Uchwała SN - III CZP 80/03
Izba: | Izba Cywilna |
Sygnatura: | III CZP 80/03 |
Typ: | Uchwała SN |
Opis: | Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2005/2/20 |
Data wydania: | 2003-11-27 |
Uchwała z dnia 27 listopada 2003 r., III CZP 80/03
Sędzia SN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
Sędzia SN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
Sędzia SN Zbigniew Strus
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Marii B. przeciwko Władysławowi T. o
zapłatę, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 27
listopada 2003 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy we
Wrocławiu postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2003 r.:
"Czy brak w postanowieniu o dział spadku rozstrzygnięcia w przedmiocie
odsetek od zasądzonej na podstawie art. 212 § 3 k.c. spłaty wyłącza możliwość ich
dochodzenia na podstawie art. 481 § 1 k.c.?"
podjął uchwałę:
Brak rozstrzygnięcia w prawomocnym postanowieniu o dziale spadku o
wysokości i terminie uiszczenia odsetek od zasądzonej spłaty nie uzasadnia
zarzutu powagi rzeczy osądzonej w procesie o zapłatę odsetek za opóźnienie
w dokonaniu spłaty.
Uzasadnienie
Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozpoznania
wyłoniło się przy rozstrzyganiu sprawy na skutek zażalenia powódki na
postanowienie Sądu pierwszej instancji odrzucające pozew o zapłatę odsetek od
zasądzonej prawomocnym postanowieniem z dnia 6 grudnia 1996 r. spłaty z tytułu
działu spadku płatnej w terminie trzech miesięcy od daty prawomocności
postanowienia. Sąd Rejonowy uznał, że niedopuszczalne jest dochodzenie odsetek
w odrębnym procesie, jeżeli w postanowieniu o dziale spadku zasądzono spłatę, nie
orzekając o odsetkach.
Rozpoznając zażalenie powódki, Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na wątpliwości
odnośnie do stanowiska, że brak w postanowieniu działowym orzeczenia w
przedmiocie odsetek wyłącza możliwość ich dochodzenia w oparciu o przepis art.
481 § 1 k.c. Wskazując na rozbieżne stanowiska reprezentowane w piśmiennictwie
oraz w orzecznictwie zarówno co do charakteru odsetek, o których stanowi art. 212
§ 3 k.c., jak i procesowych skutków pominięcia orzeczenia o nich w sentencji
postanowienia działowego, Sąd drugiej instancji dostrzegł niekorzystne skutki
uznania, że brak orzeczenia o odsetkach skutkuje powagą rzeczy osądzonej i
prowadzi do niedopuszczalności dochodzenia odsetek w odrębnym procesie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sformułowanie zagadnienia prawnego w sentencji postanowienia Sądu
Okręgowego nie jest w pełni precyzyjne. Uwzględniając treść uzasadnienia tego
postanowienia, należy przyjąć, że istota zagadnienia sprowadza się do
rozstrzygnięcia kwestii, czy pominięcie w sentencji prawomocnego postanowienia o
dziale spadku orzeczenia w przedmiocie odsetek od zasądzonej spłaty skutkuje
również w tym zakresie powagą rzeczy osądzonej, a w konsekwencji wyłącza
dochodzenie w odrębnym postępowaniu roszczenia o zapłatę odsetek z tytułu
opóźnienia w zapłacie zasądzonej spłaty wskutek przekroczenia terminu
określonego w postanowieniu działowym. Innymi słowy, chodzi o ocenę skutków
braku zamieszczenia rozstrzygnięcia o odsetkach w sentencji prawomocnego
postanowienia o dziale spadku, a w szczególności o określenie granic powagi
rzeczy osądzonej takiego postanowienia i ewentualnej prekluzji roszczeń
nierozpoznanych w postępowaniu działowym.
W uchwale z dnia 25 czerwca 1971 r., III CZP 34/71 (OSNC 1972, nr 4, poz.
62) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że skoro art. 212 § 3 k.c. nakłada na sąd
obowiązek dokonania z urzędu oznaczenia wysokości i terminu uiszczenia odsetek,
to w razie pominięcia przez sąd rozstrzygnięcia w tym przedmiocie uczestnik
powinien wnieść środek zaskarżenia lub złożyć wniosek o uzupełnienie orzeczenia,
a jeżeli tego nie uczynił, nie może dochodzić zapłaty tych odsetek w drodze
odrębnego procesu. Uchwała ta spotkała się z aprobatą większości przedstawicieli
piśmiennictwa, choć został wyrażony także pogląd, że brak rozstrzygnięcia o
odsetkach w postanowieniu działowym może być uzupełniony na podstawie art. 351
k.p.c. bądź w drodze odrębnego procesu o należne odsetki.
