141/3/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 13 lutego 2007 r.

Sygn. akt Ts 265/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra Wicińskiego w sprawie zgodności:

art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554, ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 31 października 2006 r., wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554, ze zm. ) z art. 32 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Radomiu z 25 października 1996 r. (sygn. akt II K. 250/95) skarżący został skazany na karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat, oraz karę grzywny w wysokości 15 000 zł. Wobec nieuiszczenia kary grzywny postanowieniem z 1 października 1999 r. (sygn. akt II K 250/95) Sąd Okręgowy w Radomiu zarządził wobec skarżącego wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1000 dni. Postanowieniem z 30 marca 2005 r. Sąd Okręgowy w Radomiu utrzymał orzeczenie z 1 października 1999 r., uznając, że zarządzenie wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności było prawidłowe.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że w niniejszej sprawie naruszona została zasada równości wszystkich wobec prawa. Zdaniem skarżącego wynikający z zaskarżonego przepisu nakaz stosowania do spraw zakończonych prawomocnym wyrokiem, w których kara nie została wykonana, zasad dotychczasowych, tj. wynikających z treści kodeksu karnego z 1969 r., uniemożliwia obniżenie zastępczej kary pozbawienia wolności do 12 miesięcy, jak jest to przewidziane z przepisach kodeksu karnego z 1997 r. Przepis ten powoduje zdaniem skarżącego nierówne traktowanie obywateli przez władze publiczne, wprowadzając obowiązek stosowania wobec skazanych rozwiązań mniej korzystnych w sytuacji wejścia w życie przepisów ograniczających wysokość zastępczej kary pozbawienia wolności, względniejszych dla skazanego. Jedynym kryterium stosowania zaskarżonego przepisu jest data uprawomocnienia się wyroku, która, jak wskazuje skarżący, może być różna dla przestępstw popełnionych w tym samym czasie. Takie różnicowanie wysokości zastępczej kary pozbawienia wolności w zależności od daty uprawomocnienia się wyroku narusza, zdaniem skarżącego, wyrażoną w art. 32 Konstytucji zasadę równości.

Ponadto skarżący, wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do wskazania konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach oraz sposobu tego naruszenia, raz jeszcze wskazał na naruszenie konstytucyjnej zasady równego traktowania wszystkich przez prawo i władze publiczne, wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie przez skarżącego, iż w związku z wydaniem przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, doszło do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.

Podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest stwierdzenie, że została ona wniesiona po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych skarżący wskazał postanowienie Sądu Okręgowego w Radomiu z 30 marca 2005 r. Wezwany jednak zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do podania daty doręczenia orzeczenia, rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, wskazał, że otrzymał je w maju 2005 r., nie potrafi jednak podać dokładnej daty ani przedstawić w tym zakresie żadnych dokumentów. Jak wynika ponadto z pisma uzupełniającego braki skargi konstytucyjnej, w sprawie skarżącego wydane zostało 7 czerwca 2005 r. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, utrzymujące w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w Radomiu z 30 marca 2005 r. Następnie skarżący korzystał z pomocy Rzecznika Praw Obywatelskich, zaś 9 maja 2006 r. wniósł samodzielnie do Trybunału Konstytucyjnego pismo oznaczone jako skarga konstytucyjna. Pismem z 7 czerwca 2006 r. skarżący został pouczony o wymogach formalnych skargi konstytucyjnej, skarga została zaś ostatecznie złożona 31 października 2006 r. Odnosząc się do stanu faktycznego sprawy, stwierdzić należy, że skarga konstytucyjna wniesiona została po terminie. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego orzeczenia o jego prawach i wolnościach. Skoro orzeczenie, wskazane przez skarżącego jako ostateczne zostało mu doręczone w maju 2005 r. to termin do wniesienia skargi upłynął najpóźniej z końcem sierpnia 2005 r. Nawet jeśli przyjąć, że ostatecznym orzeczeniem było w istocie postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 7 czerwca 2005 r., o którym skarżący wspomina jedynie w piśmie uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej, to również uznać należy, że termin do wniesienia skargi nie został dochowany. Wobec braku innych dowodów należy bowiem przyjąć, że postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie zostało skarżącemu doręczone przed wniesieniem do Trybunału Konstytucyjnego pisma z 9 maja 2006 r., a tym samym termin do wniesienia skargi upłynąłby najpóźniej z dniem 9 sierpnia 2006 r.

Niezależnie wskazać jednak należy, że samodzielną podstawą odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest też brak wskazania konstytucyjnych praw i wolności, których naruszenie skarżący wiąże z treścią zaskarżonego przepisu. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada równości wobec prawa, wywiedziona z art. 32 Konstytucji nie jest bezpośrednim źródłem konstytucyjnych praw podmiotowych. Odwołanie się do niej musi być poprzedzone określeniem przysługującego skarżącemu prawa lub wolności rangi konstytucyjnej w związku, z którym zasady te zostały naruszone (por. np. postanowienia z: 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 39; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 30 listopada 1999 r., sygn. Ts 97/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 19; 15 listopada 2000 r., sygn. Ts 86/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 308; 10 stycznia 2001 r., sygn. Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12). W konsekwencji, art. 32 Konstytucji może stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub prawo, wynikające z innych przepisów, są uregulowane z naruszeniem zasady równości wobec prawa. Podkreślić należy, że skarżący pomimo wezwania zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego, nie wskazał innych niż art. 32 Konstytucji wzorców kontroli, co w świetle powyższego uniemożliwia nadanie biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

3