21/1/B/2010

POSTANOWIENIE

z dnia 25 sierpnia 2009 r.

Sygn. akt Ts 138/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krzysztofa K. w sprawie zgodności:

1) uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 23 kwietnia 2008 r. z art. 77 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) art. 81 ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124, ze zm.) z art. 77 i art. 78 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 25 kwietnia 2008 r. Krzysztof K. wniósł o stwierdzenie niezgodności: (1) uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z 23 kwietnia 2008 r. z art. 77 i art. 78 Konstytucji; (2) art. 81 ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124, ze zm.; dalej: prawo o adwokaturze) z art. 77 i art. 78 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującą sprawą. Uchwałą z 8 lutego 2008 r. Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie skarżący zawieszony został w wykonywaniu czynności zawodowych. Uchwałą z 23 kwietnia 2008 r. Naczelna Rada Adwokacka utrzymała uchwałę z 8 lutego 2008 r. w mocy.

Skarżący podniósł w skardze konstytucyjnej, że art. 81 ust. 4 prawo o adwokaturze ogranicza wolność słowa oraz prawo do krytyki kolegów i koleżanek adwokatów.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 września 2008 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez: po pierwsze, wykazanie, że skarżący spełnia wymagania określone w art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.); po drugie, wskazanie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu, które skarżący uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym; po trzecie, podanie daty doręczenia orzeczenia, które skarżący uznaje za ostateczne w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji; po czwarte, załączenie orzeczenia, o którym mowa w pkt 2 oraz innych wcześniejszych orzeczeń zapadłych w toku postępowania; po piąte, dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 77 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez zaskarżony przepis art. 81 pkt 4 prawo o adwokaturze; po szóste, uzupełnienie uzasadnienia skargi konstytucyjnej, polegające na podaniu opisu stanu faktycznego oraz ustosunkowaniu się do zapadłego ostatecznego rozstrzygnięcia.

W piśmie z 8 października 2008 r. skarżący wskazał, że za ostateczną decyzję uważa uchwałę Naczelnej Rady Adwokackiej z 23 kwietnia 2008 r., która nie pozwala mu na wykonywanie zawodu w granicach Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazał również, że działania Naczelnej Rady Adwokackiej naruszają jego prawa i wolności.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.

2. Zasadniczym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest nieuzupełnienie braków skargi konstytucyjnej. Pomimo wezwania zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego, skarżący nie dokonał uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, wskazując jedynie w piśmie z 8 października 2008 r. decyzję, którą uważa za ostateczną, w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Skarżący nie uzupełnił natomiast braków skargi w zakresie: po pierwsze, wykazania, że spełnia on wymagania określone w art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym do wniesienia skargi konstytucyjnej; po drugie, załączenia wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu, które skarżący uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz innych wcześniejszych orzeczeń zapadłych w toku postępowania; po trzecie, dokładnego określenia sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 77 i art. 78 Konstytucji przez zaskarżony przepis art. 81 pkt 4 prawo o adwokaturze; po czwarte, uzupełnienia uzasadnienia skargi konstytucyjnej, polegającego na podaniu opisu stanu faktycznego oraz ustosunkowaniu się do zapadłego ostatecznego rozstrzygnięcia. Okoliczności te, zgodnie z art. 36 ust. 3 w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, przesądzają o niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

1

2