68/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 9 stycznia 2007 r.

Sygn. akt Ts 242/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza Tomaszewskiego w sprawie zgodności:

art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 28 września 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 28 lipca 2004 r. (sygn. akt V Ga 41/04) Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej oddalił apelację skarżącego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z 24 lutego 2004 (sygn. akt VI GC 118/03), oddalającego powództwo o zapłatę. Postanowieniem z 28 października 2005 r. (sygn. akt V CNP 24/05) Sąd Najwyższy odrzucił skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej. Postanowieniem z 21 czerwca 2006 r. (sygn. akt V CNP 82/06) Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 233 § 1 k.p.c. pozwala sądowi na ocenę wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, co prowadzi do wydawania wyroków opartych na niczym nieudokumentowanych ustaleniach, oraz nie ma żadnego odniesienia do Konstytucji. Skarżący przedstawił także argumentację przemawiającą za zasadnością powództwa rozstrzygniętego na jego niekorzyść przez orzekające w sprawie sądy cywilne. Zdaniem skarżącego zaskarżony przepis art. 233 § 1 k.p.c. prowadzi do możliwości odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, w drodze rozstrzygnięcia podjętego przez jednego sędziego Sądu Najwyższego.

Zarządzeniem z 20 listopada 2006 r., skarżący wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez przedłożenie pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.). Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 28 listopada 2006 r., termin do uzupełnienia braków skargi minął 7 grudnia, pomimo to do 22 grudnia 2006 r. skarżący nie uzupełnił wskazanych braków. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni stanowi samoistną podstawę odmowy nadania biegu skardze.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

2