Wyrok z dnia 16 listopada 2006 r.
II PK 91/06

Nie jest uzasadnione żądanie wydania orzeczenia zobowiązującego pra-
codawcę do złożenia oświadczenia woli w sytuacji, gdy wynagrodzenie pod-
wyższone o kwotę określoną w art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o nego-
cjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u
przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze
zm.) zostało pracownikowi wypłacone.

Przewodniczący SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec, Sędziowie SN:
Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca), Zbigniew Myszka.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 listopa-
da 2006 r. sprawy z powództwa Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodo-
wego w Warszawie działającego na rzecz Alicji O. i Ewy P. przeciwko Akademickie-
mu Szpitalowi Klinicznemu w W. o wynagrodzenie i zadośćuczynienie, na skutek
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z
dnia 24 października 2005 r. [....]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Ogólnopolski Akademicki Związek Zawodowy w Warszawie wnosił o zasądze-
nie od Akademickiego Szpitala Klinicznego w W. na rzecz Alicji O. 32.688,40 zł i na
rzecz Ewy P. 32.760 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia oraz zadośćuczynienia
za naruszenie dóbr osobistych. Alicja O. i Ewa P. nie wstąpiły do procesu w charak-
terze powódek. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.
Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2005 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych we Wrocławiu oddalił powództwo. Sąd ustalił, że Ewa P. jest za-
trudniona w pozwanym Szpitalu od 2 kwietnia 1996 r. W grudniu 2000 r. między
stroną pozwaną a Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgniarek i Położnych
zostało zawarte porozumienie, w którym strony ustaliły wzrost wynagrodzenia dla
personelu pielęgniarskiego począwszy od 1 stycznia 2001 r. średnio 250 zł brutto do
uposażenia zasadniczego na każdy etat pielęgniarski. Wynagrodzenie zasadnicze
Ewy P. w 2000 r. wynosiło 913 zł, a od 1 stycznia 2001 r. 1.134 zł, czyli wzrosło o
221 zł. Miesięczny wzrost wynagrodzenia (wynagrodzenie zasadnicze + dodatki) w
porównaniu z grudniem 2000 r. wyniósł 356,38 zł. Od dnia 6 grudnia 2004 r. rozpo-
częto spłatę należności za 2002 r. w kwocie 1.322,76 zł w 6 ratach i do dnia 3 marca
2005 r. wpłacono 4 raty w sumie 881,84 zł. W dniu 9 kwietnia 2001 r. dokonano wy-
powiedzenia warunków płacy w zakresie dodatkowego wynagrodzenia rocznego, a w
dniu 11 września 2003 r. w zakresie premii regulaminowej. Ewa P. nie złożyła
oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków. Od 1 stycznia 2004 r. przy-
znano jej wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 1.200 zł miesięcznie. Alicja O. została
zatrudniona od dnia 14 stycznia 2002 r. z wynagrodzeniem zasadniczym 1.090 zł.
Wynagrodzenie brutto ze wszystkimi składnikami wynosiło ponad 1.370 zł. W ramach
wynagrodzenia miała wliczoną podwyżkę wynikającą z ustawy z dnia 16 grudnia
1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagro-
dzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2
ze zm.) z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o
zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wy-
nagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45). Ustawą zmieniającą wprowadzono
art. 4a określający obowiązek podwyższenia wynagrodzeń pracowników służby
zdrowia o 203 zł od 1 stycznia 2001 r. i 110 zł od 1 stycznia 2002 r. Wynagrodzenie
obu powódek obejmowało te podwyżki, z tym, że Ewie P. podwyżkę za 2002 r. wy-
płacano od 6 grudnia 2004 r. w sześciu ratach. Regulacja zawarta w art. 4a ma cha-
rakter przejściowy, zatem żądanie podwyższenia wynagrodzenia za kolejne lata po-
czynając od 2003 r. nie znajduje uzasadnienia. Wynagrodzenie obu pracownic w
tych latach wzrastało i było wyższe niż suma minimalnego wynagrodzenia i podwy-
żek za 2001 r. i 2002 r. Podwyżki za te ostatnie lata również zostały wypłacone na
podstawie zawartego w 2000 r. porozumienia. W uchwale z dnia 16 grudnia 2004 r.,
II PZP 12/04, Sąd Najwyższy stwierdził, że uzyskanie przez pracownika przyrostu
wynagrodzenia wyższego niż przewidziany w art. 4a ust. 1 lub 2 ustawy zaspokaja
jego roszczenie o podwyżkę wynikającą z tego przepisu także wówczas, gdy praco-
dawca był zobowiązany do podwyższenia wynagrodzeń pracowników na podstawie
porozumienia zbiorowego zawartego w 2000 r. z zakładowymi organizacjami związ-
kowymi reprezentującymi pracowników tego zakładu. Roszczenie Ewy P. dotyczące
wypłaty nagród rocznych i premii regulaminowej nie zasługują na uwzględnienie,
gdyż w zakresie tych składników wynagrodzenia pracodawca skutecznie wypowie-
dział warunki płacy, a należności z tego tytułu do upływu terminu wypowiedzenia zo-
stały jej wypłacone. Brak jest również podstaw do uwzględnienia żądania dotyczące-
go zobowiązania pracodawcy do wypowiadania umów o pracę w przypadku ich pod-
wyższania. Nie znajduje podstaw żądanie zadośćuczynienia za naruszenie dóbr
osobistych, gdyż nie można przyjąć, że wypłata wynagrodzenia w wysokości
uwzględniającej podwyżkę jest niegodziwa.
