POSTANOWIENIE Z DNIA 26 MARCA 2009 R.
IV KO 35/09


Możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 540 § 1 pkt 2
k.p.k. nie obejmuje postępowania w przedmiocie objęcia leczeniem w trybie
art. 117 k.k.w.

Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie: SN D. Świecki, SA (del. do SN) E. Wildowicz.

Sąd Najwyższy w sprawie wniosku Bogdana M., o wznowienie po-
stępowania wykonawczego zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 21 listopada 2007 r., utrzymującym w mocy
postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 lipca 2007 r., w przed-
miocie objęcia leczeniem w trybie art. 117 k.k.w.

p o s t a n o w i ł wniosek o wznowienie postępowania p o z o s t a w i ć bez
rozpoznania.


U Z A S A D N I E N I E

Wniosek o wznowienie postępowania w przedmiocie objęcia lecze-
niem w trybie art. 117 k.k.w. nie podlega rozpoznaniu w trybie przewidzia-
nym w art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. Treść przepisów zawartych w art. 540 § 1
pkt 2 k.p.k. wskazuje przecież wyraźnie na to, że dotyczą one ściśle jedy-
nie postępowania rozstrzygającego w kwestii odpowiedzialności karnej
oskarżonego. Stanowisko to jest już ugruntowane w judykaturze Sądu
Najwyższego (por. np. postanowienie z dnia 29 stycznia 2008 r., IV KO
118/07, LEX nr 346765; uzasadnienie postanowienia z dnia 7 maja 2007 r.,
V KZ 24/07, OSNKW 2007, z. 6, poz. 53; postanowienie z dnia 12 czerwca
2003 r., IV KZ 16/03, R-OSNKW 2003, poz. 1290; uzasadnienie postano-
wienia z dnia 12 kwietnia 2001 r., III KO 53/99, OSNKW 2001, z. 7-8, poz.
67; postanowienie z dnia 29 października 1997 r., II KZ 130/97 OSNKW
1998, z. 1-2, poz. 10).
Nietrudno dostrzec, że objęcie skazanego leczeniem w trybie art. 117
k.k.w. ma oczywiste oraz negatywne konsekwencje dla sfery wolności oso-
bistej (podobnie jak np. stosowanie tymczasowego aresztowania) i stanowi
istotną dolegliwość, nie zmienia to jednak faktu, że rozstrzygnięcie to nie
jest orzeczeniem kończącym postępowanie karne w zakresie odnoszącym
się do odpowiedzialności karnej skazanego.
Należy też zauważyć, że wznowienie postępowania jako nadzwy-
czajny sposób wzruszania prawomocnych orzeczeń kończących postępo-
wanie dotyczy jedynie takich orzeczeń, które z racji swej prawomocności
nie mogą być wzruszone w innym trybie. Dopóki jednak orzeczenie nie jest
w tym rozumieniu ostateczne, to wznowienie uznać należy za niedopusz-
czalne. Jest zaś ono nieostateczne, jeżeli mimo swej prawomocności for-
malnej może być skorygowane w innej procedurze w zakresie, w jakim mo-
że dojść do tej korekty. Skoro art. 24 § 1 k.k.w. zezwala - i to zarówno z
urzędu, jak i z inicjatywy stron - na zmianę lub uchylenie, także formalnie
prawomocnego już orzeczenia wykonawczego wydanego w trybie tego
Kodeksu, i to w każdym czasie, jeżeli tylko ujawnią się nowe lub poprzed-
nio nieznane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, to oznacza, iż orze-
czenie takie nie jest ostateczne. W konsekwencji eliminuje to możliwość
występowania o wznowienie w oparciu o podobny powód, czyli z powoła-
niem się na nowe fakty lub dowody, a więc na podstawie art. 540 § 1 pkt 2
k.p.k., bez względu na to, jak kwalifikuje owe powody sam wnioskodawca
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KO
55/08, OSNKW 2008, z. 12, poz. 105).
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.