Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2011-11-22 - K 16/09
Repertorium:K | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania wniosków o stwierdzenie zgodności ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych z Konstytucją oraz zgodności ustaw z umowami międzynarodowymi, których ratyfikacja wymagała uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie.
Sygnatura:K 16/09
Tytuł:Postanowienie z dnia 2011-11-22
Opis: Dokumenty w sprawie
Publikacja w Z.U.Z.U. 2011 / 9A / 97

97/9/A/2011

POSTANOWIENIE

z dnia 22 listopada 2011 r.

Sygn. akt K 16/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński - przewodniczący

Maria Gintowt-Jankowicz

Mirosław Granat

Adam Jamróz

Piotr Tuleja - sprawozdawca,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 listopada 2011 r., wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o zbadanie zgodności:

1) art. 135f ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.),

2) art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 710),

3) art. 125 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708, ze zm.)

z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) umorzyć postępowanie na skutek cofnięcia wniosku.

UZASADNIENIE

I

1. Rzecznik Praw Obywatelskich 16 kwietnia 2009 r. zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności: art. 135f ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.; dalej: ustawa o Policji), art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 710; dalej: ustawa o SKW oraz SWW) i art. 125 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708, ze zm.; dalej: ustawa o CBA) z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Zakwestionowane przepisy mają tożsame brzmienie; przewidują, że rzecznik dyscyplinarny może, w drodze postanowienia, odmówić udostępnienia akt, jeżeli sprzeciwia się temu dobro postępowania dyscyplinarnego. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

1.1. Rzecznik Praw Obywatelskich (dalej: RPO, wnioskodawca) podniósł, że konstytucyjne prawo do obrony należy rozumieć szeroko, jest ono nie tylko fundamentalną zasadą procesu karnego, ale też elementarnym standardem demokratycznego państwa prawnego. Pozostawienie rzecznikowi dyscyplinarnemu możliwości decydowania o udostępnieniu obwinionemu akt postępowania dyscyplinarnego ze względu na dobro postępowania dyscyplinarnego stanowi naruszenie prawa do obrony w wymiarze materialnym, określonym w art. 42 ust. 2 Konstytucji. RPO podkreślił, że w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, wszystkie gwarancje ustanowione w rozdziale II Konstytucji odnoszą się do wszelkich postępowań represyjnych, tzn. postępowań, których celem jest poddanie obywatela jakiejś formie ukarania lub jakiejś sankcji, a więc także do postępowań dyscyplinarnych.

Wnioskodawca zwrócił uwagę, że postępowanie dyscyplinarne funkcjonariuszy służb mundurowych ze swojej istoty prowadzone jest przez przełożonych dyscyplinarnych, którzy ze zrozumiałych względów nie gwarantują wszystkich standardów prawa do sądu, w tym np. pełnej niezależności. Organy dyscyplinarne nie muszą spełniać wszystkich wymagań, jakie są stawiane sądom. W szczególności nie muszą spełniać przesłanki jawnego rozpatrzenia sprawy, rozumianej jako wymóg zagwarantowania publicznej rozprawy (aspekt jawności zewnętrznej). Powinna za to być przestrzegana zasada jawności wewnętrznej. W opinii RPO, ograniczenie dostępu do akt ze względu na klauzulę generalną „dobra postępowania dyscyplinarnego” uniemożliwia w istocie realizację tej zasady.

RPO wskazał, że postępowania dyscyplinarne funkcjonariuszy Policji, CBA, SKW oraz SWW postępowaniami gabinetowymi, w żadnym momencie nie występuje tu element rozprawy. Rzecznik dyscyplinarny, po przeprowadzeniu czynności dowodowych i uznaniu, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, zapoznaje obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego. Jednak, zdaniem wnioskodawcy, w sytuacji gdy obwiniony został pozbawiony możliwości wglądu w akta na wcześniejszym etapie postępowania, realizacja prawa do obrony na jego końcowym etapie wydaje się iluzoryczna. Pozbawienie obwinionego możliwości wglądu w akta w toku postępowania dyscyplinarnego narusza zatem konstytucyjne prawo do obrony, a także obowiązującą w tym postępowaniu zasadę kontradyktoryjności. Postępowanie dyscyplinarne staje się w pewnym zakresie postępowaniem inkwizycyjnym.

1.2. Oceniając kwestionowane regulacje z punktu widzenia zasady równości, RPO zaznaczył, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego dokonano wyodrębnienia kategorii służb mundurowych, które traktuje się odmiennie w stosunku do innych grup zawodowych. W istocie służby mundurowe są kategorią zbiorczą, w skład której wchodzą grupy zawodowe o dość zróżnicowanej specyfice celów i zadań, kompetencji i uprawnień oraz trybu samej służby.

Stosownie do treści art. 11 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676, ze zm.; dalej: ustawa o ABW oraz AW) - ABW, AW, SKW, SWW oraz CBA określa się mianem „służb specjalnych”, co w pewnym sensie wyodrębnia wskazane służby spośród innych służb mundurowych. Niemniej jednak pragmatyka funkcjonariuszy ABW czy AW nie przewiduje możliwości arbitralnej odmowy udostępnienia akt postępowania dyscyplinarnego. Uprawnione zatem jest twierdzenie, że ustawodawca, ograniczając możliwość udostępnienia akt postępowania dyscyplinarnego funkcjonariuszom SKW, SWW, CBA czy Policji (której specyfika nie pozwala do zaliczenia do kategorii „służb specjalnych”), nie uzasadnił w racjonalny sposób kryterium takiego zróżnicowania, czym naruszył wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji zasadę równości.

1.3. Wnioskodawca podniósł, że prawo do obrony nie jest prawem absolutnym. Ograniczenia tego prawa podlegają ocenie przez pryzmat art. 31 ust. 3 Konstytucji, który formułuje kumulatywnie ujęte przesłanki dopuszczalności ograniczeń korzystania z konstytucyjnych praw i wolności. Zdaniem RPO, niewątpliwie kwestionowane przepisy naruszają prawo do obrony w wymiarze materialnym. W związku z tym wnioskodawca rozważył, czy przedmiotowe normy prawne mają uzasadnienie z punktu widzenia związku funkcjonalnego z bezpieczeństwem i porządkiem publicznym. W konkluzji stwierdził, że takiego uzasadnienia nie ma, gdyż pragmatyki innych służb mundurowych przewidują możliwość przeglądania akt w toku postępowania dyscyplinarnego, a postępowania dyscyplinarne w dużej mierze są podobne dla wszystkich służb mundurowych.

1.4. Przedstawione powyżej okoliczności uzasadniają, zdaniem RPO, stwierdzenie, że objęte wnioskiem przepisy pozostają w kolizji z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji, gdyż nie istniała konstytucyjnie legitymowana konieczność ograniczenia prawa do obrony w postępowaniu dyscyplinarnym.

2. Marszałek Sejmu w piśmie z 17 lipca 2009 r. w imieniu Sejmu przedłożył wyjaśnienia w sprawie wniosku RPO, jednocześnie wnosząc o stwierdzenie, że art. 135f ust. 2 ustawy o Policji, art. 129 ust. 2 ustawy o SKW oraz SWW i art. 125 ust. 2 ustawy o CBA są zgodnie z art. 32 ust. 1, art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

2.1. Marszałek Sejmu wskazał, że redakcja zakwestionowanych przepisów dowodzi, iż postanowienia rzecznika dyscyplinarnego o odmowie dostępu do akt postępowania mają charakter wyjątkowy, gdyż mogą być podyktowane jedynie „dobrem postępowania dyscyplinarnego”. Wnioskując a contrario, należy stwierdzić, że zasadą jest prawo dostępu do akt postępowania dyscyplinarnego, które - jedynie ze względu na „dobro postępowania” - może być ograniczone. Omawiane ograniczenie odnosi się wyłącznie do postępowań niezakończonych („postępowań w toku”), gdyż w wypadku przeprowadzenia czynności dowodowych i uznania, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, rzecznik dyscyplinarny ma obowiązek zapoznania obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego.

2.2. Przystępując do merytorycznej oceny zakwestionowanych przepisów, Marszałek Sejmu podkreślił, że punktem wyjścia analizy zgodności z Konstytucją zaskarżonych przepisów musi być założenie racjonalnego działania ustawodawcy i domniemanie swobody kształtowania przez ustawodawcę treści porządku prawnego pod warunkiem, że nie narusza on Konstytucji. Zagadnienia odnoszące się do funkcjonowania służb mundurowych nie stanowią materii unormowania konstytucyjnego. Nie ulega natomiast wątpliwości, że sprawy związane z ukształtowaniem postępowań dyscyplinarnych są objęte zakresem art. 42 Konstytucji oraz płynącymi z tego przepisu gwarancjami praw i wolności jednostki. Zakres swobody ustawodawcy, w ramach wyznaczonych przez ustawę zasadniczą, jest więc w niniejszym wypadku względnie szeroki.

2.3. Zdaniem Marszałka Sejmu, obowiązujące przepisy gwarantują obwinionemu prawo do obrony materialnej przez składanie wniosków dowodowych, przedstawianie wyjaśnień, wgląd w akta postępowania dyscyplinarnego „w toku” (co do zasady), zapoznanie się z aktami zakończonego postępowania dyscyplinarnego, złożenie wniosku o uzupełnienie akt. Obwiniony ma również prawo wnoszenia do przełożonego dyscyplinarnego zażaleń na postanowienia wydane w toku postępowania przez rzecznika dyscyplinarnego, w tym na postanowienie o odmowie udostępnienia akt. Należy zatem stwierdzić, że ustawodawca nie naruszył prawa obwinionego do obrony materialnej per se (w toku postępowania dyscyplinarnego), ale - przez prawo wyłączenia dostępu do akt na etapie postępowania niezakończonego - częściowo je ograniczył. Przedmiotem rozpoznania jest więc to, czy owo ograniczenie spełnia warunki wskazane w art. 31 ust. 3 Konstytucji.

W ocenie Marszałka Sejmu, zaskarżone przepisy wyczerpują przesłankę formalną ograniczenia, nie naruszają również istoty prawa do obrony, gdyż jest ono zasadniczo realizowane przez różne inne elementy proceduralne. Ograniczenia służą one ochronie „dobra postępowania dyscyplinarnego”. Przedmiotem postępowania dyscyplinarnego jest naruszenie dyscypliny służbowej. W kontekście ustawowych zadań Policji, CBA, SKW oraz SWW, nie ulega wątpliwości, że sytuacje, w których jest prowadzone postępowanie dyscyplinarne, mają funkcjonalny związek z przesłankami „bezpieczeństwa państwa” i „porządku publicznego”.

Odnosząc się do zasady proporcjonalności, Marszałek Sejmu zauważył, że istnieje związek pomiędzy ograniczeniem prawa do wglądu w akta a możliwością rzecznika dyscyplinarnego przeprowadzenia wszechstronnego i prawidłowego postępowania wyjaśniającego. Ograniczenie ma służyć zapobieżeniu ewentualnym matactwom. To znaczy, że wprowadzona regulacja jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez nią skutków. Oczywiście ten brak wiedzy obwinionego kończy się w momencie przedstawienia mu zarzutów i zapoznania go z aktami postępowania.

Zdaniem Marszałka Sejmu, kwestionowana regulacja spełnia także przesłankę „niezbędności”. Regulacja jest niezbędna, gdyż w pewnych wyjątkowych sytuacjach „dobro postępowania” nie może być inaczej zrealizowane niż tylko przez wyłączenie możliwości zapoznania się z aktami postępowania przez obwinionego.

Przechodząc do zagadnienia proporcjonalności sensu stricto, Marszałek Sejmu podkreślił, że jest ona w orzecznictwie rozumiana jako wybór spośród legalnych środków realizujących zamierzony cel tego środka, który jest najmniej dolegliwy dla adresata. Spośród środków, które są dopuszczone przez prawo na gruncie procesu karnego, przykładowo można wymienić tymczasowe aresztowanie. Środek ten jest bez wątpienia daleko bardziej uciążliwy niż okresowy brak wglądu w akta sprawy w postępowaniu dyscyplinarnym.

Konkludując, Marszałek Sejmu stwierdził, że zakwestionowane przepisy są zgodne z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

2.4. Zdaniem Marszałka Sejmu, punktem wyjścia rozważań o zgodności zaskarżonych przepisów z zasadą równości powinno być założenie, że ustrojowe i kompetencyjne wyodrębnienie Policji, CBA, SKW oraz SWW powoduje, iż organy te nie mogą być zaklasyfikowane jako podmioty podobne w rozumieniu art. 32 ust. 1 Konstytucji; kategoria „służby mundurowe” jest bowiem wewnętrznie zróżnicowana. Każda służba ma swoje własne zadania, które są odmienne od zadań innej służby. To znaczy, że nie można przyjąć, iż cechą prawnie relewantną jest przynależność do jakiejkolwiek służby mundurowej. Cechą prawnie relewantną jest przynależność do konkretnej służby mundurowej.

Wobec powyższego należy odnosić zasadę równości nie do kategorii „służby mundurowe”, lecz do kategorii „funkcjonariusze danej służby”. W rozpatrywanym wypadku wszyscy adresaci w ramach danej służby (Policji, CBA, SKW oraz SWW) mają takie same uprawnienia do dostępu do akt sprawy w postępowaniu dyscyplinarnym.

Konkludując, Marszałek Sejmu uznał, że zakwestionowane przepisy są zgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji.

3. Prokurator Generalny w piśmie z 7 stycznia 2010 r. zajął stanowisko, że art. 135f ust. 2 ustawy o Policji, art. 129 ust. 2 ustawy o SKW oraz SWW i art. 125 ust. 2 ustawy o CBA są zgodne z art. 32 ust. 1, art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

3.1. Prokurator Generalny wskazał, że kwestionowane przepisy są składnikami norm gwarantujących obwinionym ich prawa w postępowaniu dyscyplinarnym; zawarte są bezpośrednio po przepisach ustanawiających prawa procesowe obwinionych, co przemawia za oceną zespołów tych przepisów w relacji: zasada - wyjątek od zasady.

Oczywiste jest, że postępowania dyscyplinarne, prowadzone w służbach mundurowych i specjalnych o silnej wewnętrznej hierarchii, ze swej istoty zakładają pionową, wewnętrzną kontrolę czynności rzecznika dyscyplinarnego, który jest jednym z funkcjonariuszy. Nieuprawnione jest wszakże założenie a priori, że postępowanie dyscyplinarne będzie prowadzone tendencyjnie, w celu - jak sugeruje wnioskodawca - wyjścia naprzeciw oczekiwaniom przełożonego dyscyplinarnego. Przeszkodami ograniczającymi ewentualny nieobiektywizm rzecznika dyscyplinarnego są te przepisy omawianych ustaw, w których - na wzór naczelnych zasad procesowych określonych w kodeksie postępowania karnego - nałożono na przełożonego dyscyplinarnego i rzecznika dyscyplinarnego określone obowiązki. Nie można przy tym pominąć tego, że przestrzeganie tych zasad - w ogólności poprawność gromadzenia dowodów w aspekcie legalności, a więc i bezstronności - podlega kontroli sądu administracyjnego, uruchamianej w trybie skargi funkcjonariusza od orzeczenia kończącego postępowanie dyscyplinarne.

3.2. Prokurator Generalny podniósł, że prawo przeglądania akt postępowania dyscyplinarnego przez obwinionego i jego obrońcę jest elementem prawa do obrony w wymiarze materialnym. Rozważył więc, czy ograniczenie tego prawa przez zaskarżone przepisy da się pogodzić z przesłankami zawartymi w art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Prokurator Generalny zauważył, że obwiniony, któremu rzecznik dyscyplinarny odmówił wglądu w akta w trakcie postępowania dyscyplinarnego, nie jest pozbawiony wiedzy o przedmiocie tego postępowania i dowodach, które stały się podstawą do jego wszczęcia. Z odpowiednich przepisów każdej z omawianych ustaw wynika, że orzeczenia, postanowienia, zawiadomienia i inne pisma, wydane w toku postępowania dyscyplinarnego, doręcza się obwinionemu i obrońcy; dotyczy to także postanowienia o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego, gdyż z chwilą wydania tego postanowienia funkcjonariusza uważa się za obwinionego. Ogół powyższych regulacji przekonuje, że wprowadzona kwestionowanymi przepisami możliwość odmowy udostępnienia akt przez rzecznika dyscyplinarnego w wewnętrznych procedurach dyscyplinarnych jest ograniczeniem konstytucyjnego prawa do obrony, nienaruszającym istoty tego prawa.

Odnosząc się natomiast do proporcjonalności tego ograniczenia, Prokurator Generalny skonfrontował je z analogicznymi w tym zakresie regulacjami procedury karnej. Głównym w tym zakresie przepisem jest art. 156 § 5 k.p.k., który umożliwia stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym dostęp do akt toczącego się postępowania przygotowawczego, sporządzanie odpisów i kserokopii oraz uzyskiwanie uwierzytelnionych odpisów lub kserokopii - ale tylko za zgodą prowadzącego postępowanie przygotowawcze. Przepis ten wprowadza zatem zasadę ograniczonej jawności akt postępowania przygotowawczego będącego w toku, która - w znaczeniu ogólnym - nie była kwestionowana w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w aspekcie nadmiernego ograniczenia prawa do obrony.

Porównanie regulacji limitujących dostęp do akt trwającego postępowania przygotowawczego z analogicznymi, kwestionowanymi przez wnioskodawcę w niniejszej sprawie, pozwala, zdaniem Prokuratora Generalnego, na stwierdzenie, że obie te grupy regulacji charakteryzują się podobieństwem, którego istotą jest uprawnienie organu prowadzącego postępowanie (przygotowawcze lub dyscyplinarne) do decydowania o dostępie do akt. W tej sytuacji nie ma przekonywających argumentów mogących wskazywać na to, że poziom obrony materialnej, wynikający z zaskarżonych przez wnioskodawcę przepisów, miałby odbiegać na niekorzyść obwinionych od poziomu tej obrony ukształtowanego w przepisach procedury karnej.

Tym samym, w ocenie Prokuratora Generalnego, poddane kontroli przepisy są zgodne z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

3.3. Oceniając zgodność zaskarżonych przepisów z zasadą równości określoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji, Prokurator Generalny stwierdził przede wszystkim, że niewłaściwe jest założenie o takim stopniu podobieństwa służb, który ich funkcjonariuszy kwalifikowałby do podmiotów podobnych w rozumieniu art. 32 ust. 1 Konstytucji. Trudno nie dostrzec, stwierdził Prokurator Generalny, że objęte zaskarżonymi przepisami służby są od siebie ustrojowo i kompetencyjnie oddzielone, a ich status uregulowany jest w odrębnych ustawach. Nie są to więc podmioty podobne w konstytucyjnym znaczeniu zasady równości, co powoduje, że przepisy odnoszące się do tych podmiotów, np. dotyczące przebiegu postępowań dyscyplinarnych, nie muszą być jednobrzmiące w sensie ich jednolitości. Werbalne pominięcie w analogicznych przepisach uzależnienia dostępu do akt postępowania dyscyplinarnego od zgody prowadzącego je podmiotu nie oznacza nieograniczonego prawa wglądu w akta w każdym czasie - bez uwzględnienia racji rzecznika dyscyplinarnego. W rzeczywistości przepisy kwestionowane przez wnioskodawcę i przepisy z nimi konfrontowane (dotyczące innych służb i wojska) niekoniecznie świadczą o zróżnicowanym traktowaniu obwinionych w postępowaniach dyscyplinarnych w zakresie ich prawa do obrony.

II

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Rzecznik Praw Obywatelskich w piśmie z 3 listopada 2011 r., na podstawie art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), cofnął wniosek z 16 kwietnia 2009 r., wnosząc jednocześnie o umorzenie postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Wnioskodawca, po zapoznaniu się z argumentacją uczestników postępowania, stwierdził potrzebę zmiany swego stanowiska. Rzecznik Praw Obywatelskich podzielił pogląd uczestników postępowania, że poziom ochrony prawnej, wynikający z zaskarżonych przepisów, nie odbiega na niekorzyść obwinionych od poziomu obrony, ukształtowanego w przepisach procedury karnej. Skoro zatem ograniczona jawność akt w toku postępowania przygotowawczego wynikająca z art. 156 § 5 k.p.k. nie została co do zasady zakwestionowana w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym (zob. wyrok z 3 czerwca 2008 r., sygn. K 42/07, OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 77), to tym bardziej nie ma podstaw do kwestionowania regulacji, które w postępowaniu dyscyplinarnym czynią zasadą dostęp do akt tego postępowania, a jedynie wyjątkowo wprowadzają ograniczenia w tym dostępie. Ponadto w wypadku przeprowadzenia czynności dowodowych i uznania, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, rzecznik dyscyplinarny ma obowiązek zapoznania obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego (zob. art. 135i ust. 1 ustawy o Policji, art. 128 ust. 1 ustawy o CBA, art. 132 ust. 1 ustawy o SKW oraz SWW).

2. Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o TK wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przyjmuje się, że prawo do cofnięcia wniosku, pytania prawnego lub skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania wnioskodawcy i jest jednym z przejawów zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (zob. postanowienia TK z: 4 marca 1999 r., sygn. SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26; 15 lipca 2010 r., sygn. K 21/09, OTK ZU nr 6/A/2010, poz. 64). Cofnięcie wniosku przed rozpoczęciem rozprawy skutkuje umorzeniem postępowania stosownie do treści art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.

7

K | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
K 7/13   Postanowienie z dnia 2013-05-08
Dokumenty w sprawie  
Z.U. 2013 / 4A / 48
K 7/13   Postanowienie z dnia 2013-05-08
(PDF) Pobierz 1193507 bajtów.Z.U. 2013 / 4A / 48 Dokumenty w sprawie  
K 11/13   Postanowienie z dnia 2013-05-21
Dokumenty w sprawie  
Z.U. 2013 / 4A / 52
K 11/13   Postanowienie z dnia 2013-05-21
(PDF) Pobierz 1193507 bajtów.Z.U. 2013 / 4A / 52 Dokumenty w sprawie  
K 8/12   Postanowienie z dnia 2012-06-26
Dokumenty w sprawie
Z.U. 2012 / 6A / 71
  • Adres publikacyjny: