Postanowienie z dnia 29 września 1999 r.
II UKN 490/99

Wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego po upływie 18 mie-
sięcy od dnia doręczenia jej odpisu jest nadmiernie spóźnione i uzasadnia jego
odrzucenie na podstawie art. 4779 § 3 KPC.


Przewodniczący: SSN Teresa Romer, Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski
(sprawozdawca), Maria Tyszel.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 29 września 1999 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Witolda S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w O. o prawo do wypłaty emerytury, na skutek kasacji wnioskodaw-
cy od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 1999 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d d a l i ć kasację.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie z wniosku Witolda S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w O. o emeryturę, Sąd
Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie odrzucił odwołanie
wnioskodawcy od decyzji organu rentowego. Przyczyną odrzucenia odwołania było
jego wniesienie po upływie 18 miesięcy od dnia doręczenia wnioskodawcy decyzji.
Postanowieniem z dnia 28 czerwca 1999 r. [...] Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Warszawie oddalił zażalenie wnioskodawcy podnosząc, iż był
on prawidłowo pouczony o miesięcznym terminie do wniesienia odwołania i nie uczy-
nił tego z własnej winy. W kasacji od tego postanowienia wnioskodawca zarzucił na-
ruszenie art. 130 § 1 KPC przez przyjęcie, że jego pismo z dnia 4 stycznia 1997 r.
nie było odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 20 grudnia 1996 r. (dorę-
czonej dnia 24 grudnia 1996 r.), błędną wykładnię art. 4779 § 3 KPC przez przyjęcie,
iż przekroczenie terminu jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn zależnych od wnios-
kodawcy oraz naruszenie art. 385 KPC przez oddalenie zażalenia.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest uzasadniona.

Zarzut pierwszy dotyczy błędnej kwalifikacji pisma wnioskodawcy z dnia 4
stycznia 1997 r. Gdyby je traktować jako odwołanie od decyzji organu rentowego, to
miesięczny termin z art. 4779 § 1 KPC byłby zachowany. Trafnie jednakże przyjęto, iż
nie jest to odwołanie od decyzji organu do Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych. Pismo to jest bowiem skierowane do dyrektora Oddziału ZUS
w O., zatytułowano je ,,skarga", a w żadnym jego fragmencie nie ma żądania skiero-
wania sprawy na drogę sądową. Wręcz przeciwnie, wnioskodawca uważa, że skoro
jego sprawa była już uprzednio rozpatrywana przez sąd, to ,,nie widzi żadnej potrze-
by wniesienia sprawy sądowej na ten sam temat". Nie został zatem naruszony art.
130 § 1 KPC stanowiący, że mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne
oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i roz-
poznania go w trybie właściwym.
Nie jest także uzasadniony zarzut błędnego nieprzywrócenia terminu na pods-
tawie art. 4779 § 3 KPC. Według tego przepisu sąd odrzuci odwołanie wniesione po
upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z
przyczyn niezależnych od odwołującego się. Z tego przepisu wynika wprost, iż do
przywrócenia terminu niezbędne jest spełnienie się obu warunków: przekroczenie
terminu nie może być nadmierne, a przyczyna tego musi być niezależna od odwołu-
jącego się. W niniejszej sprawie żaden z nich nie został spełniony. Jest bez wątpie-
nia nadmiernym opóźnieniem złożenie odwołania po upływie 18 miesięcy, zwłaszcza
gdy porówna się ten okres z przewidzianym prawem terminem jednomiesięcznym.
Przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn zależnych od odwołującego, był on bo-
wiem przekonany (mimo prawidłowego pouczenia) że nie musi odwoływać się do
sądu, lecz może uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie składając skargi do
dyrektora Oddziału ZUS.
Z tych względów na podstawie art. 39312 KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================