowej wyartykułowany w kasacji zarzut naruszenia
przepisu art. 78 ustawy z 14 grudnia 1982 r. o z.e.p. ma zastosowanie tylko w
związku z art. 64 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 13, poz. 68 ze zm.
powoływanej dalej jako ustawa o z.i.w.) i prawidłowo określona materialnoprawna
podstawa kasacji powinna wskazywać na odpowiednie stosowanie w rozpoznawanej
sprawie wyartykułowanego przepisu ustawy o z.e.p. Według miarodajnego stanu
faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego wyroku podniesiony
zarzut naruszenia wskazanych norm prawa materialnego jest chybiony, albowiem
Sąd drugiej instancji, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego mate-
riału w sprawie, dokonał według własnego przekonania w granicach swoich upraw-
nień proceduralnych z art. 233 § 1 KPC - oceny wiarygodności i mocy uzyskanych

- 4 -

dowodów z opinii biegłych lekarzy sądowych, którzy jednoznacznie wskazali na
istotną poprawę stanu zdrowia w stopniu prowadzącym do ustąpienia inwalidztwa
wnioskodawcy. Poprawa stanu zdrowia nastąpiła wskutek długotrwałej (od 1989 r.) i
prawidłowej rehabilitacji leczniczej uszkodzonej lewej ręki, której aktualna sprawność
- pomimo trwałych następstw bliznowych i przykurczu palców II i IV - jak i ogólny stan
czynnościowy organizmu wnioskodawcy nie ograniczają w sposób istotny jego
sprawności do wykonywania zatrudnienia. Sąd Apelacyjny trafnie sygnalizował, że
również w postępowaniu rentowym komisje lekarskie nigdy nie orzekały trwałego
inwalidztwa wnioskodawcy, które aktualnie ustąpiło wskutek udowodnionej w postę-
powaniu sądowym poprawy stanu jego zdrowia. Prowadziło to do prawidłowego
wskazania, że aktualnie wnioskodawca nie jest inwalidą wojskowym według reguł art.
23-25 i art. 78 ustawy o z.e.p. w związku z art. 64 ustawy o z.i.w., a w konsekwencji
braku podstaw do dalszego zaliczenia go do jednej z grup inwalidów - ustało jego
prawo do wojskowej renty inwalidzkiej (art. 51 ust. 2 pkt 1 ustawy o z.i.w.).
Mając powyższe na uwadze kasacja podlegała oddaleniu na podstawie art.
39312 KPC.
========================================