84

WYROK Z DNIA 26 CZERWCA 2003 R.
WA 18/03

Czyny, o których mowa w art. 345-347 k.k., popełnione w sytuacji
przewidzianej w art. 348 k.k., czyli względem innego żołnierza w związku z
pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, lecz niebędącego przełożonym
sprawcy, różnią się znamionami od takich czynów popełnionych względem
przełożonego i dlatego powinny być kwalifikowane jako odmienne
przestępstwa, określone zawsze w art. 348 k.k. w związku, bądź z art. 345 k.k.,
bądź z art. 346 k.k., bądź z art. 347 k.k., a nie odwrotnie.

Przewodniczący: sędzia SN W. Błuś.
Sędziowie
SN:
M.
Buliński,
M.
Pietruszyński
(sprawozdawca).
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk S.
Gorzkiewicz.

Sąd Najwyższy w sprawie Marka K., Jarosława S. i Adama M., skazanych
nieprawomocnie za popełnienie przestępstw określonych w art. 347 § 1 k.k., art.
190 § 1 k.k., art. 216 § 1 k.k., art. 217 § 1 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej
na rozprawie w dniu 26 czerwca 2003 r. apelacji, wniesionej przez prokuratora na
niekorzyść oskarżonych, od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 20
lutego 2002 r.

z m i e n i ł zaskarżony wyrok:
- w odniesieniu do oskarżonego Adama M. w zakresie czynów z pkt VI i VII
wyroku w ten sposób, że u z n a ł g o za winnego tego, że:
1) w dniu 9 września 2001 r., około godz. 330 na terenie 6 kompanii
zmechanizowanej Jednostki Wojskowej w W., będąc w stanie nietrzeźwości,
znieważył Marcina G., niebędącego jego przełożonym, słowami powszechnie
uznanymi za obelżywe, w związku z pełnieniem przez niego obowiązków
służbowych, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 348 k.k. w zw. z art.
347 § 1 k.k.;
2) tym samym miejscu, czasie i okolicznościach, jak w pkt 1, będąc w stanie
nietrzeźwości dokonał przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu czynnej napaści na
Marcina G., niebędącego jego przełożonym, w związku z pełnieniem przez niego
obowiązków służbowych w ten sposób, że wyprowadził w kierunku jego głowy
uderzenie taboretem wojskowym o metalowej podstawie, jednakże zamiaru swego
nie osiągnął, gdyż pokrzywdzony zablokował to uderzenie, tj. popełnienia
przestępstwa określonego w art. 348 k.k. w zw. z art. 345 § 3 k.k.,
i u c h y l a j ą c orzeczenie o karze łącznej wymierzył mu za czyn z pkt 1 tego
wyroku na podstawie art. 347 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. karę 3
miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej,
kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku
miesięcznym, a za czyn z pkt 2 tego wyroku na podstawie art. 345 § 3 k.k., przy
zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy
po ba ienia
olności i
miejsce or ec on ch kar jednostko
ch po ba ienia
wolności i ograniczenia wolności, w tym i za pozostałe, przypisane oskarżonemu w
zaskarżonym wyroku, przestępstwa na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art.
87 k.k. orzekł karę łączną roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na
zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres
próby 3 lat, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w odniesieniu do tego
oskarżonego u t r z y m a ł w mocy;
- w odniesieniu do oskarżonego Marka K. w zakresie czynu z pkt II wyroku w
ten sposób, że:
u z n a ł g o za winnego tego, że: w dniu 9 września 2001 r. około godz. 3.30 na
terenie 6 kompanii zmechanizowanej Jednostki Wojskowej w W., będąc w stanie
nietrzeźwości, znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe Marcina G.,
niebędącego jego przełożonym, w związku z pełnieniem przez niego obowiązków
służbowych, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 348 k.k. w zw. z art.
347 § 1 k.k. i u c h y l a j ą c orzeczenie o karze łącznej, na podstawie art. 347 § 1
k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy
ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej
pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a w
miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności i ograniczenia
wolności, w tym i za pozostałe przypisane mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa
na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 87 k.k. orzekł karę łączną 5 miesięcy
pozbawienia wolności, której wykonanie, na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2
k.k., warunkowo zawiesił na okres próby trzech lat, oddając go w tym czasie pod
dozór kuratora sądowego, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok do tego
oskarżonego u t r z y m a ł w mocy;
- w odniesieniu do oskarżonego Jarosława S. w zakresie czynu z pkt IV wyroku
w ten sposób, że u z n a ł go za winnego tego, że: w dniu 9 września 2001 r. około
godz. 3.30 na terenie 6 kompanii Jednostki Wojskowej w W., będąc w stanie
nietrzeźwości, znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe Marcina G.,
niebędącego jego przełożonym, w związku z pełnieniem przez niego obowiązków
służbowych, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 348 k.k. w zw. z art.
347 § 1 k.k., i u c h y l a j ą c orzeczenie o karze łącznej, na podstawie art. 347 § 1
k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu za ten czyn karę 3
miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej,
kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku
miesięcznym, a w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności i
ograniczenia wolności, w tym i za pozostałe, przypisane mu w zaskarżonym wyroku
przestępstwa, na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 87 k.k. orzekł karę
łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na zasadzie art. 69 § 1 i
2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby trzech lat, a w
pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego
u t r z y m a ł w m o c y (...).

Z u z a s a d n i e n i a :

Marek K., Jarosław S. i Adam M. zostali oskarżeni m.in. o to, że w dniu 9
września 2001 r. około godz. 330 na terenie kompanii Jednostki Wojskowej w W.,
będąc w stanie nietrzeźwości, znieważyli osobę przybraną przełożonemu do
pomocy w przywróceniu porządku i dyscypliny w pododdziale, a przez to pełniącą
obo ią ki sł żbo e
Marcina G
ten sposób iż kiero ali pod jego adresem
słowa powszechnie uznane za obelżywe, tj. o popełnienie przestępstwa (każdy z
nich) przewidzianego w art. 347 § 1 k.k. w zw. z art. 348 k.k.
Nadto Adam M. został oskarżony o to, że w dniu 9 września 2001 r. około godz.
330 na terenie 6 kompanii macierzystej Jednostki Wojskowej dokonał czynnej
napaści przy użyciu niebezpiecznego przedmiotu na pełniącego obowiązki służbowe
Marcina G., którego podoficer dyżurny - Sławomir D. - przybrał sobie w celu
zaprowadzenia porządku na terenie pododdziału, w ten sposób, że wyprowadził w
kierunku jego głowy uderzenie taboretem wojskowym o metalowej podstawie,
jednakże zamiaru swego nie osiągnął, gdyż pokrzywdzony zablokował to uderzenie,
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 345 § 3 k.k. w zw. z art. 348 k.k.
Wojskowy Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia 20 lutego 2002 r., uznał
oskarżonego Marka K. za winnego tego, że w dniu 9 września 2001 r. około godz.
330 na terenie 6 Kompanii Zmechanizowanej JW. w W. , będąc w stanie
nietrzeźwości, znieważył Marcina G., udzielającego pomocy podoficerowi
dyżurnemu kompanii w ten sposób, że kierował pod jego adresem słowa
powszechnie uznane za obelżywe, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art.
216 § 1 k.k. i za to skazał go na karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z
obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w
wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, wymierzając jako karę łączną (w
tym także za inne przestępstwa) 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem wykonania na okres próby wynoszący 3 lata i oddając go pod dozór
kuratora sądowego.
Tym samym wyrokiem Jarosław S. został uznany za winnego popełnienia w ten
sam sposób przestępstwa określonego w art. 216 § 1 k.k. i za to, skazany na karę 3
miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej,
kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Jako
karę łączną (również i za inne przestępstwa) wymierzono mu 9 miesięcy
pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby
wynoszący 3 lata.
Wyrokiem tym również Adam M. został uznany za winnego popełnienia w ten
sam sposób, co pozostali oskarżeni, przestępstwa określonego w art. 216 § 1 k.k. i
skazany na karę 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w
stosunku miesięcznym. Tenże oskarżony został nadto uznany za winnego tego, że w
tym samym miejscu, czasie i okolicznościach usiłował naruszyć nietykalność
cielesną Marcina G., udzielającego pomocy podoficerowi dyżurnemu kompanii w
ten sposób, iż podszedł do niego z uniesionym taboretem wojskowym, przy czym
do uderzenia nie doszło, gdyż pokrzywdzony wyrwał mu taboret z rąk, tj.
przestępstwa określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 217 § 1 k.k. i skazany na
karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Jako karę łączną (także i za inne
przestępstwa) orzeczono rok pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
wykonania na okres próby wynoszący 3 lata.
