Wyrok z dnia 4 września 2007 r.
I PK 96/07

Niepełne wykorzystanie przez pracowników ośrodka wczasowo-wypo-
czynkowego wydzierżawionego przez pracodawcę innej osobie nie oznacza, że
traci on charakter środka trwałego służącego działalności socjalnej w rozumie-
niu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu
świadczeń socjalnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera, Sędziowie SN: Józef Iwulski,
Herbert Szurgacz (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 września
2007 r. sprawy z powództwa Międzyzakładowej Organizacji Związkowej NSZZ ,,Soli-
darność" Zakładów Odzieżowych ,,B." SA i spółek zależnych w B. przeciwko Zakła-
dom Odzieżowym ,,B." SA w B. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej strony powo-
dowej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ka-
towicach z dnia 20 lipca 2006 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach do ponownego rozpoznania i
orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2005 r. Sąd Rejonowy w Bytomiu oddalił powódz-
two MOZ NSZZ ,,Solidarność" Zakładów Odzieżowych B. SA i spółek zależnych
przeciwko Zakładom Odzieżowym Bytom SA w B. o zobowiązanie pozwanego do
wpłacenia na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwoty 600 tys. zł
z tytułu sprzedaży Ośrodka Wczasowego ,,I." w R.
Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 26 maja 1992 r., pozwana zawarła ze Zdzi-
sławem M. umowę dzierżawy Ośrodka Wczasowego ,,I." w R. Z paragrafu 2 umowy
wynikał obowiązek wydzierżawiającego do użytkowania przedmiotu dzierżawy zgod-
nie z jego przeznaczeniem, w szczególności do świadczenia usług wczasowo-wypo-
czynkowych, hotelowo-gastronomicznych, turystycznych, a także dla prowadzenia
działalności handlowej, wynajmu pomieszczeń na cele produkcyjno-handlowo-usłu-
gowe, usług transportowych. Dzierżawca zobowiązany był do płacenia wydzierża-
wiającemu czynszu dzierżawy w miesięcznych ratach w wysokości corocznie ustalo-
nej pomiędzy stronami, a także (§ 5 umowy) do zarezerwowania co roku załodze
Spółki określonej ilości miejsc wczasowych po cenach uwzględniających jedynie
koszty własne dzierżawy, bez zysku. Nadto dzierżawca zobowiązany był do zaspo-
kajania innych potrzeb wydzierżawiającego w pierwszej kolejności w zakresie wycie-
czek, usług hotelowo-żywieniowych, w terminie i na warunkach wzajemnie uzgodnio-
nych. Z kolei w paragrafie 4 dzierżawca zobowiązał się do prowadzenia działalności i
eksploatacji obiektu na dotychczasowym poziomie, a w szczególności do prowadze-
nia działalności wczasowej, utrzymania obiektu w stałej sprawności technicznej, wy-
konywania remontów, modernizacji i wymiany zniszczonego wyposażenia.
W dniu 10 czerwca 2003 r. pozwana sprzedała Rafałowi J. prawo użytkowania
wieczystego działki gruntu oraz prawo własności posadowionych na tej działce bu-
dynków i budowli stanowiących część Ośrodka Wczasowego ,,I." Zakładów Odzie-
żowych ,,B." SA w R. za cenę 600.000 zł. Ośrodek Wczasowy ,,I." zakupiony został
przez poprzednika prawnego pozwanej w 1982 r. Od tego czasu służył celom organi-
zacji wypoczynku letniego dla pracowników oraz dzieci pracowników Zakładów
Odzieżowych ,,B.". W okresie przed zawarciem umowy dzierżawy w 1992 r., ośrod-
kiem kierował zatrudniany przez pozwaną w oparciu o umowę o pracę pracownik,
który na terenie ośrodka przebywał cały rok, pomimo że wypoczynek organizowany
był zasadniczo od czerwca do września, a poza tym okresem jedynie sporadycznie,
w postaci dwu, trzydniowych wycieczek. Ośrodek w R. nigdy nie był rentowny, jed-
nakże bezpośrednią przyczyną wydzierżawienia go była niemożność porozumienia
się z władzami lokalnymi, które żądały od pozwanej, aby z tytułu prowadzonej w
ośrodku działalności socjalnej odprowadzała podatek jak za prowadzenie normalnej
działalności produkcyjnej. Zainteresowanie załogi pozwanej wypoczynkiem w przed-
miotowym ośrodku z każdym rokiem malało, w ostatnich latach korzystało z niego
około 20 - 30 osób rocznie, podczas gdy najniższy poziom zatrudnienia w spółce wy-
nosił 450 osób (2001 -2002), a obecnie wynosi około 750 osób. Pomimo istnienia w
umowie dzierżawy postanowień gwarantujących pracownikom Spółki możliwość
rezerwacji określonej puli miejsc po preferencyjnych cenach w praktyce nie były one
wykorzystywane ze względu na niewielkie zainteresowanie ze strony załogi wypo-
czynkiem w ośrodku. Pracownicy korzystający z wypoczynku w ośrodku ,,I." korzystali
