Postanowienie z dnia 3 grudnia 2001 r.
II UKN 87/01

Obowiązek rozpoznania sprawy w innym składzie niż ten, który wydał
wyrok uchylony wskutek zaskarżenia apelacją (art. 386 § 5 KPC) dotyczy kon-
kretnej sprawy, a nie wszelkich spraw toczących się lub zakończonych przed
tym sądem z udziałem tej samej strony.


Sędzia SN: Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 grudnia
2001 r. sprawy z wniosku Józefa G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddział w B. o rentę z tytułu niezdolności do pracy za okres od 12 lutego 1992 r. do
17 stycznia 1995 r., na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego
w Białymstoku z dnia 14 grudnia 2000 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d m ó w i ć przyjęcia kasacji do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e

Pełnomocnik Józefa G. zaskarżył kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego w Bia-
łymstoku z dnia 14 grudnia 2000 r. [...] oddalający apelację skarżącego od wyroku
Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 31 lipca 2000 r. [...], oddalającego odwoła-
nie apelującego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w B. odma-
wiającej prawa do renty inwalidzkiej za okres od 1 lutego 1992 r. do 17 stycznia 1995
r. Wskazując jako jej podstawy naruszenie prawa materialnego, a to art. 78 i art. 80
ust. 1 ,,u. o z.e.p.", § 23 ust. 1 i 2, § 24 ust. 1 pkt 1 ,,Rozp. Min. Pracy, Płac i Spraw
Socj. z dnia 5.08. 1983 r. w spr. składu komisji lek. .. oraz szczegółowych zasad
ustalania inwalidztwa" przez ich niezastosowanie, a także naruszenie przepisów po-
stępowania, a mianowicie: art. 217 § 1 i 2, art. 224 § 1, art. 233 § 1, art. 236, art. 278
§ 1 w związku z art. 232 zdanie 2, art. 286, art. 316 § 1, art. 328 § 2, art. 356, art.
382, art. 385 i art. 386 § 4 KPC, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz po-
przedzającego go wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej
instancji do ponownego rozpoznania ,,z uwzględnieniem kosztów zastępstwa proce-
sowego w inst. kasac. wg norm przepisanych". Za okoliczności uzasadniające przy-
jęcie kasacji do rozpoznania pełnomocnik skarżącego podał ,,występowanie w spra-
wie istotnych zagadnień prawnych, związanych m.in. z kwestią zastosowania właści-
wej podstawy materialno-prawnej /i prawidłowych przesłanek rozstrzygnięcia/ w
przypadku zgłoszenia wniosku o świadczenie rentowe za okres całkowicie miniony,
następujący bezpośrednio po okresie pobierania świadczenia, powołującego się na
okoliczności istniejące na datę wydawania decyzji pozbawiającej dalszej renty, z
kwestią przyjęcia właściwego wzorca zatrudnienia (jako kryterium oceny inwalidztwa,
niezdolności do pracy, w połączeniu z charakterem schorzeń) w odniesieniu do
osoby nie pracującej ani w dacie zapoczątkowującej okres wnioskowy, ani w dacie
zgłoszenia wniosku, będącej niewykwalifikowanym pracownikiem fizycznym (zatem z
natury kategoria prac ciężkich fizycznie, jak ta rzeczywiście najdłużej przez Józefa G.
wykonywana), z kwestią przyjęcia prawidłowych punktów odniesienia przy ocenie
rozbieżnych opinii sporządzonych przez biegłych, uznawaniu ich za wystarczające".
W pismach procesowych zatytułowanych ,,Załącznik do kasacji" i ,,Załącznik II do ka-
sacji", wniesionych kolejno w dniach 31 stycznia 2001 r. i 10 maja 2001 r., a zatem
po upływie miesiąca od daty doręczenia skarżącemu wyroku z uzasadnieniem, peł-
nomocnik ubezpieczonego podniósł dalsze zarzuty, w tym zarzut nieważności postę-
powania wobec udziału w sprawie sędziego wydającego wyrok w pierwszej instancji
[...] oraz sędziów wydających wyrok w drugiej instancji [...], zakończonych wyrokami
uchylonymi przez Sąd Najwyższy w części oddalającej żądanie przyznania renty in-
walidzkiej za okres od 1 lutego 1992 r. do 17 stycznia 1995 r. i przekazaniem w tym
zakresie sprawy do rozpatrzenia przez organ rentowy.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Według art. 393 KPC, Sąd może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania,
jeżeli w sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne, nie istnieje potrzeba wy-
kładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących roz-
bieżność w orzecznictwie albo gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna, chyba że
zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo lub zachodzi nieważność postę-
powania.
Przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest prawo Józefa G. do renty z tytułu
niezdolności do pracy. Warunki nabycia prawa do tego świadczenia określa art. 32
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich ro-
dzin - przepis nie budzący poważnych wątpliwości interpretacyjnych. Był on wielo-
krotnie wyjaśniany w orzecznictwie, które jest w tym zakresie jednolite i utrwalone.
Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy okolicznością istotną wymagającą wyja-
śnienia był stan zdrowia ubezpieczonego. Spór tyczy więc nie zagadnienia prawne-
go, i to istotnego, ale faktów. Nie stanowi oczywistego naruszenia przepisów postę-
powania powołanych w petitum skargi dokonanie przez Sąd ustaleń stanowiących
faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku, odmiennych
od poczynionych przez stronę w rezultacie jej własnej, subiektywnej oceny dowodów,
jak również odmowa prowadzenia dalszego postępowania dowodowego - z urzędu
lub na wniosek strony - ponad potrzebę procesową, a zatem po dostatecznym wyja-
śnieniu okoliczności spornych.
Jakkolwiek Sąd Najwyższy nie może, ze względu na opóźnienie, traktować
jako kasacji pisma procesowego z dnia 10 maja 2001 r., nieważność postępowania
winien brać pod rozwagę z urzędu (art. 39311 § 1 KPC), a po jej stwierdzeniu nie
może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania (art. 393 § 2 KPC). W rozpoznawa-
nej sprawie nie zachodzi nieważność postępowania. Zaskarżony wyrok wydany zo-
stał w sprawie wszczętej odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 30 wrześ-
nia 1999 r., wydanej w rezultacie wznowienia postępowania w wykonaniu wyroku
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia
12 lutego 1999 r. [...]. Okoliczność, że w różnych sprawach tej samej strony proce-
sowej, rozpoznawanych przez te same sądy w różnym czasie, w składach orzekają-
cych w pierwszej lub drugiej instancji zasiadali sędziowie, którzy wyrokowali w spra-
wie, w której orzeczenia sądów nie były uchylane w toku instancji, nie stanowi przy-
czyny nieważności postępowania. Obowiązek rozpoznania sprawy w innym składzie
niż ten, który wydał wyrok uchylony wskutek zaskarżenia go apelacją (art. 386 § 5
KPC) lub kasacją (art. 386 § 5 KPC w związku z art. 39319 KPC), dotyczy konkretnej
sprawy, a nie wszelkich spraw toczących się lub zakończonych przed tym samym
sądem z udziałem tej samej strony.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 3937 § 1
KPC w związku z art. 393 KPC, orzekł jak w sentencji.
========================================