Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2007-10-04 - Ts 47/07
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 47/07
Tytuł:Postanowienie z dnia 2007-10-04
Publikacja w Z.U.Z.U. 2008 / 2B / 67

POSTANOWIENIE

z dnia 4 października 2007 r.

Sygn. akt Ts 47/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Heleny Duźniak w sprawie zgodności:

1) § 8, 10 ust. 1 pkt 4 oraz § 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, ze zm.) z art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) art. 113 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353) z art. 45 ust. 1 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 28 lutego 2007 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o stwierdzenie niezgodności Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, ze zm.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji oraz art. 113 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny: decyzją z 22 stycznia 2004 r. przyznano skarżącej prawo do emerytury w wysokości najniższej, przy czym ze względu na fakt niezachowania się dokumentacji płacowej skarżącej za część okresu zatrudnienia przyjęto do podstawy emerytury stawkę zero. Sąd Okręgowy w wyroku z 27 maja 2004 r. (sygn. akt VIII U 919/04) nakazał przyjąć jako podstawę wymiaru składek za ten okres najniższe wynagrodzenie dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy. Na podstawie tego rozstrzygnięcia w decyzji z 3 sierpnia 2004 r. ustalono ponownie wysokość emerytury. Po upływie kwartału skarżąca wniosła o ponowne ustalenie wysokości emerytury i obliczenie jej w oparciu o średnią krajową lub branżową. Decyzją z 15 lutego 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Łodzi (znak: 3746696/15/RE) odmówił wznowienia postępowania w zakresie ponownego ustalenia wysokości świadczenia. Odwołanie wniesione od powyższej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z 8 czerwca 2005 r. (sygn. akt VIII U 669/05). Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z 12 września 2006 r. (sygn. akt Aua 1495/05) oddalił apelację wniesioną od wskazanego powyżej orzeczenia sądu okręgowego. Wniesiona przez skarżącą skarga kasacyjna została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 listopada 2006 r. (III WSC 17/06) jako niedopuszczalna ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia i ze względu na nieuiszczenie opłaty podstawowej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca, odwołując się do treści ustaw emerytalnych, szuka odpowiedzi na pytanie, kto ma wykazać i udowodnić wysokość zarobków osoby ubiegającej się o świadczenie emerytalne. W konkluzji stwierdza, iż orzeczenie sądu apelacyjnego zostało wydane bez podstawy prawnej, jako że za taką podstawę nie może uchodzić kwestionowane w skardze rozporządzenie, które jest wydane - w jej ocenie - poza delegacją ustawową i bez ustawowych wytycznych (...), a które, mimo to rodzi skutki prawotwórcze, co sprzeczne jest bezpośrednio z art. 92 ust. 1 Konstytucji”. Zdaniem skarżącej uznanie okresów zatrudnienia za okresy składkowe rodzi potrzebę wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowano do nich zasad, o których mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wskazując, iż wniosek o ponowne przeliczenie emerytury opierała o art. 113 ustawy emerytalnej, podnosi, iż nawet gdyby zaakceptować tezę, że był to wniosek o wznowienie postępowania, to w jej ocenie i tak nie sposób nie przyjąć, iż nowa podstawa żądania nie opiera się na okolicznościach wcześniej istniejących, a nie rozpoznanych przez organ rentowy, w szczególności gdy chodzi o bezsporne obciążenie jedynie ubezpieczonego odpowiedzialnością za zaniedbania pracodawcy i ZUS. Tak postawiony problem uznaje skarżąca za okoliczność nową, wymagającą rozpatrzenia. W tym stanie rzeczy stwierdza, iż jej sprawa nie została rozpoznana, a odrzucenie jej kasacji ze względu na wartość przedmiotu sporu i bez uznania, że sprawa dotyczy przyznania emerytury za sporny okres narusza jej prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy zagwarantowane w art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarżąca podnosi także, iż skutkiem niezupełności art. 15 ustawy emerytalnej oraz niekonstytucyjnego trybu ustalania świadczenia emerytalnego jest pozbawienie jej prawa do zabezpieczenia społecznego w wysokości odpowiadającej jej zarobkom i odprowadzonym składkom emerytalnym. Naruszenie tego prawa stanowi konsekwencje istniejącej praktyki ograniczenia odpowiedzialności pracodawcy i ZUS za udostępnienie dokumentacji, którą mieli obowiązek gromadzić i nałożenie obowiązku przeprowadzenia dowodu wyłącznie na pracownika.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 kwietnia 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez m.in. doprecyzowanie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, ze zm.), które skarżąca czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej oraz określenie, w jaki sposób ich zastosowanie doprowadziło do naruszenia prawa do zabezpieczenia społecznego; wyjaśnienie, czy przedmiotem skargi konstytucyjnej czyni art. 113 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, ze zm.) czy art. 113 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.); określenie, w jaki sposób zaskarżone przepisy wpłynęły na treść wskazanego w skardze jako ostateczne postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 listopada 2006 r. (sygn. akt III WSC 17/06) oraz podanie daty doręczenia skarżącej wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12 września 2006 r. (sygn. akt III AUa 1495/05).