Wyrok ten, w zakresie odnoszącym się do wskazanych czynów, został
zaskarżony na niekorzyść oskarżonych apelacją prokuratora Wojskowej Prokuratury
Garnizonowej w K. W apelacji skarżący zarzucił:
obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 348 k.k. przez odmowę uznania,
że Marcin G., którego podoficer dyżurny kompanii wezwał do udzielenia pomocy w
zaprowadzeniu porządku na terenie 6 kompanii zmechanizowanej JW. w W., od
tego moment
kon
ał obo ią ki sł żbo e o któr ch mo a
art 348 k k
rażącą niewspółmierność wymierzonych przez sąd kar wobec społecznej
szkodliwości czynów oskarżonych polegających na znieważeniu Marcina G. oraz
czynu oskarżonego Adama M. polegającego na wyprowadzeniu w kierunku głowy
Marcina G. uderzenia taboretem wojskowym o metalowej podstawie.
W konkluzji prokurator wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez
uznanie, że Marcin G., jako osoba wezwana przez podoficera kompanii do
udzielenia pomocy w zaprowadzeniu porządku na terenie pododdziału, korzystała z
ochrony art. 348 k.k., a więc była żołnierzem wykonującym obowiązki służbowe, z
konsekwencjami zakwalifikowania działania: Adama M., który wyprowadził cios
taboretem w głowę Marcina G. jako przestępstwa przewidzianego w art. 345 § 3
k.k. w zw. z art. 348 k.k., Jarosława S., który znieważył Marcina G. słowami
powszechnie uznanymi za obelżywe jako przestępstwa określonego w art. 347 § 1
k.k. w zw. z art. 348 k.k., Marka K., który znieważył Marcina G. słowami
powszechnie uznanymi za obelżywe jako przestępstwa określonego w art. 347 § 1
k.k. w zw. z art. 348 k.k. oraz orzeczenia kar:
wobec Marka K. za czyn z art. 347 § 1 k.k. w zw. z art. 348 k.k. 3 miesięcy
pozbawienia wolności i następnie kary łącznej w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat z
oddaniem pod dozór kuratora sądowego,
wobec Jarosława S. za czyn określony w art. 347 § 1 k.k. w zw. z art. 348 k.k. 3
miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat,
wobec Adama M. za czyn z art. 347 § 1 k.k. w zw. z art. 348 k.k. 3 miesięcy
pozbawienia wolności, za czyn z art. 345 § 3 k.k. w zw. z art. 348 k.k. roku
pozbawienia wolności i kary łącznej roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat z oddaniem pod
dozór kuratora sądowego.
Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa, wyrokiem z dnia 24 maja 2002 r., utrzymał w
mocy zaskarżony wyrok.
Od tego wyroku kasację na niekorzyść skazanych wniósł Zastępca Prokuratora
Generalnego - Naczelny Prokurator Wojskowy.
W kasacji skarżący zarzucił wyrokowi rażące naruszenie prawa materialnego,
art. 216 § 1 k.k. w odniesieniu do Marka K., Jarosława S. i Adama M., jak i rażącą
obrazę art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 217 § 1 k.k., w stosunku do Adama M. poprzez
zakwalifikowanie czynów oskarżonych (skierowanych przeciwko Marcinowi G.)
jako występków znieważenia przewidzianego w art. 216 § 1 k.k. i usiłowania
naruszenia nietykalności cielesnej określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 217 §
1 k.k., podczas gdy Marcin G. pełnił w czasie ich działania obowiązki służbowe i w
związku z ich pełnieniem oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów, przez co
temu żołnierzowi przysługiwała ochrona prawna z mocy innych przepisów prawa
karnego materialnego, niż to przyjął sąd ad quem , a to art. 345 k.k. i art. 347 k.k. w
zw. z art. 348 k.k.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Najwyższego w
zaskarżonym zakresie oraz w części odnoszącej się do orzeczenia o karze łącznej i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi odwoławczemu - Izbie
Wojskowej Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa, wyrokiem z dnia 25 lutego 2003 r., uchylił
zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym Sądowi Najwyższemu - Izbie Wojskowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest częściowo zasadna.
