Wyrok z dnia 23 stycznia 2004 r.
I PK 186/03

Mianowanie na nowe stanowisko - w wyniku konkursu otwartego (art. 85
ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym, Dz.U. Nr 65,
poz. 385 ze zm.) - adiunkta zatrudnionego już w uczelni na podstawie mianowa-
nia na czas nieokreślony, co do którego rozpoczął bieg termin z art. 88 ust. 2 tej
ustawy, nie powoduje ponownego rozpoczęcia biegu tego terminu, jeżeli nie
nastąpiły zmiany w zakresie postępowania zmierzającego do uzyskania stopnia
naukowego doktora habilitowanego.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Jerzy
Kwaśniewski, Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2004 r.
sprawy z powództwa Jacka N. przeciwko Uniwersytetowi Gdańskiemu w G. o przy-
wrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 10 grudnia
2002 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gdańsku wyrokiem z dnia 27 czerwca 2002 r.,
VIII P 1663/01, oddalił powództwo Jacka N. przeciwko Uniwersytetowi G. w G. o przy-
wrócenie do pracy. Sąd Rejonowy ustalił, że powód został zatrudniony z dniem 1
września 1971 r. na czas nieoznaczony w charakterze asystenta w Instytucie Ocea-
nografii na Wydziel Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu G. Z dniem 1 maja 1972 r.
powoda mianowano do odwołania asystentem, a z dniem 15 lutego 1974 r. starszym
asystentem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Instytutu Oceanografii Uniwersytetu G.
Od 1 października 1979 r. strony zawierały kolejne umowy o pracę na czas okre-
ślony, łącznie do 30 lipca 1980 r., z powierzeniem powodowi obowiązków specjalisty
geografa. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk geograficznych w dniu 25 czerwca
1980 r. powoda mianowano od 1 lipca 1980 r. adiunktem Wydziału Biologii i Nauk o
Ziemi Instytutu Oceanografii Uniwersytetu G. W okresie od 1 stycznia 1982 r. do 1
września 1987 r. powód piastował stanowisko Kierownika Zakładu Oceanografii Fi-
zycznej w Instytucie Oceanografii na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu
G. Z dniem 1 września 1987 r. powoda mianowano na czas określony adiunktem Uni-
wersytetu G. na Wydziale Biologii, Geografii i Oceanologii Instytutu Oceanografii.
Okresy mianowania odnawiano do przekształcenia się z mocy prawa w stosunek
pracy na czas nieokreślony. Pismem z 24 maja 1993 r. rektor Uniwersytetu G., powo-
łując się na art. 88 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym
(Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), w związku z § 120 statutu Uniwersytetu przedłużył
zatrudnienie powoda do 30 września 1994 r. W dniu 15 lipca 1994 r. powód uzyskał
ponowne przedłużenie zatrudnienia na dwa lata do dnia 30 września 1996 r. To prze-
dłużenie poprzedziło posiedzenie wydziałowej komisji dla oceny nauczycieli akade-
mickich, która stwierdziła realną szansę na uzyskanie przez powoda habilitacji w
okresie dwóch lat. Pismem z 27 maja 1996 r. powód uzyskał kolejne przedłużenie
zatrudnienia na okres dwóch lat do 30 września 1998 r. Komisja do spraw okresowej
oceny nauczycieli akademickich w dniu 27 lutego 1996 r. oceniła działalność nau-
kową powoda w latach 1993 - 1995 jako dobrą. Pismem z 15 kwietnia 1998 r. prze-
dłużono powodowi okres zatrudnienia do 30 września 1999 r. Komisja oceniła po-
woda we wszystkich kategoriach działalności (naukowej, dydaktycznej i organizacyj-
nej) na poziomie zadowalającym, wnioskując o przedłużenie zatrudnienia o jeden
rok. Z dniem 1 września 1998 r. powód po konkursie przeszedł z Zakładu Oceano-
grafii Fizycznej do Katedry Hydrologii w ramach Wydziału Biologii, Geografii i Ocea-
nologii Uniwersytetu G., zachowując stanowisko i wymiar etatu, jak dotychczas. Po-
wód był jedynym kandydatem startującym w konkursie. Zobowiązał się do ukończe-
nia habilitacji w okresie jednego roku. Pismem z 3 marca 1999 r. przedłużono powo-
dowi zatrudnienie na okres roku do dnia 30 września 2000 r. Decyzję poprzedzało
posiedzenie komisji do spraw oceny nauczycieli akademickich Wydziału Biologii,
Geografii i Oceanalogii z dnia 15 lutego 1999 r., która oceniła działalność naukową
powoda na poziomie dostatecznym. Komisja wniosła o przedłużenie zatrudnienia
powoda na stanowisku adiunkta o rok, z obowiązkiem przygotowania pracy habilita-
cyjnej w tym czasie. Na posiedzeniu w dniu 28 lutego 2000 r. komisja oceniła działal-
ność naukową powoda jako niedostateczną i wniosła o przedłużenie zatrudnienia na
kolejny okres roku, lecz bez możliwości ponownego zatrudnienia na stanowisku
adiunkta w przypadku niezłożenia rozprawy habilitacyjnej. W dniu 9 kwietnia 2001 r.
odbyło się kolejne posiedzenie komisji, która uznała działalność naukową powoda za
niewystarczającą i wydała negatywną ocenę co do możliwości przedłużenia zatrud-
nienia na stanowisku adiunkta. Pismem z dnia 30 maja 2001 r. wypowiedziano powo-
dowi stosunek pracy ze skutkiem na dzień 30 września 2001 r., z powołaniem się na
art. 94 ust. 2 ustawy o szkolnictwie wyższym, w związku z upływem okresu zatrud-
nienia przewidzianego w art. 88 ust. 2 tej ustawy.
Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Pod-
stawą wypowiedzenia stosunku pracy był art. 94 ust. 2 w związku z art. 88 ust. 2
ustawy o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z tymi przepisami rozwiązanie stosunku
pracy z adiunktem mianowanym na czas nieokreślony następuje na mocy decyzji
właściwego organu z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z koń-
cem roku akademickiego, w którym upłynął okres zatrudnienia, o jakim mowa w art.
88 ust. 2 ustawy. Okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby niemającej stop-
nia naukowego doktora habilitowanego nie powinien przekroczyć 9 lat, chyba że sta-
tut uczelni przewiduje dłuższy okres. Zgodnie z § 120 statutu pozwanego Uniwersy-
tetu, na wniosek zainteresowanego, zaopiniowany przez bezpośredniego przełożo-
nego oraz poparty przez dwóch recenzentów posiadających stopień doktora habilito-
wanego, w tym jednego spoza uczelni i pozytywnym zaopiniowaniu przez radę wy-
działu, okres zatrudniania adiunkta może być przedłużony ponad 9 lat. Brak jest
określenia w statucie ile razy, bądź na jaki okres ponad 9 lat, można przedłużyć za-
trudnienie adiunkta. Mianowanie adiunkta w szkole wyższej powoduje nawiązanie
stosunku pracy z uczelnią jako pracodawcą, a nie z poszczególnymi jej jednostkami
organizacyjnymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 635/98).
Sąd Rejonowy uznał dlatego za nieuzasadniony zarzut powoda jakoby okres wyma-
gany na uzyskanie habilitacji należało liczyć od daty przejścia do Katedry Hydrologii,
a zatem od 1 września 1998 r. Za nieuzasadnione uznał też Sąd zarzuty naruszenia
zasad równego traktowania, niedyskryminacji i współżycia społecznego. Zgodnie z
art. 99 ust. 1 ustawy o szkolnictwie wyższym, podstawowymi obowiązkami nauczy-
ciela akademickiego (adiunkta) jest prowadzenie badań naukowych i rozwijanie twór-
czości naukowej oraz podnoszenie kwalifikacji. Konsekwencją tego jest ustanowienie
okresów granicznych na podnoszenie kwalifikacji. Ich przekroczenie rodzi powinność
wypowiedzenia stosunku pracy adiunktowi niemającemu stopnia naukowego doktora
habilitowanego (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 lu-
tego 1998 r., III ZP 51/97). Powodowi wielokrotnie przedłużano okres zatrudnienia -
łącznie do 30 wrześnie 2001 r. Za każdym razem powód był świadomy konieczności
uzyskania habilitacji i stawianych mu w tym zakresie warunków.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wyrokiem z
dnia 10 grudnia 2002 r. [...] oddalił apelację powoda. Sąd drugiej instancji uznał, że
zostało przeprowadzone wystarczające postępowanie dowodowe, a jego wyniki oce-
nione przez Sąd pierwszej instancji bez przekroczenia granic swobodnej oceny do-
wodów. Sąd Rejonowy nie naruszył też art. 88 ust. 1 i 2 oraz art. 85 ust. 1 i 2 ustawy
o szkolnictwie wyższym przez przyjęcie, że dziewięcioletni okres zatrudnienia, o
którym mowa w art. 88 ust. 2 ustawy, w przypadku adiunkta, który wygrał konkurs
otwarty na to stanowisko, zorganizowany w trybie art. 85 ust. 2, a zatrudniony był
wcześniej na stanowisku adiunkta w innej jednostce organizacyjnej szkoły wyższej,
powinien być liczony od dnia mianowania na stanowisko adiunkta w poprzedniej jed-
nostce uczelni, a nie od daty podjęcia zatrudnienia w jednostce, w której adiunkt wy-
grał konkurs otwarty na stanowisko adiunkta.
