Wyrok z dnia 11 stycznia 2008 r.
I UK 191/07

W ocenie niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie uwzględnia
się kwalifikacji nabytych wiele lat przed wystąpieniem ryzyka ubezpieczenio-
wego i dotyczących zawodu, do wykonywania którego ubezpieczony nie był
nigdy zdolny z przyczyn zdrowotnych.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Józef Iwulski, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 stycznia
2008 r. sprawy z odwołania Stanisława C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Spo-
łecznych-Oddziałowi w B.-B. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, na skutek skargi
kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19
grudnia 2006 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d ni e n i e

Decyzją z dnia 28 kwietnia 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział
w B.-B. wstrzymał wnioskodawcy Stanisławowi C. rentę z tytułu niezdolności do
pracy z ogólnego stanu zdrowia począwszy od 1 kwietnia 2004 r. - powołując się w
uzasadnieniu na orzeczenie lekarza - orzecznika z dnia 8 kwietnia 2004 r., który
stwierdził, że jest on osobą zdolną do pracy.
We wniesionym odwołaniu Stanisław C. zażądał zmiany decyzji organu rento-
wego z dnia 28 kwietnia 2004 r. poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu nie-
zdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2004 r. W uzasadnieniu odwołania stwierdził,
iż występujące w jego organizmie schorzenia uniemożliwiają mu wykonywanie pracy
blacharza-dekarza, pracy na wysokości.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku Białej wyro-
kiem z dnia 10 grudnia 2004 r. [...] oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że Stani-
sław C., będący z zawodu stolarzem, blacharzem - dekarzem, portierem, nabył w
oparciu o decyzję organu rentowego z dnia 22 sierpnia 1997 r. prawo do renty z ty-
tułu III grupy inwalidzkiej od 13 lipca 1997 r. z powodu stłuczenia mózgu, zmian zwy-
rodnieniowych kręgosłupa z dyskopatią szyjną i lędźwiową i przewlekłego zespołu
bólowego kręgosłupa. ZUS-Oddział w B.-B. wypłacał wnioskodawcy świadczenie
rentowe nieprzerwanie do 28 lutego 2003 r. Orzeczeniem z dnia 30 października
2003 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku-Białej
zmienił decyzję organu rentowego z dnia 4 kwietnia 2003 r. i przyznał ubezpieczo-
nemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 marca 2003 r. do 31
marca 2004 r. w oparciu o ustalenia wypływające z opinii biegłego neurologa Renaty
M.-J. Dnia 29 marca 2004 r. wnioskodawca Stanislaw C. wystąpił do organu rento-
wego o przyznanie mu prawa do renty od dnia 1 kwietnia 2004 r., ZUS-Oddział w B.-
B. skierował ubezpieczonego do lekarza-orzecznika, który w orzeczeniu z dnia 8
kwietnia 2004 r. przyjął, że choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z dyskopatią na wy-
sokości C5/C6 i C6/C7 oraz na wysokości L4/L5 i L 5/S1, stan po urazie twarzocza-
szki, przewlekła obturacyjna choroba płuc bez niewydolności wentylacyjnej i odde-
chowej, niezborność nadwzroczna obu oczu z niedowidzeniem oka prawego, zez
zbieżny naprzemienny i oczopląs poziomy nie ograniczają możliwości zarobkowych
ubezpieczonego; jest on osobą zdolną do pracy.
