Tezy
Działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "U." Spółki z o.o. z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 29 października 2004 r., I SA/Wr 2144/03, w sprawie ze skargi "U.-P." Spółki z o.o. z siedzibą w O. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 3 lipca 2003 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 29 października 2004 r., I SA/Wr 2144/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę "U.-P." sp. z o.o. w O. /dalej Spółka/ na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 3 lipca 2003 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. Z ustaleń faktycznych Sądu wynika, że uznał on za zgodną z prawem decyzję zaskarżoną, którą "Izba Skarbowa uchyliła decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 29 czerwca 2000 r. zmienioną w trybie art. 230 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. - zwanej dalej Ordynacją podatkową/ decyzją z dnia 31 sierpnia 2002 r. w zakresie określenia:
1/ wysokości podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie 41.567 zł i orzekła, iż podatek ten wynosi 456.533 zł,
2/ wysokości zaległości podatkowej w kwocie 41.432,30 zł i orzekła, iż zaległość ta wynosi 455.865,70 zł,
3/ odsetek za zwłokę w części dotyczącej 22.716,80 zł i określiła je na dzień 29 czerwca 2000 r. w kwocie 374.182,50 zł".
Uchylenie decyzji organu pierwszej instancji związane było z uznaniem za koszty uzyskania przychodu wydatków w łącznej kwocie 115.462 zł /78.462 - roboty w toku, 22.000 zł - umowa zlecenia, 15.000 zł - wydatki na naprawę dachu/.
Z uzasadnienia wynika, że powodem wydania postanowienia o zwrocie sprawy w celu dokonania wymiaru uzupełniającego z dnia 25 lipca 2001 r. było stwierdzenie - zresztą zgodne z twierdzeniami Spółki, że przychody wynikające z faktury z dnia 5 stycznia 1998 r. w kwocie 820.000 zł powinny być zaliczone do przychodów 1998 r. a nie 1997 r. Także trafnie, zdaniem Sądu, w kosztach uzyskania przychodu 1998 r. ujęto wydatki w kwocie 138.567,60 zł z faktury z dnia 30 kwietnia 1998 r., które wprawdzie nie zostały objęte treścią postanowienia o zwrocie, albowiem rozstrzygnięcie w tym zakresie wynikało z ostatecznej decyzji Izby Skarbowej w O. z dnia 29 czerwca 2000 r. w zakresie podatku dochodowego Spółki za 1997 r. wyłączającej te wydatki z tego roku podatkowego, a po drugie nie narusza ono art. 230 Ordynacji podatkowej, skoro w rezultacie znacznie wyższych zaniżonych przychodów osiągnięty został założony cel postanowienia, tj. podwyższenia zobowiązania podatkowego. Sąd podkreślił, że "decyzja wydana w wyniku
postanowienia o zwrocie sprawy nie jest nową decyzją wymiarową, lecz funkcjonuje w obrocie prawnym łącznie z decyzją pierwotną. Decyzja ta ma wprawdzie ograniczony zakres i jej rzeczywista treść sprowadza się do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, zaległości podatkowej i odsetek to jednak organ podatkowy w sentencji ma obowiązek określić całość należnego podatku dochodowego, zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę".
Odnosząc się do spornych w sprawie kwestii:
1/ wyłączenia z przychodów kwoty 89.885 zł wynikającej z wystawionej przez Spółkę na Firmę Handlowo-Usługową "E." w K. /"FHU-E"/, którą przez wykazanie sprzedaży skorygowano wydatki poniesione na rzecz tej firmy,
2/ wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów:
a/ wydatków poniesionych na rzecz "FHU-E" w kwocie 397.612,07 zł,
b/ wydatków w kwocie 947.484,36 zł z tytułu zakupu projektu dla inwestora,
Sąd podkreślił, że ustalenia faktyczne i prawne w tych kwestiach poczynione przez organy podatkowe są trafne i je aprobuje. W kwestii pierwszej podkreślił, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób bezsporny wynika, że kwota powyższa nie jest przychodem należnym Spółce z tytułu sprzedaży robót lub usług i nie dokumentuje faktycznej sprzedaży, a jest związana z korektą kosztów poniesionych przez skarżącą w kwocie 103.012 zł.
