Postanowienie z dnia 17 listopada 1998 r.
II UKN 477/98

Jeżeli w apelacji strona kwestionuje wysokość zasądzonego roszczenia,
a z okoliczności sprawy wynika o jaką kwotę jej chodzi, to nieprecyzyjne okreś-
lenie wartości przedmiotu zaskarżenia nie może uzasadniać odrzucenia apela-
cji (art. 370 w związku z art. 368 KPC).


Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski, Roman
Kuczyński (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 1998 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z powództwa Edwarda T. przeciwko Syndykowi Masy Upadłości-
Przedsiębiorstwu Eksportu Budownictwa ,,P." w G. o rentę wyrównawczą, na skutek
kasacji powoda od postanowienia Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Katowicach z dnia 18 czerwca 1998 r. [...]

p o s t a n o w i ł:


u c h y l i ć zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu Wojewódz-
kiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 30 kwietnia 1998
r. [...].

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 30 stycznia 1998 r. Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Katowicach ustalił, iż powodowi Edwardowi T. przysługuje, wo-
bec pozwanego Przedsiębiorstwa Eksportu Budownictwa ,,P." w upadłości, wierzy-
telność z masy upadłościowej w kwocie 57.013 zł tytułem jednorazowego odszkodo-
wania za wypadek przy pracy z dnia 8 października 1985 r., oddalając powództwo w
pozostałej części. Sąd Wojewódzki uznał, że żądanie renty wyrównawczej z tytułu
wypadku przy pracy za okres do 30 czerwca 1997 r. zostało zaspokojone, natomiast,
opierając się na opinii biegłego przyjął, że od 1 lipca 1997 r. renta wyrównawcza po-
winna wynosić 367,83 zł miesięcznie, a ze względu na upadłość pozwanego ko-
nieczne jest skapitalizowanie wierzytelności i kwotę 57.013 zł wyliczył w ten sposób,
że za okres aktywności 48-letniego powoda uznał 155 miesięcy do 60 roku życia,
pomnożone przez kwotę renty.

Powyższy wyrok powód zaskarżył apelacją, w której zakwestionował przyjęcie
przez Sąd pierwszej instancji z opinii biegłego wariantu uwzględniającego po stronie
dochodów powoda 50% najniższego wynagrodzenia i podnosił, że w dniu wypadku
jego wynagrodzenie wynosiło 50% średniej płacy krajowej.

Sąd Wojewódzki wezwał powoda do uzupełnienia braku apelacji przez okreś-
lenie wartości przedmiotu zaskarżenia, na co powód odparł, iż o co mu chodzi wynika
z dotychczasowych pism i ponownie zakwestionował opinię biegłego ,,podnosząc, że
powinien obecnie zarabiając w dacie wypadku 50.000 zł dopisać do tej kwoty trzy
zera, co wynosi 5.000 nowych złotych a nie, jak to wyliczył biegły 5 zł."

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 1998 r. Sąd Wojewódzki odrzucił apelację
powoda w trybie art. 370 KPC wobec nieuzupełnienia w zakreślonym terminie braku
w postaci niewskazania wartości przedmiotu zaskarżenia.

Zażalenie na to postanowienie Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił posta-
nowieniem z dnia 18 czerwca 1998 r. z uzasadnieniem, że powód powinien wiedzieć
jakiej kwoty się domaga i wskazać różnicę pomiędzy ustaloną należnością a kwotą,
która jego zdaniem mu przysługuje.

Postanowienie Sądu drugiej instancji powód zaskarżył kasacją zarzucając na-
ruszenie przepisów postępowania - art. 391 KPC i 4771 KPC oraz naruszenie art. 65
KC.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Kasacja jest częściowo uzasadniona. Nie jest trafny zarzut naruszenia prze-
pisu art. 4771 KPC, bowiem dopuszczalność orzekania przez Sąd o roszczeniach nie
objętych żądaniem pracownika lub zgłoszonych w rozmiarze mniejszym niż wynika-
jący z ustaleń Sądu nie może być utożsamiana z wartością przedmiotu sporu (zas-
karżenia).

Zgodzić się należy natomiast z zarzutem, iż z akt sprawy [...], a w szczególno-
ści z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji, wynika w jakim stopniu żądanie
powoda zostało uwzględnione, pośrednio też w odpowiedzi na wezwanie Sądu doty-
czące podania wartości przedmiotu zaskarżenia, a następnie w zażaleniu na odrzu-
cenie apelacji powód wywodzi, że powinien mieć ustaloną rentę wyrównawczą od
250% średniej płacy miesięcznej, gdyż tyle odpowiednio wynosiło jego wynagrodze-
nie w dniu wypadku. Jeżeli zatem za podstawę rozstrzygnięcia Sądu pierwszej ins-
tancji przyjęto 50% średniej płacy, to jest oczywiste, że takie rozstrzygnięcie powoda
nie satysfakcjonuje i że domaga się on ustalenia skapitalizowanej renty wyrównaw-
czej w wyższej wysokości, przy czym w sytuacji powoda, dochodzącego roszczenia
ze stosunku pracy i zwolnionego od wpisu sądowego, gdy nie żądano od niego uzu-
pełnienia pozwu przez podanie wartości przedmiotu sporu, brak precyzyjnego wska-
zania wartości przedmiotu zaskarżenia nie powinien tamować mu drogi odwoławczej,
bowiem dopuszczalność apelacji nie jest, odmiennie niż kasacji, ograniczona wartoś-
cią przedmiotu zaskarżenia.

Jeżeli zatem ze środka odwoławczego w sposób dostatecznie zrozumiały wy-
nika, że strona nie jest usatysfakcjonowana wysokością zasądzonego odszkodowa-
nia, a inne dowody wskazują o jaką kwotę jej chodzi, to brak umiejętności precyzyj-
nego wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia nie może sam przez się przesą-
dzać o odrzuceniu tego środka.

Z powyższych motywów Sąd Najwyższy na podstawie art. 3938 § 2 KPC pos-
tanowił jak w sentencji.
========================================