Apelacja strony powodowej od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu
Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 24 paź-
dziernika 2005 r. [...]. Sąd Apelacyjny uznał za prawidłowe stanowisko Sądu pierw-
szej instancji co do tego, że obowiązek pracodawcy podwyższenia wynagrodzenia
na podstawie art. 4a powołanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustawy o
kwotę 203 zł w 2001 r. i o dalszą kwotę 110, 23 zł w 2002 r. został przez pozwanego
zrealizowany. Przewidziana ustawą podwyżka winna powodować powiększenie
łącznego przypadającego na etat wynagrodzenia; ustawa nie traktuje o wynagrodze-
niu zasadniczym ale o łącznym skutku wzrostu całości płacy. Podwyższenie wyna-
grodzenia Ewie P. nastąpiło na podstawie porozumienia zawartego w 2000 r. i kwota
podwyżki wynikająca z tego porozumienia była wyższa niż ustawowe minimum 203
zł. Sąd Apelacyjny podzielił pogląd zawarty w powołanej przez Sąd pierwszej instan-
cji uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004 r., II PZP 12/04 (OSNP 2005
nr 9, poz. 122), co do zaspokojenia roszczeń wynikających z ustawy, jeżeli przyrost
wynagrodzeń przewidzianych na 2001 r. w porozumieniu zbiorowym zawartym w
2000 r. jest wyższy niż wynikający z ustawy. Pracownikom nie przysługuje więc pod-
wyżka z obu tytułów a jedynie korzystniejsza. Nie ma podstaw do uwzględnienia żą-
dania zasądzenia na rzecz Ewy P. nagród za okres przypadający po upływie okresu
wypowiedzenia jej warunków pracy w tym zakresie. Sąd Apelacyjny powołał się na
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2004 r., I PK 17/04 (OSNP 2005 nr 19,
poz. 299), w którym stwierdza się, że pracownik, który nie wniósł powództwa o uzna-
nie wypowiedzenia warunków płacy za bezskuteczne nie może powoływać się na
niezgodność wypowiedzenia z prawem lub na jego niezasadność i na tej podstawie
żądać wynagrodzenia wynikającego z warunków umowy o pracę sprzed ich zmiany.
Za niezasadny uznał Sąd Apelacyjny zarzut naruszenia art. 42 k.p., polegającego
zdaniem strony powodowej na niedokonaniu wypowiedzenia warunków płacy w przy-
padku podwyższenia wynagrodzenia. Pracodawca dokonując zmiany wynagrodzenia
na korzyść pracownika czyni to w drodze zawiadomienia pracownika (nowym anga-
żem) a pracownik przyjmuje nowe warunki płacy składając swój podpis na tym pi-
śmie. Zarówno Ewa P. jak i Alicja O. przyjmowały nowe angaże i przyjmowały wypła-
cane na ich podstawie wynagrodzenie.
Od tego wyroku strona powodowa wniosła skargę kasacyjną, którą oparła na
obu podstawach wymienionych w art. 3983 § 1 k.p.c. Przytaczając podstawę naru-
szenia prawa materialnego zarzuciła błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
przepisów art. 4a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. r. o negocjacyjnym sys-
temie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców, art. 4
ust. 2 w związku z art. 3 ust. 3 lub 5 tej ustawy, art. 18 § 2 k.p. oraz art. 29 § 3 k.p. w
związku z art. 64 k.c. w związku z art. 300 k.p. W uzasadnieniu tej podstawy kasa-
cyjnej strona powodowa podniosła, że w orzecznictwie dominuje pogląd, iż z treści
przepisu art. 4a powołanej ustawy odczytywana jest niezależność i odrębność przy-
rostu wynagrodzenia w roku 2001 i w roku 2002. Dwuetapowość ta wynika jasno z
wykładni gramatycznej przepisu 4a, skoro w ust. 2 wyraźnie jest mowa o przyroście
wynagrodzenia w roku 2002. Ustalenie przyrostu przeciętnego wynagrodzenia od-
nosi się do czasowej perspektywy każdego roku z osobna, co wynika z art. 4 ust. 1 i
2 ustawy. Porozumienie powinno być zawierane każdego roku, także w roku 2003 i
następnych. ,, Z podkreśleniem tym wiąże się zarzut niewłaściwego zastosowania art.
