13

WYROK Z DNIA 28 WRZEŚNIA 2001 r.
(WA 27/01)

Jakkolwiek opłaty określone w ustawie z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (jedn. tekst: Dz.U. Z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.)
stanowią składnik kosztów sądowych i tym samym należą w ogóle do kosztów
procesu (art. 616 k.p.k.), to jednak w razie skazania kilku oskarżonych nie
podlegają rozłożeniu według zasad słuszności na podstawie art. 633 k.p.k., gdyż
związane są z rodzajem i rozmiarem kary orzeczonej wobec każdego
oskarżonego.

Przewodniczący: sędzia SN płk E. Matwijów
(sprawozdawca).
Sędziowie SN: płk M. Buliński, ppłk J. Dołhy.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk J. Żak.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu w dniu 28 września 2001 r. sprawy
Tomasza C., oskarżonego o popełnienie przestępstw określonych w art. 310 § 1 k.k.
i art. 270 § 1 k.k., z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od
wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 5 lipca 2001 r.

1. u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony wyrok,
2. z a s ą d z i ł od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
postępowania odwoławczego, w tym kwotę 300 złotych tytułem opłaty za pierwszą
i drugą instancję (...).

Z u z a s a d n i e n i a :

Wojskowy Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 5 lipca 2001 r. uznał Tomasza
C. za winnego tego, że:
a) w dniu 7 lipca 1998 r. w P. podrobił dokument uprawniający do otrzymania
sumy pieniężnej - weksel in blanco wystawiony przez siebie na sumę 14 024,08 zł
w ten sposób, że własnoręcznie naniósł podpisy poręczycieli Tadeusza S. i Ryszarda
C., po czym tak podrobiony weksel puścił w obieg w ten sposób, że przekazał go
Powszechnemu Bankowi Kredytowemu S.A. w W., Oddział w B., Filia w N., przy
czym jest to przypadek mniejszej wagi, tj. popełnienia przestępstwa określonego w
art. 301 § 3 k.k. oraz w art. 310 § 1 i 2 k.k. - i za to na mocy art. 310 § 1 w zw. z art.
310 § 3 k.k. oraz art. 60 § 1 i 6 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności,
b) w dniu 7 lipca 1998 r. w P. podrobił dokument w postaci deklaracji wekslowej
do weksla in blanco wystawionego przez siebie na sumę 14 024,08 zł w ten sposób,
że naniósł na niej podpisy poręczycieli Tadeusza S. i Ryszarda C., po czym tak
podrobionego dokumentu użył jako autentycznego przedkładając Powszechnemu
Bankowi Kredytowemu S.A. w W., Oddział w B., Filia w N., tj. popełnienia
przestępstwa określonego w art. 270 § 1 k.k. - i za ten czyn na mocy tegoż przepisu
skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 85 i 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych sąd
pier s ej instancji
mier ł oskarżonem karę łąc ną 2 lat po ba ienia olności
której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby trzech lat.
Wyrok ten zaskarżony został apelacją przez obrońcę oskarżonego, w której
skarżący, podnosząc zarzut rażącej surowości kary, domagał się znacznego jej
złagodzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna. (...)
Niezależnie od granic apelacji, zauważyć należy, iż wydane w tej sprawie przez
sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcie o kosztach procesu jest w całości wadliwe (w
tym również w odniesieniu do prawomocnie skazanej Anny S.).
Zgodnie z art. 626 § 1 k.p.k., w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie
sąd ma obowiązek również określić wysokość opłaty przypadającej od skazanego na
podstawie ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Opłata
ta jest jednym ze składników kosztów sądowych (art. 616 § 2 pkt 1 k.p.k.), które
łącznie z uzasadnionymi wydatkami stron stanowią koszty procesu (art. 616 § 1
k.p.k.).
Określona w art. 633 k.p.k. możliwość różnego rozłożenia kosztów procesu
według zasad słuszności nie dotyczy opłat przewidzianych w ustawie z dnia 23
czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, które skazani obowiązani są uiścić
w razie skazania ich na określone kary.
Opłata taka jest ściśle związana z rodzajem i rozmiarem kary orzeczonej wobec
skazanego. Jest ona wprawdzie jednym ze składników kosztów procesu, ale nie
podlega sumowaniu z innymi wydatkami w przypadku ustalania według zasad
słuszności należnych od każdego ze skazanych kosztów procesu. A tak postąpił sąd
pierwszej instancji wobec prawomocnie skazanej Anny S.
Wobec nieokreślenia wysokości opłaty przypadającej od oskarżonego Tomasza
C. przez sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 8 i art. 16 ust. 2
ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (jedn. tekst: Dz.U.
1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), należało skorygować orzeczenie sądu pierwszej
instancji orzekając opłatę w kwocie 300 złotych za pierwszą i drugą instancję. (...)