Zwolennicy pierwszego stanowiska wskazywali na obowiązek orzeczenia
przez sąd z urzędu w przedmiocie określonym w art. 212 § 3 k.c. oraz twierdzili - z
powołaniem się na art. 618 w związku z art. 684 oraz art. 685 i 688 k.p.c. - że w
postępowaniu o dział spadku chodzi o załatwienie całokształtu roszczeń, jakie
powstały między spadkobiercami. Rozstrzygnięcia w zakresie wszystkich
elementów określonych w art. 212 § 3 k.c. traktowali jako integralne, obligatoryjne
składniki każdego postanowienia w sprawie o dział spadku, a brak wyraźnego
rozstrzygnięcia o wysokości i terminie uiszczenia odsetek od spłat lub dopłat w
sentencji postanowienia o dziale spadku uznawali za negatywne rozstrzygnięcie
przez sąd tej kwestii, ze skutkiem w postaci powagi rzeczy osądzonej także w tym
zakresie.
Zwolennicy odmiennego poglądu - choć aprobowali powyższe stanowisko w
części sprowadzającej się do stwierdzenia, że w postępowaniu o dział spadku sąd
orzeka z urzędu w zakresie elementów określonych w art. 212 § 3 k.c. - uważali, iż
pominięcie w tzw. postanowieniu działowym rozstrzygnięcia o odsetkach oznacza
nieistnienie negatywnego orzeczenia w tym zakresie. W konsekwencji przyjmowali
brak powagi rzeczy osądzonej, pozwalający na dochodzenie w odrębnym
postępowaniu odsetek za opóźnienie w uiszczeniu spłaty. Również w najnowszym
orzecznictwie pogląd ten wydaje się być aprobowany. W postanowieniu z dnia 6
listopada 2002 r., III CKN 1372/00 ("Izba Cywilna" 2003, nr 7-8, s. 51) Sąd
Najwyższy stwierdził, że zasądzenie przez sąd spłat bez oznaczenia wysokości i
terminu uiszczenia odsetek nie narusza art. 212 § 3 k.c., orzeczenie takie oznacza
bowiem, iż spłaty zasądzone zostały bez odsetek. Wymienione orzeczenie daje
więc podstawę do sformułowania poglądu, że brak w postanowieniu dokonywanego
z urzędu rozstrzygnięcia o wysokości i terminie uiszczenia odsetek wskazuje na to,
iż sąd nie wydał w tym zakresie orzeczenia, co wyłącza możność wniesienia środka
zaskarżenia.
Udzielenie odpowiedzi na przedstawione Sądowi Najwyższemu do
rozstrzygnięcia zagadnienie prawne nie może abstrahować od charakteru odsetek
od spłat lub dopłat, o których mowa w art. 212 § 3 k.c. Według jednego stanowiska,
odsetki, o których stanowi wymieniony przepis, są odsetkami za opóźnienie.
Stanowisko takie zaprezentował Sąd Najwyższy w uchwale Pełnego Składu Izby
Cywilnej z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, (OSNCP 1970, nr 3, poz. 39) oraz
przeważająca część piśmiennictwa.
Zgodnie z innym stanowiskiem, odsetki przyznawane na podstawie art. 212 §
3 k.c. od spłaty lub dopłaty zasądzonej w postanowieniu w sprawie o dział spadku
mają mieszany, podwójny charakter: odsetek tzw. kredytowych, będących
wynagrodzeniem za korzystanie z pieniędzy należących do innej osoby, i odsetek
za opóźnienie. Stanowisko to wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca
1984 r., III CZP 21/84 (OSNCP 1984, nr 12, poz. 221), a następnie podtrzymał w
wyroku z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CKN 36/96 (nie publ.).
W piśmiennictwie zaprezentowane zostało również stanowisko sprowadzające
się do stwierdzenia, że odsetki uregulowane w art. 212 § 3 k.c. mają jedynie
charakter odsetek kapitałowych (kredytowych), stanowiących formę wynagrodzenia
za korzystanie z pieniędzy należnych innej osobie.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela
stanowisko dominujące zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie,
sprowadzające się do stwierdzenia, że odsetki wskazane w art. 212 § 3 k.c. mogą
mieć mieszany charakter, tzn. mogą być odsetkami kapitałowymi (kredytowymi),
oraz odsetkami za opóźnienie, przysługującymi w wypadku uchybienia terminowi
dokonania dopłaty lub spłaty. Przyjęcie mieszanego charakteru odsetek nie wyłącza
jednak obowiązku orzekania o nich przez sąd z urzędu na podstawie art. 212 § 3
k.c. tylko w odniesieniu do odsetek kapitałowych, w związku z czym orzekanie o
odsetkach nie mających takiego charakteru byłoby jedynie uprawnieniem, a nie
obowiązkiem sądu. Nie oznacza to, że odsetki te mają charakter mieszany w
każdym czasie. Przeciwnie, można wskazać i wyraźnie oddzielić okresy, w których
zasądzone odsetki mają wyłącznie charakter kapitałowy. Stanowią one wówczas
ekwiwalent za czasowe korzystanie przez innego uczestnika postępowania ze
środków stanowiących spłatę (dopłatę), należną uprawnionemu uczestnikowi
postępowania. Chodzi tu więc o ekwiwalent za korzystnie z tych środków w okresie
poprzedzającym określony postanowieniem działowym termin uiszczenia spłaty.
Tylko do odsetek mających charakter kapitałowy może odnosić się zasada
koncentracji orzekania, m.in. w postępowaniu o dział spadku, wynikająca z art. 618
§ 1, art. 686 i 688 k.p.c., z konsekwencjami na wypadek jej uchybienia określonymi
w art. 618 § 3 k.p.c., gdyż tylko odsetki należne za okres do nadejścia określonego
w prawomocnym postanowieniu terminu dokonania spłaty można traktować jako
przedmiot wzajemnych roszczeń spadkobierców z tytułu przysługujących im praw.
W odsetkach o takim charakterze można także dostrzegać ekwiwalent
przysługującego spadkobiercy udziału we wspólności przedmiotu należącego do
spadku, spłaty (dopłaty) zasądzane w postanowieniu działowym są bowiem
równowartością udziału spadkobiercy w spadku. Jeżeli więc sąd odracza termin
dokonania spłaty, to wobec konieczności uwzględnienia zjawisk rynkowych (np.
inflacji), powinien zadbać z urzędu o to, aby wartość spłaty w określonym w
postanowieniu terminie jej uiszczenia odpowiadała wartości przysługującego
spadkobiercy udziału.
Wynikający z art. 316 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. obowiązek brania za
podstawę przy orzekaniu stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy
oznacza, że sąd zobowiązany jest do uwzględnienia okoliczności z tej właśnie
chwili i może posługiwać się jedynie kryteriami pozwalającymi na przewidywalne
określenie wysokości i terminu uiszczenia wyłącznie odsetek o charakterze
kapitałowym. W postanowieniach tzw. działowych niezbędne jest uwzględnienie
wzajemnej zależności rozstrzygnięć, w tym także o odsetkach, istnieje bowiem
konieczność uwzględnienia w chwili zamknięcia rozprawy, kto z uczestników był
posiadaczem rzeczy, jaka była data jej wydania temu, komu została przyznana i jak
kształtuje się związana z tym faktem ewentualna utrata (lub uzyskanie) korzyści z
rzeczy lub jej części. Wyważona i właściwa ocena tych elementów, w chwili
orzekania oraz uzasadnione interesy, a także sytuacja życiowa każdej z osób
zobowiązanych i uprawnionych do spłat (dopłat) może usprawiedliwiać oznaczenie
wysokości i terminu uiszczenia odsetek, traktowanych wówczas wyłącznie jako
rodzaj wynagrodzenia za korzystanie z pieniędzy należących do innej osoby (por.
uzasadnienie uchwał Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 1984 r., III CZP 21/84 i
z dnia 21 listopada 1977 r., III CZP 79/77, OSNCP 1978, nr 8, poz. 132).
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że obowiązek sądu orzekania z
urzędu w przedmiocie określonym w art. 212 § 3 k.c. obejmuje wyłącznie
orzeczenie o wysokości i terminie uiszczenia odsetek o charakterze kapitałowym,
tylko bowiem odsetki tego rodzaju mogą być traktowane jako przedmiot
wzajemnych roszczeń pomiędzy współspadkobiercami z tytułu posiadania
poszczególnych przedmiotów spadkowych i innych elementów uwzględnianych przy
dokonywaniu działu spadku, o których mowa w art. 686 k.p.c.
Przedmiotem takich roszczeń nie są natomiast odsetki należne z tytułu
opóźnienia, powstałego wskutek uchybienia przez zobowiązanego określonemu w
postanowieniu działowym terminowi dokonania spłaty. Odsetki te są sankcją
cywilnoprawną o uniwersalnym charakterze, przewidzianą w art. 481 § 1 k.c.,
związaną z określonym w tym przepisie zachowaniem się każdego dłużnika, nie
wyłączając także współspadkobiercy, który opóźnia się ze spełnieniem świadczenia
pieniężnego w postaci dokonania spłaty określonej w postanowieniu o dziale
spadku. Jeżeli więc w orzeczeniu tym nie zamieszczono wyraźnego rozstrzygnięcia
w przedmiocie odsetek należnych z tytułu uchybienia terminowi dokonania spłaty, to
brak ten nie może być utożsamiany z istnieniem orzeczenia negatywnego i w
konsekwencji przesądzać istnienia powagi rzeczy osądzonej. Przeciwny wniosek
pozbawiałby spadkobiercę uprawnionego do spłaty prawa skutecznego
dochodzenia odsetek za czas opóźnienia na podstawie art. 481 § 1 k.c., w sytuacji,
w której art. 212 § 3 k.c. nie daje dostatecznych podstaw do wyłączenia stosowania
ogólnych przepisów o skutkach niewykonania zobowiązań.
W rezultacie dokonanych rozważań za zasadne należy uznać stanowisko, że
brak rozstrzygnięcia w prawomocnym postanowieniu o dział spadku o wysokości i
terminie uiszczenia odsetek od zasądzonej spłaty nie uzasadnia zarzutu powagi
rzeczy osądzonej w procesie o zapłatę odsetek za opóźnienie w dokonaniu spłaty.
Powyższe rozważania uzasadniają na podstawie art. 390 k.p.c. podjęcie
uchwały przytoczonej na wstępie.
Sędzia SN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
Sędzia SN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
Sędzia SN Zbigniew Strus
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Marii B. przeciwko Władysławowi T. o
zapłatę, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 27
listopada 2003 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy we
Wrocławiu postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2003 r.:
"Czy brak w postanowieniu o dział spadku rozstrzygnięcia w przedmiocie
odsetek od zasądzonej na podstawie art. 212 § 3 k.c. spłaty wyłącza możliwość ich
dochodzenia na podstawie art. 481 § 1 k.c.?"
podjął uchwałę:
Brak rozstrzygnięcia w prawomocnym postanowieniu o dziale spadku o
wysokości i terminie uiszczenia odsetek od zasądzonej spłaty nie uzasadnia
zarzutu powagi rzeczy osądzonej w procesie o zapłatę odsetek za opóźnienie
w dokonaniu spłaty.
Uzasadnienie
Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozpoznania
wyłoniło się przy rozstrzyganiu sprawy na skutek zażalenia powódki na
postanowienie Sądu pierwszej instancji odrzucające pozew o zapłatę odsetek od
zasądzonej prawomocnym postanowieniem z dnia 6 grudnia 1996 r. spłaty z tytułu
działu spadku płatnej w terminie trzech miesięcy od daty prawomocności
postanowienia. Sąd Rejonowy uznał, że niedopuszczalne jest dochodzenie odsetek
w odrębnym procesie, jeżeli w postanowieniu o dziale spadku zasądzono spłatę, nie
orzekając o odsetkach.
Rozpoznając zażalenie powódki, Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na wątpliwości
odnośnie do stanowiska, że brak w postanowieniu działowym orzeczenia w
przedmiocie odsetek wyłącza możliwość ich dochodzenia w oparciu o przepis art.
