Wyrok z dnia 26 września 1997 r.
II UKN 262/97

Dopuszczalny jest zarzut kasacji, że sąd II instancji naruszył przepis art.
233 § 1 KPC przez błędne przyjęcie, iż sąd I instancji w ramach swobodnej
oceny dowodów wnikliwie ocenił materiał dowodowy (art. 382 KPC).

Przewodniczący SSN: Stefania Szymańska, Sędziowie SN: Maria Tyszel,
Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 września 1997 r. sprawy z wniosku
Stanisława B. przeciwko Polskim Kolejom Państwowym-Oddziałowi Drogowemu w
O. o sprostowanie protokołu powypadkowego, na skutek kasacji powoda od wyroku
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 27
stycznia 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.


U z a s a d n i e n i e

Powód Stanisław B. w kasacji od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie z
dnia 27 stycznia 1997 r. [...] oddalającego apelację powoda od wyroku Sądu Rejono-
wego w Olsztynie z dnia 25 października 1996 r. [...] oddalającego powództwo
Stanisława B. o sprostowanie protokołu powypadkowego przez ustalenie, że 14 lute-
go 1994 r. powód uległ wypadkowi przy pracy w postaci dyskopatii, zarzucił zaskar-
żonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie
art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 105 ze zm.) przez
przyjęcie, że wypadek, któremu uległ powód nie jest wypadkiem przy pracy oraz na-
ruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 KPC przez ustalenie, że Sąd Rejo-
nowy dokonał wnikliwej i rzetelnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego w
ramach swobodnej oceny dowodów, podczas gdy ocena ta jest dowolna i przekracza
granice swobodnej oceny dowodów. Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o uchylenie poprzedzają-
cego go wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25 października 1996 r. i prze-
kazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
W ocenie skarżącego nie wszystkie okoliczności sprawy da się udowodnić
,,jednoznacznie i całkowicie." Są to wymagania nierealne, a żądanie dokładnego i
jednoznacznego udowodnienia swoich racji jest ,,postulatem życzeniowym i niereal-
nym." Gdyby Sąd Wojewódzki posługiwał się kryteriami takimi jak ,,poczucie sensu,
logiki i dobrej wiary", to treść wyroku powinna być inna. Powód nie zgadza się z
twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Wojewódzkiego, że zapisy w
kartach pracy odzwierciedlają stan faktyczny, bowiem powód wykazał, że zapisy te
wielokrotnie nie pokrywały się z rzeczywistością. Nie zdołano tego wprawdzie wyka-
zać w przypadku powoda, ale skoro wykazał to w innych przypadkach to uzasadnio-
ny jest wniosek, że w jego przypadku mogło być tak samo. Nie jest trafne stwierdze-
nie, że powód w dniu 14 i 15 lutego 1994 r. nie zgłaszał żadnych dolegliwości bólo-
wych oraz że nie istniały żadne przeszkody, aby powód w tych dniach zgłosił fakt
doznania urazu przy wykonywanych pracach. Jest to bowiem interpretacja dowolna i
na niekorzyść powoda.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Skarżący zarzuca, że Sąd drugiej instancji naruszył art. 233 § 1 KPC przez
błędne przyjęcie, iż Sąd pierwszej instancji dokonał wnikliwej i rzetelnej oceny mate-
riału dowodowego w ramach swobodnej oceny dowodów, podczas gdy według wno-
szącego kasację ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest dowolna i prze-
kracza granice swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu Najwyższego zarzut taki
jest dopuszczalny i podlega rozpoznaniu przez sąd kasacyjny, bowiem zarzut skarżą-
cego jest skierowany w istocie przeciwko wyrokowi Sądu drugiej instancji, który orze-
kał na podstawie materiału dowodowego zebranego w pierwszej instancji (art. 382
KPC). Skoro Sąd Wojewódzki ocenił zebrany w pierwszej instancji materiał dowodo-
wy i uznał, iż ocena tego materiału dokonana przez Sąd Rejonowy jest ,,logicznie
spójna i w pełni przekonywająca", ,,dokonana w ramach swobodnej, acz nie dowolnej
oceny", to mimo iż skarżący nie powołał przepisu art. 382 jako podstawy kasacyjnej
należało uznać, że z uwagi na treść przepisu art. 233 § 1 KPC, który odnosi się do
oceny ,,zebranego materiału"(dowodowego) kasacja jest w tym zakresie dopuszczal-
na.
Zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 233 § 1 KPC nie zasługuje na
uwzględnienie. Skarżący nie wykazał bowiem, aby Sąd Wojewódzki przekroczył gra-
nice swobodnej oceny dowodów, a nadto aby naruszenie to mogło mieć decydujący
wpływ na wynik sprawy. Uzasadnienie podstaw kasacyjnych zawiera nieuprawnioną
polemikę skarżącego z ocenami i ustaleniami Sądu lub ogranicza się do stawiania
nieumotywowanych bliżej hipotez i przypuszczeń. Za taką polemikę należy uznać
kwestionowanie poglądu Sądu Wojewódzkiego, że zapisy w kartach pracy odzwier-
ciedlają stan faktyczny przy jednoczesnym stwierdzeniu, że pogląd ten jest trafny w
odniesieniu do powoda. Podobnie należy ocenić zarzut, że błędne jest twierdzenie
Sądu, że powód w dniu 14 i 15 lutego 1994 r. nie zgłaszał żadnych dolegliwości bólo-
wych, czemu zdaniem skarżącego przeczą zeznania świadków Tomasza S. i
Eugeniusza M. oraz, że nietrafne jest stwierdzenie Sądu, iż nie istniały żadne przesz-
kody do tego, aby powód tak w dniu 14 lutego, jak i 15 lutego 1994 r. zgłosił fakt doz-
nania urazu przy wykonywanych pracach, ponieważ jest to ,,interpretacja dowolna i
na niekorzyść powoda." Skarżący nie wykazał w żadnym z tych przypadków, że oce-
na zebranego materiału dowodowego była dowolna, lecz jedynie polemizował ze
stwierdzeniami Sądu powziętymi w wyniku dokonania tej oceny, co sprawia, że kasa-
cja nie ma usprawiedliwionych podstaw w tym zakresie.
Zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadcze-
niach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30,
poz. 105 ze zm.) nie zasługuje na uwzględnienie. W uzasadnieniu kasacji nie przeds-
tawiono żadnych argumentów prawnych przemawiających za trafnością tego zarzutu
ze względu na błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie przez Sąd przepisu
art. 6 ust. 1 tej ustawy. Wnoszący kasację, jak się zdaje, nie docenił doniosłości za-
wartego w przepisie art. 3931 KPC zróżnicowania podstaw kasacyjnych wychodząc
zapewne z założenia, że ewentualne uwzględnienie przez Sąd Najwyższy zarzutu
naruszenia art. 233 § 1 KPC sprawi, że kasacja będzie miała usprawiedliwione pods-
tawy także w zakresie zarzutu naruszenia prawa materialnego. Jeżeli zatem skar-
żący przedstawił zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, to był obowiązany
wykazać, że Sąd dokonał błędnej wykładni przepisu lub zastosował ten przepis nie-
właściwie. Skoro tego nie uczynił należało uznać, że zarzut naruszenia art. 6 ust. 1
ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych nie ma
usprawiedliwionych podstaw.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

========================================