Na podstawie opinii biegłego pulmunologa Sąd Okręgowy ustalił, że odwołują-
cy się w przeszłości chorował na gruźlicę płuc, która obecnie jest wyleczona. Obec-
nie w płucach brak zmian. Stwierdzony u niego przewlekły nieżyt oskrzeli nie po-
zwala jednak na przyjęcie, że wnioskodawca utracił w znacznym stopniu zdolność do
pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Stan narządu oddechowego nie
pozwala przyjąć, iż odwołujący się jest osobą o częściowej niezdolności do pracy. Na
podstawie opinii biegłego reumatologa ustalono, że zwyrodnienia kręgosłupa szyjne-
go i lędźwiowego nie upośledzają czynności narządu ruchu i nie powodują niezdol-
ności do pracy. Z kolei na podstawie opinii biegłego okulisty ustalono, że astygma-
tyzm nadwzroczny obu oczu z niedowidzeniem prawego oka, wada wrodzona - zez
zbieżny naprzemienny - zwłaszcza prawego oka, wada wrodzona - oczopląs pozio-
my - pozwalają przyjąć, iż ubezpieczony jest osobą o częściowej niezdolności do
pracy, od dzieciństwa, bez pogorszenia niezdolności do pracy w okresie świadczenia
pracy. Odwołujący się został źle zakwalifikowany do pracy w charakterze dekarza -
blacharza. Z racji tego, iż ubezpieczony przez ostatnie 14 lat świadczył pracę jako
portier, jest osobą zdolną do pracy w tym charakterze. Natomiast choroba zwyrod-
nieniowa kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego z dyskopatią lędźwiowo -
krzyżową i stan po urazie twarzoczaszki pozwalają - zdaniem Sądu Okręgowego -
przyjąć, że wnioskodawca Stanisław C. jest osobą zdolną do pracy z punktu widze-
nia neurologicznego. Za takim ustaleniem przemawia prawidłowa ruchomość kręgo-
słupa z zaznaczonymi śladowo objawami korzeniowymi po lewej stronie, która jed-
nak w ostateczności nie powoduje dysfunkcji kończyn dolnych i objawów niewydol-
ności narządu ruchu w stopniu uniemożliwiającym ubezpieczonemu wykonywanie
pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Sąd Okręgowy oparł się w całości na opiniach biegłych sądowych, co do braku
istnienia u ubezpieczonego niezdolności do pracy koniecznej do uwzględnienia od-
wołania. W ocenie Sądu żadna ze stron postępowania nie zakwestionowała skutecz-
nie wniosków końcowych wypływających z tych źródeł dowodowych, co pozwoliło
Sądowi uznać sprawę za wyjaśnioną do stanowczego rozstrzygnięcia. Sąd podkre-
ślił, że autorzy opinii to lekarze nie tylko o wysokich kwalifikacjach zawodowych, ale
również posiadający spore doświadczenia zawodowe, zwłaszcza w sporządzaniu
opinii w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd rozpoznając odwołanie
ubezpieczonego oddalił wnioski dowodowe odwołującego się o dopuszczenie dowo-
du z opinii biegłych okulisty i neurologa, ,,z powodu wyjaśnienia podstawowej prze-
słanki w sprawie, którą było istnienie u odwołującego się takiego rozstroju zdrowia,
który uzasadniałby przypisanie mu niezdolności do pracy, z uwagi na okresowość
poprzedniego świadczenia rentowego". Zgodnie bowiem z art. 134 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) organ rentowy wstrzymuje wypłatę
świadczenia, jeżeli powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie lub ustanie
prawa do niego. Ustawową definicję niezdolności do pracy zawiera art. 12 tej ustawy,
zgodnie z którym niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do pracy za-
robkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdol-
ności do pracy po przekwalifikowaniu. W dalszych jednostkach redakcyjnych przepis
ten rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy: częściową i całkowitą. Oznacza to,
że wystarczającą przesłanką do przyznania renty wnioskodawcy byłby fakt, że jest
on osobą co najmniej o częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i utracił w znacznym
stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przepro-
wadzone postępowanie dowodowe wykluczyło ustalenie tej przesłanki.
Apelację od powyższego wyroku wniósł ubezpieczony.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyro-
kiem z dnia 19 grudnia 2006 r. [...] oddalił apelację. Sąd Apelacyjny ustalił, że ubez-
pieczony od lipca 1997 r. zaliczany był do III grupy inwalidów, a następnie do osób
częściowo niezdolnych do pracy, z powodu stanu po upośledzeniu mózgu - cerebra-
stenii pourazowej, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z dyskopatią szyjno-Iedź-
wiową, skrzywienia kręgosłupa i przewlekłego zespołu bólowego. Prawo do renty na
okres do 31 marca 2004 r. przyznał mu Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 30 października 2003 r. [...], dokonu-
jąc ustaleń o występowaniu u niego częściowej niezdolności do pracy w oparciu o
opinię biegłego specjalisty neurologa dr n. med. Renaty M.-J., która częściową, okre-
sową (do dnia 31 marca 2004 r.) niezdolność do pracy ubezpieczonego uznała przy
rozpoznaniu nasilonych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych i podrażnieniowych
oraz stanu po wstrząśnieniu mózgu z objawami patologicznymi. Ponieważ wydana w
postępowaniu pierwszoinstancyjnym opinia biegłego neurologa Jacka S. nie wyja-
śniła dokładnie na czym polega poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego, którego
biegły uznał obecnie za zdolnego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifi-
kacji, a z kolei opinia biegłej w zakresie okulistyki Teresy S.-D. nie odnosiła się w
sposób wnikliwy do kwestii wystąpienia u ubezpieczonego w okresie zatrudnienia
istotnego pogorszenia stanu narządu wzroku, przy ustaleniu występowania schorze-
nia narządu wzroku od dzieciństwa, Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowo-
dowe zasięgając (dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i związanej z nim zdol-
ności do pracy) wiadomości specjalnych jeszcze innych biegłych: specjalisty chorób
oczu oraz zespołu biegłych: neurologa i ortopedy - traumatologa.
Sąd Apelacyjny ustalił, że występujące u ubezpieczonego w przebiegu scho-
rzeń: dolegliwości w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i lędź-
wiowego z dyskopatią lędźwiowo-krzyżową, bólów wielostawowych, przebytego
urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, zespołu móżdżkowego lewostronnego o nie-
wielkim nasileniu objawów i niedowidzenia oczu, nie powodują obecnie jego nie-
sprawności uniemożliwiającej pracę zgodną z kwalifikacjami, z tym, że nie powinien
on pracować na wysokości. Choć w przeszłości rozpoznawana była u niego cerebra-
stenia pourazowa, obecnie nie ma wyraźnych objawów ze strony ośrodkowego
układu nerwowego poza móżdżkowymi polegającymi na nieznacznej niezborności
kończyn lewych oraz oczopląsie. Stan psychiczny nie zdradza wyraźnych nieprawi-
dłowości, a objawy będące konsekwencją dyskopatii w odcinku szyjnym i lędźwio-
wym obecnie nie występują. Dolegliwości ze strony kolan są najpewniej spowodowa-
ne uszkodzeniem łękotki, co może być leczone operacyjnie. W ocenie Sądu Apela-
cyjnego, nie pozostaje w sprzeczności z opiniami biegłych opinia biegłego neurologa
dr n. med. Renaty M.-J., skoro biegła ta wskazywała na okresowy charakter niezdol-
ności do pracy ubezpieczonego związanej z występującymi wówczas u niego ce-
chami zespołów korzeniowych ubytkowych i podrażnieniowych, a zatem przewidy-
wała możliwość poprawy stanu jego zdrowia po dniu 31 marca 2004 r.
Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że kontrolą Sądów obu instancji w niniejszym
postępowaniu objęta jest decyzja organu rentowego z dnia 28 kwietnia 2004 r., a
zatem okoliczności wskazywane w piśmie procesowym skarżącego z dnia 14 grudnia
2006 r. (pogorszenie stanu zdrowia, z czym związana ma być konieczność sterydote-
rapii od czerwca 2006 r.), nie mogą mieć wpływu na ocenę stanu jego zdrowia wy-
stępującego w kwietniu 2004 r. Natomiast celem hospitalizacji ubezpieczonego w
Szpitalu Klinicznym [...] Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Reumatologii A.M. w
czerwcu 2006 r. była diagnostyka w kierunku reumatoidalnego zapalenia stawów i
wykazała ona brak podstaw do rozpoznania tego schorzenia. Istotne jest też, że
wszyscy biegli wydali opinie w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonego i związa-
nej z nim zdolności do pracy po uprzednim badaniu przedmiotowym ubezpieczo-
nego, uwzględniając wyniki przeprowadzonego badania.
Na podstawie opinii biegłej specjalisty chorób oczu Marioli P. (opinia z dnia 24
czerwca 2006 r.) Sąd Apelacyjny ustalił, że ubezpieczony z powodu wrodzonej wady
wzroku - zeza zbieżnego naprzemiennego z niedowidzeniem oka prawego - nie po-
winien być nigdy zakwalifikowany do pracy blacharza-dekarza, wykonywanej na wy-
sokości. W okresie zatrudnienia, w szczególności wskutek wypadku, któremu uległ w
1987 r. nie doszło do istotnego pogorszenia stanu narządu wzroku. Stwierdzony od
urazu w 1987 r. oczopląs mógł obok wady wzroku istnieć od urodzenia, ale z powodu
braku dowodu na to w dokumentacji nie można wykluczyć podłoża urazowego tego
schorzenia. Niezdolność do pracy w zawodzie dekarza-blacharza wynika jednak z
wrodzonej wady wzroku, a oczopląs jest tylko dopełnieniem tego stanu. W 1997 r.
wystąpiło dodatkowo niewielkie pogorszenie ostrości wzroku oka lewego, co może
być przeciwwskazaniem do pracy przy maszynach w ruchu. Z wyjątkiem pracy na
wysokości, ubezpieczony jest zdolny do każdej innej pracy niewymagającej widzenia
obuocznego.
Mimo zastrzeżeń zgłoszonych przez skarżącego do opinii biegłej Marioli P.,
nie uznając ich zasadności, Sąd Apelacyjny ocenił opinię tę jako w pełni miarodajną,
mając na uwadze fachowość autorki, wyjątkową wnikliwość w analizie dokumentacji
lekarskiej dotyczącej całego okresu leczenia przez ubezpieczonego schorzenia na-
rządu wzroku, a także jej zbieżność z opinią biegłej Teresy S.-D. badającej ubezpie-
czonego na zlecenie Sądu pierwszej instancji, a także z opinią biegłej specjalisty
okulisty Haliny M., w której biegła ta uznała, że ubezpieczony nie utracił w znacznym
stopniu zdolności do pracy. Ze względu na stan wzroku jest trwale niezdolny do
pracy w zawodzie blacharza-dekarza, ale może wykonywać każdą pracę niewyma-
gającą precyzyjnego widzenia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wszystkie wydane w
sprawie opinie biegłych, (także opinia biegłego pulmonologa) dostarczyły wiadomości
specjalnych w zakresie niezbędnym do prawidłowego wyrokowania w sprawie, stąd
wnioski dowodowe ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych bie-
głych sądowych w zakresie neurologii, okulistyki, ortopedii-traumatologii i reumatolo-
gii, Sąd uznał za nieuzasadnione potrzebą procesową i oddalił je.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, rodzaj dotychczas wykonywanych przez ubez-
pieczonego prac (np. portiera-rewidenta przez okres blisko 13 lat, stolarza - także
przy ręcznym wyrobie galanterii drewnianej) oraz okoliczność, iż zawodu blacharza-
dekarza wyuczył się on mimo występujących z powodu stanu narządu wzroku prze-
ciwwskazań do wykonywania tego zawodu, przemawiają za uznaniem, że pracy
zgodnej z poziomem posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji, o których
mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o FUS, nie można ograniczać do pracy blacharza-de-
karza. Tym samym spowodowany stanem zdrowia brak możliwości wykonywania
pracy na wysokości oraz prac wymagających dobrego obuocznego widzenia (precy-
zyjnych), przy występowaniu także przeciwwskazań do pracy przy maszynach będą-
cych w ruchu, nie stanowi o znacznym ograniczeniu zdolności ubezpieczonego do
pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji, czyli o jego niezdol-
ności do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o FUS, warunkującej prawo do docho-
dzonego przez niego świadczenia. Sąd Apelacyjny ustalił, że pracę w zawodzie bla-
charza-dekarza ubezpieczony wykonywał od 26 września 1980 r. do 15 grudnia 1981
r., a następnie (przed nabyciem uprawnień rentowych) od 18 grudnia 1981 r. do 30
listopada 1993 r. pracował jako portier-rewident, zaś później do 31 maja 1998 r. jako
pomoc stolarza przez 6 miesięcy wykonywał pracę chałupnicza związaną z ręczną i
mechaniczną obróbka drewna.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego został zaskarżony w całości przez ubez-
pieczonego skargą kasacyjną, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 10 grudnia
2004 r. [...] i orzeczenie zmiany decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału
w B.-B. z dnia 28 kwietnia 2004 r. [...] i przyznanie odwołującemu się prawa do renty
stałej z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2004 r., ewentual-
nie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i poprzedzającego go wyroku Sądu
Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 10 grudnia 2004 r. [...] i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej z pozostawieniem
temu Sądowi do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Skarga kasacyjna została oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego
przez błędną wykładnię art. 12 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. - o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353 ze zm.), polegającą na przyjęciu, że odwołujący się nie utracił w znacznym
stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, pomimo
tego że stan zdrowia uniemożliwia mu wykonywanie prac na wysokości, prac wyma-
gających dobrego obuocznego widzenia oraz prac przy maszynach będących w ru-
chu, a odwołujący się jest z zawodu blacharzem - dekarzem, zatrudnionym w ostat-
nim czasie na stanowisku portiera - rewidenta oraz w charakterze pomocy stolarza i
chałupnika - stolarza.