481 § 1 k.c. Wskazując na rozbieżne stanowiska reprezentowane w piśmiennictwie
oraz w orzecznictwie zarówno co do charakteru odsetek, o których stanowi art. 212
§ 3 k.c., jak i procesowych skutków pominięcia orzeczenia o nich w sentencji
postanowienia działowego, Sąd drugiej instancji dostrzegł niekorzystne skutki
uznania, że brak orzeczenia o odsetkach skutkuje powagą rzeczy osądzonej i
prowadzi do niedopuszczalności dochodzenia odsetek w odrębnym procesie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sformułowanie zagadnienia prawnego w sentencji postanowienia Sądu
Okręgowego nie jest w pełni precyzyjne. Uwzględniając treść uzasadnienia tego
postanowienia, należy przyjąć, że istota zagadnienia sprowadza się do
rozstrzygnięcia kwestii, czy pominięcie w sentencji prawomocnego postanowienia o
dziale spadku orzeczenia w przedmiocie odsetek od zasądzonej spłaty skutkuje
również w tym zakresie powagą rzeczy osądzonej, a w konsekwencji wyłącza
dochodzenie w odrębnym postępowaniu roszczenia o zapłatę odsetek z tytułu
opóźnienia w zapłacie zasądzonej spłaty wskutek przekroczenia terminu
określonego w postanowieniu działowym. Innymi słowy, chodzi o ocenę skutków
braku zamieszczenia rozstrzygnięcia o odsetkach w sentencji prawomocnego
postanowienia o dziale spadku, a w szczególności o określenie granic powagi
rzeczy osądzonej takiego postanowienia i ewentualnej prekluzji roszczeń
nierozpoznanych w postępowaniu działowym.
W uchwale z dnia 25 czerwca 1971 r., III CZP 34/71 (OSNC 1972, nr 4, poz.
62) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że skoro art. 212 § 3 k.c. nakłada na sąd
obowiązek dokonania z urzędu oznaczenia wysokości i terminu uiszczenia odsetek,
to w razie pominięcia przez sąd rozstrzygnięcia w tym przedmiocie uczestnik
powinien wnieść środek zaskarżenia lub złożyć wniosek o uzupełnienie orzeczenia,
a jeżeli tego nie uczynił, nie może dochodzić zapłaty tych odsetek w drodze
odrębnego procesu. Uchwała ta spotkała się z aprobatą większości przedstawicieli
piśmiennictwa, choć został wyrażony także pogląd, że brak rozstrzygnięcia o
odsetkach w postanowieniu działowym może być uzupełniony na podstawie art. 351
k.p.c. bądź w drodze odrębnego procesu o należne odsetki.
Zwolennicy pierwszego stanowiska wskazywali na obowiązek orzeczenia
przez sąd z urzędu w przedmiocie określonym w art. 212 § 3 k.c. oraz twierdzili - z
powołaniem się na art. 618 w związku z art. 684 oraz art. 685 i 688 k.p.c. - że w
postępowaniu o dział spadku chodzi o załatwienie całokształtu roszczeń, jakie
powstały między spadkobiercami. Rozstrzygnięcia w zakresie wszystkich
elementów określonych w art. 212 § 3 k.c. traktowali jako integralne, obligatoryjne
składniki każdego postanowienia w sprawie o dział spadku, a brak wyraźnego
rozstrzygnięcia o wysokości i terminie uiszczenia odsetek od spłat lub dopłat w
sentencji postanowienia o dziale spadku uznawali za negatywne rozstrzygnięcie
przez sąd tej kwestii, ze skutkiem w postaci powagi rzeczy osądzonej także w tym
zakresie.
Zwolennicy odmiennego poglądu - choć aprobowali powyższe stanowisko w
części sprowadzającej się do stwierdzenia, że w postępowaniu o dział spadku sąd
orzeka z urzędu w zakresie elementów określonych w art. 212 § 3 k.c. - uważali, iż
pominięcie w tzw. postanowieniu działowym rozstrzygnięcia o odsetkach oznacza
nieistnienie negatywnego orzeczenia w tym zakresie. W konsekwencji przyjmowali
brak powagi rzeczy osądzonej, pozwalający na dochodzenie w odrębnym
postępowaniu odsetek za opóźnienie w uiszczeniu spłaty. Również w najnowszym
orzecznictwie pogląd ten wydaje się być aprobowany. W postanowieniu z dnia 6
listopada 2002 r., III CKN 1372/00 ("Izba Cywilna" 2003, nr 7-8, s. 51) Sąd
Najwyższy stwierdził, że zasądzenie przez sąd spłat bez oznaczenia wysokości i
terminu uiszczenia odsetek nie narusza art. 212 § 3 k.c., orzeczenie takie oznacza
bowiem, iż spłaty zasądzone zostały bez odsetek. Wymienione orzeczenie daje
więc podstawę do sformułowania poglądu, że brak w postanowieniu dokonywanego
z urzędu rozstrzygnięcia o wysokości i terminie uiszczenia odsetek wskazuje na to,
iż sąd nie wydał w tym zakresie orzeczenia, co wyłącza możność wniesienia środka
zaskarżenia.
