Wyrok z dnia 11 sierpnia 1994 r.
II PRN 1/94


Dla stwierdzenia istnienia lub zerwania związku z pracą w rozumieniu art. 6 ust.
1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 ze zm.)
decydujące znaczenie ma zachowanie się pracownika, który uległ wypadkowi.


Przewodniczący SSN: Maria Tyszel, Sędziowie SN: Stefania Szymańska, Andrzej
Wróbel (sprawozdawca),


Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Iwony Kaszczyszyn, po rozpoznaniu w dniu
11 sierpnia 1994 r. sprawy z powództwa Krystyny K. przeciwko Przedsiębiorstwu
Budownictwa Komunalnego o sprostowanie protokołu powypadkowego, na skutek rewizji
nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w
Kętrzynie z dnia 30 kwietnia 1993 r. [...]


u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu-Sądowi
Pracy w Kętrzynie do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Powódka Krystyna K. wniosła do Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Kętrzynie pozew
o ustalenie, że wypadek, jakiemu uległ w dniu 3 marca 1993 r. jej mąż, Bogdan K.,
zatrudniony w pozwanym Przedsiębiorstwie Budownictwa Komunalnego w K., jest
wypadkiem przy pracy. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Bogdan K.
zatrudniony u pozwanego od dnia 24 lutego 1992 r. otrzymał w dniu 31 grudnia 1992 r.
wypowiedzenie umowy o pracę ze skutkiem na dzień 31 marca 1993 r. w związku z
likwidacją zakładu pracy, a z dniem 10 lutego 1993 r.pozwany powierzył mu obowiązki
robotnika budowlanego. W dniu 3 marca 1993 r. mąż powódki na prośbę dozorcy Mariana
K., bez wiedzy i zgody strony pozwanej, zgodził się zastąpić go w dozorowaniu obiektu i w
tym celu przebywał w dyżurce, gdzie było jeszcze czterech innych pracowników. W
oczekiwaniu na wypłatę zaległych świadczeń mąż powódki wraz z czterema kolegami wypili
1 litr wódki, a potem w zmniejszonym gronie jeszcze 1 litr tego alkoholu. Następnie po
wypiciu 1/2 litra wódki z dozorcą sąsiedniego przedsiębiorstwa zażądał od niego
przyniesienia kolejnej porcji alkoholu. Wobec odmowy ze strony dozorcy doszło do kłótni i
szarpaniny, w czasie której mąż powódki został ugodzony przez dozorcę rozbitą butelką i na
skutek odniesionych ran wkrótce zmarł.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie wyrokiem z dnia 30 kwietnia 1993 r. [...] sprostował
protokół powypadkowy z dnia 16 marca 1993 r. [...] w pkt 5 w ten sposób, że ustalił, iż
wypadek, któremu uległ Bogdan K. jest wypadkiem przy pracy.

Powyższy wyrok zaskarżył Minister Sprawiedliwości rewizją nadzwyczajną z dnia 19
kwietnia 1994 r., w której zarzucił temu wyrokowi rażące naruszenie art. 368 pkt 1 i 4 k.p.c. i
art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 ze zm.) zwanej dalej
"ustawą wypadkową" oraz naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej i wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu-Sądowi Pracy w Kętrzynie
do ponownego rozpoznania. Zdaniem Ministra Sprawiedliwości wprawdzie rewizja
nadzwyczajna nie może zastępować strony we wnoszeniu zwykłych środków zaskarżenia, a
kwestionowany wyrok nie został zaskarżony do sądu drugiej instancji, ani też nie został
sporządzony wniosek o sporządzenie jego uzasadnienia na piśmie, to jednak w tej sprawie
zachodzą okoliczności, które pozwalają - mimo braku uzasadnienia - ocenić, że wniesienie
rewizji nadzwyczajnej jest uzasadnione.

Za wypadek przy pracy, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej, uważa się
zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w związku z pracą.
Zdaniem rewidującego w stanie faktycznym sprawy występują tylko dwa pierwsze elementy
tej definicji, które nie są wystarczające do uznania zdarzenia za wypadek przy pracy. Nie
występuje natomiast trzeci element, tj. związek zdarzenia z pracą. Związek ten oznacza, że
zdarzenie musi wystąpić w miejscu pracy, podczas lub w związku z wykonywaniem przez
pracownika zwykłych czynności wchodzących w zakres jego obowiązków albo w interesie
zakładu pracy nawet bez polecenia i bez związku tego działania z normalnymi obowiązkami,
a także w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji zakładu pracy. W ocenie Ministra
Sprawiedliwości mąż powódki w czasie poprzedzającym zdarzenie i w jego toku nie
wykonywał zwykłych czynności wchodzących w zakres jego obowiązków, ani też
jakichkolwiek czynności w interesie zakładu pracy bez polecenia. Decydującą przyczyną
tego zdarzenia był trwający wiele godzin stan nietrzeźwości męża powódki i bójka, w czasie
której został śmiertelnie ugodzony przez jednego z uczestników libacji. W tej sytuacji został -
zdaniem rewidującego - zerwany związek zdarzenia z pracą.

Zdaniem Ministra Sprawiedliwości wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie, obciąża-
jący zakład pracy nienależnymi świadczeniami w okolicznościach, w których Państwo
mobilizuje środki do walki z alkoholizmem i z jego przejawami w pracy, dezorganizującymi
pracę i społecznie bardzo kosztownymi, rażąco narusza interes Rzeczypospolitej Polskiej, a
zatem upływ terminu z art. 421 § 1 k.p.c. nie stanowi przeszkody do uwzględnienia rewizji
nadzwyczajnej. W uzasadnieniu wyroku nadesłanym Sądowi Najwyższemu Sąd Rejonowy
stwierdził, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej na ustawowe pojęcie wypadku przy
pracy składają się trzy elementy: nagłość zdarzenia, przyczyna zewnętrzna i związek
zdarzenia z pracą. Bezsporne jest w sprawie, zdaniem Sądu, że wypadek, któremu uległ
Bogdan K. był zdarzeniem nagłym i wywołanym przyczyną zewnętrzną, bowiem było to
zdarzenie zaskakujące i niespodziewane. Natomiast przy ocenie zewnętrzności przyczyny,
czynnik woli i świadomości poszkodowanego nie odgrywa decydującego znaczenia, Sąd
powołał się w tym względzie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1978 r. III
URN 26/78 (Prawo i Życie 1979, nr 16), jednak bez powiązania z przedmiotową sprawą. Sąd
uznał również, że Bogdan K. świadczył pracę w dniu 3 marca 1993 r., bowiem podjął
obowiązki dozorcy w zastępstwie i na wyraźną prośbę Mariana K., wprawdzie bez zgody i
wiedzy pozwanego, lecz w jego interesie. Odnośnie zaś spożywania alkoholu w miejscu
pracy Sąd stwierdził, że mąż powódki, tak jak i inni pracownicy, spożywał alkohol w
godzinach pracy bez żadnej reakcji ze strony przełożonych. Stan nietrzeźwości świadczy
zdaniem Sądu o naruszeniu dyscypliny pracy i uzasadnia zastosowanie odpowiednich
sankcji, natomiast nie stanowi zerwania więzi z pracą.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Trafny jest pogląd Ministra Sprawiedliwości, że wyrok Sądu Rejonowego rażąco
narusza przepisy powołane w rewizji nadzwyczajnej, w szczególności art. 6 ust. 1 ustawy
wypadkowej i art. 3 § 2 k.p.c. Sąd Rejonowy nie przeprowadził bowiem wszechstronnego
postępowania dowodowego, a w szczególności nie wyjaśnił w sposób nie budzący
wątpliwości faktu zatrudnienia męża powódki u pozwanego w dniu wypadku. Jak bowiem
wynika z oświadczenia pełnomocnika strony pozwanej złożonego do protokółu rozprawy
przed Sądem Najwyższym, mąż powódki w dniu zdarzenia nie był pracownikiem pozwanego
Przedsiębiorstwa i przebywał w tym dniu w dyżurce w oczekiwaniu na wypłatę odprawy
pieniężnej. Tej treści oświadczenie złożone zostało Sądowi Rejonowemu, który jednak nie
ustosunkował się do niego, lecz oparł się w tej kwestii na przedstawionych dokumentach, z
których wynikało, że mąż powódki był zatrudniony w tym dniu u pozwanego jako robotnik.
Wyjaśnienie tej kwestii przez Sąd Rejonowy ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy, bowiem ustalenie. że mąż powódki nie pozostawał w zatrudnieniu w pozwanym
Przedsiębiorstwie w dniu wypadku, czyni bezprzedmiotowym rozważenie kwestii uznania
tego zdarzenia za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej.

W razie ustalenia, że mąż powódki był zatrudniony u pozwanego w czasie wypadku,
Sąd Rejonowy będzie miał na uwadze, że dla uznania zdarzenia za wypadek przy pracy
konieczne jest równoczesne wystąpienie wszystkich elementów wymienionych w art. 6 ust. 1
ustawy wypadkowej. W niniejszej sprawie jest niesporne, że zachodzą dwa pierwsze z nich
tj. zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, czego także rewidujący nie
kwestionuje. Wątpliwości dotyczą natomiast kwestii, czy zdarzenie z dnia 3 marca 1993 r.
pozostawało w związku z pracą w rozumieniu ustawy wypadkowej i na tę wątpliwość trafnie
zwraca uwagę wnoszący rewizję nadzwyczajną.

Według art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej związek zdarzenia z pracą istnieje wówczas,
gdy zdarzenie nastąpiło podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika
zwykłych czynności wchodzących w zakres jego obowiązków albo poleceń przełożonych,
względnie podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności w interesie
zakładu pracy bez polecenia i bez związku tego działania z normalnymi obowiązkami i w
czasie pozostawania pracownika w dyspozycji zakładu pracy. W doktrynie i orzecznictwie
ukształtował się pogląd, że związek ten nie musi przejawiać się jako związek przyczynowy w
rozumieniu art. 361 § 1 k.c. co oznacza, że praca nie musi być przyczyną zdarzenia. Pogląd
ten należy podzielić, gdyż treść art. 6 ust. 1 ustawy wypadkowej wskazuje na to, że związek
zdarzenia z pracą nie jest związkiem przyczynowo-skutkowym, lecz związkiem
normatywnym, bowiem "zachodzi wówczas, gdy nagłe zdarzenie nastąpiło podczas
wykonywania przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych" (Jan Brol,
Odpowiedzialność odszkodowawcza za wypadki przy pracy i choroby zawodowe. Wydaw-
nictwo Prawnicze 1981 r. s. 51). Zakład pracy nie będzie więc ponosił odpowiedzialności za
skutki wypadku, gdy w czasie przeznaczonym na świadczenie pracy nastąpiło zerwanie tego
związku przez pracownika. Ustalenie zatem, czy w konkretnych okolicznościach sprawy
nastąpiło zerwanie związku z pracą, na przykład z powodu stanu nietrzeźwości lub podjęcia
czynności nie wynikających z umowy o pracę, wymaga szczególnie wnikliwego i starannego
postępowania wyjaśniającego; zwłaszcza zaś wtedy, gdy zdarzenie doprowadziło do śmierci
pracownika. W takiej bowiem sytuacji, prawo do świadczeń z tytułu wypadku przy pracy nie
przysługuje rodzinie zmarłego pracownika.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przyjął, że związek zdarzenia z pracą nie został
zerwany, gdyż stan nietrzeźwości świadczy jedynie o naruszeniu dyscypliny pracy i
uzasadnia zastosowanie odpowiednich sankcji. Stanowisko to nie ma podstaw w art. 6 ust. 1
ustawy wypadkowej, który - jak podkreślono - wymaga istnienia związku wypadku z pracą, a
tym samym nakłada na sąd obowiązek zbadania, czy powyższy związek nie został zerwany.
Stwierdzenie to uzasadnia więc wniosek, że przeprowadzone przez Sąd Rejonowy
postępowanie nie jest wystarczające, by ocenić, czy w dniu 3 marca 1993 r. mąż powódki
zachowaniem swoim zerwał związek z pracą, czy też mimo kilkakrotnego spożywania
alkoholu i spożycia go w dużej ilości związek ten nie uległ zerwaniu. Z zebranych przez Sąd
Rejonowy dowodów wynika jedynie to, że we wskazanym dniu mąż powódki przebywał w
dyżurce pozwanego Przedsiębiorstwa w oczekiwaniu na wypłatę zaległych należności, gdzie
wspólnie z kolegami w nieustalonym przez Sąd, dłuższym okresie czasu, wypili 2,5 litra
wódki, a następnie doszło do kłótni z dozorcą sąsiedniego przedsiębiorstwa i bójki, w wyniku
której mąż powódki został przez niego ugodzony rozbitą butelką i wskutek odniesionych ran
wkrótce zmarł. Sąd nie zbadał istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a mianowicie
nie ustalił, czy mąż powódki swoim zachowaniem nie spowodował zerwania związku z
pracą, a w szczególności, czy wskutek spożycia alkoholu posiadał zdolność
psychosomatyczną do świadczenia pracy i faktycznie podjął i wykonywał obowiązki dozorcy
w zastępstwie Mariana K., czy też jego pobyt w dyżurce był spowodowany wyłącznie
względami towarzyskimi. Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w powołanym w
uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej wyroku z dnia 29 września 1978 r. II PRN 31/78
(niepublikowanym)"...związek zdarzenia z pracą będzie zerwany, choćby samo zdarzenie
nastąpiło na terenie zakładu pracy i w godzinach pracy, jeżeli pracownik w czasie
przeznaczonym na pracę - zachowuje się w taki sposób lub przesiębierze takie czynności,
które nie wynikają z zatrudnienia lub są nawet celom zatrudnienia przeciwne, a przez to
powodują, że w istotnym - ze względu na moment zdarzenia - czasie dochodzi do zerwania
czasowego związku z pracą, co z kolei uniemożliwia przyjęcie, iż wypadek nastąpił podczas
lub w związku z pracą". Z powyższego wyroku Sądu Najwyższego wynika, że przedmiotem
postępowania w niniejszej sprawie powinna być ocena zachowania się męża powódki i
podejmowanych przez niego czynności. Nie jest zatem dopuszczalne przyjęcie, jak uczynił to
Sąd Rejonowy, że związek z pracą nie został zerwany tylko dlatego, że stan nietrzeźwości
pracownika sam przez się nie stanowi o zerwaniu takiego związku.

Upływ sześciomiesięcznego terminu z art. 421 k.p.c. nie stanowi przeszkody w
uwzględnieniu rewizji nadzwyczajnej, ponieważ należy przyjąć, że kwestionowany wyrok
narusza również interes Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż został wydany w sprawie nie
wyjaśnionej do stanowczego rozstrzygnięcia. Skutkiem uznania zdarzenia za wypadek przy
pracy są też poważne obciążenia finansowe w zakładzie pracy, będące następstwem
nadużywania alkoholu, czyli zjawiska ujemnego społecznie i zwalczanego przez Państwo.
Dlatego wszystkie istotne okoliczności sprawy powinny być wnikliwiej wyjaśnione.

Na przeszkodzie rozpoznaniu niniejszej sprawy przez Sąd Najwyższy nie stało
niewyczerpanie przez stronę zwykłych środków odwoławczych. Okoliczność, czy strona
postępowania wyczerpała zwykłe środki odwoławcze od orzeczenia zaskarżonego rewizją
nadzwyczajną jest bowiem obojętna w postępowaniu z rewizji nadzwyczajnej (wyrok SN z
dnia 21 listopada 1960 r. I CR 677/60 OSN 1962 nr 2 poz. 51).

Biorąc te wszystkie okoliczności pod rozwagę na podstawie art. 422 § 2 k.p.c. Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================