Postanowienie z dnia 16 listopada 1994 r.
I PO 12/94

Właściwym do rozpoznania wniosku o nadanie klauzuli wykonalności
wyrokowi Sądu Najwyższego jest sąd I instancji.

Przewodniczący SSN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Sędzia SN: Józef Iwulski
(sprawozdawca), Sędzia SA: Andrzej Kijowski,

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 1994 r. sprawy z powództwa
Władysławy G. przeciwko Państwowemu Młodzieżowemu Ośrodkowi Wychowawczemu
w W. na skutek wniosku powódki o nadanie wyrokowi z dnia 10 października 1990 r. [...]
rygoru natychmiastowej wykonalności.


p o s t a n o w i ł:

stwierdzić swą niewłaściwość i przekazać wniosek Sądowi Wojewódzkiemu-
-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 10 października 1990 r., [...], Sąd Najwyższy zmienił wyrok
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 4
maja 1990 r. w ten sposób, że nakazał stronie pozwanej - Państwowemu
Młodzieżowemu Ośrodkowi Wychowawczemu w W., nawiązać z powódką Władysławą
G. umowę o pracę na stanowisku odpowiadającym jej kwalifikacjom zawodowym. Sąd
Najwyższy zasądził także tym wyrokiem na rzecz powódki koszty postępowania
rewizyjnego w kwocie 15.000 zł.
Powódka 13 października 1994 r. złożyła wniosek o nadanie wyżej wymienio-
nemu wyrokowi "rygoru natychmiastowej wykonalności dot. zasądzonych od strony
pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania rewizyjnego". Powódka uzasadniła
ten wniosek tym, że strona pozwana nie reaguje na wezwania o zapłatę tych kosztów.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 130 § 1 zd. drugie k.p.c. mylne oznaczenie pisma procesowego
nie stanowi przeszkody do nadania mu biegu i rozpoznania go we właściwym trybie.
Oczywistym jest, że wniosek powódki nie może być oceniony jako zmierzający do
nadania wyrokowi Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1990 r. rygoru
natychmiastowej wykonalności. Taki rygor ze swej istoty może dotyczyć tylko wyroku
nieprawomocnego (por. 333 i nast. k.p.c.). Tymczasem opisany wyżej wyrok, jako
wydany w drugiej instancji wyrok reformatoryjny, jest prawomocny. Zostało to stwierdzo-
ne przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu przez nadanie mu 2 maja 1991 r. tzw. klauzuli
prawomocności.
Z treści wniosku powódki wynika, że zmierza ona do przymusowego wyegzekwo-
wania zasądzonych na jej rzecz kosztów postępowania. Strona pozwana jest jednostką
organizacyjną Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 1060 § 2 k.p.c. w wypadku, gdy
dłużnikiem jest Skarb Państwa, a tytuł egzekucyjny, obejmujący należność pieniężną,
nie zostanie wykonany w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia wezwania, wierzyciel
może wystąpić o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, w celu
przeprowadzenia egzekucji z rachunku bankowego.
Należało w tej sytuacji uznać, że wniosek powódki w istocie zmierza do uzyska-
nia dla opisanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego klauzuli wykonalności oraz nadać
mu bieg w tym przedmiocie.
Zgodnie z art. 781 § 1 k.p.c. tytułowi egzekucyjnemu pochodzącemu od sądu
nadaje klauzulę wykonalności sąd pierwszej instancji. Sąd rewizyjny nadaje klauzulę,
dopóki akta sprawy w sądzie tym się znajdują, co jednak nigdy nie dotyczy Sądu
Najwyższego. Oznacza to, iż właściwym do rozpoznania wniosku powódki o nadanie
prawomocnemu wyrokowi Sądu Najwyższego klauzuli wykonalności jest sąd pierwszej
instancji czyli Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu.
Wobec tego na zasadzie art. 200 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. należało orzec jak
w sentencji.

========================================