W kwestii drugiej, to jest wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków, którymi została obciążona Spółka przez "FHU-E" w kwocie 397.612,07 zł, stwierdził, że część z nich, tj. 245.623,56 zł, według treści faktur została poniesiona z tytułu wykonanych na jej rzecz usług nadzoru technicznego, inwestorskiego, rozmów z kontrahentami, zaopatrzenia, negocjacji na budowie Zakładu Produkcji Tektury i Opakowań w B., natomiast według rozliczeń przyporządkowanych do tych faktur sporządzonych i przekazywanych przez "FHU-E" dla "U." AS przedmiotowe wydatki zostały poniesione na podstawie umowy Nr 1/97 zawartej przez "U.-P." sp. z o.o. w O. z "FHU-E" w dniu 21 kwietnia 1997 r. Spółkę reprezentował wówczas Paweł H. - pełnomocnik założyciela, tj. "U." Holding AS w O., a "FHU-E" przyjęła do wykonania obowiązki związane z reprezentowaniem Spółki delegując do pracy na stanowisku Prezesa Spółki "U.-P." pracownika w osobie jej właściciela Macieja C. Tymczasem Spółka została zarejestrowana dopiero 30 maja 1997 r. Umowa ta
w par. 4 regulowała wysokość wynagrodzenia Prezesa podwyższonego aneksem do niej zawartym między tymi samymi podmiotami 3 stycznia 1998 r. Prócz wynagrodzenia umowa przewidywała jeszcze wypłatę dodatkowego wynagrodzenia i ryczałtu od zysku. Na kwotę 245.623,56 zł składają się wynagrodzenie 96.000.00 zł, ryczałt - 103.012 zł i dodatkowe wynagrodzenie 46.611,56 zł. Wedle Sądu, w sprawie w sposób bezsprzeczny ustalono, iż przedstawione wydatki nie dotyczą wskazanych w fakturach usług, których zresztą skarżąca Spółka nie wykonywała. Nie przedstawiono też żadnych umów zawartych między Spółką a "FHU-E", które by na to wskazywały, a podane w fakturach czynności nie należały do zakresu obowiązków Prezesa Spółki. Podkreślono również, że trafnie przyjęły organy, że skoro Spółka nie była stroną umowy z 21 kwietnia 1997 r., to tym samym nie można było uznać ich za koszty uzyskania przychodu. Dodatkowo podkreślono, że w umowie Spółki, którą powołano Macieja C. na Prezesa Spółki, stwierdzono, że /par. 23 pkt 14/ ustalenie
jego wynagrodzenia należy do Zgromadzenia Wspólników. Tymczasem więc umową Nr 1/97 Maciej C. nie mógł przyjąć funkcji Prezesa, skoro przyjął ją umową spółki. Ponadto "FHU-E" nie mogła delegować jako pracownika Macieja C., skoro nie był on jej pracownikiem. Wynagrodzenie prezesa Macieja C. nie mogło być określone umową cywilnoprawną, lecz uchwałą Zgromadzenia Wspólników. Umowa w tym zakresie w imieniu nieistniejącej Spółki przez osobę nieupoważnioną, podobnie jak aneks do niej, nie mogły wywołać zakładanych skutków prawnych.
Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kwoty 151.988,51 zł nastąpiło z uwagi na to, że wydatki te wynikały z umów zawartych między "U." AS a "FHU-E", z których wynikało, że roboty objęte zakwestionowanymi fakturami zlecała "U." AS, ich wykonawcą miała być "FHU-E", a skarżąca Spółka miała za nie płacić. Spółka żadnych zleceń objętych tą kwota nie podpisywała. Rozliczenia z tytułu tych robót powinny więc objąć wymienione podmioty. Trafnie więc organy podatkowe wyłączyły z kosztów uzyskania przychodów kwotę 397.612,07 zł jako niestanowiącą kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm. - zwanej dalej ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych/ jako niepozostających w związku z przychodem skarżącej.