W piśmie procesowym nadesłanym w odpowiedzi na powyższe zarządzenie pełnomocnik skarżącej doprecyzował przepisy kwestionowanego rozporządzenia, które czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, stwierdzając jednocześnie, iż nałożenie przez nie obowiązku przechowywania dokumentacji wskazującej na wysokość zarobków tylko na pracownika, bez obciążenia takim obowiązkiem pracodawcy, a nadto uczynienie z zaświadczenia o wysokości zarobków lub legitymacji ubezpieczeniowej jedynego środka dowodowego, pozbawia pracownika prawa do ustalenia świadczeń. W dalszej części pisma procesowego skarżąca wskazuje na naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 113 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W ocenie skarżącej, odrzucając skargę kasacyjną, sąd apelacyjny nie dostrzegł, że zarzut naruszenia art. 113 powinien być rozumiany jako żądanie w zakresie zdania drugiego art. 3982 k.p.c. uzasadniające dopuszczalność skargi kasacyjnej bez względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. Z niezastosowaniem art. 113 wiąże skarżąca naruszenie prawa do skargi kasacyjnej i rozpatrzenia jej sprawy przez Sąd Najwyższy. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12 września 2006 r. (sygn. akt III AUa 1495/05) otrzymała skarżąca 29 września 2006 r., zaś postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 listopada 2006 r. (sygn. akt III WSC 17/06) w dniu 29 listopada 2006 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Odmowa nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej uzasadniona jest w pierwszej kolejności faktem, iż kwestionowane w niej przepisy nie stanowiły podstawy wskazanych w skardze rozstrzygnięć. Ponadto nie określono, w jaki sposób zaskarżone regulacje naruszają prawo do sądu. Przedmiotem większości wysuniętych w skardze zarzutów był sposób stosowania wskazanych w skardze przepisów przez orzekające w sprawie sądy; tak sformułowane zarzuty nie mogą stanowić przedmiotu badania przez Trybunał Konstytucyjny. W zakresie, w jakim naruszenia przysługujących jej praw upatruje skarżąca w wydaniu orzeczeń rozstrzygających merytorycznie wniosek o wznowienie postępowania, podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze jest przekroczenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Przechodząc do uzasadnienia podstaw odmowy w pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż przesłanki skargi konstytucyjnej wynikają bezpośrednio z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz z przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niekonstytucyjności skierowany przeciwko przepisowi, stanowiącemu podstawę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, z którym to skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych lub wolności. Naruszenie to ma stanowić przy tym konsekwencję niekonstytucyjnej treści zaskarżonej regulacji, nie zaś nieprawidłowego stosowania tego przepisu przez orzekające w sprawie organy. Celem skargi jest bowiem wyeliminowanie niekonstytucyjnej regulacji z systemu prawa, nie zaś ponowna kontrola zasadności i prawidłowości wydanych w sprawie rozstrzygnięć.

Zarzuty niekonstytucyjności skierowała skarżąca przeciwko przepisom rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., określającym, kto ma obowiązek przedstawiania dowodów stwierdzających wysokość zarobku stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń oraz określającym, co stanowi środek dowodowy oraz przeciwko art. 113 ustawy o emeryturach i rentach z FUS określającemu zasady ponownego ustalania wysokości emerytur i rent. Za ostateczne rozstrzygnięcie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji uznała skarżąca postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 listopada 2006 r. (sygn. akt III WSC 17/06), mocą którego odrzucono - jako niedopuszczalną ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia - skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12 września 2006 r. (sygn. akt III AUa 1495/05). Nie budzi wątpliwości Trybunału Konstytucyjnego, iż kwestionowane przepisy nie stanowiły podstawy wskazanego powyżej postanowienia. W uzasadnieniu odrzucenia skargi kasacyjnej sąd apelacyjny odwołał się wyłącznie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących przesłanki wniesienia tego środka prawnego. Niespełnienie tych przesłanek spowodowało konieczność odrzucenia wniesionego środka odwoławczego. Oczywistym dla Trybunału Konstytucyjnego jest, iż kwestionowane w skardze przepisy, ze względu na swój zakres przedmiotowy, nie były w ogóle brane pod uwagę przez sąd badający dopuszczalność rozpoznania skargi kasacyjnej i nie wpłynęły w żadnym stopniu na wydane rozstrzygnięcie. Podkreślić także należy, iż powyższa teza pozostaje zasadną, nawet gdyby przychylić się do twierdzenia skarżącej zawartego w piśmie procesowym nadesłanym w celu uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, że sąd apelacyjny błędnie rozpoznał treść żądania zawartego we wniesionej skardze kasacyjnej i niezasadnie ją odrzucił. Akceptacja stanowiska skarżącej nie niweluje bowiem zasadniczego faktu, iż - orzekając o odrzuceniu skargi kasacyjnej - sąd apelacyjny nie oparł się na kwestionowanych przepisach, co w konsekwencji uniemożliwia przyjęcie, iż ich zastosowanie doprowadziło do naruszenia przysługujących skarżącej praw i wolności, a tym samym stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.