z dofinansowania do tego wypoczynku na takich samych zasadach jak pracownicy
wypoczywający gdzie indziej. Z dopłat do wypoczynku, zgodnie z regulaminem Za-
kładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych można było sfinansować w takim sa-
mym stopniu każdy wypoczynek, nie tylko ten, który był organizowany w ośrodkach
stanowiących własność pozwanej. Czynsz dzierżawny, który dzierżawca obowiązany
był płacić wydzierżawiającemu, rozliczany był przez cały okres trwania umowy w re-
montach, prowadzonych przez dzierżawcę na terenie ośrodka. Pomimo tego dzier-
żawca nie wywiązywał się ze zobowiązań publicznych związanych z działalnością
ośrodka, którego roczny koszt utrzymania wynosił około 70.000 zł. Powyższe zdecy-
dowało o podjęciu decyzji w przedmiocie sprzedaży ośrodka.
Sąd Rejonowy zważył, że podstawową kwestią dla rozstrzygnięcia niniejszej
sprawy była właściwa interpretacja przepisu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca
1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z tym przepisem
środki funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji
środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na
utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Niewątpliwie ośrodek
wczasowy jest środkiem trwałym służącym działalności socjalnej w rozumieniu art. 2
pkt 4 ustawy. Natomiast sama działalność socjalna to, w myśl art. 2 pkt 1 ustawy
usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczyn-
ku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo rekreacyjnej, udzielanie pomocy
materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na
cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Zasadniczo zatem działal-
ność socjalną pracodawcy podzielić można na dwie grupy, z których pierwsza polega
na świadczeniu usług socjalnych (w formie różnych form wypoczynku) a druga, na
udzielaniu pomocy materialnej (rzeczowej lub finansowej). Dla rozstrzygnięcia niniej-
szej sprawy podział ten ma istotne znaczenie, albowiem wyznacza granice między
całkowicie odmiennymi przejawami działalności socjalnej.
W ocenie Sądu odpowiedź na pytanie, czy w pojęciu ośrodka wypoczynkowe-
go służącego działalności socjalnej mieści się ośrodek będący przedmiotem dzierża-
wy musi być negatywna. Mając na uwadze przedstawione wyżej rodzaje ,,działalności
socjalnej" i ,,środków trwałych służących działalności socjalnej" należy uznać, że
ośrodek wczasowy może być przedmiotem działalności socjalnej pracodawcy jedynie
w pierwszym znaczeniu, polegającym na świadczeniu usług w postaci różnych form
wypoczynku, co wydaje się także być oczywiste biorąc pod uwagę językowe i fak-
tyczne znaczenie pojęcia ,,ośrodka wczasowego". Jeżeli zatem, jak to miało miejsce
w przedmiotowej sprawie, ośrodek wczasowy był, poczynając od 26 maja 1992 r.,
przedmiotem dzierżawy, niewątpliwe jest, że pozwana nie mogła prowadzić w nim
działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 4 zdanie pierwsze ustawy o zakłado-
wym funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 693 k.c. przez umowę dzierżawy
wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania
pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się
płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Z definicji umowy dzierżawy wynika
wprost wyjście przedmiotu dzierżawy z władztwa wydzierżawiającego i przejście pod
władztwo dzierżawcy. Z dniem rozpoczęcia umowy dzierżawy, to dzierżawca rozpo-
czyna prowadzenie działalności na przedmiocie dzierżawy. W rozpoznawanej spra-
wie ma to takie znaczenie, że pomimo iż przedmiot działalności ośrodka wczaso-
wego ,,I." w R. nie zmienił się i w dalszym ciągu polegał w głównej mierze na świad-
czeniu usług wczasowo-wypoczynkowych, hotelowo-gastronomicznych i turystycz-
nych, to działalność prowadzona była przez dzierżawcę i co za tym idzie nie posia-
dała przymiotu działalności socjalnej. Okoliczność, że w czasie trwania umowy dzier-
żawy pracownicy Spółki w dalszym ciągu korzystali z wypoczynku na takich samych
zasadach jak przed jej zawarciem, nie przemawia za uznaniem spornego ośrodka za
obiekt służący działalności socjalnej. Gdyby przyjąć taką argumentację, należałoby
bowiem uznać za obiekty socjalne ośrodki wczasowe, hotele i inne miejsca wypo-
czynku, zarówno w kraju jak i za granicą, w których ,,wypoczywali pracownicy spółki
korzystający z dofinansowania wypoczynku przewidzianego przez Regulamin ZFŚS.