Rację należało przyznać skarżącemu, że Marcin G. reagując na zachowanie
oskarżonych, sprzeczne z wymogami dyscypliny wojskowej, wykonywał obowiązki
służbowe. Wbrew jednak stwierdzeniom zawartym w apelacji, służbowość działania
Marcina G. w tym zdarzeniu, nie wynikała z faktu jego podjęcia na rozkaz
podoficera dyżurnego kompanii Sławomira D., gdyż tenże podoficer żadnego
rozkazu Marcinowi G., w tym zakresie, nie wydał. Zebrane w sprawie dowody
pozwalały na poczynienie ustalenia, że podoficer dyżurny kompanii zwrócił się do
Marcina G., co najwyżej, z prośbą o udzielenie mu pomocy w przywróceniu
dyscypliny na terenie kompanii. Rzecz jednak w tym, że ustalenie, iż Marcin G.
podejmując się interwencji wobec żołnierzy młodszych służbą, naruszających
dyscyplinę, wykonywał obowiązki służbowe, nie było związane z działaniem na
rozkaz (gdyby nawet tak, zgodnie z wywodem apelacji, ocenić wypowiedź
podoficera dyżurnego kompanii), lub na prośbę podoficera dyżurnego kompanii.
Marcin G., w przedmiotowym zdarzeniu, realizował bowiem własny obowiązek
służbowego działania wobec żołnierzy młodszych stopniem, naruszających zasady
dyscypliny wojskowej. Obowiązek ten wynika, przede wszystkim, z treści art. 2 ust.
5 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz.U. z 2002 r. Nr 42,
poz. 370 ze zm.). Przepis ten zobowiązuje żołnierza starszego stopniem, w
sprawach niecierpiących zwłoki, do reagowania na działanie żołnierza młodszego
stopniem naruszające dyscyplinę wojskową. Fakt naruszenia przez oskarżonych
dyscypliny wojskowej został ustalony przez sąd pierwszej instancji i nie był
kwestionowany w apelacji. Na tym etapie postępowania należało jedynie ustalić,
czy faktycznie działanie pokrzywdzonego mieściło się w kategorii ,,spraw
niecierpiących zwłoki". Rozwijając kategorię ,,spraw niecierpiących zwłoki"
stwierdzić należało, że jest to kategoria ocenna, albowiem zależna jest od
okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Leksykalne znaczenie ,,spraw
niecierpiących zwłoki" oznacza sprawy bardzo pilne i wymagające
natychmiastowego załatwienia (por. Inny Słownik Języka Polskiego pod red. M.
Bańko, Warszawa 2000, s. 1400). Wobec tego ustalając semantykę wypowiedzi
ustawodawcy zawartą w art. 2 ust. 5 ustawy o dyscyplinie w zakresie ,,spraw
niecierpiących zwłoki" podnieść należało, że ustawodawca miał na myśli wypadki
skutkujące pilność i konieczność natychmiastowej reakcji żołnierza starszego
stopniem na zachowanie żołnierzy młodszych stopniem, naruszające dyscyplinę, z
uwagi na dynamikę i natężenie tego zachowania. W tej sytuacji, zdaniem Sądu
Najwyższego, nie może budzić żadnych wątpliwości, że w stanie faktycznym
sprawy, przy rozszerzającym się i nasilającym się działaniu oskarżonych,
sprzecznym z zasadami dyscypliny wojskowej, pilność i natychmiastowość
działania Marcina G., zmierzającego do udzielenia pomocy podoficerowi
dyżurnemu kompanii w przywróceniu porządku, była ze wszech miar pożądana.
Wobec tego żołnierz starszy stopniem, reagujący w takiej sprawie na zachowanie
żołnierzy młodszych stopniem naruszające dyscyplinę wojskową, realizował
ustawowy wymóg, określony w art. 2 ust. 5 ustawy o dyscyplinie wojskowej, a więc
pełnił obowiązki służbowe, co w przypadku dopuszczenia się względem niego przez
żołnierzy młodszych stopniem czynów określonych w przepisach art. 345-347 k.k.
w związku z pełnieniem tych obowiązków, skutkowało udzieleniem mu ochrony z
art. 348 k.k., w związku ze wskazanymi przepisami (por. wyrok Sądu Najwyższego
dnia 25 l tego 2003 r WK 45/02 OSNKW 2003 r
5 6 po 43 ) W spra ie
tej nie może również budzić wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się znieważenia,
słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, Marcina G., niebędącego ich
przełożonym, w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.
Kwalifikacja prawna tych czynów odmiennie, niż to zawnioskowano w apelacji,
powinna nastąpić na podstawie art. 348 k.k. w zw. z art. 347 § 1 k.k. Przestępstwo
znieważenia żołnierza, niebędącego przełożonym, w związku z pełnieniem przez
niego obowiązków służbowych różni się bowiem od swojego odpowiednika
określonego w art. 347 § 1 k.k. znamionami dotyczącymi: podmiotu, przedmiotu
bezpośredniego oddziaływania (pokrzywdzonego) oraz znamieniem związanym z
wymogiem pozostawania czynu sprawcy w związku z pełnieniem przez
pokrzywdzonego obowiązków służbowych, co powoduje, że jest to przestępstwo
określone właśnie w art. 348 k.k. w zw. z art. 347 § 1 k.k. (por. J. Majewski w:
Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do art. 278-363, Kraków 1999, s. 766;
podobnie M. Flemming: Kodeks karny. Część wojskowa. Komentarz, Warszawa,
2000, s. 159).
Przyjęcie, że Marcin G., podejmując interwencję wobec żołnierzy, niebędących
jego podwładnymi, działał służbowo, skutkowało konieczność odmiennej
kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego Adama M., polegającego na
wyprowadzeniu ciosu taboretem wojskowym o metalowej podstawie w głowę
Marcina G. Zebrane w sprawie dowody pozwalają na ustalenie, że między
pełnieniem przez Marcina G. obowiązków służbowych a targnięciem się na jego
nietykalność cielesną, zachodził związek pozwalający na stwierdzenie, iż to właśnie
czynności dokonywane przez wskazanego żołnierza były powodem dokonania
czynnej napaści przez oskarżonego Adama M. Dowody te przekonują także, że
działanie podjęte przez oskarżonego Adama M. wobec Marcina G. zmierzało do
wyrządzenia mu dolegliwości fizycznej. W tej sytuacji fakt, że pokrzywdzony
zapobiegł dojściu ciosu do celu, nie wyklucza możliwości przyjęcia kwalifikacji
takiego działania jako czynnej napaści. Zdaniem Sądu Najwyższego uwzględnienie
właściwości użytego przez oskarżonego Adama M. środka napadu (taboretu
wojskowego o metalowej podstawie), jak i sposobu jego użycia (zamach w kierunku
głowy pokrzywdzonego) upoważnia do stwierdzenia, że działanie oskarżonego
należało ocenić jako działanie przy pomocy niebezpiecznego narzędzia w
rozumieniu art. 345 § 3 k.k. Uwzględniając te rozważania należało takie działanie
oskarżonego Adama M. zakwalifikować jako przestępstwo określone w art. 348 k.k.
w zw. z art. 345 § 3 k.k. Argumenty podniesione za zasadnością przyjęcia innej niż
wnioskowana w apelacji, kwalifikacji prawnej czynów oskarżonych polegających
na znieważeniu Marcina G. w związku z pełnieniem przez niego obowiązków
służbowych, należało odnieść i do kwalifikacji prawnej tego czynu oskarżonego
Adama M. Przechodząc do kar jednostkowych i łącznych orzeczonych wobec
oskarżonych Sąd Najwyższy pragnie stwierdzić, że orzekając kary ograniczenia
wolności i pozbawienia wolności miał na uwadze ich współmierność do stopnia
społecznej szkodliwości ich czynów, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze,
które kary te powinny zrealizować, a w przypadku kar łącznych nadto bliskość
czasową wszystkich czynów popełnionych przez oskarżonych. Natomiast
wymierzając oskarżonemu Adamowi M. karę za przestępstwo czynnej napaści, Sąd
Najwyższy uznał, że ustalono w sprawie szczególne okoliczności, a to: pojednanie
oskarżonego z pokrzywdzonym, nietypowość zachowania w jego uczciwym i
zdyscyplinowanym życiu, pozwalające na nadzwyczajne złagodzenie kary
po ba ienia
olności poniżej dolnego prog
sta o ego
agrożenia
a to
przestępstwo. Odnośnie do wniosków apelacji w przedmiocie orzeczenia wobec
oskarżonych surowszych kar jednostkowych i łącznych pozbawienia wolności
stwierdzić należało, że wobec zmiany przez sąd odwoławczy ustaleń faktycznych,
wnioski prokuratora nie zasługiwały na uwzględnienie (art. 454 § 2 k.p.k.). W tym
kontekście Sąd Najwyższy pragnie stwierdzić, że przez zakaz orzekania surowszej
kary pozbawienia wolności w sytuacji zmiany ustaleń faktycznych rozumie także
zakaz orzekania kary pozbawienia wolności, gdy w ogóle nie orzekł jej sąd
pierwszej instancji (por. T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego,
Komentarz, Kraków 2001, s. 1059 ) (...)