POSTANOWIENIE

z dnia 26 lutego 2007 r.

Sygn. akt Ts 196/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jarosława Drozdowicza w sprawie zgodności:

art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371, ze zm.) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 25 lipca 2006 r. zarzucono, że art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125 poz. 1371, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego przepis ten stanowi podstawę do wymierzania kar przedsiębiorcy w sytuacji, gdy naruszenie prawa powstaje z wyłącznej winy pracownika (kierowcy). Skarżący został wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r. do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw. W piśmie procesowym z 25 października 2006 r. skarżący podniósł, że naruszenie jego praw polega na nałożeniu na niego kary pieniężnej przy braku jakiegokolwiek zawinienia z jego strony, wyłączeniu odpowiedzialności kierowcy, co narusza zasadę równości oraz przewlekłości postępowania sądowego.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 21 lipca 2003 r. (nr decyzji WITD.DI.0152.116/56/03) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Warszawie nałożył na spółkę cywilną „Drah-Jar” karę pieniężną w wysokości 4000 zł, gdyż kierowca należącego do tego przedsiębiorstwa pojazdu nie wypełnił w całości karty opłaty drogowej. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z 5 listopada 2003 r. (nr decyzji GITD/BPO/998/2591/WA/4995/2003-18/0) uchylił powyższą decyzję i orzekł o nałożeniu kary w wysokości 3000 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 grudnia 2004 r. (sygn. akt VI SA/Wa 159/04) oddalił skargę Henryka Drozdowicza i Jarosława Drozdowicza. Skarga kasacyjna od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2006 r. (sygn. akt I OSK 522/05).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżący wskaże konstytucyjne wolności lub prawa oraz uprawdopodobni ich naruszenie. Uprawdopodobnienie to polega na wskazaniu sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez zaskarżone przepisy aktu normatywnego. Dla spełnienia powyższego wymogu konieczne jest przede wszystkim sprecyzowanie normatywnej treści konstytucyjnych praw skarżącego. Dopiero wtedy możliwe jest sformułowanie zarzutu niezgodności aktu normatywnego z przepisami Konstytucji.

W niniejszej sprawie wymóg powyższy nie został spełniony. Skarga konstytucyjna ogranicza się jedynie do wyliczenia praw konstytucyjnych skarżącego oraz stwierdzenia, że zostały one naruszone. Skarżący nie odwołuje się w ogóle do normatywnej treści tych praw. Również w piśmie procesowym stanowiącym uzupełnienie braków skargi skarżący nie wskazuje konkretnych uprawnień, które zostały naruszone. Brakuje wskazania argumentów uzasadniających twierdzenie, że przyjęte rozwiązanie ustawowe w sposób niedopuszczalny ogranicza prawa skarżącego. Zarzut naruszenia zasady równości w ogóle nie uwzględnia tego, że sytuacja pracodawcy i pracownika nie jest odmienna. W związku z tym skarżący powinien wykazać, dlaczego pomimo takiej odmienności art. 32 ust. 1 Konstytucji może być w niniejszej sprawie adekwatnym wzorcem konstytucyjnym. I wreszcie zarzut przewlekłości postępowania, jako skierowany przeciwko stosowaniu prawa przez sądy, w ogóle nie może stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej.

W przedmiotowej sprawie skarżący nie wskazał sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw. Z tego względu należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.