Udzielenie odpowiedzi na przedstawione Sądowi Najwyższemu do
rozstrzygnięcia zagadnienie prawne nie może abstrahować od charakteru odsetek
od spłat lub dopłat, o których mowa w art. 212 § 3 k.c. Według jednego stanowiska,
odsetki, o których stanowi wymieniony przepis, są odsetkami za opóźnienie.
Stanowisko takie zaprezentował Sąd Najwyższy w uchwale Pełnego Składu Izby
Cywilnej z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, (OSNCP 1970, nr 3, poz. 39) oraz
przeważająca część piśmiennictwa.
Zgodnie z innym stanowiskiem, odsetki przyznawane na podstawie art. 212 §
3 k.c. od spłaty lub dopłaty zasądzonej w postanowieniu w sprawie o dział spadku
mają mieszany, podwójny charakter: odsetek tzw. kredytowych, będących
wynagrodzeniem za korzystanie z pieniędzy należących do innej osoby, i odsetek
za opóźnienie. Stanowisko to wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca
1984 r., III CZP 21/84 (OSNCP 1984, nr 12, poz. 221), a następnie podtrzymał w
wyroku z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CKN 36/96 (nie publ.).
W piśmiennictwie zaprezentowane zostało również stanowisko sprowadzające
się do stwierdzenia, że odsetki uregulowane w art. 212 § 3 k.c. mają jedynie
charakter odsetek kapitałowych (kredytowych), stanowiących formę wynagrodzenia
za korzystanie z pieniędzy należnych innej osobie.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela
stanowisko dominujące zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie,
sprowadzające się do stwierdzenia, że odsetki wskazane w art. 212 § 3 k.c. mogą
mieć mieszany charakter, tzn. mogą być odsetkami kapitałowymi (kredytowymi),
oraz odsetkami za opóźnienie, przysługującymi w wypadku uchybienia terminowi
dokonania dopłaty lub spłaty. Przyjęcie mieszanego charakteru odsetek nie wyłącza
jednak obowiązku orzekania o nich przez sąd z urzędu na podstawie art. 212 § 3
k.c. tylko w odniesieniu do odsetek kapitałowych, w związku z czym orzekanie o
odsetkach nie mających takiego charakteru byłoby jedynie uprawnieniem, a nie
obowiązkiem sądu. Nie oznacza to, że odsetki te mają charakter mieszany w
każdym czasie. Przeciwnie, można wskazać i wyraźnie oddzielić okresy, w których
zasądzone odsetki mają wyłącznie charakter kapitałowy. Stanowią one wówczas
ekwiwalent za czasowe korzystanie przez innego uczestnika postępowania ze
środków stanowiących spłatę (dopłatę), należną uprawnionemu uczestnikowi
postępowania. Chodzi tu więc o ekwiwalent za korzystnie z tych środków w okresie
poprzedzającym określony postanowieniem działowym termin uiszczenia spłaty.
Tylko do odsetek mających charakter kapitałowy może odnosić się zasada
koncentracji orzekania, m.in. w postępowaniu o dział spadku, wynikająca z art. 618
§ 1, art. 686 i 688 k.p.c., z konsekwencjami na wypadek jej uchybienia określonymi
w art. 618 § 3 k.p.c., gdyż tylko odsetki należne za okres do nadejścia określonego
w prawomocnym postanowieniu terminu dokonania spłaty można traktować jako
przedmiot wzajemnych roszczeń spadkobierców z tytułu przysługujących im praw.
W odsetkach o takim charakterze można także dostrzegać ekwiwalent
przysługującego spadkobiercy udziału we wspólności przedmiotu należącego do
spadku, spłaty (dopłaty) zasądzane w postanowieniu działowym są bowiem
równowartością udziału spadkobiercy w spadku. Jeżeli więc sąd odracza termin
dokonania spłaty, to wobec konieczności uwzględnienia zjawisk rynkowych (np.
inflacji), powinien zadbać z urzędu o to, aby wartość spłaty w określonym w
postanowieniu terminie jej uiszczenia odpowiadała wartości przysługującego
spadkobiercy udziału.