Działalność socjalna pozwanej odnośnie ośrodka w R. ograniczała się do dofinanso-
wania wypoczynku pracowników, nie polegała na świadczeniu usług".
Sąd pierwszej instancji przywołał w tym kontekście wyrok Sądu Najwyższego
z 17 lutego 2000 r., I PKN 538/99 (OSNAPiUS 2001 nr 14, poz. 462), zgodnie z któ-
rym obowiązek przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przycho-
dów z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych, dotyczy środków,
które aktualnie służą działalności socjalnej, a nie tych które służyły lub mogłyby słu-
żyć tam w przyszłości. Z uzasadnienia powyższego orzeczenia wynika, że praco-
dawca ma prawo zmienić przeznaczenie środka trwałego służącego działalności so-
cjalnej, z tym, że jeżeli zmiana przeznaczenia polega na jego sprzedaży, dzierżawie
lub likwidacji, to przychody z tego tytułu zasilają fundusz socjalny. Zmianą przezna-
czenia jest więc zarówno dzierżawa jak sprzedaż i likwidacja środka trwałego. Posłu-
gując się językowo - logiczną wykładnią przepisu art. 7 ust. 1 pkt 7 stwierdzić zatem
należy, że skoro przedmiotowy ośrodek został wydzierżawiony w 1992 r., to z datą
zawarcia umowy dzierżawy zmienione zostało jego przeznaczenie, z czym wiązał się
obowiązek zasilenia funduszu socjalnego środkami pochodzącymi z czynszu. Dla
rozpoznawanej sprawy ma to jednak to takie znaczenie, że na skutek zawarcia
umowy dzierżawy dokonana została zmiana przeznaczenia środka trwałego służą-
cego działalności socjalnej, co oznaczało, że po 26 maja 1992 r. Ośrodek Wczasowy
,,I." ZO ,,B." w R. nie był już środkiem trwałym służącym działalności socjalnej. Skoro
zatem w dacie zawarcia umowy sprzedaży (10 czerwca 2003 r.) ośrodek nie był
środkiem trwałym służącym działalności socjalnej, roszczenie powodowej organizacji
związkowej nie znajduje podstaw prawnych.
Apelację od wyroku wniosła strona powodowa, domagając się zmiany zaskar-
żonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości lub uchylenie za-
skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając
naruszenie: 1) art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjal-
nych w związku z art. 2 pkt. 1 tejże ustawy, poprzez błędną ich wykładnię i niewła-
ściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że środki ze sprzedaży zakładowego
obiektu socjalnego OW ,,I." nie podlegają przekazaniu na zakładowy fundusz socjal-
ny, pomimo tego że OW ,,I." do chwili sprzedaży był zakładowym obiektem socjalnym
i służył działalności socjalnej; 2) art. 98 k.p.c., poprzez jego niewłaściwe zastosowa-
nie oraz art. 102 k.p.c., poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy powód jest
podmiotem uprawnionym z mocy ustawy do reprezentowania zakładowego funduszu
świadczeń socjalnych, powództwo było zwolnione od opłaty sądowej, a ewentualnym
beneficjentem dochodzonego świadczenia nie byłby powód ale pracownicy pozwa-
nego; 3) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym w sprawie materia-
łem dowodowym, poprzez przyjęcie, że Ośrodek Wczasowy ,,I." nie służył w okresie
dzierżawy działalności socjalnej pozwanego, mimo że umowa dzierżawy ośrodka
wczasowego obowiązywała aż do daty sprzedaży ośrodka.
Wyrokiem z dnia 20 lipca 2006 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Katowicach oddalił apelację strony powodowej, podzielając w pełni
ustalenia oraz ocenę prawną dokonane przez Sąd pierwszej instancji.
