18

POSTANOWIENIE Z DNIA 17 LISTOPADA 2005 R.
WZ 73/05

Jeżeli środek odwoławczy wniesiony został przez ,,osobę nieuprawnioną", a
jest on w ogóle ,,niedopuszczalny z mocy ustawy", to odmowa jego przyjęcia
(art. 429 § 1 k.p.k.) następuje zawsze z tego drugiego powodu.

Przewodniczący: sędzia SN W. Błuś (sprawozdawca).
Sędziowie SN: W. Maciak, Z. Stefaniak.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk S.
Gorzkiewicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 17
listopada 2005 r., zażalenia ppłk. Witolda S. na zarządzenie Prezesa Wojskowego
Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 września 2005 r., odmawiające przyjęcia
zażalenia na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 25 lipca
2005 r., utrzymujące w mocy postanowienie prokuratora wojskowego o odmowie
wszczęcia śledztwa,

u t r z y m a ł w mocy zaskarżone postanowienie.

U z a s a d n i e n i e :

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2005 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w W., po
rozpoznaniu złożonego na podstawie art. 306 § 1 k.p.k. zażalenia Bożeny S.,
utrzymał w mocy, wydane na podstawie art. 305 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 2
k.p.k., postanowienie prokuratora Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w W. z
dnia 29 kwietnia 2005 r., o odmowie wszczęcia śledztwa.
Zażalenie na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego w W. złożył ppłk
Witold S.
Zarządzeniem z dnia 28 września 2005 r. Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego
w W., na podstawie art. 429 § 1 k.p.k., odmówił przyjęcia zażalenia uznając, że
wyżej wymieniony środek odwoławczy jest niedopuszczalny z mocy ustawy.
Zażalenie na to zarządzenie złożył skarżący i podnosząc, że Prezes Wojskowego
Sądu Okręgowego w W. nie ustosunkował się w zaskarżonej decyzji do zarzutów i
wniosków podniesionych w zażaleniu, wniósł o uchylenie zarządzenia.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej wniósł o zmianę zaskarżonego
zarządzenia przez uznanie za podstawę odmowy przyjęcia zażalenia faktu
wniesienia go przez osobę nieuprawnioną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest niezasadne. Zgodnie z treścią art. 426 § 1 k.p.k., od orzeczeń
wydanych przez sąd odwoławczy na skutek odwołania nie przysługuje środek
odwoławczy, chyba że ustawa stanowi inaczej. W rozpoznawanej sprawie mamy
do czynienia z sytuacją, w której postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego
w W. z dnia 25 lipca 2005 r. zapadło w następstwie rozpoznania przez ten sąd
zażalenia, a zatem jest to orzeczenie, o którym mowa w art. 426 § 1 k.p.k. Ponadto
żaden pr epis Kodeks
postępo ania karnego nie pr e id je możli ości
zaskarżenia postanowienia będącego przedmiotem skargi. Konsekwencją takiego
uregulowania prawnego musi być uznanie, że środek odwoławczy jaki złożył
skarżący jest niedopuszczalny z mocy ustawy. Sąd Najwyższy podzielił w tym
zakresie stanowisko Prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w W., bowiem
zgodnie z treścią powołanego wyżej art. 426 § 1 k.p.k., zażalenie na wymienione
tam orzeczenie nie przysługuje bez względu na to, czy pochodzi od osoby
uprawnionej czy też nieuprawnionej. Przyjęcie zaś, że w rozpoznawanej sprawie
środek odwoławczy został złożony przez osobę nieuprawnioną mogłoby
sugerować, że gdyby pochodził on od osoby uprawnionej to byłby rozpoznany, a
tak przecież nie jest, o czym napisano już wyżej.
Należy także podnieść, że Prezes Wojskowego Sądu Okręgowego w W., słusznie
odmawiając przyjęcia zażalenia ppłk. Witolda S., jako niedopuszczalnego z mocy
ustawy, nie mógł odnieść się do podniesionych w tym środku zaskarżenia zarzutów
odnoszących się do treści postanowienia sądu odwoławczego, bowiem oznaczałoby
to faktycznie rozpoznanie tego zażalenia, do czego organ ten nie miał prawa.
Z tych powodów Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.