Wynikający z art. 316 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. obowiązek brania za
podstawę przy orzekaniu stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy
oznacza, że sąd zobowiązany jest do uwzględnienia okoliczności z tej właśnie
chwili i może posługiwać się jedynie kryteriami pozwalającymi na przewidywalne
określenie wysokości i terminu uiszczenia wyłącznie odsetek o charakterze
kapitałowym. W postanowieniach tzw. działowych niezbędne jest uwzględnienie
wzajemnej zależności rozstrzygnięć, w tym także o odsetkach, istnieje bowiem
konieczność uwzględnienia w chwili zamknięcia rozprawy, kto z uczestników był
posiadaczem rzeczy, jaka była data jej wydania temu, komu została przyznana i jak
kształtuje się związana z tym faktem ewentualna utrata (lub uzyskanie) korzyści z
rzeczy lub jej części. Wyważona i właściwa ocena tych elementów, w chwili
orzekania oraz uzasadnione interesy, a także sytuacja życiowa każdej z osób
zobowiązanych i uprawnionych do spłat (dopłat) może usprawiedliwiać oznaczenie
wysokości i terminu uiszczenia odsetek, traktowanych wówczas wyłącznie jako
rodzaj wynagrodzenia za korzystanie z pieniędzy należących do innej osoby (por.
uzasadnienie uchwał Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 1984 r., III CZP 21/84 i
z dnia 21 listopada 1977 r., III CZP 79/77, OSNCP 1978, nr 8, poz. 132).
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że obowiązek sądu orzekania z
urzędu w przedmiocie określonym w art. 212 § 3 k.c. obejmuje wyłącznie
orzeczenie o wysokości i terminie uiszczenia odsetek o charakterze kapitałowym,
tylko bowiem odsetki tego rodzaju mogą być traktowane jako przedmiot
wzajemnych roszczeń pomiędzy współspadkobiercami z tytułu posiadania
poszczególnych przedmiotów spadkowych i innych elementów uwzględnianych przy
dokonywaniu działu spadku, o których mowa w art. 686 k.p.c.
Przedmiotem takich roszczeń nie są natomiast odsetki należne z tytułu
opóźnienia, powstałego wskutek uchybienia przez zobowiązanego określonemu w
postanowieniu działowym terminowi dokonania spłaty. Odsetki te są sankcją
cywilnoprawną o uniwersalnym charakterze, przewidzianą w art. 481 § 1 k.c.,
związaną z określonym w tym przepisie zachowaniem się każdego dłużnika, nie
wyłączając także współspadkobiercy, który opóźnia się ze spełnieniem świadczenia
pieniężnego w postaci dokonania spłaty określonej w postanowieniu o dziale
spadku. Jeżeli więc w orzeczeniu tym nie zamieszczono wyraźnego rozstrzygnięcia
w przedmiocie odsetek należnych z tytułu uchybienia terminowi dokonania spłaty, to
brak ten nie może być utożsamiany z istnieniem orzeczenia negatywnego i w
konsekwencji przesądzać istnienia powagi rzeczy osądzonej. Przeciwny wniosek
pozbawiałby spadkobiercę uprawnionego do spłaty prawa skutecznego
dochodzenia odsetek za czas opóźnienia na podstawie art. 481 § 1 k.c., w sytuacji,
w której art. 212 § 3 k.c. nie daje dostatecznych podstaw do wyłączenia stosowania
ogólnych przepisów o skutkach niewykonania zobowiązań.
W rezultacie dokonanych rozważań za zasadne należy uznać stanowisko, że
brak rozstrzygnięcia w prawomocnym postanowieniu o dział spadku o wysokości i
terminie uiszczenia odsetek od zasądzonej spłaty nie uzasadnia zarzutu powagi
rzeczy osądzonej w procesie o zapłatę odsetek za opóźnienie w dokonaniu spłaty.
Powyższe rozważania uzasadniają na podstawie art. 390 k.p.c. podjęcie
uchwały przytoczonej na wstępie.
Izba Cywilna - inne orzeczenia: