Wyrok z dnia 11 kwietnia 2006 r.
II PK 224/05

Do kwoty przyrostu wynagrodzenia przysługującej na podstawie art. 4a
ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przy-
rostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) nie wlicza się części wynagrodzenia
należnej pracownikowi z tytułu pracy w godzinach wykraczających poza pełny
wymiar czasu pracy.

Przewodniczący SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec, Sędziowie SN:
Zbigniew Hajn (sprawozdawca), Jerzy Kwaśniewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 kwietnia
2006 r. sprawy z powództwa Lidii P. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Ze-
społowi Zakładów Opieki Zdrowotnej w S. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej po-
wódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Szczecinie z dnia 20 kwietnia 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Powódka Lidia P. wystąpiła przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zespo-
łowi Zakładów Opieki Zdrowotnej w S. o zapłatę podwyżki wynagrodzenia w wysoko-
ści po 203 zł miesięcznie za 2001 r. i po 313 zł miesięcznie od 1 stycznia 2002 r.
Wyrokiem z 27 października 2003 r. Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczeciń-
skim zasądził od pozwanego na rzecz powódki po 203 zł miesięcznie za okres od 1
stycznia 2001 r. do 31 grudnia 2001 r. oraz po 313 zł miesięcznie za okres od 1
stycznia 2002 r. do 30 września 2003 r. z odsetkami.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanym Zespole od
1 września 1978 r. jako pielęgniarka dyplomowana. Jej wynagrodzenie wynosiło 825
zł miesięcznie. W listopadzie 2000 r. pracownicy strony pozwanej prowadzili strajk
głodowy w ramach ogólnopolskiej akcji strajkowej. Pracodawca w wyniku negocjacji
z Międzyzwiązkowym Komitetem Protestacyjnym, w uzgodnieniu z Zarządem Po-
wiatu S., podjął decyzję o przyznaniu pracownikom od 1 grudnia 2000 r. podwyżki
wynagrodzenia w wysokości średnio 250 zł w przeliczeniu na 1 etat. W związku z
tym 27 listopada 2000 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy Dyrekcją pozwane-
go a Międzyzakładowym Komitetem Protestacyjnym (dalej jako: ,,Porozumienie"), w
którym ustalono między innymi, że pracownikom zostanie przyznana podwyżka
wynagrodzenia, a od 27 listopada 2000 r. nastąpi zawieszenie protestu głodowego.
Podpisanie Porozumienia zakończyło strajk. W wyniku jego realizacji powódka
otrzymała podwyżkę w łącznej wysokości 391,55 zł od 1 grudnia 2000 r. Wypłata
podwyższonego wynagrodzenia nastąpiła w styczniu 2001 r., w terminie wypłat wy-
nagrodzeń, tj. dziesiątego dnia tego miesiąca. Inni pracownicy także otrzymali pod-
wyżki wynagrodzeń, które częściowo zostały sfinansowane przez Starostwo Powiatu
S.
W ocenie Sądu Rejonowego powódce, mimo dobrowolnie przyznanej przez
pracodawcę podwyżki, przysługiwała kolejna podwyżka w oparciu o art. 4a ust. 1
ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu
przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm., powoływanej dalej jako: ,,ustawa o negocjacyj-
nym systemie"), dodanym przez ustawę z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie powoła-
nej wyżej ustawy (Dz.U. z 2001 r. Nr 5 poz. 4, powoływanej dalej, jako ,,Lex 203").
Zgodnie z tym przepisem pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej przysługiwał od 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar
czasu pracy, łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, z
zastrzeżeniem ust. 2. Przepis ten, jak wynika z uchwały Sądu Najwyższego z 10
stycznia 2002 r., III ZP 32/01 (OSNAPiUS 2002 nr 10, poz. 229), stanowi podstawę
indywidualnych roszczeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych
zakładach opieki zdrowotnej o podwyższenie w 2001 r. przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia za pracę o kwotę nie niższą niż 203 zł w przeliczeniu na pełny wy-
miar czasu pracy. Nie można się zgodzić z argumentacją pozwanego, że na poczet
podwyżki, o której mowa w wyżej wskazanym przepisie, należy zaliczyć podwyżkę
przyznaną przez niego na mocy Porozumienia. Mimo że u podstaw uchwalenia art.
