Pytanie: Mam dwie córki w wieku 8 lat. Dwa lata temu, zostały one zabrane z domu pod moją nieobecność przez rodzinę żony. Rok temu próbowałem zobaczyć się z moimi dziećmi. Były one przetrzymywane przez teściów na Śląsku. Żona mieszkała w Warszawie i nie przebywała z dziećmi. Ponieważ żona i teściowie nie reagowali na próby skontaktowania się z nimi, pojechałem do teściów i próbowałem zabrać dzieci z ogrodu teściów do siebie do domu. Niestety nie udało mi się, gdyż zostałem osaczony przez sąsiadów i teściowa wyrwała mi dzieci. Nie mam ograniczonych praw rodzicielskich ani zakazu kontaktu z dziećmi. Teściowa powołała się na nieprawomocne postanowienie sądu powierzające dzieci matce i oskarżyła mnie o pobicie, co jest nieprawdą. Do chwili obecnej nie widziałem się z dziećmi, gdyż żona uporczywie odmawia mi kontaktu z nimi, mimo że od października zeszłego roku mam prawo do kontaktów z dziećmi na podstawie prawomocnego postanowienia sądu. Prokuratura odmawia mi możliwości osobistego przesłuchania skarżących
żony i teściowej i nakazała poddanie mnie badaniu psychiatrycznemu powołując się na artykuł 194 k.p.k. Czy prokuratura łamie prawo odmawiając mi konfrontacji ze skarżącymi? Czy właściwe jest powoływanie się przez prokuraturę na art. 194 k.p.k? Zgodnie z art. 202 k.p.k. badaniu psychiatrycznemu można poddać jedynie oskarżonego, podczas gdy jestem określany jedynie jako podejrzany.
Odpowiedź: Art. 194 kodeksu postępowania karnego dotyczy jedynie elementów postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego. Zgodnie z art. 202 kpk w celu wydania opinii...
