Uchwała z dnia 5 kwietnia 2007 r.
I UZP 7/06

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Józef Iwulski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2007 r.
sprawy z odwołania Edwarda B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w Ł. o wysokość emerytury, na skutek zagadnienia prawnego przekaza-
nego przez Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 5 października 2006 r.
[...]

,,Czy na podstawie art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowią-
zującym od 1 lipca 2004 r. emeryt pobierający uprzednio rentę z tytułu niezdolności
do pracy, ma prawo do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z
okresu 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok złożenia wniosku o rentę, z
uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę
?"

p o d j ą ł uchwałę:

1. Na podstawie art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( jednolity tekst:
Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), w brzmieniu obowiazującym od 1 lipca
2004 r., emeryt pobierający wcześniej rentę z tytułu niezdolności do pracy nie
ma prawa do ponownego obliczenia (przeliczenia) emerytury, z uwzględnie-
niem kwoty bazowej obowiązującej w dniu złożenia wniosku o emeryturę, we-
dług podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat
kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpo-
średnio rok kalendarzowy, w którym złożył wniosek o rentę.
2. Podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej pobierała
rentę z tytułu niezdolności do pracy, można ustalić na nowo (art. 21 ust. 1 pkt 2
ustawy wymienionej w punkcie 1) dla tego nowego świadczenia (emerytury), z
uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o
emeryturę, tylko przy zachowaniu zasad określonych w jej art. 15.

U z a s a d n i e n i e

Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne
ujawniło się w następującym stanie sprawy. Ubezpieczony Edward B. od 2003 r. po-
biera emeryturę, a wcześniej od 1980 r. do 2003 r. pobierał rentę z tytułu inwalidz-
twa, a następnie niezdolności do pracy. Do obliczenia wysokości renty organ rentowy
przyjął w decyzji z września 1980 r. przeciętne wynagrodzenie z okresu od 1 paź-
dziernika 1978 r. do stycznia 1980 r., co dało wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
tego świadczenia 182,82 %. Natomiast decyzją z dnia 7 listopada 2003 r. organ ren-
towy, przyznając ubezpieczonemu emeryturę przyjął do ustalenia podstawy jej wy-
miaru przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat
kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat: od 1967 r. do
1973 r., 1977 r., 1981 r., od 1983 r. do 1988 r. i od 1990 r. do 1994 r., co dało wskaź-
nik wysokości podstawy wymiaru emerytury 134,53 %. Przyjmując do obliczenia
emerytury wynagrodzenie z takich okresów organ rentowy wskazał, iż wprawdzie
wyliczony w ten sposób wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest niż-
szy, niż przyjęty wcześniej do wyliczenia renty, jednakże zastosowanie nowej kwoty
bazowej pozwala na ustalenie wysokości emerytury w wymiarze korzystniejszym,
która po odliczeniu wszystkich obciążeń wyniosła 1.688,66 zł.
W dniu 18 sierpnia 2004 r. ubezpieczony złożył do organu rentowego wniosek
o ,,przeliczenie jego emerytury według załączonych do wniosku dokumentów i wyli-
czenie świadczenia z uwzględnieniem najkorzystniejszego wariantu". Decyzją z dnia
31 sierpnia 2004 r. organ rentowy przeliczył wnioskodawcy w trybie art. 111 ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (powoływanej dalej
jako ustawa o emeryturach i rentach lub emerytalna) podstawę wymiaru emerytury,
zmieniając okres, z którego ustalono podstawę jej wymiaru, którą ustalił według
przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalenda-
rzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat od 1961 r. do 1977 r.,
1979 r., 1984 i 1985 r. Tak obliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emery-
tury wzrósł do 168,52%, zaś wysokość przeliczonej emerytury po odliczeniu zaliczki
na podatek dochodowy wynosi 2.006,39 zł.
W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony zarzucił, iż organ rentowy nie wybrał
najkorzystniejszego wariantu obliczenia należnej mu emerytury, którym byłoby przy-
jęcie do obliczenia podstawy jej wymiaru przeciętnej podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat po-
przedzających rok, w którym po raz pierwszy zgłosił wniosek o przyznanie renty in-
walidzkiej, co miało miejsce w 1980 r. Wnioskodawca twierdził, iż najkorzystniejszym
dla niego wariantem byłoby przyjęcie do obliczenia podstawy wymiaru emerytury
okresu od 1964 do 1973 r., kiedy to wskaźnik wysokości tej podstawy wynosiłby
200%.
Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżo-
ną decyzję i zobowiązał organ rentowy do ponownego obliczenia wysokości emerytu-
ry ubezpieczonego, przyjmując do jej obliczenia podstawę wymiaru składek na ubez-
pieczenia społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalenda-
rzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony
zgłosił wniosek o przyznanie mu renty inwalidzkiej, ale przy uwzględnieniu kwoty ba-
zowej ostatnio przyjętej do obliczenia należnej mu emerytury. Zdaniem tego Sądu,
przeliczenie emerytury wnioskodawcy dokonane przez organ rentowy nie uwzględnia
najkorzystniejszego wariantu określonego w art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej,
polegającego na przyjęciu za podstawę wymiaru emerytury podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z
20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym
ubezpieczony zgłosił wniosek o przyznanie renty, co w przypadku wnioskodawcy
miało miejsce w 1980 r. Gdyby przyjęto ten wariant wyliczenia emerytury, to wskaź-
nik wysokości podstawy wymiaru emerytury wynosiłby 204,48 %.
Dokonując analizy art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy
uznał, iż przepis ten wprowadza cztery warianty przeliczenia emerytury i daje ubez-
pieczonemu możliwość dokonania wyboru najbardziej korzystnej opcji oraz przyjęcia
za podstawę obliczeń dziesięcioletniego okresu z 20 lat liczonych wstecz: 1/ od zło-
żenia wniosku o emeryturę, 2/ od złożenia wniosku o rentę, 3/ od złożenia wniosku o
ponowne przeliczenie emerytury, 4/ od złożenia wniosku o ponowne przeliczenie
renty. Ustawa w tym zakresie nie wprowadza żadnych ograniczeń, a ratio legis art.
111 jest niewątpliwie najkorzystniejsze ukształtowanie wysokości świadczenia. Skoro
przyjęcie do obliczenia podstawy wymiaru emerytury zarobków ubezpieczonego z
okresu wskazanych przez niego kolejnych 10 lat z 20 lat poprzedzających rok, w któ-
rym zgłosił on po raz pierwszy wniosek o rentę dało wskaźnik wysokości podstawy
wymiaru emerytury 204,48 %, to został spełniony wymóg przeliczenia emerytury
określony w tym przepisie, aby ten wskaźnik był wyższy od poprzednio obliczonego.
W apelacji organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie
odwołania zarzucając, iż Sąd pierwszej instancji dokonał niewłaściwej interpretacji
art. 111 ustawy o emeryturach i rentach, bo nie przeprowadził pełnej jego analizy z
zastosowaniem wykładni systemowej i celowościowej oraz z pominięciem art. 15 i 21
tej ustawy. Tymczasem ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej do-
puszcza przyjęcie do wyliczenia wysokości emerytury podstawy wymiaru renty, a nie
tylko jednego jej elementu, jakim jest wskaźnik wysokości podstawy wymiaru tego
świadczenia. Z kolei z art. 15 ustawy o emeryturach i rentach wynika, iż na podstawę
wymiaru emerytury obliczonej w trybie tego przepisu składa się składnik wysokości
podstawy wymiaru wyliczony z okresu wskazanego w tym przepisie pomnożony
przez kwotę bazową obowiązującą w dniu przyznania prawa do emerytury. A zatem
ustawodawca dopuszcza możliwość wyliczenia podstawy wymiaru emerytury, której
elementem jest kwota bazowa obowiązująca w dniu przyznania prawa do emerytury i
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 lat kalendarzowych, ale wybrany tylko z
okresu 20 lat kalendarzowych poprzedzających rok kalendarzowy, w którym zgłoszo-
no wniosek o przyznanie emerytury a nie renty.
Na gruncie takiego stanu sprawy i argumentów podniesionym w apelacji orga-
nu rentowego Sąd Apelacyjny powziął istotne wątpliwości co do prawidłowej wykładni
art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, w brzmieniu obowiązującym od
dnia 1 lipca 2004 r. Zgodnie z pierwotną treścią tego przepisu, wysokość emerytury
lub renty oblicza się ponownie, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 tej
ustawy, jeżeli do jego obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpie-
czenie społeczne lub ubezpieczenie emerytalne i rentowe na podstawie przepisów
prawa polskiego z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzo-
wych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wnio-
sek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty z
uwzględnieniem art. 176. Wnioskodawca nie składał wcześniej wniosku o ponowne
przeliczenie renty, natomiast złożył wniosek o przyznanie emerytury i wyliczenie jej
wysokości według najkorzystniejszego wariantu. Ponadto, zgodnie z art. 21 ustawy
emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone
prawo do renty stanowi: 1) podstawa wymiaru renty z uwzględnieniem waloryzacji,
lub 2) podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15, który przewiduje, że pod-
stawę emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna
podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie lub na ubezpieczenie społeczne na
podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych
wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzają-
cych bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę z
uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Zgodnie z ust. 6 tego przepisu, na wniosek ubez-
pieczonego podstawę wymiaru świadczenia może stanowić podstawa wymiaru
składki z okresu 20 lat przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku wybranych
z całego okresu ubezpieczenia.
Z przytoczonych przepisów wynika, iż ustawa o emeryturach i rentach w spo-
sób wiążący zakreśla pewne ramy czasowe w zakresie możliwości dokonywania
wyboru okresu, z którego należy obliczyć świadczenia. A zatem możliwe jest wybra-
nie kolejnych 10 lat z dwudziestolecia bezpośrednio poprzedzającego rok złożenia
wniosku o emeryturę lub rentę lub też wybranie z całego okresu ubezpieczenia do-
wolnych 20 lat kalendarzowych przypadających przed dniem zgłoszenia wniosku.
Jednakże Sąd Okręgowy dopuścił możliwość obliczenia wysokości emerytury ubez-
pieczonego - do której nabył prawo w 2003 r. - z podstawy wymiaru składek na ubez-
pieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośred-
nio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie renty inwalidzkiej,
(tj. z okresu poprzedzającego rok 1980), przy uwzględnieniu kwoty bazowej przyjętej
do obliczenia świadczenia emerytalnego, a tym samym w istocie dopuścił możliwość
obliczenia wysokości emerytury z okresu znacznie wybiegającego przed dwudzie-
stolecie wstecz od zgłoszenia wniosku o przyznanie tego świadczenia. Według Sądu
Apelacyjnego, taka koncepcja sposobu obliczenia emerytury doprowadziłaby do
naruszenia zasady równego traktowania ubezpieczonych, ponieważ ubezpieczeni
wcześniej pobierający renty z tytułu niezdolności do pracy mogliby korzystać z moż-
liwości wybrania do obliczenia emerytur zarobków z innych okresów niż te, które
zgodnie z obowiązującymi zasadami dotyczą wszystkich ubezpieczonych, ponieważ
w odniesieniu do grupy ubezpieczonych, którzy przed uzyskaniem uprawnień eme-
rytalnych nie pobierali świadczeń rentowych, brak jest możliwości wyboru okresu in-
nego niż określony w art. 15 ustawy.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Istota przedłożonego Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia
prawnego sprowadza się do wyjaśnienia kwestii, czy osoba wcześniej pobierająca
rentę z tytułu niezdolności do pracy, która przechodzi na emeryturę, ustalaną jako
nowe świadczenie (rodzajowo odrębne od dotychczas pobieranej renty), ma prawo
skorzystać przy ustalaniu wysokości emerytury zarówno z aktualnej kwoty bazowej
obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę, jak i ze wskazanego okresu do
obliczenia lub przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, tyle że według podstawy
wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z liczby kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalen-
darzowy, w którym osoba ta poprzednio zgłosiła wniosek o rentę. Wątpliwości te po-
wstały na gruncie zmieniającej się treści art. 111 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i
rentach. Przepis ten w pierwotnym brzmieniu, obowiązującym do 30 czerwca 2004 r.,
dopuszczał możliwość ponownego obliczenia emerytury lub renty, jeżeli do jej obli-
czenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego z kolejnych
10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpo-
średnio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie eme-
rytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176, jeżeli wskaźnik wysokości podstawy wy-
miaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Natomiast od 1 lipca 2004 r. przepis
ten umożliwia ponowne obliczenie emerytury lub renty również według podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalen-
darzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty. Tymczasem
regulacje te miały na celu umożliwienie ubezpieczonym, którzy pobierali określone
świadczenie (emerytury lub renty) obliczone od podstawy wymiaru ustalonej z okre-
sów krótszych niż 10 kolejnych lat kalendarzowych, (np. z ostatnich czterech kwar-
tałów kalendarzowych albo z kolejnych 3 lat kalendarzowych wybranych z ostatnich
12 lat kalendarzowych, licząc wstecz od roku (kwartału), w którym zgłoszono wnio-
sek o emeryturę lub rentę - por. art. 16 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopa-
trzeniu emerytalnym pracowników oraz ich rodzin, Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.),
ponowne ustalenie podstawy wymiaru pobieranych świadczeń z okresu kolejnych 10
lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpo-
średnio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub
renty albo o ponowne ustalenie tych świadczeń, jeżeli uzyskany w ten sposób
wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.
Istotne jest to, że możliwość ponownego obliczenia emerytury lub renty odnosi
się do świadczenia wcześniej przyznanego i pobieranego, bo tylko takie może być
ponownie obliczone w myśl art. 111 ustawy emerytalnej, którego zastosowanie zale-
ży od rodzaju świadczenia (emerytury lub renty), objętego wniosekiem o ponowne
obliczenie świadczenia. Niezbyt fortunnie użyty przez ustawodawcę do przeliczanego
świadczenia łącznik ,,lub" nie może być jednak interpretowany w ten sposób, że
ubezpieczonemu pobierającemu emeryturę (emerytowi) należy ponownie obliczać
przysługującą mu emeryturę według rygorów i zasad wyliczenia renty z tytułu nie-
zdolności do pracy (według porządku przyznawania świadczeń rentowych), albo, że
renciście można ponownie obliczać przysługującą mu rentę według odrębnego reżi-
mu ustalania prawa do emerytury. Jeżeli zatem wniosek o ponowne obliczenie doty-
czy pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy, to możliwość wskazania okresu
10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpo-
średnio rok kalendarzowy, odnosi się do roku, w którym zgłoszono wniosek o przy-
znanie pobieranej renty albo o ponowne ustalenie tego świadczenia. Natomiast w
przypadku wniosku o ponowne obliczenie emerytury - możliwość wskazania okresu
10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpo-
średnio rok kalendarzowy, odnosi się do roku, w którym ubezpieczony zgłosił wnio-
sek o emeryturę lub ponowne obliczenie tego świadczenia.
Należało ponadto mieć na uwadze, że w utrwalonym orzecznictwie Sądu Naj-
wyższego (por. uchwałę z dnia 18 października 2006 r., I UZP 2/06, OSNP 2007 nr
5-6, poz. 76), potwierdzono możliwość wyliczenia emerytury dla osoby, która wcze-
śniej pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, z uwzględnieniem kwoty bazowej
obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emeryturę, która jest korzystniejsza (wyż-
sza) niż kwota bazowa obowiązująca wcześniej w dacie nabycia prawa do renty.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, podstawę wymiaru emerytu-
ry dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do
pracy, stanowi: 1) podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewalory-
zację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po
ustaleniu prawa do renty albo 2) podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.