18 § 2 k.p. (zasady korzystności) polegającego na porównaniu regulacji ustawowej
(art. 4a ust. 2 ustawy) z porozumieniem z 20 grudnia 2000 r. ,,W płaszczyźnie zasady
korzystności porozumienie to może być co najwyżej adekwatnie konfrontowane z
zapisem ustawowym art. 4a ust. 1 ustawy. Dopiero kolejne porozumienie - zawarte
na/w 2002 r. mogło by być porównywane ze standardem ustawowym art. 4a ust. 2.
Rzecz jednak w tym że istnienia takiego porozumienia (zawieranego w 2002 r.) Sąd
II inst. nie ustalił, a to jest warunek sine qua non dla zastosowania zasady wynikają-
cej z art. 18 § 2 k.p. Bez tego ustalenia nie jest możliwe porównanie czy przepis za-
kładowy był korzystniejszy niż zapis ustawowy". Kolejną kwestią jest wykładnia za-
kresu pojęcia ,,wynagrodzenie" użytego w art. 4a ustawy ,,w przełożeniu na indywidu-
alne wynagrodzenie pracownika". Zdaniem skarżącego do ustalenia, czy przyrost
wynagrodzenia nastąpił zgodnie z ustawą należy porównywać wynagrodzenia za-
sadnicze sprzed podwyżki i po podwyżce a nie wynagrodzenie ze wszystkimi dodat-
kami. Ponadto na gruncie art. 4 ust. 2 w związku z art. 3 lub 5 ustawy pracownikowi
przysługuje przyrost wynagrodzenia także za lata 2003, 2004, 2005 i następne.
Jako naruszone przepisy postępowania zostały wskazane art. 213 § 2, art.
378 § 1 i art. 382 k.p.c. W zakresie naruszenia dwóch ostatnich przepisów zarzut
został sformułowany w ten sposób, że Sąd ,,całkowicie zignorował, nie przeanalizo-
wał i nie ocenił istotnego zarzutu, iż SN uchwałę z dnia 16.12.2004 r. II PZP 12/04
podjął w odniesieniu do istotnie różnego stanu faktycznego, w którym nie występo-
wała równolegle okoliczność dalszej degradacji uprawnień ekonomicznych pracowni-
ków (utrata dodatkowego wynagrodzenia, utrata części premii regulaminowej)". Co
do pierwszego ze wskazanych przepisów, jego naruszenie polega na tym, że sąd
jest związany oświadczeniem o uznaniu powództwa a w tym przypadku w treści
porozumienia z dnia 27 stycznia 2005 r. zawarte było oświadczenie pozwanego o
uznaniu roszczeń, co odpowiada uznaniu powództwa w części. Jako okoliczności
uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano potrzebę roz-
strzygnięcia następującego zagadnienia prawnego; czy pracownik samodzielnego
publicznego zakładu opieki zdrowotnej ma względem tego podmiotu jako pracodaw-
cy, który zaniechał dokonania od dnia 1 stycznia 2002 r. przyrostu wynagrodzenia na
podstawie art. 4a ust. 2 ustawy, roszczenie o złożenie oświadczenia woli zmieniają-
cego na korzyść pracownika warunki wynagrodzenia (art. 64 k.c. w związku z art. 29
§ 3 k.p.)" oraz potrzebę wykładni przepisu 4a ust. 1 i 2 ustawy powołanej w skardze.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisów postępowania. Przepis art. 213
§ 2 k.p.c., zgodnie z którym sąd jest (z pewnymi zastrzeżeniami) związany uznaniem
powództwa, nie miał w sprawie zastosowania. Pismo z dnia 27 stycznia 2005 r., na
które powołuje się skarżący, nie jest pismem procesowym zawierającym oświadcze-
nie pozwanego o uznaniu w części powództwa. Jest to porozumienie między pozwa-
nym pracodawcą i działającymi u niego organizacjami związkowymi, na mocy które-
go obie strony tego porozumienia zgodziły się, że podwyżka wynagrodzenia należna
pracownikom za 2002 r. będzie wypłacana w 6 ratach miesięcznych. Jak ustalił Sąd
pierwszej instancji, pozwany wywiązał się z tego porozumienia w stosunku do Ewy P.
