Jeśli pracownik powracający na stanowisko pracy z długotrwałego urlopu zdrowotnego wskaże, iż jego choroba została wywołana czynnikami związanymi ze stanowiskiem pracy. To nawet gdy okaże stosowne zaświadczenie od lekarza specjalisty, nie będzie jednoznacznej podstawy do uznania, iż pracodawca winien podjąć czynności wskazywane w przepisach w wypadku powstania choroby zawodowej.
Gdy pracownik stawiający się do pracy po urlopie zdrowotnym przekazuje pracodawcy zaświadczenie lekarskie wskazujące na to, iż przyczyną choroby było środowisko pracy, przedsiębiorca powinien, nawet mimo swojej oceny zaistniałej sytuacji jako nieistotnej z punktu widzenia świadczenia obowiązku pracy, niezwłocznie podjąć czynności zmierzające do ustalenia rzeczywistego stanu zdrowia pracownika.
Przede wszystkim podkreślić należy, iż zgodnie z art. 229 Kodeksu pracy, w wypadku spowodowanej chorobą niezdolności do pracy, trwającej dłużej niż 30 dni, pracodawca ma obowiązek powracającego pracownika skierować *na kontrolne badanie lekarskie, *przeprowadzane przez współpracującego z zakładem lekarza medycyny pracy.
Jednakże nawet w sytuacji, gdy urlop zdrowotny trwał krócej niż 30 dni, a jednocześnie pracownik powracający na stanowisko pracy przedłoży zaświadczenie od lekarza pierwszego kontaktu lub lekarza specjalisty wskazujące na zagrożenie zdrowia czynnikami występującymi na stanowisku pracy (np. praca z czynnikami uczulającymi i wywołującymi alergie wymienione na liście chorób zawodowych), należy uznać, iż dotychczasowe orzeczenie lekarza medycyny pracy uległo dezaktualizacji.
Zgodnie bowiem z orzeczeniem SN z 18.12.2002 r. (I PK 44/02 OSNP 2004 nr 14 poz. 209) aktualnym orzeczeniem lekarskim stanowiącym podstawę do dopuszczanie pracownika do pracy jest to, które stwierdza stan zdrowia pracownika w dacie, w której ma być on dopuszczony do pracy. Tak więc w wypadku zaistnienia w okresie jego _ ważności _ zdarzeń, mogących wskazywać na zmianę stanu zdrowia pracownika, przestaje ono być prawidłowym orzeczeniem lekarskim. Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, iż każdorazowo pracownik wracający ze _ zwolnienia chorobowego _, przedstawiając opisywane zaświadczenie, winien zostać skierowany do lekarza medycyny pracy w celu wydania ponownego orzeczenia o możliwości świadczenia pracy na danym stanowisku.
W wypadku, gdy lekarz medycyny pracy wyda orzeczenie lekarskie, w którym zgodnie z przedstawionym przez pracownika zaświadczeniem potwierdzi, iż rzeczywiście powstała choroba miała źródło w środowisku pracy i wskaże konieczność przeniesienia pracownika na określony czas, pracodawca zgodnie z art. 230 kp winien zrealizować tego typu przeniesienie.
Należy podkreślić, iż niejednokrotnie pracodawcy, nie dokonując poprawnej interpretacji ww. przepisu, sądzą iż podstawą do przeniesienia pracownika jest wyłącznie zaistnienie choroby zawodowej i zgodnie z tym uznają, iż skoro nie orzeczono choroby zawodowej (przez stosowną jednostkę orzeczniczą pierwszego stopnia), to nie istnieje po ich stronie obowiązek ww. zmiany stanowiska pracy. Powyższe postępowanie jest jednak nieprawidłowe, gdyż wskazany art. 230 Kodeksu pracy mówi wyraźnie o obawach wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, a nie o powstaniu samej choroby zawodowej.
Tym samym przedstawione przez pracownika orzeczenie lekarza medycyny pracy stanowi wystarczającą podstawę do żądania zmiany stanowiska pracy w terminie i na czas określony w orzeczeniu. Brak zastosowania do powyższego może rodzić po stronie pracodawcy negatywne konsekwencje. W szczególności powyższe zaniedbanie może skutkować ukaraniem przedsiębiorcy grzywną do 30 tys. zł oraz upoważniać pracownika do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy.
Sebastian Wojdył, prawnik, Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna, Oddział w Gdańsku
Czytaj w Money.pl ( http://www.money.pl/u/money_chart/graphchart_ns.php?ds=today 09:00:00&de=today 17:40:00&sdx=0&i=&ty=1&ug=1&s%5B0%5D=TVN&w=460&h=250&cm=0&rl=1 )