Postanowienie z dnia 22 kwietnia 1999 r.
III AO 1/99

Niedopuszczalna jest kasacja od prawomocnego orzeczenia Krajowego
Sądu Lekarsko-Weterynaryjnego.


Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Jerzy
Kwaśniewski (sprawozdawca), Tomasz Grzegorczyk

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 1999 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z zażalenia obwinionego Adama H. na zarządzenie Przewodni-
czącego Krajowego Sądu Lekarsko-Weterynaryjnego w W. z dnia 22 stycznia 1999 r.
[...] o odmowie przyjęcia kasacji

p o s t a n o w i ł:


u t r z y m a ć w mocy zaskarżone zarządzenie.

U z a s a d n i e n i e


W zażaleniu na zarządzenie przewodniczącego Krajowego Sądu Lekarsko-
Weterynaryjnego w W. z dnia 22 stycznia 1999 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia
kasacji , pełnomocnik obwinionego zarzucił rażące naruszenie art. 46 i art. 55 ustawy
z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weteryna-
ryjnych oraz art. 463 § 1 KPK i art. 9 przepisów wprowadzających KPK z 1997 r.
Podnosząc te zarzuty żalący się wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i
przyjęcie kasacji do merytorycznego rozpoznania.

Zażalenie nie jest zasadne. W świetle art. 55 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r.
o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U. z 1991 r. Nr
8, poz. 27 ze zm.), przewidziana tamże rewizja nadzwyczajna przysługuje tylko pod-
miotom określonym w tym przepisie, nie służy natomiast stronie. Zgodnie z kolei z
art. 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego
(Dz.U. Nr 89, poz. 443), ilekroć ustawa szczególna - a taką jest m.in. ustawa z 1990
r. - przewiduje w postępowaniu dyscyplinarnym rewizję nadzwyczajną, Sąd Najwyż-
szy stosuje odpowiednio przy jej rozpoznawaniu przepisy o postępowaniu kasacyj-
nym. Wprowadzenie zatem w 1995 r. kasacji do procedury karnej nie oznaczało, iżby
konstrukcja rewizji nadzwyczajnej znana postępowaniom dyscyplinarnym uległa
automatycznie przekształceniu w kasację. Jedynie przy rozpoznawaniu danej rewizji
nadzwyczajnej należy stosować przepisy o postępowaniu kasacyjnym. Tym samym,
zakres rozstrzygnięć podległych zaskarżeniu rewizją nadzwyczajną w postępowa-
niach dyscyplinarnych, jak i podmioty uprawnione do występowania z takimi środ-
kami, określają nadal ustawy szczególne regulujące dane postępowanie dyscyplinar-
ne. W niniejszym wypadku jest to powołana ustawa z 1990 r. o zawodzie lekarza
weterynarii (...). Ustawa ta w art. 62 ust. 1 nakazuje odpowiednio stosować przepisy
KPK, ale tylko w odniesieniu do kwestii nie uregulowanych wprost w tej ustawie, a
tyczących odpowiedzialności zawodowej lekarza weterynarii. Ponieważ kwestię
przedmiotu i podmiotów rewizji nadzwyczajnej unormowano wyraźnie w art. 55, nie
miał tu zastosowania art. 463 d. KPK (w brzmieniu nadanym wspomnianą nowelą z
1995 r.). Zgodnie zaś z art. 3 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Przepisy wprowa-
dzające kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556), pozostają w mocy -
także po 1 września 1998 r. - przepisy dotyczące przedmiotów unormowanych w ko-
deksie postępowania karnego z 1997 r., jeżeli mają charakter przepisów szczegól-
nych. W konsekwencji, w kwestiach uregulowanych w art. 55 ustawy o zawodzie le-
karza weterynarii nie ma też obecnie po wejściu w życie nowego KPK z 1997 r. zas-
tosowania art. 520 obecnego KPK, uprawniający strony do złożenia kasacji. Strona
może na gruncie tej ustawy wystąpić ze środkiem zaskarżenia od orzeczenia organu
drugiej instancji jedynie w sytuacji opisanej w art. 46 ust. 2 ustawy.

Skoro zatem kasacja strony od prawomocnego orzeczenia w przedmiocie od-
powiedzialności zawodowej lekarza weterynarii nie jest na gruncie ustawy z 1990 r.
dopuszczalna, zarządzenie o odmowie jej przyjęcia było zasadne i znajdowało opar-
cie w art. 62 ust. 1 tej ustawy w związku z art. 530 § 2 i 429 § 1 KPK oraz art. 3 § 2
ustawy Przepisy wprowadzające KPK z 1997 r. i art. 4 ustawy z 26 czerwca 1995 r. o
zmianie kodeksu postępowania karnego.
========================================