Wyrok z dnia 7 kwietnia 1999 r.
I PKN 668/98


Popełnienie przez pracownika przestępstwa może uniemożliwiać jego
dalsze zatrudnianie na zajmowanym stanowisku także wówczas, gdy nie było
dokonane na szkodę pracodawcy, jeżeli rodzaj przestępstwa ma związek z cha-
rakterem zatrudnienia pracownika.


Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Maria Mańkowska
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 1999 r. sprawy z powódz-
twa Jarosława K. przeciwko Politechnice C. w C. o przywrócenie do pracy, na skutek
kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Częstochowie z dnia 15 września 1998 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Częstochowie wyrokiem z dnia 29 maja 1998 r.
oddalił powództwo Jarosława K. przeciwko Politechnice C. o przywrócenie do pracy i
ustalił, że powód był zatrudniony u strony pozwanej od 1 stycznia 1995 r. w charak-
terze portiera w Domu Studenckim [...] i w dniu 20 marca 1998 r. została rozwiązana
z nim umowa o pracę w trybie dyscyplinarnym, ponieważ wyrokiem Sądu Rejonowe-
go w Częstochowie z dnia 3 października 1997 r. [...] powód został uznany winnym
dokonania czynu z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji lud-
ności i dowodach osobistych, polegającego na legitymowaniu się przywłaszczonym
dowodem osobistym.

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wy-
rokiem z dnia 15 września 1998 r. oddalił apelację powoda podzielając pogląd Sądu
pierwszej instancji, iż czyn powoda uniemożliwia jego zatrudnianie na zajmowanym
stanowisku portiera, który ma dostęp do dokumentów tożsamości pozostawianych
przez osoby odwiedzające studentów, a także do pomieszczeń mieszkalnych stu-
dentów.

Pełnomocnik powoda zaskarżył kasacją powyższy wyrok, zarzucając naru-
szenie prawa materialnego przez błędną interpretację art. 52 § 1 pkt 2 KP i uznanie
popełnionego przez pracownika przestępstwa za czyn uniemożliwiający dalsze za-
trudnianie powoda na zajmowanym stanowisku pomimo braku związku pomiędzy
czynem pracownika a wykonywanym zakresem obowiązków oraz naruszenie przepi-
sów postępowania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest zasadna. Popełnienie przez pracownika w czasie trwania
umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie na zajmowa-
nym stanowisku uzasadnia zastosowanie rozwiązania stosunku pracy bez wypowie-
dzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 2 KP. Nie ma natomiast znaczenia, czy przestępstwo
pracownika miało bezpośredni związek z wykonywanymi przez niego obowiązkami
pracowniczymi. Czyn przestępny może uniemożliwiać dalsze zatrudnianie pracowni-
ka na zajmowanym stanowisku także wówczas, gdy nie został popełniony na szkodę
pracodawcy, jeżeli rodzaj przestępstwa ma związek z charakterem zatrudnienia pra-
cownika.

Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 październi-
ka 1976 r. (OSNCP 1977 z. 4, poz. 67), w której stwierdzono, że rozwiązanie umowy
o pracę przez zakład pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika może nastąpić
niezależnie od tego, czy popełnił on przestępstwo na szkodę zakładu pracy, czy też
na szkodę osoby trzeciej, oraz czy szkoda pozostaje w związku z pracą, jeżeli przes-
tępstwo - popełnione w czasie trwania umowy o pracę - uniemożliwia dalsze zatrud-
nianie pracownika na zajmowanym stanowisku.

Powód pracował w charakterze portiera w domu studenckim, miał więc dostęp
nie tylko do mieszkań studentów, ale również do dokumentów tożsamości osób od-
wiedzających studentów. Rodziło to po stronie pracownika obowiązek bezwzględnej
uczciwości, znajdujący potwierdzenie w treści jego obowiązków pracowniczych w
ramach wykonywanej umowy o pracę na stanowisku portiera. Fakt legitymowania się
więc przez powoda cudzym dowodem osobistym uniemożliwia dalsze jego zatrud-
nianie na tym stanowisku. Z tych względów Sąd Najwyższy uznał, że Sądy obu ins-
tancji prawidłowo zakwalifikowały czyn powoda jako przyczynę uzasadniającą zasto-
sowanie przez pozwany zakład pracy art. 52 § 1 pkt 2 KP.

Sąd Najwyższy nie rozpoznawał kasacji w zakresie zarzutu naruszenia prze-
pisów postępowania wobec braku wskazania w kasacji, jaki przepis prawa proceso-
wego miał być naruszony przez Sąd drugiej instancji.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 39312 KPC Sąd Najwyższy
orzekł, jak w sentencji.
========================================