4a ustawy o negocjacyjnym systemie, jak również zawarcia Porozumienia, leżało
wygaszenie akcji strajkowej pracowników, to istotne jest, że źródłem podwyżki, której
dochodzi powódka jest ustawa, a więc akt prawny wyższego rzędu. W związku z tym
wynagrodzenie wszystkich pracowników SPZOZ winno było wzrosnąć 1 stycznia
2001 r. co najmniej o 203 zł, bez względu na sytuację finansową pracodawcy. Sąd
Rejonowy wskazał także, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 grudnia 2002
r., K 43/01, wynika prawo pracodawcy do ubiegania się o częściową rekompensatę
wydatków na podwyższenie wynagrodzeń.
W apelacji pozwany zarzucił powyższemu wyrokowi naruszenie prawa mate-
rialnego poprzez jego błędną wykładnię, a w szczególności naruszenie art. 4a
ustawy o negocjacyjnym systemie, poprzez przyjęcie, że podwyżka wynagrodzenia
przyznana i wypłacona powódce w styczniu 2001 r. na podstawie porozumienia za-
wartego w związku z prowadzonym w pozwanym zakładzie strajkiem głodowym, nie
stanowiła ustawowej podwyżki przeciętnego wynagrodzenia. Ponadto apelujący za-
rzucił nierozważenie przez Sąd, czy dochodzenie przez powódkę podwyżki wyna-
grodzenia na podstawie art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie nie pozostaje w
sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. W uzasadnieniu skarżący wska-
zał między innymi, że w odniesieniu do podwyżki, o której mowa w ustawie o nego-
cjacyjnym systemie, podstawowym trybem ustalania przyrostu wynagrodzenia jest
porozumienie między pracodawcą i organizacjami związkowymi, które winno
uwzględniać wysokość przyrostu wynagrodzeń określoną w art. 4a ustawy. Podwyż-
ka przyznana na podstawie Porozumienia była podwyżką ustawową. Dla oceny, czy
podwyżka ta jest podwyżką z art. 4a ustawy, należy dokonać wykładni funkcjonalnej
art. 4a. Nie można też pominąć kontekstu społecznego, w którym doszło do uchwa-
lenia ustawy o negocjacyjnym systemie oraz okoliczności podpisania Porozumienia.
Obydwa te akty miały na celu wygaszenie akcji strajkowej. Skoro powódka otrzymała
podwyżkę w wysokości 391,55 zł miesięcznie to cel ustawy został osiągnięty. Żąda-
nie przez powódkę dalszych podwyżek wynagrodzenia jest nadużyciem prawa oraz
jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie. Jej zdaniem pod-
wyżka wynagrodzenia przyznana na mocy Porozumienia nie zwalnia pracodawcy z
obowiązku podwyższenia przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia o ustawową
kwotę 203 zł od 1 stycznia 2001 r. Wcześniejszych zobowiązań należy dotrzymywać,
a przepisy późniejszej ustawy zrealizować. Powódka stwierdziła również, że art. 8
k.p. nie może rozstrzygać o wyniku wykładni art. 4a ustawy o negocjacyjnym syste-
mie, który określa treść uprawnienia płacowego.
Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z 15 września 2004 r., odroczył
rozprawę i na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi
Najwyższemu zagadnienie prawne: ,,czy pracownik zatrudniony w Samodzielnym
Publicznym Zespole Opieki Zdrowotnej zachowuje prawo do podwyżki wynagrodze-
nia od dnia 1 stycznia 2001 r. przyznanej na podstawie art. 4a ust. 1 i 2 ustawy z
dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemiekształtowania przyrostu przecięt-
nych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 1,
póz. 2 z 1995 r. późn. zm.), dodanym na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r.
o zmianie powołanej wyżej ustawy (Dz.U. Nr 5, poz. 45 z 24 stycznia 2001 r.) mimo,
że pracodawca przyznał pracownikom podwyżkę od dnia 1 grudnia 2000 r. w kwocie
wyższej niż wskazana w powyższym przepisie, na podstawie porozumienia zawarte-
go 27 listopada 2000 r. pomiędzy dyrekcją strony pozwanej tj. SPZOZ w Stargardzie
Szczecińskim a przedstawicielami zakładowych organizacji związkowych w związku
z prowadzonym u pozwanego strajkiem głodowym ?"
Rozstrzygając powyższe zagadnienie prawne Sąd Najwyższy w uchwale z 16
grudnia 2004 r., II PZP 12/04 (OSNP 2005 nr 9, poz. 122) stwierdził, że: ,,uzyskanie
przez pracownika przyrostu wynagrodzenia za pracę wyższego od kwoty wzrostu
określonej w art. 4a ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz zmianie
niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) zaspokaja jego roszczenie o
podwyżkę wynagrodzenia w kwocie wynikającej z tego przepisu także wówczas, gdy
pracodawca - Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej był zobowiązany do
podwyższenia wynagrodzeń pracowników na podstawie porozumienia zbiorowego
zawartego w roku 2000 z zakładowymi organizacjami związkowymi reprezentującymi
pracowników tego zakładu."
Rozpoznając sprawę po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przez Sąd
Najwyższy, Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejo-
nowy i uznał je za własne. Dokonał jednak odmiennej oceny prawnej stanu faktycz-
nego sprawy i w rezultacie, w zaskarżonym wyroku, uwzględnił apelację strony po-
zwanej, oddalając roszczenia powódki. Zdaniem Sądu Okręgowego zasadny okazał
się zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców przez jego
błędną wykładnię. Twierdzenie apelującego, że biorąc pod uwagę wykładnię funkcjo-
nalną art. 4a ustawy oraz kontekst społeczny, w jakim doszło do uchwalenia ustawy
z dnia 22 grudnia 2000 r. i podpisania przez pozwanego porozumienia o podwyżce
wynagrodzeń, stwierdzić należy, że cel obydwu regulacji był taki sam - przyznanie
pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej podwyżek
wynagrodzeń i doprowadzenie do zakończenia akcji strajkowej prowadzonej na
szczeblu ogólnokrajowym, jak i u pozwanego, jest w pełni uzasadnione. Jak bowiem
wskazał Sąd Najwyższy w podjętej uchwale, dla realizacji tego celu obojętne jest, w
jaki sposób doszło do podwyższenia wynagrodzeń pracowników - czy nastąpiło to na
podstawie ustawy, czy też na podstawie wcześniej zawartego przez pracodawcą po-
rozumienia. Istotne jest jedynie, aby podwyżka wynagrodzenia nie była mniej ko-
rzystna dla danego pracownika niż podwyżka zapewniona art. 4a ustawy. Jak bo-
wiem słusznie wskazał Sąd Najwyższy porozumienie kończące spór zbiorowy, przy-
znające poszczególnym stronom stosunku pracy prawa i obowiązki, jest porozumie-
niem zbiorowym, o którym mowa w art. 9 § 1 k.p. i jako takie stanowi swoiste źródło
prawa pracy. Nie ulega wątpliwości, że takim porozumieniem jest Porozumienie,
które było podstawą uzyskania przez pracowników, w tym przez powódkę, podwyżki
wynagrodzenia od 1 grudnia 2000 r. Kierując się zasadą korzystności określoną w
art. 9 § 2 k.p. i porównując w sposób wskazany przez Sąd Najwyższy w uchwale
obie regulacje - ustawową i zawartą w Porozumieniu - należy wysnuć wniosek, że w
odniesieniu do powódki podwyżka przyznana jej Porozumieniem w łącznej kwocie
391,55 zł od 1 grudnia 2000 r. jest dla niej korzystniejsza niż należna jej z mocy
ustawy w kwocie 203 zł od 1 stycznia 2001 r. i 313 zł od 1 stycznia 2002 r. Wobec
powyższego uznać należy, że dla powódki, zgodnie z zasadą korzystności, Porozu-
mienie, a nie art. 4a ustawy stanowi podstawę roszczeń o podwyżkę wynagrodzenia
za pracę w latach 2001 i 2002. Tak określone roszczenie zostało zaspokojone przez
pracodawcę, a powódce nie przysługuje dalsze roszczenie oparte na podstawie art.
4a ustawy o negocjacyjnym systemie. Zgodnie bowiem z podjętą w niniejszej spra-
wie uchwałą Sądu Najwyższego uzyskanie przez pracownika przyrostu wynagrodze-
nia za pracę wyższego od kwoty wzrostu określonej w art. 4a ust. 1 lub 2 ustawy za-
spokaja jego roszczenie o podwyżkę wynagrodzenia w kwocie wynikającej z tego
przepisu także wówczas, gdy pracodawca (Samodzielny Publiczny Zakład Opieki
Zdrowotnej) był zobowiązany do podwyższenia wynagrodzeń pracowników na pod-
stawie porozumienia zbiorowego zawartego w roku 2000 z zakładowymi organiza-
cjami związkowymi reprezentującymi pracowników tego zakładu.
Skoro zatem prawidłowo dokonana wykładnia art. 4a ustawy w kontekście za-
sad prawa pracy, a zwłaszcza zasady korzystności określonej w art. 9 § 2 k.p., do-
prowadziła do uwzględnienia apelacji pozwanego, nie było potrzeby odnoszenia się
do konieczności zastosowania w niniejszej sprawie art. 8 k.p., który miał być, zda-
niem pozwanego, podstawą oddalenia roszczeń powódki. Przepis ten może stanowić
podstawę rozstrzygnięcia jedynie w wyjątkowych przypadkach, w których podstawą
oddalenia roszczenia nie może być żaden inny przepis prawa regulujący dany stosu-
nek.
W skardze kasacyjnej powódka zaskarżyła w całości wyrok Sądu Okręgowego
wskazując jako jej podstawę naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie w związku z
art. 9 § 2 k.p., przez przyjęcie wykładni funkcjonalnej wymienionego wyżej art. 4a
wymienionej ustawy, dodanego ustawą Lex 203, prowadzącej do wniosku, że wyni-
kające z niej od 1 stycznia 2001 r. prawo powódki do dodatkowego wynagrodzenia,
jako mniej korzystne (w oparciu o art. 9 § 2 k.p.) od wynagrodzenia uzyskanego
przez powódkę na skutek Porozumienia, zostało w całości zaspokojone w zakresie
objętym powództwem podwyżką wewnątrzzakładową zastosowaną od 1 grudnia
2000 r.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jego zmianę poprzez uwzględnienie po-
wództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jego
zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w części obejmującej kwoty wynagrodze-
nia powódki po 110 zł miesięcznie począwszy od 1 stycznia 2002 r. z odsetkami
ustawowymi od kwot miesięcznych po 110 zł za każdy miesiąc począwszy od 11 lu-
tego 2002 r co do pierwszej kwoty i od jedenastego każdego miesiąca co do dal-
szych kwot.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, ponieważ nie ma uzasadnionych pod-
staw. W uzasadnieniu podstaw skargi kasacyjnej pełnomocnik powódki wskazał, że:
1) zastosowana przez Sąd Okręgowy zasada korzystności (art. 9 § 2 k.p.), jako re-
guła wyboru przepisu prawa pracy, który powinien stanowić podstawę podwyżki
(wzrostu) wynagrodzenia powódki, nie znajduje zastosowania, ponieważ Porozumie-
nie, zawarte 2 listopada 2000 r., weszło w życie 1 grudnia 2000 r., a ustawa Lex 203
weszła w życie 1 stycznia 2001 r. oraz inny był cel przyjęcia tych aktów; 2) Sąd
Okręgowy nie uwzględnił prawa powódki do podwyżki ustawowej za rok 2002 i pomi-
nął zasadę dwuetapowości podwyżek przewidzianych w art. 4a ust. l i 2 ustawy. Po-
wódka w 2002, 2003. 2004 i w 2005 r. nie otrzymała żadnej podwyżki gwarantowanej
jej ustawą (art. 4a ust. 1 i 2), podczas gdy strona pozwana winna była wypłacać
wynagrodzenie w wysokości powiększonej o przyrost wynagrodzenia za rok 2001 i
2002 także w 2003 r. i latach następnych; 3) Sąd Okręgowy nieprawidłowo zastoso-
wał sentencję uchwały Sądu Najwyższego z 16 grudnia 2004 r., ponieważ przyjął, że
'powódka uzyskała wzrost wynagrodzenia przyznany jej porozumieniem zbiorowym
w ,,łącznej kwocie 391,55 zł" (?) nie zaś w wysokości określonej w porozumieniu
zakładowym z 27 listopada 2000 r. - 250 zł. Wliczanie w skład kwoty wynagrodzenia
porównywanego z kwotą podwyżki ustawowej, dodatków za pracę w godzinach nad-
liczbowych, nocnych, święta jako uzależnionych od faktycznie przepracowanych
liczby godzin jest całkowicie nieuprawnione.
Pierwszy z wymienionych wyżej zarzutów jest polemiką z podstawowymi te-
zami podjętej w związku z rozpatrywaną sprawą uchwały Sądu Najwyższego z 16
grudnia 2004 r. Uchwała ta wiąże w niniejszym postępowaniu zarówno Sąd Okręgo-
wy, jak i Sąd Najwyższy (art. 390 § 2 k.p.c.). W jej uzasadnieniu Sąd Najwyższy
stwierdził między innymi, że zawarta w art. 9 § 2 k.p. zasada korzystności, jako re-
guła rozstrzygania kolizji między normami prawa pracy zamieszczonymi w różnych
aktach prawnych, znajduje zastosowanie także do rozstrzygnięcia rozpoznawanego
zagadnienia prawnego. Jeżeli bowiem porozumienie zbiorowe zawarte w 2000 r.
pomiędzy pracodawcą - samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej a
zakładowymi organizacjami związkowymi reprezentującymi pracowników tego zakła-
du ustaliło, w związku z protestem pracowników domagających się wzrostu wyna-
grodzeń w służbie zdrowia, podwyżki wynagrodzeń mające obowiązywać także w
roku następnym (2001), to uregulowało ono uprawnienie pracowników zakładu do
podwyżki wynagrodzenia, analogiczne do uprawnienia będącego przedmiotem art.
4a ustawy o negocjacyjnym systemie. W samej uchwale Sąd Najwyższy rozstrzy-
gnął, że uzyskanie przez pracownika przyrostu wynagrodzenia za pracę wyższego
od kwoty wzrostu określonej w art. 4a ust. 1 lub 2 ustawy o negocjacyjnym systemie
zaspokaja jego roszczenie o podwyżkę wynagrodzenia w kwocie wynikającej z tego
przepisu także wówczas, gdy pracodawca (Samodzielny Publiczny Zakład Opieki
Zdrowotnej) był zobowiązany do podwyższenia wynagrodzeń pracowników na pod-
stawie porozumienia zbiorowego zawartego w roku 2000 z zakładowymi organiza-
cjami związkowymi reprezentującymi pracowników tego zakładu. Ponadto Sąd Naj-
wyższy podkreślił, że podwyżka należna na podstawie takiego porozumienia jest dla
pracowników korzystniejsza także z tego względu, że otrzymali ją, nie tylko w kwocie
wyższej, niż wynikająca z art. 4 a ustawy, lecz również uzyskali ją wcześniej, co w
przypadku świadczeń pieniężnych jest z natury rzeczy bardziej korzystne. W tej sy-
tuacji opieranie rozważanego zarzutu na wykładni przepisów innej niż dokonana
przez Sąd Najwyższy w uchwale jest nie do przyjęcia.
