Postanowienie z dnia 17 lipca 2006 r.
I UZ 11/06

Na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wstrzyma-
nie wykonania prawomocnego orzeczenia zaskarżonego skargą kasacyjną, do
czasu ukończenia postępowania kasacyjnego (art. 388 § 1 k.p.c.), nie przysłu-
guje zażalenie do Sądu Najwyższego, gdyż nie jest to postanowienie kończące
postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c.

Sędzia SN Katarzyna Gonera.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 lipca
2006 r. sprawy z powództwa Tadeusza W. przeciwko ,,H." SA w W. z udziałem inter-
wenienta ubocznego po stronie pozwanej ,,N." Spółki z o.o. w W. o zadośćuczynienie
i rentę, na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w
Łodzi z dnia 21 lutego 2006 r. [...]

o d r z u c i ł zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z 21 lutego 2006 r. [...] oddalił wnio-
sek strony pozwanej ,,H. SA w W. o wstrzymanie wykonania prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 października 2005 r., którym zasądzono od strony
pozwanej na rzecz powoda Tadeusza W. kwotę 25.000 zł z ustawowymi odsetkami
tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 980 zł z ustawowymi odsetkami tytułem skapi-
talizowanej renty wyrównawczej. Strona pozwana zaskarżyła wyrok ten skargą kasa-
cyjną, w której zgłosiła - na podstawie art. 388 § 1 i 2 k.p.c. - wniosek o wstrzymanie
wykonania wyroku do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego lub uzależnienie
wykonania tego wyroku od złożenia przez powoda stosownego zabezpieczenia oraz
o ustalenie zabezpieczenia polegającego na wstrzymaniu wydania powodowi sum
pieniężnych po ich ewentualnym wyegzekwowaniu od pozwanej.

Postanowienie Sądu Apelacyjnego z 21 lutego 2006 r., oddalające wniosek o
wstrzymanie wykonania prawomocnego wyroku Sądu drugiej instancji, zaskarżyła
zażaleniem strona pozwana. Jako podstawę wniesienia zażalenia pozwana wskazała
art. 3941 § 2 k.p.c. Zarzucając naruszenie art. 388 § 1 i 2 k.p.c., skarżąca wniosła o
zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie jej wniosku, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpo-
znania Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


W związku z przedmiotem zaskarżonego postanowienia Sądu drugiej instancji
oceny wymagała przede wszystkim dopuszczalność zażalenia. Zgodnie z art. 3941
k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje jedynie: po pierwsze - na posta-
nowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę o stwier-
dzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (§ 1), po drugie - w spra-
wach, w których przysługuje skarga kasacyjna, także na postanowienie sądu drugiej
instancji kończące postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których
mowa w art. 3981 k.p.c. (bo od tych przysługuje skarga kasacyjna), a także postano-
wień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji (§ 2).

Ze względu na przedmiot zaskarżonego postanowienia rozważenia wymagało,
czy ma ono przymiot postanowienia kończącego postępowanie w sprawie w rozu-
mieniu art. 3941 § 2 k.p.c. Kwestia ta powinna być rozstrzygnięta z uwzględnieniem
dotychczasowego stanowiska orzecznictwa sądowego i poglądów doktryny. Przyj-
mują one zgodnie i jednolicie, że kończącym postępowanie jest tylko takie orzecze-
nie, którego uprawomocnienie się trwale zamyka drogę do rozstrzygnięcia sprawy co
do istoty przez sąd danej lub wyższej instancji, jeżeli w chwili jego wydania sąd jest
zwolniony z obowiązku dalszego rozpoznawania sprawy, albo postanowienie stwier-
dzające wystąpienie okoliczności powodującej niedopuszczalność kontynuowania
postępowania zmierzającego do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez sąd danej
lub wyższej instancji, jeżeli w chwili jego wydania sąd jest zwolniony z obowiązku
dalszego rozpoznawania sprawy. Inaczej mówiąc, za kończące postępowanie w
sprawie nie może być uznane postanowienie dotyczące kwestii ubocznej, wpadko-
wej, niezwiązanej bezpośrednio z istotą sprawy (por. uzasadnienie postanowienia
SN z 12 marca 2003 r., I PZ 162/02, OSNP 2004 nr 14, poz. 245). Postanowieniem
kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c. nie jest posta-
nowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania prawo-
mocnego orzeczenia, zaskarżonego skargą kasacyjną, do czasu ukończenia postę-
powania kasacyjnego lub o uzależnienie wykonania tego orzeczenia od złożenia
przez powoda stosownego zabezpieczenia (art. 388 § 1 k.p.c.).
Podobny pogląd został już przedstawiony w orzecznictwie. Sąd Najwyższy we
wcześniejszych orzeczeniach stwierdził, że na postanowienie sądu drugiej instancji
wstrzymujące lub odmawiające wstrzymania wykonalności orzeczenia sądu drugiej
instancji nie przysługuje zażalenie (por. postanowienie SN z 23 listopada 2000 r., III
CZ 107/00, niepublikowane), ponieważ postanowienie sądu drugiej instancji wstrzy-
mujące wykonalność lub odmawiające wstrzymania wykonalności wyroku nie jest
postanowieniem kończącym postępowanie (por. orzeczenie SN z 30 stycznia 1935
r., C.II 2387/34, OSP 1935 nr 12, poz. 722).
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że na postanowienie sądu dru-
giej instancji oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania prawomocnego orzecze-
nia, zaskarżonego skargą kasacyjną, do czasu ukończenia postępowania kasacyj-
nego lub o uzależnienie wykonania tego orzeczenia od złożenia przez powoda sto-
sownego zabezpieczenia (art. 388 § 1 k.p.c.) nie przysługuje zażalenie do Sądu Naj-
wyższego. Rozstrzygnięcie to dotyczy kwestii niebędącej przedmiotem zasadniczego
postępowania, a więc kwestii w tym sensie ubocznej. Wynika z tego, że zażalenie na
postanowienie sądu drugiej instancji w tym przedmiocie jest niedopuszczalne.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy odrzucił niedopuszczalne zażale-
nie na podstawie art. 3941 § 3 k.p.c. w związku z art. 39821 k.p.c. w związku z art. 370
i 373 k.p.c.
========================================