Sąd Najwyższy, zważył co następuje:

Podstawa skargi kasacyjnej okazała się nieuzasadniona. Sąd Apelacyjny nie
dokonał błędnej wykładni art. 12 ust 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a w szczególności nie przyjął
niewłaściwego rozumienia przesłanki uzasadniającej nabycie prawa do świadczenia
rentowego polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z
poziomem posiadanych kwalifikacji. Stosowanie przepisu art. 12 ust. 3 należy od-
nieść do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, który jest wiążący dla Sądu Naj-
wyższego (art. 39813 § 2 k.p.c.). Oba Sądy orzekające w tej sprawie prowadziły
wielowątkowe i obszerne postępowanie dowodowe i ustaliły, że ubezpieczony po
przeszkoleniu w ramach OHP nabył kwalifikacje blacharza-dekarza. W tym zawodzie
pracował jednak tylko przez ponad rok, a następnie przez kilkanaście lat -przed wy-
stąpieniem u niego okresowej, częściowej niezdolności do pracy - wykonywał pracę
portiera-rewidenta i prace stolarskie. Ustalono ponadto, że ubezpieczony z uwagi na
wrodzoną wadę wzroku nigdy nie był zdolny do pracy w zawodzie blacharza-dekarza
związanej z robotami na wysokości. Tylko prac na wysokości i przy maszynach w
ruchu nie może on wykonywać, według stanu zdrowia ustalonego dla dnia wydania
zaskarżonej decyzji organu rentowego. W świetle tych ustaleń usprawiedliwiony jest
wniosek o tym, że poziom kwalifikacji w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emerytu-
rach i rentach nie obejmuje w przypadku ubezpieczonego zawodu blacharza - deka-
rza. Sąd Najwyższy przyjmował wprawdzie w swym orzecznictwie, że poziom kwalifi-
kacji dotyczy także umiejętności nabytych poprzez odbycie kursów i szkoleń a nie
tylko poziomu wykształcenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006
r., I UK 103/06, OSNP 2007 nr 17-18, poz. 261), jednakże sytuacja ubezpieczonego
jest odmienna od będącej przedmiotem analizy w tamtej sprawie. Odmienność ta
wyraża się w bardzo krótkim czasie wykonywania wyuczonego zawodu, długim okre-
sem, jaki upłynął od jego wykonywania, podczas którego ubezpieczony zarobkował
w inny sposób i braku zdolności do wykonywania zawodu blacharza dekarza również
przed pogorszeniem się jego stanu zdrowia uzasadniającym okresową częściową
niezdolność do pracy (od urodzenia). Trzeba bowiem podkreślić, że ryzyko ubezpie-
czeniowe w zakresie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy obejmuje utratę
możliwości zarobkowania przy wykonywaniu pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji
na skutek dysfunkcji organizmu. Nie obejmuje ono niemożności zarobkowania w za-
wodzie, do wykonywania którego ubezpieczony nigdy nie był zdolny z uwagi na wro-
dzoną wadę a w którym pracował krótko i na długi czas przed okresowym pogorsze-
niem się jego stanu zdrowia. W tych okolicznościach słuszny był wniosek prezento-
wany w zaskarżonym orzeczeniu o niespełnieniu przez ubezpieczonego koniecznej
przesłanki do uzyskania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w postaci
niezdolności (w znacznym stopniu) do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwa-
lifikacji. Wniosek ten został wyprowadzony po dokonaniu prawidłowej wykładni art.
12 ust 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Z tych przyczyn skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c.
========================================