Wyrok z dnia 15 lutego 2000 r.
I PKN 512/99

"Przekroczenie jednego miesiąca" w rozumieniu art. 251 KP następuje,
gdy przerwa między rozwiązaniem poprzedniej, a nawiązaniem kolejnej umowy
o pracę trwa co najmniej 31 dni (art. 114 KC w związku z art. 300 KP).


Przewodniczący: SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej
Wasilewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2000 r. sprawy z powództwa
Joanny P. przeciwko Urzędowi Miasta w T.M. o przywrócenie do pracy, ekwiwalent
pieniężny za urlop wypoczynkowy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 19 stycz-
nia 1999 r. [...]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z
dnia 19 stycznia 1999 r. [...], w wyniku apelacji powódki - Joanny P., w sprawie prze-
ciwko Urzędowi Miasta w T.M. o przywrócenie do pracy oraz ekwiwalent pieniężny
za urlop, zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Tomaszowie
Mazowieckim z dnia 5 października 1998 r. [...] w ten sposób, że przywrócił powódkę
do pracy w Urzędzie Miasta w T.M. na poprzednich warunkach. W uzasadnieniu
wyroku Sądu Okręgowego podniesiono w szczególności, że mając na uwadze, iż
przerwa w świadczeniu pracy przez powódkę na podstawie zawieranych z nią przez
stronę pozwaną kolejnych umów o pracę na czas określony trwała dokładnie 1 mie-
siąc, a tym samym nie przekroczyła 1 miesiąca, co w świetle art. 251 KP oznacza, że
wobec spełnienia pozostałych przesłanek prawnych, w danym wypadku zaistniały
skutki prawne przewidziane tym przepisem. W konsekwencji należało stanąć na sta-
nowisku, że odmowa dopuszczenia powódki do pracy po dniu 31 maja 1998 r. oraz
odmowa jej dalszego zatrudnienia od dnia 1 czerwca 1998 r. jest równoznaczna z
rozwiązaniem stosunku pracy z powódką bez wypowiedzenia i z naruszeniem obo-
wiązujących przepisów prawa, co skutkuje przywrócenie jej do pracy na podstawie
art. 56 § 1 KP.

W kasacji od powyższego wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Łodzi strona pozwana zarzuciła naruszenie art. 251 KP przez
błędną jego wykładnię. W uzasadnieniu kasacji podniesiono, że powódka była za-
trudniona u strony pozwanej na podstawie dwóch umów o pracę na czas określony,
a to od dnia 4 listopada 1996 r. do dnia 2 maja 1997 r., a następnie od dnia 2 maja
1997 r. do dnia 31 października 1997 r. Natomiast trzecia umowa o pracę na czas
określony od dnia 1 grudnia 1997 r. do dnia 31 maja 1998 r. została zawarta z po-
wódką w dniu 1 grudnia 1997 r. Zdaniem strony pozwanej, skoro rozwiązanie drugiej
umowy o pracę nastąpiło w dniu 31 października 1997 r., a nawiązanie kolejnej
umowy o pracę nastąpiło w dniu 1 grudnia 1997 r., to - wbrew stanowisku Sądu
Okręgowego - zgodnie z art. 112 KC oznacza, że trzecia umowa o pracę na czas
określony została zawarta z powódką już po upływie 1 miesiąca od dnia wygaśnięcia
poprzedniej umowy, bowiem należy przyjąć, że termin miesiąca upływał w tym wy-
padku w dniu 30 listopada 1997 r. W konsekwencji nie zaistniały skutki prawne za-
warcia trzeciej umowy, o których mowa jest w art. 251 KP.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest zasadna.

Art. 251 KP stanowi, że zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony
jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nie
określony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas
określony, ale dotyczy to jedynie sytuacji, w której ,,przerwa między rozwiązaniem
poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła jednego mie-
siąca". Przyjmując, że miesiąc liczy się za dni trzydzieści (art. 114 KC w związku z
art. 300 KP), należy stanąć na stanowisku, że o ,,przekroczeniu jednego miesiąca"
można mówić dopiero wtedy, gdy przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a na-
wiązaniem kolejnej umowy o pracę trwa co najmniej 31 dni. Tymczasem, w rozpoz-
nawanej sprawie jest poza sporem, że drugą umowę o pracę na czas określony
strona pozwana zawarła z powódką w dniu 2 maja 1997 r. na czas do dnia 31 paź-
dziernika 1997 r. (nawiasem mówiąc, była to niedziela), natomiast trzecia umowa o
pracę na czas określony została z nią zawarta z dniem 1 grudnia 1997 r. (czyli w po-
niedziałek). Oznacza to, że przerwa między rozwiązaniem poprzedniej (drugiej)
umowy o pracę zawartej na czas określony a nawiązaniem kolejnej - trzeciej umowy
o pracę trwała w danym wypadku dokładnie 30 dni, czyli nie przekroczyła jednego
miesiąca. Dlatego, wbrew zarzutowi kasacji, Sąd Okręgowy trafnie orzekł, że w roz-
poznawanej sprawie spełnione zostały przesłanki prawne określone w art. 251 KP, a
w konsekwencji zawarcie przez stronę pozwaną z powódką trzeciej kolejnej umowy o
pracę na czas określony było równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem z nią
umowy o pracę na czas nie określony.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312 KPC
orzekł jak w sentencji.
========================================