w toku postępowania sądowego. Pismo to zostało złożone jako dowód w sprawie i
nie może być traktowane jako uznanie powództwa w jakimkolwiek zakresie. Uzasad-
nienie zarzutów naruszenia pozostałych przepisów (art. 378 § 1 i art. 382 k.p.c.) nie
koresponduje z treścią tych przepisów. Pierwszy z nich ustanawia zakaz wykracza-
nia poza granice apelacji, jeżeli nie stwierdzi się nieważności postępowania, a drugi
reguluje zasady dokonywania ustaleń faktycznych przez sąd drugiej instancji. W uza-
sadnieniu zarzutu nie wytyka się jakichkolwiek wad w zakresie objętym tą regulacją.
Sprowadza się ono do kwestionowania przyjętego przez Sąd Apelacyjny poglądu
prawnego, opartego na stanowisku wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale,
która zdaniem skarżącego nie odnosi się do ustalonego w sprawie stanu faktyczne-
go. Nie jest to uzasadnienie zarzutu naruszenia prawa procesowego.
Niezasadne są także zarzuty naruszenia prawa materialnego. Przy przytocze-
niu podstaw kasacyjnych skarżący zarzuca naruszenie art. 4a ust. 1 i 2 ustawy z dnia
16 grudnia 1994 r. r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych
wynagrodzeń u przedsiębiorców. Przepisy te regulują przyrost wynagrodzeń w latach
2001 i 2002, zatem zarzut odnosi się jedynie do roszczeń Ewy P. Umowa o pracę z
Alicją O. została zawarta po 1 stycznia 2002 r., zatem w stosunku do niej przepisy o
przyroście wynagrodzeń za te lata nie mają zastosowania. Ustawowy obowiązek
podwyższania wynagrodzeń w tych latach o określone w przepisie kwoty, ma na
przyszłość taki skutek, że pracodawca nie może przyznać nowozatrudnionemu pra-
cownikowi wynagrodzenia niższego niż minimalne wynagrodzenie określone w usta-
wie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. Nr
200, poz. 1679) zwiększone o kwoty podwyżek za lata 2001 i 2002. Zasady takie
zostały określone w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia
2004 r., I PZP 8/04 (OSNP 2005 nr 9, poz. 105). W skardze kasacyjnej nie podnosi
się zarzutu, że wynagrodzenie tej pracownicy zostało ustalone niezgodnie z tymi za-
sadami.
Przepis art. 4a ust. 1 dotyczy przyrostu wynagrodzeń poczynając od 2001 r. i
stanowi, że pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
przysługuje od dnia 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu
pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia. W skardze
kasacyjnej nie kwestionuje się poglądu opartego na powołanej przez oba Sądy
uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004 r., II PZP 12/04, stwierdzającej,
że przyznanie wzrostu wynagrodzenia w 2001 r. na podstawie wcześniej zawartego
porozumienia, w kwocie nie niższej niż określona w przepisie 4a ust. 1 ustawy, jest
wykonaniem obowiązku wynikającego z tego przepisu. Nawet jeżeli uzna się, iż za-
rzut określony w skardze jako procesowy dotyczy naruszenia omawianego przepisu
przez pominięcie faktu, że wypowiedzenie Ewie P. nagrody rocznej i premii regula-
minowej spowodowało zmniejszenie jej wynagrodzenia, to zarzut ten jest nieuzasad-
niony. Wypowiedzenie w zakresie premii regulaminowej zostało dokonane w 2003 r.,
zatem ta czynność prawna nie ma wpływu na ocenę prawidłowości zastosowania
przepisów dotyczących okresu wcześniejszego. Wypowiedzenie dodatkowego wyna-
grodzenia rocznego, dokonane w kwietniu 2001 r., nie ma związku z przepisem art.
4a ust. 1, gdyż jest w nim mowa o przyroście przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia, do którego dodatkowe wynagrodzenie roczne nie jest wliczane. Podniesiona
w skardze kasacyjnej kwestia, czy określony w powołanym przepisie przyrost wyna-
grodzenia dotyczy całego wynagrodzenia ze wszystkimi dodatkami, czy też wyna-
grodzenia zasadniczego, od którego następnie oblicza się dodatki - nawet jeśli jest
ona kontrowersyjna - nie odnosi się do niniejszej sprawy. Zostało bowiem ustalone,
że wynagrodzenie zasadnicze pracownicy zostało w 2001 r. podwyższone o kwotę
przekraczającą 203 zł, a nie ma zarzutu nieprawidłowości w obliczaniu dodatków do
wynagrodzenia. Ustalenie wynagrodzenia za 2001 r. jest więc zgodne z wymaga-
niami określonymi w art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r.