Także w pełni podzielił Sąd stanowisko organów podatkowych co do zasadności wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty 947.484,36 zł z tytułu zakupu projektu dla inwestora, albowiem ani inwestor M., który wynikał z umowy z dnia 12 stycznia 1998 r., którą Spółka zleciła wykonanie projektu Spółce "U." AS, ani faktyczny inwestor rozbudowy Zakładu Produkcji Tektury i Opakowań w B. nie zlecili jej wykonania tego projektu. Dokumentację projektową przekazano Spółce 21 kwietnia 1998 r., jednakże bez zgłoszenia do odprawy celnej. Także Spółka nie posiada żadnej dokumentacji potwierdzającej jako generalny wykonawca przekazanie projektu inwestorowi, a co więcej, nie wystawiła refaktury obciążającej go kosztami sporządzonej dla jego potrzeb dokumentacji projektowej. Z ustaleń wynika również, że z umów o wykonanie robót nie wynika, że ustalana w nich cena obejmuje także koszt zakupu dokumentacji projektowej. Dotyczy dokumentacji, lecz powykonawczej a nie projektowej. Sąd podkreślił również, że analiza ceny wykonania
inwestycji i zbiorcze zestawienia kosztorysowe nie wskazują, by w cenie wykonania umów zawarty był koszt zakupu dokumentacji projektowej. Z tego też uzasadnienia wynika, że zdaniem Sądu trafnie organy podatkowe uznały, że wspomniany wydatek nie pozostaje w związku z przychodem Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Powyższy wyrok został w całości zaskarżony skargą kasacyjną przez Spółkę, w której zarzucono:
1/ "naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie w zakresie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2/ naruszenie postanowień art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. - zwanej dalej Ordynacją podatkową/ oraz art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 230 Ordynacji podatkowej."
W konsekwencji wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i wydanych decyzji w całości oraz umorzenie postępowania względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
W uzasadnieniu wskazano, że istnieje sprzeczność w stanowiskach Sądu i organu podatkowego co do charakteru decyzji Inspektora wydanej w trybie art. 230 Ordynacji podatkowej Sąd przyjmuje, że nie jest to nowa samodzielna decyzja wymiarowa, a Izba Skarbowa, że jest to decyzja, która ponownie całościowo dokonuje wymiaru zobowiązania podatkowego. Taka sytuacja oznacza, zdaniem strony skarżącej, że nie doszło do uzupełnienia wymiaru zobowiązania podatkowego, lecz wydania dwóch odrębnych "pełnych decyzji wymiarowych dotyczących tego samego postępowania, wzajemnie się dublujących, a nie uzupełniających. To oznacza w konsekwencji, że ustalenia Sądu i organu odwoławczego w pierwotnej kasacyjnej decyzji z dnia 6 grudnia 2001 r. zostały dokonane z naruszenie art. 120 Ordynacji podatkowej, art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 230 Ordynacji podatkowej".
Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego Spółka podkreśliła, że zgodnie z tym, co stwierdza Sąd - o ciążącym na niej obowiązku wykazania związku przyczynowego między wydatkiem a przychodem - w trakcie całego postępowania wykazywała, wskazując na konkretne dowody, w tym też i zeznania świadków - istnienie tego związku między wydatkami a przychodem, lecz organy podatkowe ich nie uwzględniły. Co więcej, także i Sąd z naruszeniem art. 141 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie odniósł się do argumentacji o tym związku, jaką przedstawiono w odwołaniu z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 1998 r. przedłożonym Sądowi na rozprawie. Ponadto, wedle skarżącej, Sąd niedokładnie przeanalizował akta sprawy w zakresie zasadności wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu kwoty 397.612,07 zł w tym część w kwocie 245.623,56 z tytułu usług nadzoru technicznego, inwestorskiego, rozmów z
kontrahentami, zaopatrzenia i negocjacji na budowie Zakładu Produkcji Tektury i Opakowań w B. Wynika to stąd, że w pierwotnej decyzji Izby Skarbowej przyjęto, że na kwotę tę składają się wydatki na wynagrodzenie Prezesa Spółki 96.000 zł, wydatki na wykonanie ofert przetargowych 72.260,77 zł oraz wydatki w związku z budową Zakładu w łącznej kwocie 229.351,30 zł a nie jak przyjęto 245.623,56 zł. Także jako "kuriozalne" oceniono stanowisko wyłączające z kosztów Spółki kwotę 947.484,36 zł z tytułu zakupu projektu w sytuacji gdy sama Izba Skarbowa przyjęła, iż Spółka uzyskała z tego tytułu przychód w wysokości 1.640.000 zł. Podkreślono, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wcale nie zobowiązuje do osiągnięcia przychodu a tylko poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu. Jest normalnym, że firma budowlana uzyskująca przychód z robót budowlanych realizuje je w oparciu o projekty budowlane. Teza Sądu, że wydatek na ten projekt nie pozostawał w związku z przychodem, jest więc
nieprawdziwa, a stwierdzenie, że inwestor nie zlecił Spółce jego wykonania, nie ma kompletnie znaczenia, albowiem decydujące znaczenie ma przychód uzyskany przez Spółkę z realizacji przedmiotowego projektu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu.