Podobnie nietrafny jest drugi z podniesionych w skardze zarzutów. Z uzasad-
nienia zaskarżonego wyroku wyraźnie wynika, że Sąd oceniając podwyżkę wynagro-
dzenia uzyskaną przez powódkę wskutek realizacji porozumienia brał pod uwagę
także rok 2002. Sąd Okręgowy wyraźnie stwierdził: ,,Kierując się zasadą korzystności
określoną w art. 9 § 2 k.p. i porównując w sposób wskazany przez Sąd Najwyższy w
uchwale obie regulacje - ustawową i tę zawartą w porozumieniu zbiorowym, należy
wysnuć wniosek, że w odniesieniu do powódki podwyżka przyznana jej porozumie-
niem zbiorowym w łącznej kwocie 391,55 zł od dnia 1 grudnia 2000 r. jest dla niej
korzystniejsza niż należna jej z mocy ustawy w kwocie 203 zł od 1 stycznia 2001 r. i
313 zł od 1 stycznia 2002 r. Wobec powyższego uznać należy, iż dla powódki, zgod-
nie z zasadą korzystności, regulacja porozumienia zbiorowego z dnia 27 listopada
2000 r., a nie art. 4a ustawy stanowi podstawę roszczeń o podwyżkę wynagrodzenia
za pracę w latach 2001 i 2002." Mało jasne są natomiast twierdzenia strony skarżą-
cej odnośnie do obowiązku strony pozwanej zapłaty zwiększonego wynagrodzenia w
latach 2003 i następnych. Z ustaleń faktycznych przyjętych w podstawie zaskarżone-
go wyroku, którymi Sąd Najwyższy jest związany i których skarga kasacyjna nie kwe-
stionuje, nie wynika, aby powódka nie otrzymywała w tym okresie wynagrodzenia
podwyższonego zgodnie z porozumieniem, a więc w wysokości wyższej od gwaran-
towanej ustawą. Należy też przypomnieć, że - jak wynika z uchwały siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2004 r., I PZP 8/04 (OSNP 2005 nr 8, poz. 105) - po-
cząwszy od 1 stycznia 2003 r., gwarantowane ustawą o negocjacyjnym systemie
wynagrodzenie pracowników samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej ogranicza
się do kwoty stanowiącej sumę przyrostów wynagrodzenia wynikających z art. 4a
ust. 1 i 2 ustawy i najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, określonego w
rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 stycznia 1998 r. w spra-
wie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników (Dz.U. Nr 16, poz. 74), w
brzmieniu nadanym przez § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 22 grudnia 2000 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie najniższego wyna-
grodzenia za pracę pracowników (Dz.U. Nr 121, poz. 1308).
Odnośnie do trzeciego zarzutu, należy stwierdzić, że do kwoty podwyżki wy-
nagrodzenia przysługującej pracownikowi na podstawie art. 4a ustawy o negocjacyj-
nym systemie, a tym samym także porównywanego z nim wynagrodzenia uzyskiwa-
nego na podstawie Porozumienia, nie wlicza się części wynagrodzenia należnej mu z
tytułu pracy w godzinach wykraczających poza pełny wymiar czasu pracy. Przepis
art. 4a ust. 1 i 2 ustawy o negocjacyjnym systemie stanowi bowiem o obowiązku pra-
codawcy zwiększenia w 2001 r. i w 2002 r. ,,przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu
wszystkich składników wynagrodzenia" co najmniej o kwoty określone we wskaza-
nych przepisach. Powołane przepisy mówią więc jasno o ,,wynagrodzeniu w przeli-
czeniu na pełny wymiar czasu pracy". W tym zakresie należy więc się zgodzić z
twierdzeniami zawartymi w skardze. Jednocześnie jednak pełnomocnik powódki
ogranicza się jedynie do ogólnego twierdzenia, że Sąd Okręgowy zaliczył do wzrostu
jej wynagrodzenia, między innymi także dodatki za godziny nadliczbowe. Zarzut ten
nie znajduje jednak potwierdzenia w wiążących Sąd Najwyższy ustaleniach przyję-
tych w podstawie faktycznej zaskarżonego wyroku, a pełnomocnik skarżącej ani nie
wysuwa zarzutów procesowych, ani nawet nie wyjaśnia bliżej, z jakich faktów wywo-
dzi swoje twierdzenie i nie wskazuje, w jaki sposób ewentualne wliczenie wynagro-
dzenia za pracę wykraczającą poza normalny czas pracy wpłynęło na zasadność
roszczeń powódki. Z tych powodów zarzut ten nie poddaje się weryfikacji w niniej-
szym postępowaniu kasacyjnym.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814 k.p.c. orzekł jak w
sentencji.
========================================