Główny zarzut skargi kasacyjnej dotyczy naruszenia art. 4a ust. 2 tej ustawy,
który stanowi, że w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej przyrost
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracownika, w przeliczeniu na pełny wy-
miar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia,
w roku 2002 nie może być niższy niż kwota ustalona według określonego wzoru,
która to kwota, po podstawieniu do wzoru odpowiednich danych, wynosi 110,23 zł.
Nieprawidłowości w jego zastosowaniu skarżący upatruje między innymi w tym, że
oświadczenie pracodawcy o podwyższeniu wynagrodzenia nie zostało złożone na
piśmie, jak tego wymaga przepis art. 29 § 3 k.p. Powołanie przepisu art. 64 k.c. sta-
nowiącego, że prawomocne orzeczenie sądu zastępuje oświadczenie woli, wskazuje,
że według skarżącego sąd powinien zobowiązać pozwanego do złożenia stosowne-
go oświadczenia woli. Skoro pozwany dokonał podwyższenia wynagrodzenia od 1
stycznia 2002 r. o kwotę 110, 23 zł i wynagrodzenie to - wprawdzie z opóźnieniem -
wypłacał, należy przyjąć, że oświadczenie zostało złożone. Nie jest uzasadnione
żądanie wydania orzeczenia zobowiązującego pracodawcę do złożenia oświadcze-
nia woli w sytuacji, gdy wynagrodzenie podwyższone o kwoty określone w art. 4a
ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. zostało pracownikowi wypłacone, nawet jeżeli
oświadczenie w tym przedmiocie nie zostało złożone na piśmie.
Nieuzasadniony jest zarzut dotyczący nieuwzględnienia faktu, że na rok 2002 i
lata następne nie zostało zawarte porozumienie określające przyrost wynagrodzeń.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. przyrost przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w danym roku ustalają, w drodze porozumienia, strony
uprawnione do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy. Przepis art. 4 ust. 2
stanowi, że porozumienie, o którym mowa w ust. 1, powinno być zawarte w terminie
do końca lutego każdego roku. Nie jest to wymaganie bezwzględne, gdyż bez zgod-
nych oświadczeń woli wszystkich umawiających się stron może nie dojść do zawar-
cia porozumienia. W art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. została przewi-
dziana możliwość braku porozumienia i na podstawie tego przepisu przyrost prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia ustala pracodawca w drodze zarządzenia. W
powołanych przepisach jest mowa o wzroście przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia w przedsiębiorstwach, nie są więc one podstawą do roszczeń indywidual-
nych. Podobnie nie dają podstawy do roszczeń powołane w skardze przepisy art. 3 i
art. 5 dotyczące ustalania wskaźników wzrostu wynagrodzeń przez Radę Ministrów i
Komisję Trójstronną. Podstawą roszczeń są jedynie przepisy art. 4a ust. 1 i 2, przy
czym roszczenia są ograniczone do wzrostu wynagrodzeń za lata 2001 i 2002 (do
wysokości wymienionych w tych przepisach kwot). Jak wyjaśnił Trybunał Konstytu-
cyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r., K 43/01 (OTK ZU 2002 nr 7,
poz. 96), przepisy te mają charakter przepisów przejściowych o wyraźnie określonym
czasie obowiązywania. Na podstawie tych przepisów został ustalony minimalny po-
ziom wynagrodzeń, a ich przyrost w następnych latach następuje na zasadach ogól-
nych. Nie ma więc żadnego uzasadnienia żądanie podwyższenia wynagrodzenia za
lata przypadające po 2002 r. Podstawą prawną takiego żądania byłby przepis art. 18
§ 2 k.p. tylko wówczas, gdyby wynagrodzenie ustalone na rok 2003 i lata następne
było niższe od ustawowego minimum, czyli wynagrodzenia minimalnego powiększo-
nego o wzrosty za rok 2001 i rok 2002. Wynagrodzenia obu pracownic były wyższe
od tej kwoty i w kolejnych latach wzrastały. Zarzut naruszenia art. 18 § 2 k.p. nie
znajduje więc również uzasadnienia.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814 k.p.c. oddalił skargę
kasacyjną jako nieuzasadnioną.
========================================