Wybór tego drugiego wariantu powoduje, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby,
która wcześniej pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy, można dla tego nowe-
go świadczenia (emerytury) ustalić na nowo (art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej) i z
uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o emery-
turę, ale tylko w myśl art. 15, tj. z zachowaniem zasad wskazanych w tym przepisie.
Oznacza to, że ustalana na nowo - w myśl art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej -
podstawa wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do
renty z tytułu niezdolności do pracy, jest wyliczana według przeciętnej podstawy wy-
miaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społecz-
ne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych, wybranych przez zainteresowanego ubiegającego się o emeryturę z ostatnich
20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wnio-
sek o to nowe świadczenie (art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach), albo o
ponowne jego obliczenie (art. 111 ust. 1 pkt 2 tej ustawy). Dodatkowo (alternatyw-
nie), na wniosek ubezpieczonego, podstawę wymiaru emerytury może stanowić
przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia
emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed dniem
zgłoszenia wniosku o emeryturę (art. 15 ust. 6 ustawy emerytalnej) albo o ponowne
jego obliczenie (art. 111 ust. 3 tej ustawy).
Przyjęty kierunek wykładni wyklucza zatem dopuszczalność niejako ,,hybrydo-
wego" wyliczenia emerytury, co następowałoby z zachowaniem ,,reżimu emerytalne-
go", polegającego na uwzględnieniu korzystniejszej kwoty bazowej obowiązującej w
dniu złożenia wniosku o emeryturę, tj. według zasady ustalenia na nowo podstawy
wymiaru emerytury (art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej), a ponadto - w innej czę-
ści - według ,,reżimu rentowego", który umożliwiałby korzystniejsze wyliczenie wyso-
kości nowego świadczenia (emerytury), tyle że według podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne z okresu 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalen-
darzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono
wniosek o przyznanie innego rodzajowo świadczenia, jakim była wcześniej pobierana
renta z tytułu niezdolności do pracy. Takie stanowisko prowadziłoby do dyskryminacji
i naruszenia zasady równego traktowania (art. 2a ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11,
poz. 74 ze zm.), tych ubezpieczonych, którzy przed nabyciem emerytury nie korzy-
stali z uprawnień rentowych z tytułu niezdolności do pracy, a którzy mogliby wskazać
do ustalenia podstawy wymiaru emerytury okres 10 lat kalendarzowych wybranych z
20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym
zgłosili wniosek o emeryturę lub ponowne jej obliczenie. Tymczasem w krytykowa-
nym ,,hybrydowym" wariancie ustalania emerytury ubezpieczeni, którzy wcześniej
korzystali z uprawnień rentowych, mogliby skorzystać zarówno z uprawnień przysłu-
gujących wszystkim emerytom, jak i z możliwości wskazania do wyliczenia emerytury
także wyżej określonych lat przypadających ponadto przed rokiem złożenia wniosku
o rentę, a zatem mogliby wskazywać inne okresy niż te, które dotyczą wszystkich
ubezpieczonych nabywających uprawnienia emerytalne.
Powyższe uwarunkowania prowadziły do uznania, że wniosek o przyznanie
lub ponowne ustalenie wysokości emerytury lub renty dotyczy konkretnego rodzaju
świadczenia (emerytury albo renty), a zatem powinien być rozpoznany w trybie i we-
dług zasad właściwych dla ustalania każdego z tych odmiennych rodzajowo świad-
czeń z ubezpieczenia społecznego, co doprowadziło do rozstrzygnięcia przedstawio-
nego zagadnienia prawnego w sposób opisany w podjętej uchwale.
========================================