Kasację od tego wyroku wniósł powód, który zarzucił naruszenie art. 94 ust. 2
w związku z art. 88 ust. 2 ustawy o szkolnictwie wyższym, przez ich błędną wykład-
nię i niewłaściwe zastosowanie. W uzasadnieniu kasacji powód wywiódł w szczegól-
ności, że w marcu 1998 r., świadcząc pracę na stanowisku adiunkta w Zakładzie
Oceanografii Fizycznej Instytutu Oceanografii przystąpił do otwartego konkursu na
stanowisko adiunkta w Katedrze Hydrologii na Wydziale Biologii, Geografii i Oceano-
logii. Podstawą zorganizowania konkursu był art. 85 ust. 2 ustawy o szkolnictwie
wyższym. Powód wygrał konkurs i objął stanowisko adiunkta Wydziału Biologii, Geo-
grafii i Oceanologii Katedry Hydrologii Uniwersytetu G. Przed objęciem stanowiska
adiunkta w Katedrze Hydrologii oraz po jego objęciu pozwany ,,przedłużał" zatrudnie-
nie powoda na stanowisku adiunkta na podstawie statutu Uniwersytetu, co praktycz-
nie oznaczało zrzeczenie się prawa do wypowiedzenia stosunku pracy na podstawie
art. 94 ust. 2 w związku z art. 88 ust. 2 ustawy o szkolnictwie wyższym. Istotą wystę-
pującego w sprawie problemu jest pytanie, jak liczy się na gruncie art. 88 ust. 2
ustawy o szkolnictwie wyższym ,,okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby
niemającej stopnia doktora habilitowanego"? Zdaniem Sądu Okręgowego, do okresu
tego wlicza się wszystkie okresy zatrudnienia na stanowisku adiunkta w uczelni, nie-
zależnie od tego w jakiej jednostce zatrudnienie miało miejsce i jaka była podstawa
nawiązania tego zatrudnienia. Jest to zdaniem powoda wykładnia błędna. Stanowi-
sko adiunkta jest związane z konkretną jednostką organizacyjną oraz zależy od po-
siadanych kwalifikacji i wykształcenia. Warunkiem zatrudnienia na danym stanowisku
jest wyłonienie kandydata po zakwalifikowaniu w drodze konkursu otwartego (art. 85
ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym). W konkursie bada się, czy kandydat spełnia
warunki formalne oraz oczekiwania uczelni wymagane do zatrudnienia na danym
stanowisku. Zgodnie z art. 86 ust. 5 ustawy o szkolnictwie wyższym elementem aktu
mianowania jest miejsce pracy. Każdy akt mianowania określa jednostkę organiza-
cyjną, w której wykonywana jest praca. Dlatego zdaniem powoda, przyjąć należy, że
w art. 88 ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym mowa jest o zatrudnieniu w tej jedno-
stce, w której adiunkt objął stanowisko w drodze konkursu otwartego. Jeśli kandydat
pracował już na stanowisku adiunkta w innej jednostce tej samej szkoły wyższej, to
okoliczność ta - po wygraniu przez niego konkursu - nie może prowadzić do uszczu-
plenia jego uprawnień w stosunku do kandydatów ,,z zewnątrz". Stanowisko, jakie
reprezentuje Sąd Okręgowy prowadzi do konsekwencji trudnych do pogodzenia ze
zdrowym rozsądkiem i sprawiedliwością. Gdyby adiunkt zatrudniony w Katedrze Teo-
rii Literatury Romańskiej złożył podanie na konkurs na stanowisko adiunkta w Kate-
drze Teorii Prawa i konkurs ten wygrał (coraz częstsze w przypadku osób z dwoma
,,dyplomami"), to na gruncie wykładni dokonanej przez Sądy dojść należałoby do
wniosku, że dla potrzeb ustalenia czasu zatrudnienia, o którym mowa w art. 88 ust. 2
ustawy u szkolnictwie wyższym, oba okresy sumuje się. Osoba, która jednego dnia
jest najlepszym kandydatem na stanowisko adiunkta w danej jednostce i wygrywa
konkurs, następnego dnia mogłaby otrzymać wypowiedzenie z powodu braku roz-
prawy habilitacyjnej. W stanowisku tym tkwi wewnętrzna sprzeczność. Powód nie
,,przeszedł" z Zakładu Oceanografii Fizycznej do Katedry Hydrologii, jak określają to
Sąd Rejonowy i Okręgowy. Termin ,,przejście" sugeruje, że doszło do zmiany treści
dotychczasowego stosunku pracy za zgodą powoda. Gdyby intencją stron było
,,przejście" powoda z jednej jednostki do drugiej, nie byłoby konieczności organizo-
wania konkursu otwartego. Konkurs został zorganizowany, gdyż pozwany poszukiwał
najlepszego kandydata na stanowisko adiunkta w Katedrze Hydrologii. Powód został
zakwalifikowany na to stanowisko w drodze konkursu i objął je, co znaczy, że w oce-
nie pozwanego spełniał wszelkie wymagane kryteria i oczekiwania, a brak rozprawy
habilitacyjnej w czasie zatrudnienia w Zakładzie Oceanografii Fizycznej nie był dla
pozwanego przeszkodą. Bezpodstawne jest stanowisko Sądu Okręgowego, iż kon-
kurs zorganizowano po to, aby dać powodowi szansę na zakończenie habilitacji.
Konkurs został zorganizowany i przeprowadzony uczciwie oraz zgodnie z prawem.
Powód powinien być traktowany w świetle art. 88 ustawy o szkolnictwie wyższym, jak
osoba ,,z zewnątrz", gdyż musiał spełnić wszystkie wymagania, jakie określał regula-
min konkursu na stanowisko adiunkta w Katedrze Hydrologii. Powód nigdy nie twier-
dził, że stosunek pracy adiunkta nawiązywany jest z poszczególnymi jednostkami
organizacyjnymi szkoły wyższej. Stanowisko, iż taki stosunek łączy adiunkta i szkołę
wyższą, nie podważa twierdzenia, że okres zatrudnienia adiunkta, o którym mowa w
art. 88 ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym, liczy się od chwili objęcia stanowiska
adiunkta, na które dana osoba została zakwalifikowana w drodze konkursu otwar-
tego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 188 ust. 1 ustawy u szkolnictwie wyższym, jej przepisy stosuje
się do stosunków pracy pracowników uczelni powstałych przed dniem jej wejścia w
życie. Do okresu mianowania i zatrudnienia, o których mowa w art. 88 ust. 2 ustawy,
wlicza się okresy mianowania i zatrudnienia na stanowisku adiunkta po dniu 31 sierp-
nia 1984 r. Dziewięcioletni termin z art. 88 ust. 2 ustawy w stosunku do powoda za-
czął więc bieg w dniu 31 sierpnia 1984 r. i upłynął 31 sierpnia 1993 r. Od tego czasu
strona pozwana na podstawie swojego statutu sześciokrotnie przedłużała powodowi
okres zatrudnienia, łącznie przez okres 8 lat (od 1 września 1993 r. do 30 września
2001 r.). W tym czasie powód zmienił stanowisko pracy, gdyż w wyniku wygrania
konkursu zorganizowanego na podstawie art. 85 ust. 2 ustawy o szkolnictwie wyż-
szym, w dniu 1 września 1998 r. objął stanowisko adiunkta w Katedrze Hydrologii na
Wydziale Biologii, Geografii i Oceanologii. Zgodnie z art. 85 ust. 2 ustawy u szkolnic-
twie wyższym, mianowanie po raz pierwszy na dane stanowisko w uczelni pracow-
nika naukowo-dydaktycznego i naukowego oraz starszego wykładowcy i wykładowcy
następuje po zakwalifikowaniu w drodze konkursu otwartego. Trafnie powód wska-
zuje, że objęcie w drodze konkursu stanowiska adiunkta w uczelni może mieć zna-
czenie dla oceny biegu terminu z art. 88 ust. 2 ustawy. Nietrafnie jednak porównuje tę
sytuację z objęciem takiego stanowiska przez osobę, która nie była pracownikiem
uczelni. Jest przecież oczywiste, że termin z art. 88 ust. 2 ustawy może biec tylko w
czasie trwania stosunku pracy. Jeżeli więc w drodze konkursu stanowisko adiunkta
obejmuje osoba niebędąca pracownikiem uczelni, to termin z art. 88 ust. 2 rozpo-
czyna się z chwilą nawiązania stosunku pracy. Jest to więc inna sytuacja względem
przypadku objęcia w drodze konkursu stanowiska adiunkta przez osobę pozostającą
w stosunku pracy z uczelnią, co do której termin z art. 88 ust. 2 ustawy już rozpoczął
bieg. Wszyscy bowiem zgadzają się, że mianowanie adiunkta w szkole wyższej po-
woduje nawiązanie stosunku pracy z uczelnią jako pracodawcą, a nie z poszczegól-
nymi jej jednostkami organizacyjnymi (wyrok z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 635/98,
(OSNAPiUS 2000 nr 10, poz. 384; OSP 2001 nr 6, poz. 97 z glosą P. Kucharskiego).
W takiej sytuacji nie mamy do czynienia z nawiązaniem nowego stosunku pracy, a
więc z tej przyczyny nie można twierdzić, aby termin z art. 88 ust. 2 ustawy rozpoczy-
nał na nowo bieg. Rację ma powód, gdy twierdzi, że jedność stosunku pracy nie
przesądza jeszcze o wykluczeniu możliwości uznania, że objęcie stanowiska adiun-
kta w drodze konkursu przez osobę już pozostającą w stosunku pracy z uczelnią,
powoduje rozpoczęcie na nowo biegu terminu z art. 88 ust. 2 ustawy. Można też się
zgodzić ze wskazywanymi przypadkami takiej sytuacji (zmiana specjalizacji, wykorzy-
stanie innych, nowych kwalifikacji). Dotyczyć to może zwłaszcza zmiany tematu
pracy habilitacyjnej. Przykłady wskazane przez powoda mają jednak charakter abs-
trakcyjny, oderwany od stanu faktycznego sprawy. Przesłanką zaskarżonego roz-
strzygnięcia jest przecież ustalenie, że powód nie zmienił specjalizacji naukowej, nie
wykorzystał żadnych nowych kwalifikacji, a przede wszystkim nie wystąpiły żadne
zmiany w jego pracy habilitacyjnej, a wręcz odwrotnie powód zobowiązał się kontynu-
ować i w krótkim terminie ukończyć dotychczasową rozprawę.
Zgodnie z art. 88 ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym, okres zatrudnienia na
stanowisku adiunkta osoby niemającej stopnia naukowego doktora habilitowanego
nie powinien przekroczyć dziewięciu lat, chyba że statut uczelni określi dłuższy
okres. Rozwiązanie stosunku pracy z adiunktem mianowanym na czas nieokreślony
następuje na mocy decyzji właściwego organu z zachowaniem trzymiesięcznego
okresu wypowiedzenia z końcem roku akademickiego, w którym upłynął okres za-
trudnienia, o którym mowa w art. 88 ust. 2 ustawy (art. 94 ust. 2). Nie może budzić
zastrzeżeń, że bieg terminu z art. 88 ust. 2 ustawy, a w konsekwencji rozwiązanie
stosunku pracy ze względu na jego przekroczenie, związane są z uzyskaniem stop-
nia naukowego doktora habilitowanego. Inaczej mówiąc, jest to termin do uzyskania
tego stopnia naukowego, a więc bieg terminu należy odnosić do procesu uzyskiwa-
nia stopnia doktora habilitowanego. Istotna jest tym samym tożsamość pracy habilita-
cyjnej, a nie zajmowane stanowisko. Na bieg tego terminu wpływa tylko taka zmiana
stanowiska, która powoduje zmianę w zakresie procesu uzyskiwania stopnia nauko-
wego doktora habilitowanego. Termin z art. 88 ust. 2 ustawy jest bowiem związany z
procesem uzyskiwania stopnia naukowego, a nie z zajmowanym stanowiskiem w
ramach tego samego stosunku pracy. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 12 lutego 1998 r., III ZP 51/97, OSNAPiUS
1998 nr 13, poz. 387; PiP 1999 nr 7, s. 111 z glosą P. Kucharskiego) stanowisko ad-
iunkta jest stanowiskiem naukowo-dydaktycznym. Celem zatrudnienia na nim nau-
czyciela akademickiego jest prowadzenie badań naukowych i pracy dydaktycznej.
Formalnym wyrazem właściwego wykonywania przez adiunkta obowiązków w zakre-
sie pracy badawczej jest awans naukowy - uzyskanie stopnia doktora habilitowa-
nego. Obiektywnie mierzony maksymalny czas przewidziany na rozwój naukowy,
uzasadniający uzyskanie stopnia doktora habilitowanego, określa art. 88 ust. 2
ustawy na dziewięć lat. Przyczyna nieuzyskania przez adiunkta stopnia doktora habi-
litowanego w przepisanym terminie jest zasadniczo obojętna. Bieg tego terminu
ulega zawieszeniu tylko w przypadkach i na czas trwania urlopów: macierzyńskiego,
wychowawczego, dla poratowania zdrowia, na czas zatrudnienia poza uczelnią w
celu nabycia umiejętności praktycznych przydatnych do wykonywania obowiązków
naukowo-dydaktycznych oraz na czas trwania służby wojskowej (art. 90 ustawy). Są
to okresy ex lege usprawiedliwiające przerwę w badaniach naukowych i uzasadnia-
jące przedłużenie dziewięcioletniego okresu, o którym stanowi art. 88 ust. 2 ustawy.
Swoiste warunki i charakter poszczególnych uczelni uwzględniane są przez możli-
wość wyznaczenia w ich statutach dłuższego terminu rotacji. Statut uczelni może też
rozszerzyć katalog zdarzeń (sytuacji) usprawiedliwiających nieuzyskanie przez
adiunkta stopnia doktora habilitowanego w wyznaczonym ustawowo okresie. Nie
może jednak zawierać takiej regulacji, która prowadziłaby do wyeliminowania instytu-
cji rotacji. Zatrudnienie na stanowisku adiunkta nie stanowi samoistnego celu, tylko
środek, czy też etap, w drodze do uzyskania naukowo-dydaktycznej samodzielności.
Rozwiązanie stosunku pracy z adiunktem jest wobec tego swoistą ,,sankcją" za brak
określonego rezultatu w pracy badawczej. Przerzucenie na pracownika skutków
przeważającej części ryzyka nieuzyskania stopnia doktora habilitowanego nie po-
winno budzić zastrzeżeń. Uwzględnienie tych ogólnych uwarunkowań prowadzi do
wniosku, że mianowanie po raz pierwszy na dane stanowisko w uczelni pracownika
naukowo-dydaktycznego po zakwalifikowaniu w drodze konkursu otwartego (art. 85
ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym) adiunkta zatrudnionego w uczelni na podsta-
wie mianowania na czas nieokreślony, co do którego rozpoczął bieg termin z art. 88
ust. 2 tej ustawy, nie powoduje rozpoczęcia na nowo biegu tego terminu, jeżeli nie
nastąpiły zmiany w zakresie postępowania zmierzającego do uzyskania stopnia nau-
kowego doktora habilitowanego. Podkreślenia wymaga też, że jak wskazano w wyżej
powołanym uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 12 lutego 1998 r.,
III ZP 51/97, termin z art. 88 ust. 2 ustawy u szkolnictwie wyższym jest terminem
maksymalnym. Możliwe jest, że strony stosunku pracy dokonają jego skrócenia w
szczególnych, uzasadnionych racjonalnie okolicznościach. Powód po objęciu no-
wego stanowiska zobowiązał się ukończyć pracę habilitacyjną w ciągu roku. Nawet,
gdyby przyjąć, że od objęcia nowego stanowiska termin do uzyskania stopnia nauko-
wego rozpoczął bieg na nowo, to i tak upłynął on, gdyż został przez strony skrócony
z racjonalnych i usprawiedliwionych przyczyn.
Z tych względów kasacja powoda podlegała oddaleniu na podstawie art. 39312
k.p.c.
========================================