Skarga kasacyjna strony powodowej została oparta na zarzucie naruszenia
prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 7 ust. 1
pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w związku z art. 2 pkt 1
tejże ustawy oraz naruszenia przepisów postępowania (art. 233 § 1 k.p.c.) polegają-
cego na nieuwzględnieniu - mimo zarzutu apelacyjnego - sprzeczności istotnych
ustaleń Sądu pierwszej instancji z treścią zgromadzonego materiału dowodowego.
Skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku, a także uchylenia poprze-
dzającego go wyroku Sądu Rejonowego w Bytomiu i przekazania sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania, uchylenia zaskarżonych wyroków Sądów
obu instancji i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie powództwa w
całości. Z ostrożności procesowej wniesiono także o odstąpienie od obciążania po-
wódki kosztami kasacji na wypadek oddalenia skargi. Podkreślono zasadność przy-
jęcia skargi do rozpoznania zauważając, że w sprawie istnieje potrzeba wykładni
przepisu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,
budzącego poważne wątpliwości interpretacyjne wobec braku w ustawie definicji po-
jęcia ,,środek trwały służący działalności socjalnej".
W uzasadnieniu skargi wskazano, że przyjęcie przez Sądy obu instancji inter-
pretacji, iż w chwili sprzedaży wydzierżawiony OW ,,I." nie był środkiem trwałym słu-
żącym działalności socjalnej pracodawcy, ,,zatem obowiązek przekazania uzyska-
nych ze sprzedaży środków na rzecz ZFŚS nie powstał, mogłoby prowadzić do sytu-
acji, w której każdy pracodawca zainteresowany sprzedażą zakładowego obiektu
socjalnego oraz obejściem obowiązku określonego art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakła-
dowym funduszu świadczeń socjalnych z łatwością mógłby tego dokonać wydzier-
żawiając na pewien czas zakładowy obiekt socjalny, co stanowiłoby niebezpieczny
precedens sprzeczny z celem przepisu o zasilaniu środków zakładowego funduszu
świadczeń socjalnych przychodami ze sprzedaży zakładowego obiektu socjalnego".
Sam fakt wydzierżawienia zakładowego obiektu socjalnego w sytuacji, gdy wykorzy-
stywany jest on w dotychczasowym charakterze stanowi zdaniem powódki jedynie
zmianę formy administrowania obiektem, nadal własnym i nadal służącym działalno-
ści socjalnej. Powołany przez Sąd pierwszej instancji wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 17 lutego 2000 r. (I PKN 538/99) dotyczy natomiast sprzedaży świetlicy, która
przez pewien okres czasu wydzierżawiana była na cele zupełnie niezwiązane z
działalnością socjalną (pomieszczenia służące ekspozycji odzieży), dotyczy więc
zupełnie innej sytuacji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie problem sprowadza się do odpowiedzi na pytanie,
czy Ośrodek Wczasowy ,,I." w R., uprzednio wydzierżawiony Z.M., w momencie
sprzedaży R.J. był środkiem trwałym służącym działalności socjalnej strony pozwanej
w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń
socjalnych. Strona pozwana nie kwestionuje, że gdyby ośrodek miał taki charakter, to
środki uzyskane z jego sprzedaży zwiększałyby - po myśli powołanego przepisu -
środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ustawa o zakładowym fundu-
szu świadczeń socjalnych nie definiuje pojęcia ,,środków trwałych służących działal-
ności socjalnej zakładu pracy". W jego zakresie można wyodrębnić dwa człony.
Pierwszy, to środki trwałe, którym ustawodawca nie nadał szczególnego znaczenia,
co oznacza, iż należy je rozumieć w znaczeniu używanym powszechnie jako służące
działalności gospodarczej i usługowej nieruchomości, maszyny, urządzenia itp. W
pojęciu tym mieszczą się zatem ,,zakładowe obiekty socjalne", pod którymi ustawa
rozumie (art. 2 pkt 4) między innymi ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczyn-
kowe. Człon drugi tego pojęcia został zdefiniowany w art. 2 pkt 1. Zgodnie z tym
przepisem działalność socjalna oznacza usługi świadczone przez pracodawców na
rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno - oświatowej,
sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a
także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe. W interpretacji Sądu
pierwszej instancji, która została w całości podzielona przez Sąd Okręgowy, wydzier-
żawienie Ośrodka Wczasowego ,,I." oznaczało, że mimo zachowania charakteru tego
ośrodka jako prowadzącego nadal działalność wczasowo-wypoczynkową i zagwa-
rantowania pewnej liczby miejsc dla pracowników strony pozwanej, działalność ta
przestała być działalnością pracodawcy (zakładu pracy) a stała się działalnością
dzierżawcy. W konsekwencji utraciła ona przymiot ,,usług świadczonych przez praco-
dawcę na rzecz różnych form krajowego wypoczynku" i w dalszej konsekwencji cha-
rakter środka trwałego służącego działalności socjalnej zakładu pracy.