Należy jednak dodać, że istnieją dodatkowe przeszkody prawne w dopuszczeniu do rozpatrzenia skargi przez Trybunał Konstytucyjny.

Zarówno z treści skargi konstytucyjnej, jak i z pisma procesowego nadesłanego w celu uzupełnienia braków wynika jednoznacznie, iż skarżąca upatruje naruszenia prawa do sądu w nieprawidłowym zastosowaniu zaskarżonego art. 113 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przez sąd orzekający w sprawie. Nie budzi zaś wątpliwości, iż zarzut naruszenia praw konstytucyjnych skarżącej przez błędne stosowanie prawa nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej, gdyż ocena praktyki sądowej nie należy do zakresu kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Podkreślić także należy, iż skarżąca nie określiła, w jaki sposób odrzucenie skargi kasacyjnej naruszyło przysługujące jej prawo do sądu. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą prawo do sądu, o którym mowa w art. 45 Konstytucji, nie obejmuje prawa do rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy. Nie oznacza to jednakże, iż odrzucenie wniesionej skargi kasacyjnej nie może prowadzić nigdy do naruszenia prawa do sądu. Prawo to obejmuje także pewne gwarancje procesowe, np. zasadę sprawiedliwego czy obiektywnego rozpatrzenia sprawy, które znajdują zastosowanie także przy rozpatrywaniu spraw przez organ sądowy w trybie nadzwyczajnych środków odwoławczych. Na skarżącym jednak ciąży obowiązek uprawdopodobnienia, iż z wydaniem wskazanego przez niego jako ostateczne rozstrzygnięcia doszło do naruszenia tak rozumianego prawa do sądu (zob. art. 47 pkt 2 ustawy o TK). W skardze konstytucyjnej stanowiącej przedmiot wstępnej kontroli Trybunału Konstytucyjnego do uprawdopodobnienia tak rozumianego prawa do sądu nie doszło. Brak określenia, w jaki sposób doszło do naruszenia wskazanego w skardze konstytucyjnej prawa stanowi kolejną podstawę odmowy nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.

Analiza uzasadnienia skargi konstytucyjnej prowadzić może do wniosku, iż skarżąca upatruje naruszenia przysługujących jej praw nie tylko w rozstrzygnięciu odrzucającym skargę kasacyjną, lecz także w rozstrzygnięciach odmawiających wznowienia postępowania w zakresie ponownego ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego. Ostatnim merytorycznym rozstrzygnięciem w tej sprawie był wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 12 września 2006 r. (sygn. akt AUa 1495/05), którym oddalono apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z 8 czerwca 2005 r. (sygn. akt VIII U 669/05), oddalającego odwołanie od decyzji ZUS z 15 lutego 2005 r., odmawiającej wznowienia postępowania. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w zakresie, w jakim we wniesionej skardze naruszenie przysługujących skarżącej praw, w tym prawa do zabezpieczenia społecznego, łączone jest z wydaniem wskazanych powyżej rozstrzygnięć, przyjąć należy, iż doszło do naruszenia formalnej przesłanki tego środka prawnego.

