Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2008-12-15 - Ts 89/08
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 89/08
Tytuł:Postanowienie z dnia 2008-12-15
Publikacja w Z.U.Z.U. 2009 / 1B / 45

45/1/B/2009

POSTANOWIENIE

z dnia 15 grudnia 2008 r.

Sygn. akt Ts 89/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romana Zajdla w sprawie zgodności:

art. 263 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 2 oraz art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 19 marca 2008 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 263 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 2 oraz art. 7 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 22 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w Katowicach - XXI Wydział Karny (sygn. akt XXI K 35/07) przedłużył stosowanie wobec skarżącego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Postanowieniem z 19 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach - II Wydział Karny (sygn. akt II AKz 875/07) utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że przepis art. 263 § 3 k.p.k. jest niezgodny z art. 2 oraz art. 7 Konstytucji ze względu na jego niejednoznaczność. Zdaniem skarżącego sądy orzekające w jego sprawie niezasadnie oparły swoje ustalenia na przyjęciu, że określony w art. 263 § 3 k.p.k. termin 2 lat do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd I instancji, odnosi się do okresu faktycznego pozbawienia wolności na podstawie postanowienia o tymczasowym aresztowaniu. Skarżący wskazuje, że brak jednoznaczności zaskarżonego przepisu umożliwia rozszerzanie kompetencji państwa do dłuższego stosowania sankcji w postaci pozbawienia wolności, naruszając art. 2 i art. 7 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) wynika, że na skarżącym ciąży obowiązek wskazania naruszonych wolności lub praw oraz sposobu ich naruszenia. Z kolei z art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 tejże ustawy wynika obowiązek uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów.

Zdaniem skarżącego przepis art. 263 § 3 k.p.k., zgodnie z którym łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd I instancji nie może przekroczyć 2 lat, jest niezgodny z art. 2 i art. 7 Konstytucji.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego art. 2 Konstytucji, wyrażający zasadę demokratycznego państwa prawnego, nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w trybie skargi konstytucyjnej. Od momentu wejścia w życie obecnie obowiązującej Konstytucji Trybunał wielokrotnie podkreślał, że szeroki katalog praw i wolności, wymienionych w rozdziale II Konstytucji, obejmuje i zasadniczo wyczerpuje pojęcie „konstytucyjnych wolności lub praw”, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W interpretacji przepisów zawartych w tym rozdziale mogą być pomocne klauzule generalne, takie jak klauzula demokratycznego państwa prawnego, ale nie one będą stanowić samoistną podstawę skargi konstytucyjnej. Podstawy takiej należy szukać w konkretnych postanowieniach Konstytucji statuujących określone prawo lub wolność. Art. 2 Konstytucji oraz inne przepisy wyrażające zasady ogólne mogą natomiast nadal stanowić podstawę do wywodzenia - niewyrażonych w Konstytucji explicite - zasad konstytucyjnych działania organów władzy publicznej. Zasady te nie mają jednak charakteru samoistnych praw lub wolności konstytucyjnych o charakterze podmiotowym (zob. wyroki z: 23 listopada 1998 r., SK 7/98, OTK ZU nr 7/1998, poz. 114; 10 lipca 2000 r., SK 21/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 144; 10 lipca 2007 r., SK 50/06, OTK ZU 7/A/2007, poz. 75).

Podobne uwagi należy odnieść do art. 7 Konstytucji. Podkreślić trzeba, że treść zawartej w nim zasady legalizmu sprowadza się do nałożenia na organy władzy publicznej obowiązku działania “na podstawie i w granicach prawa”. Zgodnie z obowiązującym modelem skargi konstytucyjnej art. 7 Konstytucji nie może jednak stanowić samodzielnego wzorca kontroli w trybie skargi konstytucyjnej.

Podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest zatem stwierdzenie, że wskazane przez skarżącego przepisy Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w trybie skargi konstytucyjnej. Skarżący nie wskazał żadnych innych wzorców kontroli, co zgodnie z obowiązującym skargowym modelem postępowania w trybie skargi konstytucyjnej przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze.

W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: