Wyrok z dnia 25 września 1997 r.
II UKN 272/97

Nie jest uzasadnioną życiowo przerwą w drodze z miejsca wykonywania
czynności związanych z obowiązkami służbowymi (art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z
dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków
i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej (Dz. U . Nr
53, poz. 345 ze zm.) do miejsca zamieszkania policjanta przerwa spowodowana
złożeniem przez niego wizyty towarzyskiej, chociażby droga ta była następnie
kontynuowana.

Przewodniczący SSN: Andrzej Kijowski, Sędziowie SN: Jerzy Kuźniar (spra-
wozdawca), Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 25 września 1997 r. sprawy z powódz-
twa Stanisława S. przeciwko Komendzie Wojewódzkiej Policji w S. o uznanie zdarze-
nia za wypadek w drodze z pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apela-
cyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 26 marca
1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.


U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 1996 r. [...] Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Białymstoku oddalił odwołanie wnioskodawcy Stanisława S.
od decyzji Komendy Wojewódzkiej Policji w S. z dnia 1 lutego 1996 r. odmawiającej
przyznania mu jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku w drodze ze służby
do domu w dniu 22 stycznia 1994 r., po ustaleniu następującego stanu faktycznego.
Wnioskodawca po zakończeniu służby w dniu 22 stycznia 1994 r. około godziny 1600
udał się do mieszkania Jacka J. z prywatną wizytą, przerywając tym samym drogę z
miejsca odbywania służby. Wypadkowi uległ po upływie ponad godziny od zakończe-
nia służby, a więc droga ta nadto nie była bezpośrednia, a przerwa nie była życiowo
uzasadniona.
Wobec apelacji wnioskodawcy kwestionującej te ustalenia i twierdzącej, że do
wypadku doszło bezpośrednio po zakończeniu służby w czasie odwożenia go do do-
mu przez Jacka J., Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 26 marca 1997 r.
oddalił ją, podzielając ustalenia Sądu pierwszej instancji.
Powyższy wyrok zaskarżył kasacją wnioskodawca i zarzucając "naruszenie
przepisów postępowania w szczególności art. 232 KPC przez zaniechanie dopusz-
czenia dowodów z dokumentacji leczenia... oraz pominięcie dowodu z przesłuchania
świadka Jacka J.", wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjne-
mu do ponownego rozpoznania. Zdaniem kasacji nieuzupełnienie postępowania do-
wodowego, doprowadziło do wydania orzeczenia w sprawie nie wyjaśnionej dosta-
tecznie do rozstrzygnięcia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy ustalony został na podstawie dokumentacji zebranej w
toku postępowania powypadkowego oraz na podstawie dowodów przeprowadzonych
przez Sąd Wojewódzki w czasie postępowania pierwszoinstancyjnego.
Wnioskodawca w dniu zdarzenia (22 stycznia 1994 r.) pełnił służbę w godzi-
nach 600 - 1400, a po jej zakończeniu udał się do mieszkania swego kolegi Jacka J.
przy ulicy R. w S. Około godziny 1700 wyszedł od kolegi idąc w kierunku swego miej-
sca zamieszkania. Przy ulicy ?. ponownie spotkał się z Jackiem J. i jadąc jego sa-
mochodem uczestniczył w wypadku drogowym doznając złamania panewki biodra
prawego z centralnym zwichnięciem kości udowej, złamania prawej kości biodrowej
oraz stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu.
W tej sytuacji nie może budzić wątpliwości stanowisko Sądu pierwszej instan-
cji, że wypadek wydarzył się po opuszczeniu mieszkania kolegi, u którego wniosko-
dawca przebywał z prywatną wizytą. Sąd Wojewódzki, ustalając powyższy stan fak-
tyczny, oparł się na zeznaniach wnioskodawcy, Jacka J. oraz H.S., złożonych w pos-
tępowaniu powypadkowym, na orzeczeniach Komisji Powypadkowej i Odwoławczej
Komisji Powypadkowej, a także na materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy
karnej Sądu Rejonowego w S. [...]. Stanowisko swoje Sąd należycie uzasadnił, stąd
nie może być skutecznie zakwestionowany pogląd Sądu Apelacyjnego, iż nieza-
sadny jest wniosek apelacyjny o dopuszczenie dowodu z ponownych zeznań Jacka
J., gdyż dowód ten nie może "potwierdzić braku pobytu Stanisława S. w mieszkaniu
świadka". Prowadzi to do konkluzji, że wnioskodawca przerwał drogę ze służby do
domu, a przerwa ta nie była życiowo uzasadniona, a więc nie zachodzą przesłanki do
uznania zdarzenia za wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby w Policji
w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach
przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w
Milicji Obywatelskiej (Dz. U . Nr 53, poz. 345 ze zm.).
Definiując wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby, powołany
przepis art. 2 określa go jako nagłe zdarzenie, wywołane przyczyną zewnętrzną,
które zaszło podczas lub w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych albo
poleceń przełożonych, działaniem w interesie służby nawet bez polecenia przełożo-
nych, czy też w związku z odbywaniem bezpośredniej drogi do miejsca i z miejsca
wykonywania czynności związanych z obowiązkami służbowymi. "Bezpośrednia dro-
ga" oznacza drogę między siedzibą jednostki służbowej lub miejscem wykonywania
czynności służbowych a miejscem zamieszkania policjanta, przy czym dla uznania
bezpośredniości tej drogi, wyłączona jest jakakolwiek przerwa w niej dla załatwienia
prywatnych interesów, nawet gdy następnie droga ta jest kontynuowana. W sytuacji
więc, gdy po zakończonej służbie funkcjonariusz Policji udaje się z prywatną wizytą
do kolegi, a następnie wraca do domu, nie można mówić o odbywaniu bezpośredniej
drogi z miejsca wykonywania czynności, co wyłącza możliwość uznania zdarzenia za
wypadek pozostający w związku z pełnieniem służby.
Przytoczenie tych okoliczności wydaje się konieczne mimo podniesionego w
kasacji zarzutu naruszenia jedynie art. 232 KPC, skoro zarzut ten zmierza do wyka-
zania, że pominięcie dowodu z dokumentacji leczenia wnioskodawcy, doprowadziło
do błędu w ustaleniach faktycznych. Rozumowania tego podzielić się nie da. Sądy
należycie zebrały i oceniły zebrany w sprawie materiał, a kasacja w swej istocie pole-
mizuje jedynie z wnioskami, jakie zostały z materiału tego wyciągnięte.
W tym stanie rzeczy, skoro kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw, nale-
żało orzec jak w sentencji na podstawie art. 39312 KPC.

========================================