Wyrok z dnia 27 marca 2000 r.
I PKN 551/99

Przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego bezpośrednio po wyczerpaniu
zasiłku chorobowego nie zwalnia pracownika z obowiązku zawiadomienia pra-
codawcy o przyczynie nieobecności w pracy.


Przewodniczący SSN Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Barbara Wagner (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2000 r. sprawy z powództwa
Macieja N. przeciwko Fabryce Urządzeń Mechanicznych ,,P." Spółka z o.o. w P. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 8 czerwca 1999 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyro-
kiem z dnia 8 czerwca 1999 r. [...] oddalił apelację Macieja N. od wyroku Sądu Rejo-
nowego-Sądu Pracy w Zawierciu z dnia 15 lutego 1999 r. [...], oddalającego po-
wództwo skarżącego o przywrócenie do pracy, zaś w części dotyczącej żądania
sprostowania świadectwa pracy oraz odprawy pieniężnej apelację odrzucił.
Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w Fabryce Urządzeń Mechanicznych
Spółka z o.o. w P. od dnia 11 czerwca 1974 r. W dniu 4 listopada 1997 r. uległ wy-
padkowi przy pracy. Do dnia 31 lipca 1998 r. Maciej N. pobierał zasiłek chorobowy, a
od 1 sierpnia do 29 października 1998 r. świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia
4 listopada 1998 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał mu od
30 października 1998 r. rentę z powodu częściowej niezdolności do pracy. Po dniu
29 października 1998 r. Maciej N. nie podjął pracy i nie zawiadomił pracodawcy o
przyczynie nieobecności. W zakładzie zgłosił się dopiero około 20 listopada. Z dniem
29 października 1998 r. pozwana Spółka rozwiązała z nim umowę o pracę bez wy-
powiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP.
W ocenie Sądu, powód naruszył podstawowe obowiązki pracownicze, co uza-
sadniało rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Przyznanie świadczenia z
ubezpieczenia społecznego nie zwalnia pracownika z obowiązku powiadomienia
pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy. Orzeczenie częściowej niezdolności
do pracy nie jest równoznaczne z brakiem możliwości zatrudniania pracownika na
stanowisku pracy innym niż dotychczas zajmowane. Przyznanie świadczenia z ubez-
pieczenia rentowego nie stanowi zdarzenia powodującego ustanie stosunku pracy.
Rozwiązanie z powodem umowy o pracę nastąpiło z zachowaniem przepisanego
trybu. Jego roszczenie, niezależnie od tego, że zostało sformułowane nieprawidłowo,
nie jest usprawiedliwione.
Maciej N. zaskarżył ten wyrok kasacją. Wskazując jako jej podstawę narusze-
nie art. 233 KPC wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go
wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
pierwszej instancji. W uzasadnieniu kasacji pełnomocnik skarżącego podniósł nadto
zarzut naruszenia art. 941 pkt 1 KP przez jego niezastosowanie, a także brak kon-
sultacji ze związkami zawodowymi zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu sprawy związany jest granicami kasacji
(art. 39311 KPC). Pełnomocnik skarżącego zarzucając naruszenia art. 233 KPC nie
określił w jaki sposób Sąd uchybił temu przepisowi. Stwierdzenie z konkluzji skargi,
że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd ,, nosi znamiona dowolności, i
nie został on rozważony w sposób wszechstronny" jest ogólnikowe i nie spełnia wy-
mogu prawidłowego uzasadnienia podstawy kasacyjnej, o którym stanowi art. 3933
KPC. Zdaniem Sądu Najwyższego, okoliczności sporne sprawy zostały wyjaśnione
dostatecznie do jej rozstrzygnięcia. Wnioski wyprowadzone z materiału dowodowego
są logiczne i spójne. Nie może być zasadnie podważone ustalenie, że Maciej N. nie
informując pracodawcy o przyczynie niepodjęcia pracy po wyczerpaniu świadczenia
rehabilitacyjnego, naruszył podstawowe obowiązki pracownicze. W istocie, okolicz-
ności stanowiące faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wy-
roku nie są, wnosząc z uzasadnienia kasacji, kwestionowane przez powoda. Można
jedynie domyślać się, że zamiar skarżącego skierowany jest na ,,usprawiedliwienie"
uchybienia obowiązkom pracowniczym. Sąd rozpoznając kasację nie może jednak
kierować się intuicją co do intencji strony. Mogą być one bowiem odczytane niepra-
widłowo (nawet wbrew rzeczywistej woli skarżącego). W tej sytuacji zarzut narusze-
nia art. 233 KPC należy uznać za gołosłowny.
Art. 94 pkt 1 Kodeksu pracy (w akcie tym nie ma art. 941) nakłada na praco-
dawcę obowiązek zaznajomienia pracowników podejmujących pracę z zakresem ich
obowiązków, sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach oraz
ich podstawowymi uprawnieniami. Z przepisu tego nie wynika obowiązek instruowa-
nia pracowników pozostających już w zatrudnieniu, tym bardziej o wieloletnim stażu
pracy, o przysługujących im uprawnieniach. Sąd nie uchybił więc art. 94 pkt 1 KP nie
stosując go.
Zarzut braku konsultacji rozwiązania umowy o pracę ze związkami zawodo-
wymi nie został z kolei skonkretyzowany. Kontrola kasacyjna zaskarżonego wyroku
w tym aspekcie nie jest wobec tego możliwa.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39312 KPC,
orzekł jak w sentencji.
========================================