120/9/A/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 22 października 2007 r.

Sygn. akt SK 70/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz - przewodniczący

Jerzy Ciemniewski

Maria Gintowt-Jankowicz

Ewa Łętowska - sprawozdawca

Janusz Niemcewicz,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 października 2007 r., wniosku pełnomocnika skarżącego Kazimierza Molgi, adwokata Mirosława Celeja, o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić wniosku.

UZASADNIENIE

1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Kazimierza Molgi w wyroku z 9 października 2007 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 190 § 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 pkt 57 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks celny i ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 12, poz. 92), jest zgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz z art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji”.

2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego „według spisu kosztów, a w razie jego nieprzedłożenia - według norm przepisanych”. Spis kosztów nie został przedstawiony ani przez pełnomocnika, ani przez skarżącego.

3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o TK. Trybunał, rozpoznając wniosek złożony w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, a ponadto ani sam skarżący, ani jego pełnomocnik nie wykazali zaistnienia takich szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za przyznaniem kosztów postępowania.

Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla to, co zostało wyraźnie zaznaczone w uzasadnieniu wyroku z 9 października 2007 r., że skarżący 16 lipca 1998 r. zawarł przed notariuszem umowę nieodpłatnego użyczenia przywiezionego z zagranicy samochodu teściowi syna i pracownikowi przez niego zatrudnionemu na okres sierpień-wrzesień 1998 r., wyrażając zarazem zgodę na wyjazd przez te osoby stanowiącym jego własność samochodem za granicę. W tej sytuacji doszło do dobrowolnego, sformalizowanego prawnie odstąpienia władztwa nad przywiezioną rzeczą, co pozbawiło skarżącego możliwości osobistego lub domowego korzystania z tej rzeczy (o czym mowa w art. 190 § 1 pkt 6 lit. a kodeksu celnego). W tej sytuacji w sprawie nie pojawiły się w ogóle zarzucane w skardze konstytucyjnej niejasności interpretacyjne dotyczące pojęcia „nieodstępowania” rzeczy.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

2