Przede wszystkim należy odnieść się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 120, art. 230 Ordynacji podatkowej oraz art. 7 Konstytucji RP, które to przepisy zdaniem autora skargi kasacyjnej, zostały naruszone przez Sąd oraz organ podatkowy. W tej mierze należy podkreślić, że zgodnie z art. 173 i art. 174 ustawy procesowej skarga kasacyjna przysługuje od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. W skardze kasacyjnej zaś należy wskazać przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania, które zostały wedle strony skarżącej naruszone przez Sąd. W przypadku naruszenia prawa materialnego należy określić, czy naruszenie polegało na błędnej ich wykładni czy też na niewłaściwym ich zastosowaniu /niezastosowaniu/. Postawienie zarzutu naruszenia przepisów postępowania oznacza konieczność wskazania istotnego wpływu naruszonych przepisów na wynik sprawy. Istotnym jest też to, żeby naruszone przepisy postępowania były przepisami, które w sprawie stosował Sąd pierwszej instancji. Przedstawione w
skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 120 i art. 230 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 7 Konstytucji RP były przedmiotem zastosowania przez organy podatkowe, ale nie Sąd pierwszej instancji, który przecież nie wydawał w sprawie decyzji podatkowej rozstrzygającej o ocenie zgodności z prawem decyzji o zmianie i uzupełnieniu wymiaru zobowiązania podatkowego. Podane przepisy nie są w dodatku przepisami postępowania sądowoadministracyjnego lecz postępowania podatkowego, których wprost wojewódzki sąd administracyjnego nie stosował, a tym samym nie mógł ich też naruszyć.
Także nieuzasadniony jest drugi zarzut naruszenia prawa materialnego "art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie", jak wskazano w skardze. Tymczasem w skardze kasacyjnej w żadnym czasie nie przedstawiono odmiennej niż Sąd pierwszej instancji wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie jest również trafne kwestionowanie zastosowania w ustalonym przez Sąd a niezakwestionowanym przez skarżącą stanie faktycznym sprawy -zastosowania art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przede wszystkim, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że przepis ten rozumieć należy jako dopuszczający możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów wówczas, gdy koszt został poniesiony, to jest faktycznie zrealizowany w tym znaczeniu, że wydatek został przez podatnika należycie udokumentowany /wyrok NSA z dnia 16 lipca 1999 r., III SA 7708/98 - Monitor Podatkowy 2000 nr 3 str. 40; J. Ożóg: Koszty uzyskania przychodów - podstawowe zagadnienia, Przegląd Podatkowy 2001 nr 5 str. 19/. Ponadto działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, tak jak sugeruje to skarga kasacyjna, że każdy wydatek, o ile zrealizowany został przychód, należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z
prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. W tym zakresie istotne jest też to, że wprawdzie art. 187 par. 1 Ordynacji podatkowej nakłada na organy podatkowe ciężar dowodzenia określonych faktów, w tym zgromadzenia i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, co jednak nie zwalnia strony we współudziale w realizacji tego obowiązku. To podatnik bowiem dokonując rozliczenia podatku i kwalifikując określone wydatki do kosztów uzyskania przychodów najlepiej orientuje się, na podstawie jakich dokumentów i faktur dokonał ich prawnej kwalifikacji i w razie sporu powinien przedłożyć je organowi podatkowemu.
W niniejszej sprawie nie został przez stronę skarżącą skutecznie /przez brak zarzutu/ zakwestionowany stan faktyczny sprawy, a mianowicie brak związku przyczynowego między poniesionymi przez podatnika wydatkami w kwocie 397.612,07 zł i w kwocie 947.484,36 zł, a to oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany tym ustaleniem faktycznym Sądu pierwszej instancji. Wynika to z treści art. 183 par. 1 ustawy procesowej nakazującego Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu rozpoznawać sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej. Istnienie lub brak związku przyczynowego między wydatkiem a przychodem należy do ustaleń faktycznych sprawy i zakwestionowanie go w przypadku określonych wydatków musi być zawsze zgodnie z art. 174 pkt 2 ustawy procesowej w zw. z art. 187 par. 1, art. 180 par. 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej związane z naruszeniem przepisów postępowania sądowoadministracyjnego.
W skardze kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny takiego zarzutu nie dopatrzył się, nie licząc enigmatycznego stwierdzenia w uzasadnieniu, iż Sąd z niewiadomych przyczyn nie odniósł się do przedłożonego odwołania w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 1998 r., w którym podatnik miał wskazywać na ów związek przyczynowo-skutkowy. Pomijając nawet to, czy tak wskazany naruszony przepis mógł spowodować skutek w postaci uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, albowiem strona nie podała, na czym polega istotny wpływ jego naruszenia na wynik sprawy, to przecież zwrócić należy uwagę na to, że organy podatkowe i Sąd pierwszej instancji zakwestionowały powyższe wydatki jako koszt uzyskania przychodu z całkiem innych przyczyn faktycznych, niż podawane w cytowanym w skardze kasacyjnej przedmiotowym odwołaniu. W nim bowiem wskazuje się na związek przyczynowo-skutkowy wynikający z treści zapisów zawartych w fakturach dokumentujących wydatki, np.: co
do kwoty 245.623,56 zł, podczas gdy organy zakwestionowały je dlatego, że w istocie dokumentowały one inny tytuł wydatku, a mianowicie wynagrodzenie Prezesa Spółki, które nie mogło być uznane za wynagrodzenie, skoro wynikało z dokumentów, które nie mogły wykreować wynagrodzenia. Trafności tych okoliczności faktycznych zarzuty skargi kasacyjnej nie objęły.
Ponadto autor skargi kasacyjnej nie powiązał zarzutu naruszenia przepisu postępowania sądowoadministracyjnego (...) z przepisami Ordynacji podatkowej - art. 180 par. 1, art. 187 par. 1, art. 191, który to zarzut umożliwiłby Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ewentualne zakwestionowanie ustaleń faktycznych sprawy. Poza tym zwrócić należy uwagę na to /w ramach wydatku 397.612,07 zł/, iż przedłożone odwołanie według treści zawartej w skardze kasacyjnej także nie kwestionowało tej przyczyny, z jakiej wyłączono z kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatku w kwocie 151.988,51 zł. Przyjęto bowiem w zaskarżonym wyroku, iż wydatki te nie wynikają z umów, których stroną była skarżąca Spółka. Jeżeli natomiast chodzi o wydatek w wysokości 947.483,36 zł, kwestionowany on nie był w cytowanym w skardze kasacyjnej odwołaniu, co miało wiązać się z naruszeniem przez Sąd art. 141 par. 4 ustawy procesowej.
W końcu podkreślić należy, że z uwagi na brak wskazania przepisu prawa, który Sąd miały naruszyć wyłączając z przychodów Spółki kwoty 89.885 zł, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do niego zgodnie z art. 183 par. 1 ustawy procesowej.
W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 ustawy procesowej.