Przytoczona interpretacja nie zasługuje na akceptację. Sąd Okręgowy nietraf-
nie utożsamia pojęcie usług świadczonych przez pracodawców z usługami realizo-
wanymi przez pracodawcę bezpośrednio, w znaczeniu faktycznym, za pomocą pod-
ległych mu służb. Na błędność takiego wąskiego rozumienia pojęcia usług świadczo-
nych przez pracodawców wskazuje art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, według którego przy-
chody z tytułu dzierżawy środków trwałych służących działalności socjalnej zakładu
pracy, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych
obiektów socjalnych, zwiększają środki zakładowego funduszu socjalnego. Wynika
stąd, że sam fakt wydzierżawienia zakładowego obiektu socjalnego nie przekreśla
jego charakteru jako ,,środka trwałego służącego działalności socjalnej zakładu
pracy". Zachowanie tego charakteru stanowi podstawę do skierowania przychodów z
tytułu dzierżawy do funduszu. W rozpoznawanej sprawie Sądy ustaliły, że w myśl
umowy dzierżawy obowiązkiem dzierżawcy było użytkowanie przedmiotu dzierżawy
zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. polegało na świadczeniu usług wczasowo-wypo-
czynkowych, hotelowo-gastronomicznych, turystycznych, do zarezerwowania co roku
pracownikom strony pozwanej określonej ilości miejsc wczasowych po cenach
uwzględniających jedynie koszty własne dzierżawy, przy czym pracownicy korzysta-
jący z wypoczynku korzystali z dofinansowania na tych samych zasadach, co pra-
cownicy wypoczywający w innych miejscach, dzierżawca był zobowiązany do zaspo-
kajania innych potrzeb wydzierżawiającego w zakresie wycieczek, usług hotelowo-
żywieniowych. Pozwala to twierdzić, że ośrodek ,,I." w następstwie jego wydzierża-
wienia nie utracił charakteru zakładowego obiektu socjalnego. Należy ponadto pod-
kreślić, że ustawa nie wiąże żadnych skutków z zakresem i stopniem intensywności
wykorzystania obiektu przez pracowników strony pozwanej, w szczególności niepeł-
ne, czy niewielkie wykorzystanie obiektu przez pracowników nie przekreśla jego cha-
rakteru jako obiektu socjalnego.
Rozpoznając sprawę Sądy orzekające powołały się na stanowisko zawarte w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 r. I PKN 538/99, że pracodawca
ma prawo zmienić przeznaczenie środka trwałego służącego działalności socjalnej.
Sąd Rejonowy stwierdził następnie (a Sąd Okręgowy zaakceptował stanowisko tego
Sądu ,,w kwestiach merytorycznych i formalnych"), że ,,zmianą przeznaczenia jest,
więc zarówno dzierżawa jak sprzedaż i likwidacja środka trwałego". To ostanie
stwierdzenie nie znajduje jednak potwierdzenia w powołanym wyroku Sądu Najwyż-
szego. Wprost przeciwnie, Sąd Najwyższy stwierdził mianowicie, że przychody ze
sprzedaży, dzierżawy lub likwidacji środka trwałego zasilają zakładowy fundusz
świadczeń socjalnych, jeśli dotyczą środka trwałego służącego w czasie dokonywa-
nia wymienionych aktów działalności socjalnej (,,Idzie przy tym o sprzedaż, dzierżawę
lub likwidację środka trwałego służącego działalności socjalnej nie zaś środka, który
służył lub mógłby służyć w przyszłości tego rodzaju działalności"). Stanowisko to Sąd
Najwyższy w składzie orzekającym podziela. W świetle powyższych wywodów sta-
nowisko Sądów orzekających, że skoro ośrodek w R. został wydzierżawiony w 1992
r., to z datą zawarcia umowy dzierżawy zostało zmienione jego przeznaczenie i w
konsekwencji jego sprzedaż w 2003 r. nie rodziła obowiązku zasilenia środkami po-
chodzącymi ze sprzedaży zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest
sprzeczne z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z przytoczonych motywów w oparciu o art. 39815 k.p.c. należało orzec jak w
sentencji orzeczenia.
========================================