Jednym z wymogów, warunkujących przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania, a określonych w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, jest wniesienie tego środka w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia rozstrzygnięcia decydującego o wyczerpaniu drogi prawnej. Zgodnie z ustaloną już linią orzeczniczą wyczerpanie drogi prawnej oznacza skorzystanie z przysługujących skarżącemu zwyczajnych środków odwoławczych, zaś wystąpienie ze środkami o charakterze nadzwyczajnym nie zawiesza biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Podkreślić należy, iż po wejściu w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) wyczerpanie drogi prawnej w sprawach rozpatrywanych w trybie postępowania cywilnego nie wymaga uzyskania orzeczenia wydanego przez sąd kasacyjny, na skutek rozpatrzenia środka odwoławczego od orzeczenia sądu II instancji, ze względu na zmianę charakteru tego środka: odwołanie od orzeczenia sądu II instancji nabrało charakteru nadzwyczajnego środka wzruszenia prawomocnych orzeczeń sądowych. Ponieważ przy ustalaniu spełnienia warunku wyczerpania drogi prawnej i uzyskania w jego konsekwencji ostatecznego wyroku zasadnicze znaczenie miało uzyskanie jego prawomocności, przyjęto, iż po nowelizacji procedury cywilnej ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o TK jest prawomocne orzeczenie wydane na skutek rozpatrzenia przez sąd II instancji wniesionego środka odwoławczego - apelacji, względnie zażalenia (zob. postanowienie TK z 25 lipca 2006 r., Ts 143/06, OTK ZU nr 1B/2007, poz. 55). Tym samym bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej rozpoczyna się w momencie uzyskania przez skarżącego prawomocnego wyroku sądu II instancji, przy czym wniesienie skargi kasacyjnej jako nadzwyczajnego środka zaskarżenia jest irrelewantne dla biegu tego terminu.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt sprawy, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną, stwierdzić należy, iż spełnienie wymogu wyczerpania przez skarżącą przysługującej jej drogi prawnej nastąpiło wraz z wydaniem przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku z 12 września 2006 r. (sygn. akt AUa 1495/05), którym oddalono apelację wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z 8 czerwca 2005 r. (sygn. akt VIII U 669/05). Podjęcie następnie przez skarżącą kroków zmierzających do pozbawienia tego orzeczenia waloru ostateczności, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej od tego rozstrzygnięcia, nie wpływało już na bieg trzymiesięcznego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną - niezależnie od tego, czy skarga kasacyjna skarżącej przysługiwała, czy też nie. Ponieważ wyrok sądu apelacyjnego został doręczony skarżącej 29 września 2006 r., a ze skargą konstytucyjną wystąpiono 28 lutego 2007 r., fakt wniesienia tego środka prawnego przez skarżącą z przekroczeniem ustawowego trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK, nie budzi wątpliwości. Oznacza to, iż w zakresie, w jakim naruszenie wskazanych w skardze praw konstytucyjnych wiązałaby skarżąca z wydaniem decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Łodzi z 15 lutego 2005 r. (znak: 3746696/15/RE) skargę konstytucyjną uznać należy za wniesioną po upływie ustawowego terminu.

Podkreślenia przy tym wymaga, iż wymóg wyczerpania drogi prawnej uznaje się za spełniony w momencie uzyskania w sprawie cywilnej rozstrzygnięcia sądu II instancji niezależnie od tego, czy skarżącemu przysługiwał, czy też nie środek odwoławczy w postaci skargi kasacyjnej. Dlatego też dla liczenia biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej irrelewantne jest rozstrzygnięcie zasadności zarzutu skarżącej, którego przedmiotem było niesłuszne - w jej ocenie - odrzucenie przez Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z 24 listopada 2006 r. (sygn. akt III WSC 17/06) wniesionej skargi kasacyjnej.

Na marginesie tylko wskazać należy, iż kwestionowane przepisy rozporządzenia nie stanowiły także podstawy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Łodzi z 15 lutego 2005 r. (znak: 3746696/15/RE) oraz rozstrzygnięć wydanych w ramach wyczerpania od niej drogi prawnej. Podkreślić przede wszystkim należy, iż nie można traktować wyroku Sądu Apelacyjnego z 12 września 2006 r. (sygn. akt Aua 1495/05) - jak zdaje się to czynić skarżąca we wniesionej skardze konstytucyjnej - jako orzeczenia, „które ostatecznie rozstrzygnęło sprawę (..) utrzymując orzeczenie Sądu Okręgowego z 27 maja 2004 r.”. Przedmiotem postępowania zakończonego wyrokiem sądu okręgowego, od którego to orzeczenia nie wniesiono odwołania, było ustalenie wysokości przysługującej skarżącej emerytury. W tym to właśnie postępowaniu - na co wskazuje jednoznacznie sąd apelacyjny w uzasadnieniu wskazanego powyżej wyroku - przesądzona została niezasadność roszczenia skarżącej, która domagała się przyjęcia do podstawy wymiaru średnich zarobków krajowych lub branżowych za lata, za które nie posiada ona zaświadczenia o zatrudnieniu. W postępowaniu o ponowne wyliczenie podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego, a więc o wznowienie postępowania nie rozpatrywano powtórnie wskazanego powyżej roszczenia skarżącej. Przedmiotem postępowania było wyłącznie zbadanie, czy zachodzą przesłanki tego wznowienia. Zakres przedmiotowy zaskarżonych przepisów i istniejący stan faktyczny dają podstawy do stwierdzenia, iż przyjęty przez orzekający organ brak przesłanek do wznowienia postępowania nie stanowił konsekwencji zastosowania zaskarżonego rozporządzenia Rady Ministrów.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

6

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: