Wyrok z dnia 8 stycznia 1997 r.
II UKN 38/96

Przepisy określające podstawy do zaskarżenia wyroku kasacją wyłączają
dopuszczalność zgłaszania w skardze kasacyjnej nowych zarzutów,
wymagających ustaleń faktycznych (art. 3931 w związku z art. 39311 KPC.)

Przewodniczący SSN: Stefania Szymańska, Sędziowie SN: Jerzy Kuźniar, Maria
Mańkowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 1997 r. sprawy z wniosku
Antoniego K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w B. o rentę
inwalidzką, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 2 października 1996 r. [...]

o d d a l i ł kasację.


U z a s a d n i e n i e

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem
z dnia 24 kwietnia 1996 r. [...] oddalił odwołanie 34-letniego wnioskodawcy Antoniego K.
od decyzji organu rentowego z dnia 2 czerwca 1995 r., odmawiającej uprawnień do
renty inwalidzkiej. Na podstawie opinii biegłych lekarzy z zakresu neurologii, ortopedii,
gastrologii i psychiatrii oraz biegłego rehabilitanta Sąd ustalił, że odwołujący jest
inwalidą III grupy od dzieciństwa i stwierdzone przez biegłych schorzenia: przebyty uraz
głowy, reakcje histeryczno-roszczeniowe i niewielkie zmiany zwyrodnieniowe kręgu
szyjnego bez upośledzenia istotnego funkcji oraz zapalenie błony śluzowej żołądka nie
stanowią pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawcy w czasie zatrudnienia. Schorzenia
te wymagają leczenia farmakologicznego, nie stanowią jednak przeciwwskazań do
wykonywania zawodu stolarza.
W rewizji od powyższego wyroku wnioskodawca twierdzi, że w okresie pracy
przechodził okresowe badania i był dopuszczany do pracy, pracował w akordzie i czuł
się wówczas dobrze, natomiast obecnie nie może wykonywać jakiejkolwiek pracy z
uwagi na zły stan zdrowia. W momencie rozpoczynania pracy nie miał dolegliwości,
które zdaniem biegłych lekarzy ma od dzieciństwa.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem
z dnia 2 października 1996 r. oddalił rewizję i podzielił stanowisko Sądu I instancji, że
inwalidztwo wnioskodawcy istnieje od dzieciństwa i nie uległo pogorszeniu w czasie
zatrudnienia. Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę, że stan zdrowia wnioskodawcy oceniały
w postępowaniu przed organem rentowym komisje lekarskie - Obwodowa i
Wojewódzka Komisja Lekarska d/s Inwalidztwa i Zatrudnienia, w postępowaniu przed
Sądem Wojewódzkim 4 lekarzy biegłych, którzy podtrzymali swoje stanowisko także w
opinii uzupełniającej, wydanej w postępowaniu rewizyjnym. Wszystkie wymienione
wyżej zespoły lekarskie stwierdziły jednoznacznie, że wnioskodawca jest inwalidą III
grupy od dzieciństwa, inwalidztwo to spowodowane zostało niedorozwojem umysłowym
i w czasie zatrudnienia nie uległo pogorszeniu. Pozostałe schorzenia nie dają podstaw
do stwierdzenia inwalidztwa. W takiej sytuacji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do
przyznania wnioskodawcy prawa do renty inwalidzkiej wobec nie spełnienia przesłanek
określonych w art. 32 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.).
Wnioskodawca zaskarżył powyższy wyrok kasacją na podstawie art. 3931 pkt 1 i
2 KPC, zarzucając obrazę art.32 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. i nierozpoznanie
istoty sprawy oraz faktu, że pełnił służbę wojskową od dnia 11 lutego 1986 r. do 25
października 1987 r. i był wówczas w pełni zdrów, gdyż badające go wojskowe komisje
lekarskie nigdy nie stwierdziły inwalidztwa, które wystąpiło dopiero w wyniku pobicia go
w 1991 r. i 1993 r., tj. w okresie pracy zarobkowej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny, jako Sąd II instancji prawidłowo oddalił rewizję wnioskodawcy,
bowiem ustalenia swoje poczynił na podstawie niewadliwej oceny całokształtu
zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonanej przez Sąd I instancji i prze-
prowadził również dowód uzupełniający w postaci łącznej opinii 4 biegłych lekarzy
specjalistów z zakresu wszystkich schorzeń wnioskodawcy.
Na podstawie wszystkich opinii biegłych lekarzy, w których jednoznacznie
stwierdzono, że zgłaszane przez wnioskodawcę schorzenia nie powodują inwalidztwa
żadnej grupy, a stwierdzone inwalidztwo III grupy istnieje od dzieciństwa z powodu
niedorozwoju umysłowego - Sąd Apelacyjny słusznie uznał, że brak jest przesłanek z
art. 32 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich
rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) do przyznania wnioskodawcy prawa do renty
inwalidzkiej.
Zarzut kasacyjny odnośnie naruszenia prawa materialnego jest zatem bezza-
sadny. Natomiast odnośnie do drugiego zarzutu, zgłoszonego na podstawie art. 3931
pkt 2 KPC, Sad Najwyższy zauważa, że art. 3911 i art. 39311 KPC, jako przepisy okreś-
lające podstawy do zaskarżenia wyroku kasacją, wyłączają dopuszczalność zgłaszania
w skardze kasacyjnej nowych zarzutów wymagających ustaleń faktycznych. Oznacza
to, że Sąd Najwyższy rozpoznając kasację działa jedynie w ramach stanu faktycznego
ustalonego już w postępowaniu przed sądem I i II instancji.
W trakcie postępowania sądowego wnioskodawca nie zgłaszał dowodów z
badań wojskowych komisji lekarskich na okoliczność, że niedorozwój umysłowy nie
występował u niego w okresie odbywania służby wojskowej, nie wskazywał również, że
schorzenie to wystąpiło dopiero w latach 90-tych po urazach, co do których brak jest
również potwierdzenia jakimś dowodem w sprawie. Sąd Apelacyjny nie naruszył zatem
przepisów postępowania w sytuacji, gdy nie stanowiło to przedmiotu zarzutów
rewizyjnych i o powyższych okolicznościach nie był powiadomiony w rewizji.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy uznał, że kasacja nie ma uspra-
wiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 39312 KPC.

========================================